ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1624

พริบตาเดียวก็ผ่านไปหลายเดือน

พระแม่ธรณีพาผีกลับไปยังยมโลกหมดแล้ว

ซูเยว่เฟย ซูลั่ว ซูจินม่อ และซูอี้เซินต่างก็กลับไปทำงานกัน ส่วนซูอีเฉินยังคงให้ซูเหอเหวินอยู่ใกล้และคอยสนับสนุนเขา

ที่บ้านก็เลยเหลือแค่ซูอิ๋งเอ่อร์ที่วันๆ เอาแต่ทำวิจัย ‘ไฟเย็น’ และหานหานที่กำลังเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย รวมถึงซูจื่อหลินที่เกษียณแล้วกลับมาอยู่บ้าน

นายหญิงซูถือเค้กชิ้นเล็กๆ มาแล้วตักเข้าปากกิน

เธอตัดเค้กแบ่งอีกสองชิ้นให้ซูอิ๋งเอ่อร์และซูจื่อหลินไปกิน

เธอถอนหายใจ “วันนี้ซู่เป่าก็ไม่กลับมาอีกแล้ว…ป้าอู๋ เอาเค้กที่เหลือให้ทุกคนกินเถอะ!”

ตั้งแต่วันนั้นที่เป็นวันเกิดของซู่เป่า นายหญิงซูก็ทำเค้กทุกวันเลย

เค้กแต่ละก้อนมีหน้าตาแตกต่างกัน แต่รสชาติเหมือนกับเชฟขนมระดับมิชลินห้าดาวทำให้เชียวนะ คนรับใช้ในบ้านตระกูลซูช่วงนี้ได้กินเค้กกับชากันถ้วนหน้าเลย แถมยังได้พักผ่อนหนึ่งชั่วโมง ด้วย มีความสุขมากสุดๆ ไปเลย

คุณท่านซูถือแท็บเล็ตและดูข่าวสารตามเช่นเคยอยู่ แต่พอเห็นนายหญิงกินเค้กคำโตๆ ก็อดที่จะตำหนิไม่ได้

“คุณก็อายุมากแล้ว กินของพวกนี้ให้น้อยๆ หน่อย ของหวานๆ แบบนี้ไม่ดีต่อสุขภาพของคนแก่”

นายหญิงซูที่กำลังรอซู่เป่าอยู่ เดิมทีก็รู้สึกไม่ค่อยดีอยู่แล้ว

พอได้ยินคำพูดนี้เข้าไป ถึงจะรู้ว่าเป็นเพราะหวังดีต่อตัวเธอก็เถอะ

แต่ผู้หญิงถึงแก่ตัวไปแล้วก็ยังมีจิตใจเป็นสาวน้อยอยู่ ใครจะไม่เคยมีช่วงเวลาที่ไม่ยอมฟังเหตุผลบ้างล่ะ

นายหญิงซูหรี่ตา “ไม่ดีต่อสุขภาพ? ก็นี่ฉันทำเองนี่ หรือคุณกำลังบอกว่าของที่ฉันทำเป็นอาหารขยะงั้นเหรอ?”

คุณท่านซู “ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น ผมหมายถึงว่า…”

นายหญิงซูยิ้มแหยๆ “หมายความว่าฉันแก่แล้วใช่ไหม?”

คุณท่านซู “อืม! ใช่แล้ว! แก่แล้วก็อย่ากินของหวานเยอะเลย ระวังเป็นเบาหวาน”

ปัง

เสียงที่ไพเราะ

นายหญิงซูเปลี่ยนอารมณ์อย่างรวดเร็ว เธอพูดด้วยความยิ้มแย้มว่า “เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ? เมื่อกี้เสียงหม้อดังเกินไปฉันไม่ได้ยิน”

คุณท่านซูลูบหัว

เขาก็ไม่ได้พูดอะไรผิดนี่ ก็เป็นห่วงเธอนี่นา ทำไมถึงโดนตีล่ะ!

นายหญิงซูกินเค้กพลางพูดไปด้วยว่า “ตอนนี้ฉันไม่กลัวแล้ว”

เมื่อก่อนก็แก่จริงๆ นั่นแหละ ตัวเองก็รู้สึกได้ว่าร่างกายแย่ลงทุกวัน

แต่…ตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ น่าจะเป็นตอนที่ซู่เป่าเริ่มเอาของฝากกลับมาล่ะมั้ง

เธอไม่รู้สึกถึงความเชื่องช้าของวัยชรามาเป็นเวลานานตั้งแต่นั้นมา ตอนแรกก็ไม่ได้สังเกตอะไร แต่พอหลังๆ ชินแล้วก็ไม่ได้รู้สึกว่าร่างกายตัวเองกลับมาเยาว์วัยอะไร

แต่ตอนนี้เธอรู้แล้ว เธอเก่งจะตาย เป็นถึงนักบำเพ็ญเชียวนะ!

เค้กที่เมื่อก่อนไม่กล้ากิน ตอนนี้ก็กินได้เต็มที่!

คุณท่านซูก็นึกถึงคำพูดของซู่เป่าเช่นกัน

ก็จริง…ตอนนี้เขาและเธอไม่จำเป็นต้องระวังอะไรแล้ว

นายหญิงซูหันกลับไปด้วยความเซอร์ไพรส์ "ซู่เป่า!"

ซู่เป่ายืนอยู่ที่ประตูมองเธอด้วยรอยยิ้ม ทั้งตัวออร่ามากๆ ราวกับเปล่งประกายไปด้วยแสง

ด้านหลังของเธอมีเงาร่างสูงใหญ่สง่างามอยู่คนหนึ่งซึ่งก็คือมู่กุยฝาน...โอ้ คนนี้ไม่สำคัญอะไรหรอก

นายหญิงซูรู้สึกว่าหลานสาวของเธอดูไม่เหมือนเดิมจากเมื่อไม่กี่เดือนก่อนอีกแล้ว

รู้สึกเหมือนกับว่า...ถึงแม้จะเป็นเด็กสาวอายุแค่ 16 ปี แต่กลับเหมือนเป็นคนที่มีความเป็นผู้ใหญ่และนิ่งสงบ...เป็นคนสำคัญอะไรแบบนั้น?

นายหญิงซูสลัดความคิดเหลวไหลออกไป

"ซู่เป่า ยายทำเค้กให้หนูเอง..." เธอยิ้มและยกเค้กที่ตกแต่งเป็นช่อดอกไม้ในมือขึ้นมา "สุขสันต์วันเกิดครบ 16 ปีนะ!"

ซู่เป่าถึงกับอึ้งไปเลย

นี่เธออายุ 16 ปีแล้วเหรอ...

ดีจริงๆ เลยวันเกิดอายุ 16 ของเธอมีเค้กที่คุณยายทำเองอยู่ในบ้านที่เธอรักที่สุด และยังมีครอบครัวที่เธอรักอยู่ข้างๆ อีกด้วย

พอรู้ว่าซู่เป่า 'กลับมา' แล้ว หานหานที่เพิ่งเลิกเรียนก็อยากจะรีบบินกลับบ้านมาให้ไวที่สุดเลย

ซูจื่อซีและซูเหอเวิ่นก็กลับบ้านเร็วเช่นกัน พอถึงตอนค่ำ ที่บ้านตระกูลซูก็สว่างไสวและเต็มไปด้วยอบอุ่น

“สุขสันต์วันเกิด! สุขสันต์วันเกิดครบ 16 ปีนะ ซู่เป่า!” หานหานตะโกนด้วยความดีใจ

“เจ้าหญิงน้อยของพวกเราอายุ 16 แล้วนะ!” ซูอี้เซินพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น พร้อมกับนึกถึงตอนที่ได้เจอเธอครั้งแรก

ในตอนนั้นร่างกายเธอเย็นเฉียบและตัวเล็กมาก...ตอนนั้นเขากลัวเหลือเกิน กลัวว่าจะทำเธอแตกสลาย...