ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1623

เพราะเรื่องของคุณท่านซูมาขัดจังหวะซะก่อน นายหญิงซูเลยลืมไปว่าตอนแรกตัวเองจะทำอะไร

ในท้องของเธอก็รู้สึกถึงความร้อนไหลเวียนด้วยเหมือนกัน...

ในที่สุด ซู่เป่าก็เช็คให้คุณตาคุณยายจนเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

มันไม่ได้เป็นอย่างที่ซูเหอเวิ่นจินตนาการไปไกลแบบนั้นว่าคุณตาคุณยายฝึกฝนบำเพ็ญเสียหน่อย (#-.-)

แต่ร่างกายของทั้งสองมีการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง

จี้ฉางเอ่ย "เมื่อเจ้าวิถีสวรรค์คนใหม่เข้ารับตำแหน่ง กฎแห่งวิถีแบบใหม่นี้ก็จะแผ่ไปทั่วสามภพ เกรงว่ามันจะไม่ใช่แค่ยมโลกและดินแดนจิ่วโยวน่ะสิที่มีการเปลี่ยนแปลง"

"แต่การเปลี่ยนแปลงนี้จะไม่ออกนอกเส้นทางเดิม แค่จะทำให้กฎแห่งวิถีของโลกสมบูรณ์ขึ้นก็เท่านั้น รวมทั้งทำให้นักบำเพ็ญที่เคยฝึกฝนบำเพ็ญอยู่แล้วมีโอกาสได้ฝึกภายใต้กฎที่สมบูรณ์มากขึ้น ส่วนคนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับกฎแห่งวิถีก็ยังคงเป็นคนธรรมดา เพียงแต่ว่ามีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในหมู่คนธรรมดาจำนวนมาก แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถรับไอเทพเข้าร่างเพื่อฝึกฝนบำเพ็ญได้ แต่สายเลือดและร่างกายของพวกเขาได้รับผลกระทบจากกฎแห่งวิถีแบบใหม่..."

ซูเหอเวิ่นได้ยินแบบนี้แล้วถึงกับรู้สึกเวียนหัว ในตอนนี้ซูเหอเหวินก็สามารถมองเห็นผีได้ เขาซึ่งเป็นอัจฉริยะสายวิทย์พอฟังแล้วก็ยังเวียนหัวเลย

เสี่ยวอู่เดินวนไปเดินมา แล้วผงกหัว "พูดภาษาให้คนเข้าใจหน่อย พูดภาษาให้คนเข้าใจหน่อย!"

ซู่เป่าแปลคำพูดของท่านอาจารย์ของเธอให้ฟังอีกที "หมายความว่าฟ้าดินเปลี่ยนไปแล้ว คนยังคงเป็นคน แต่จะมีสุขภาพดีขึ้น มีชีวิตยืนยาวขึ้น และอาจมีการฝึกฝนร่างกาย"

"การฝึกฝนร่างกายหมายถึงการทำให้ร่างกายแข็งแรงขึ้นจนถึงขีดสุด คนอายุ 80 ปีอาจจะแข็งแรงกว่าคนอายุ 18 ปี วิ่งได้เร็วและปีนป่ายคล่องตัว ไม่มีโรคภัยไข้เจ็บ และหากโดนรถชนอาจจะสามารถต้านรถกลับไปเลยก็เป็นได้"

ทุกคน "อ่อ!!" (เข้าใจแล้ว)

มุมปากของจี้ฉางยกขึ้น

เขารู้สึกว่าเขาก็พูดได้เข้าใจง่ายและชัดเจนมากแล้วนะ?

ทำไมยังต้องมาแปลอีก?

เขามองไปที่ซู่เป่า และยิ้มไปด้วยโดยไม่รู้ตัว

เอ่อ ไม่เป็นไร เขามีเครื่องแปลภาษายี่ห้อซู่เป่า

นี่คือสิ่งที่เขามีโดยเฉพาะเลยนะ!

ซูเหอเวิ่นรู้สึกผิดหวังมาก เขาพูดว่า "หมายความว่าคุณปู่คุณย่าไม่ได้ฝึกฝนบำเพ็ญและไม่ได้ตื่นรู้หรืออะไรทั้งนั้นเลยใช่ไหม..."

เพียงแต่ว่าร่างกายมีการเปลี่ยนแปลง สุขภาพดีและอายุยืนแค่นั้น

ซู่เป่ายิ้มเบาๆ และพูดอย่างช้าๆ อีกครั้ง "ใครบอกได้ล่ะ การตื่นรู้ของร่างกาย...ไม่ใช่การฝึกบำเพ็ญหรือไง?"

จะต้องมีการเหาะเหินเดินกลางอากาศด้วยกระบี่ หรือบินราวกับมีลูกไฟและรับไอเทพเข้าร่าง รวมถึงต้องมีช่วงการฝึกไอปราณ จินตัน หยวนอิงด้วยหรือไง...ถึงจะเรียกว่าการฝึกฝนบำเพ็ญ?

การที่ร่างกายทะลุขีดจำกัดก็เป็นการฝึกฝนบำเพ็ญอย่างหนึ่งเหมือนกัน

การที่พลังจิตถึงระดับหนึ่งก็เป็นการฝึกบำเพ็ญอย่างหนึ่งเหมือนกัน

นักบำเพ็ญไม่จำเป็นต้องเป็นนักบำเพ็ญเซียนเสมอไป

ตอนนี้การที่คุณตาคุณยายยังอยู่ก็สามารถเรียกได้ว่าเป็นนักบำเพ็ญแล้ว

อย่างไรก็ตาม ฟ้าดินที่เธอสร้างขึ้นมาให้นั้นไม่เหมือนกัน...

ซู่เป่ากลับรู้สึกคาดหวังมากขึ้น

เธอเคยจินตนาการนับครั้งไม่ถ้วนว่า ในฐานะเจ้าแห่งวิถีสวรรค์ เธอจะอยู่เป็นหมื่นปีได้อย่างไร

ในช่วงเวลาหมื่นปีนี้ ครอบครัวของเธอเป็นเพียงดอกปี้อันบนสะพานไน่เหอ มีช่วงเวลาสั้นๆ ที่ดอกไม้บานและร่วงโรย สุดท้ายแล้วก็จะเหลือเพียงเธอคนเดียว

ช่างยาวนานและโดดเดี่ยว...

แต่ตอนนี้มันจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

ครอบครัวของเธออาจจะอยู่เคียงข้างเธอไปนานๆ

ถ้าเธอทำให้กฎแห่งวิถีของโลกมนุษย์สมบูรณ์แบบขึ้นอีกหน่อย...

จะมีเรื่องเซอร์ไพรส์มากขึ้นไหมเนี่ย?

หลังจากคืนอันน่ากลัวผ่านพ้นไป ทุกคนก็กลับสู่ความสงบและแยกย้ายกันไปที่ห้องของตัวเอง

ลมและหิมะยังคงพัดกระหน่ำ หิมะขาวปกคลุมหลังคาบ้านของตระกูลซูจนกลายเป็นสีขาวสนิท หิมะที่ร่วงโรยจากท้องฟ้าค่อยๆ ทับถมเป็นชั้นหนาขึ้นเรื่อยๆ

เงาของคนๆ หนึ่งปรากฏตัวขึ้นอย่างเงียบๆ บนหลังคา ท่ามกลางสายลมและหิมะ

เสี่ยวสวินสวินไม่นึกเลยว่า ระวังตัวจากอาเขยแล้วยังไม่พอ แต่กลับต้องมาเจอพระแม่ธรณีด้วยอีกคน!

**

มู่กุยฝานคอยดูแลซู่เป่าอยู่ใกล้ๆ คิดว่าเธอจะตื่นจากการหยั่งรู้ในไม่ช้า

แต่การหยั่งรู้ในครั้งนี้ถึงกับเลยวันเกิดปีที่ 16 ของเธอไปเลย

หลังตรุษจีนก็เปิดเทอมแล้ว ซู่เป่ายังคงนั่งขัดสมาธิอยู่บนหลังคา!

-

-

【ละครสั้น】

หิมะทางเหนือเริ่มละลาย อุณหภูมิก็เริ่มสูงขึ้น

เทอมสองของชั้นมัธยมปีที่สี่ก็มาถึงช่วงกลางภาคแล้ว หานหานกำลังเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยอย่างขมักเขม้น

ภายใต้การคุ้มครองสลับกันคอยดูแลของมู่กุยฝาน เสี่ยวสวินสวิน และพระแม่ธรณี ซู่เป่าที่กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนหลังคาเลยไม่มีคนธรรมดาสามารถมองเห็นได้

คนรับใช้ในบ้านตระกูลซูรู้แค่ว่าคุณหนูซู่เป่าเดินทางไปต่างประเทศชั่วคราว

ในวันนี้จี้ฉางมองดูใบไม้ที่เริ่มงอกบนกิ่งไม้แล้วก็เริ่มชักไม่แน่ใจนัก "นี่...เธอคงจะไม่นั่งอยู่แบบนี้จนถึงอายุ 18 ปีเลยใช่ไหม?"

ข้ามไปอีกสองปี

มู่กุยฝานกอดอกนั่งอยู่ข้างๆ ไม่แม้แต่จะลืมตาแล้วตอบไปว่า "ไม่มีทาง"

จี้ฉางเลิกคิ้ว "เจ้ารู้ได้ยังไง?"

มู่กุยฝาน "เพราะนักเขียนไม่กล้าเขียนแบบนั้นหรอก เดี๋ยวจะโดนด่าว่าเขียนห่วย"

จี้ฉาง "..."

(นักเขียน: ก็ฉันอยากทำแบบนั้นจริงๆ นี่นา...)