ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1634

ซู่เป่าส่ายหัว

การลงทุนในสิ่งที่คุณไม่มีความสามารถ มันก็เหมือนกับการพนัน

คนที่ทำเงินได้นั้นมักจะเป็นคนที่เตรียมพร้อมทุกอย่างไว้อย่างดี และมีการวางแผนทุกอย่างไว้อย่างรอบคอบ

ทำไมพวกเขาถึงมีวิสัยทัศน์ที่เฉียบแหลม? นั่นไม่ใช่เพราะสัญชาตญาณ แต่เป็นเพราะข้อมูล การวิจัย และการวางแผนที่รอบคอบ

เพราะอาหารและเครื่องดื่มหนึ่งมื้อ หาวเสวียเจี้ยนเลยพลั้งพลาดให้เงินกับคนอื่นไป นี่ก็เป็นการเสี่ยงในอีกความหมายหนึ่ง—เสี่ยงกับธรรมชาติของมนุษย์

แต่น่าเสียดายที่ธรรมชาติของมนุษย์เป็นสิ่งที่ไม่สามารถเสี่ยงได้เลย

"หลังจากที่เงินก้อนนั้นหมดไป แฟนของฉันก็เลิกกับฉันด้วย"

เขารู้สึกหดหู่ใจอย่างมาก จนไม่สามารถผ่อนคลายได้

วันหนึ่งขณะที่เขากำลังเดินเล่นและเดินผ่านริมแม่น้ำอยู่นั้น เขาก็เห็นคนตั้งโต๊ะเล่นหมากรุกที่ใกล้จะจบเกมกันอยู่ เขาเลยไปยืนดูอยู่ข้างๆ

"มันเป็นเกมแบบที่เขาเรียกว่าเกมกระดานหมากรุกโบราณแบบที่ใกล้จะจบ ถ้าใครสามารถแก้ได้ เจ้าของโต๊ะจะให้เงิน 20 หยวน"

เขายืนดูอยู่ข้างๆ อยู่นานพอสมควร

หลายๆ คนลองเล่น แต่สุดท้ายก็แพ้ในไม่กี่ตา เขายืนดูอยู่ข้างๆ และรู้สึกว่าพวกเขาช่างโง่จริงๆ

จากนั้นก็มีคนสวมแว่นตาเข้ามา ดูเหมือนจะเป็นคนที่ทำงานอยู่ใกล้ๆ เหมือนกับเขา

"เขาสามารถแก้เกมหมากรุกที่ใกล้จะจบได้ในไม่กี่ตา！ เจ้าของโต๊ะจึงจ่ายเงิน 20 หยวนให้เขา"

"แต่เจ้าของโต๊ะไม่ยอมแพ้ และชวนเขาเล่นอีก โดยบอกว่ามีเกมหมากรุกที่ใกล้จะจบอีกหลายเกมที่ไม่เชื่อว่าเขาจะสามารถแก้ได้ทั้งหมด"

ผลลัพธ์คือคนๆ นั้นสามารถแก้ได้จริงๆ แถมยังแก้ได้ต่อเนื่องกันถึงห้าตา แล้วก็เดินออกไปพร้อมกับเงินหนึ่งร้อยหยวน

ในเวลานั้นเงินหนึ่งร้อยหยวนมีค่ามากกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ หาวเสวียเจี้ยนเห็นคนคนนั้นได้เงิน 100 หยวนอย่างง่ายดายในเวลาไม่ถึง 15 นาที...

เขารู้สึกว้าวุ่นอยากที่จะลอง

ซู่เป่าหมดคำจะพูด "คนนั้นเป็นแค่ตัวล่อ นายไม่รู้จริงๆ หรอ?"

หาวเสวียเจี้ยนส่ายหัว "ในใจฉันก็สงสัยอยู่ แต่ถึงจะรู้แล้วมันยังไงล่ะ?"

นักพนันไม่ได้ลงเดิมพันเพราะรู้หรือไม่รู้นี่นา

แต่เป็นเพราะความมั่นใจในตัวเองอย่างไม่มีเหตุผล

พวกเขามักคิดว่า สิ่งที่คนอื่นทำไม่ได้ เขาทำได้ ส่วนสิ่งที่คนอื่นทำได้ เขาก็ต้องทำได้เช่นกัน

“และนั่นคือจุดเริ่มต้นที่ฉันเริ่มสัมผัสกับการพนันจากเกมกระดานหมากรุกที่เล่นกันตามข้างถนน”

การเล่นหมากรุกเป็นการท้าทายปัญญาของเขา ในตอนแรกเขาไม่คิดว่ามันเป็นการพนัน เขาแค่คิดว่ามันเป็นการเล่น

ถ้าเขาชนะ เขาจะได้เงิน 20 หยวน ถ้าแพ้เขาจะต้องจ่ายให้เจ้าของโต๊ะ 10 หยวน

หาวเสวียเจี้ยนแพ้ติดต่อกันเจ็ดถึงแปดครั้ง ยิ่งแพ้เขาก็ยิ่งไม่พอใจ

เจ้าของโต๊ะเลือกที่จะเก็บของและจากไป ในตอนที่เห็นว่าเขาเริ่มติดเกมมากที่สุด ซึ่งมันจะทำให้หาวเสวียเจี้ยนเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจตลอดเวลา

จากนั้นเขาก็มักจะเดินไปที่นั่นโดยไม่รู้ตัว แล้วก็อดไม่ได้ที่จะเล่นสักตาสองตา

“มีทั้งแพ้และชนะ… เมื่อแพ้ก็รู้สึกไม่ยอมรับ ไม่เชื่อว่าตัวเองจะแย่ขนาดนั้น ส่วนถ้าชนะก็รู้สึกตื่นเต้น ความรู้สึกที่ได้เอาชนะคนอื่นและได้เงินไปด้วย มันเป็นสิ่งที่ไม่มีใครสามารถหลีกเลี่ยงได้”

และเขาก็ติดเกมนี้อย่างมาก จนถ้าวันไหนไม่ได้เล่นหมากรุก เขาก็จะรู้สึกเหมือนขาดอะไรบางอย่าง จนทำให้เขารู้สึกกระวนกระวาย

เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม เจ้าของโต๊ะก็ดึงเขาเข้ากลุ่ม

"แรกเริ่มก็แค่เล่นหมากรุก เล่มเกมกระดานที่ใกล้จะจบในกลุ่ม เป็นการเดิมพันแบบเดิม แต่การเล่นบนมือถือสะดวกกว่าการเดินไปเล่นที่โต๊ะริมถนนเยอะ"

สามารถเล่นได้ตอนพัก ตอนทานข้าว หรือแม้แต่หลังเลิกงานก็ยังเล่นได้จนถึงดึกหรือเล่นข้ามคืน

ความคิดของเขาเริ่มไม่อยู่กับเรื่องงาน เงินก็เริ่มหมดไปกับการพนัน

“ตอนแรกเริ่มแพ้มากขึ้นก็ยิ่งรู้สึกกลัว และคิดแค่ว่า “ขอเล่นอีกตาเดียว คิดแค่ว่าเอาเงินที่เสียกลับคืนมาแล้วจะเลิกเล่น” แต่ทุกครั้งที่เล่นก็แพ้มากขึ้นเรื่อยๆ พอชนะก็รู้สึกอยากชนะให้มากกว่านี้อีก”

การเล่นหมากรุกหรือไพ่ก็เริ่มไม่เพียงพอสำหรับเขา

"ถ้าน้องสาวคนโตไม่ให้ ก็ช่างเถอะ แต่น้องคนรองล่ะ ตอนนั้นฉันยังช่วยส่งเธอเรียนมหาวิทยาลัยเลยนี่？ เธอควรจะให้ฉันสิ ชีวิตที่เธอมีต่อจากนี้มันเป็นผลจากความพยายามของฉันทั้งหมด เงินที่เธอหามาได้ก็ควรจะให้ฉัน!"

น้องสาวคนรองถูกเขาอ้างศีลธรรมมาบังคับให้เธอให้เงิน ในช่วงสามปีแรกที่ทำงาน เธอต้องยืมเงิน จ่ายหนี้ และให้เงินเขาทุกปี

สุดท้ายเธอก็ทนไม่ไหวและระเบิดออกมา

"หลังจากนั้นเธอก็ไม่เคยให้เงินฉันอีกเลย" หาวเสวียเจี้ยนที่กำลังเดือดร้อนจากการพนัน ไม่มีทางปล่อยเธอไปง่ายๆ

"ในตอนนั้นน้องสาวคนรองด่าฉันอย่างรุนแรง ฉันถึงขั้นร้องไห้ให้เธอดู บอกว่าตัวเองติดการพนันโดยไม่ทันตั้งตัวและไม่สามารถกลับลำได้แล้ว แม้แต่เงินค่ารถกลับบ้านก็ไม่มี"

น้องสาวคนรองสงสารเขาก็เลยตัดสินใจเดินทางไปที่กวางตุ้งเพื่อรับเขากลับมา

"ตอนที่เธอมา ฉันรู้สึกซาบซึ้งมาก คิดว่าจะกลับบ้านกับเธอ"

แต่นั่นก็เป็นช่วงเวลาที่กลุ่มในแชทเริ่มพูดถึงการลงทุนอีกครั้ง

เขาเล่นโทรศัพท์มือถือพลางฟังเสียงคร่ำครวญของน้องสาวอย่างขอไปทีไปด้วย

แต่ด้วยความเครียดจากการเสียเงินไป

เขาหาเงินที่ไหนก็ไม่ได้

พอเขาเงยหน้าขึ้นมองน้องสาวที่สวยใสบริสุทธิ์ จิตใจเขาก็แข็งกระด้างและตัดสินใจขายน้องสาวของตัวเอง

"จริงๆ แล้วมันไม่ใช่ความผิดของฉันหรอก ตอนนั้นฉันโง่มากจริงๆ แต่ถ้าจะโทษก็ต้องโทษที่เธอไปหาฉันในตอนนั้น แล้วดันถูกคนที่ตามหนี้ของฉันเห็นเข้า”

ความผิดควรอยู่ที่เธอที่มาตามหาฉันในเวลานั้น แล้วก็ถูกเจ้าหนี้ที่ตามทวงเงินฉันเห็นเข้า"

จริงๆ แล้วเจ้าหนี้ก็คือคนที่ชักนำให้เขาเข้ามาเล่นการพนัน พวกนั้นบอกว่าเขาแค่ต้องพาน้องสาวไปที่ภูเขาหลังโรงงาน ส่วนเรื่องอื่นๆ ไม่ต้องกังวล

พวกเขารับประกันว่าน้องสาวของเขาจะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต และหลังจากนั้นจะจ่ายให้เขา 30,000 หยวน

"ในกลุ่มแชทตอนนั้นกำลังมีการลงทุนที่ต้องใช้เงิน 30,000 หยวนอยู่พอดี" หาวเสวียเจี้ยนเอ่ย "เอาเงิน 30,000 ไปแลกกับ 3 ล้าน"

"ฉันคิดว่าถ้าฉันชนะ ฉันจะรีบไปไถ่ตัวน้องสาวกลับมา เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นยังทัน!"