ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1657

“ช่วงนี้อารมณ์ของคุณเปลี่ยนแปลงบ่อยมากเลยนะ เหนื่อยเกินไปหรือเปล่า...” อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยพูดพลางถอนหายใจอย่างอ่อนล้า

"ถ้าไม่ไหวจริง ๆ ก็เรียกแม่ของคุณมาช่วยเถอะ" อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยพูดเรื่องนี้ขึ้นมา แต่ในใจยังคงไม่อยากเผชิญหน้า

โอวหยางตงหมิงรู้สึกเหนื่อยล้าอย่างมาก เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าการอยู่ไฟหลังคลอดจะเหนื่อยขนาดนี้ และตอนนี้เสี่ยวเหม่ยก็โตแล้ว แถมยังคอยช่วยเหลืออีกด้วย

โอวหยางตงหมิงนิ่งเงียบไปสักพักแล้วจึงพยักหน้าตอบ “โอเค”

หลังจากพ้นช่วงอยู่ไฟแล้ว อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยก็หมดช่วงลาคลอดและต้องกลับไปทำงาน

เสี่ยวเหม่ยกลับมาช่วยทุกวัน แต่เธอก็ต้องไปโรงเรียนเช่นกัน

ในบ้านมีแค่เขาคนเดียวที่ต้องดูแลทารกแรกเกิด และยังต้องมีคนช่วยซื้อของและทำอาหารด้วย

โอวหยางตงหมิงเคยคิดว่า การเลี้ยงเด็กคนหนึ่งไม่ใช่เรื่องยาก สมัยก่อนพวกผู้ใหญ่ยังอุ้มลูกไปทำงานได้เลย ทำไมผู้หญิงสมัยนี้ถึงอ่อนไหวขนาดนี้

แต่ตอนนี้เขาไม่อยากพูดถึงตัวเองในอดีตอีกแล้ว

ตอนที่รู้ว่าตั้งครรภ์ครั้งแรกนั้น โอวหยางตงหมิงเคยโทรศัพท์ไปบอกแม่ของเขา แม่ไม่ได้พูดอะไร แต่หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็โทรมาหาอวิ๋นเมิ่งเจี๋ยและแสดงความเต็มใจที่จะมาช่วยดูแลระหว่างตั้งครรภ์

น่าเสียดายที่แม่ไม่รู้ว่าทั้งสองคนสลับร่างกันไปแล้ว

หลังจากลูกคลอดแล้ว โอวหยางตงหมิงก็โทรหาแม่ของเขาเพื่อบอกข่าวดี แต่เธอกลับฟังเสียงของลูกสะใภ้และพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันว่าเป็นลูกสาวอีกแล้วเหรอ

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยโทรศัพท์หาเธอต่อหน้าโอวหยางตงหมิง ปรากฏว่าเธอแสดงความดีใจอย่างมาก พร้อมบอกว่าจะมาช่วยดูแลช่วงอยู่ไฟหลังคลอด

โอวหยางตงหมิงรู้สึกหงุดหงิด เขาคิดถึงเรื่องในอดีตที่แม่ทำให้อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยมีปัญหาทางสายตา…ตอนนั้นเขาและภรรยาต่างปฏิเสธที่จะให้แม่มา

แต่ตอนนี้คงเลี่ยงไม่ได้แล้ว

โอวหยางตงหมิงคิดว่า ถึงอย่างไร แม่ก็เป็นแม่ของตัวเอง...

สายสัมพันธ์ทางสายเลือดระหว่างแม่กับลูกมันมีอยู่แล้วล่ะ และเขาก็คิดว่าแม่ของเขาไม่น่าจะเป็นอย่างที่อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยพูดไว้หรอก เธอคงไม่ได้แย่ขนาดนั้น

เธออาจจะมีทัศนคติที่ให้ความสำคัญกับลูกชายมากกว่าลูกสาวไปบ้าง แต่เธอไม่ได้จงใจที่จะรังแกภรรยาของผมหรอก

หลังออกจากการอยู่ไฟ แม่สามีก็มา

ทันทีที่อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยออกจากบ้าน แม่สามีก็มีสีหน้าบึ้งตึงขึ้นมาทันที

โอวหยางตงหมิงกำลังให้นมลูกจนเหนื่อยล้า ตื่นมาก็รู้สึกเจ็บหน้าอกเพราะน้ำนมคัด

เขาไม่เคยรู้เลยว่าอาการน้ำนมคัดจะเหมือนกับการกลั้นปัสสาวะไม่ได้ มันหยุดไม่ได้เลย กลางดึกก็ทำเสื้อนอนเปียกโชก เหนื่อยเกินไปจนไม่อยากลุกขึ้นมาดูแลตัวเอง รุ่งเช้าก็ทั้งเจ็บปวด แถมยังติดเชื้อจนมีไข้

“แม่…ช่วยหยิบน้ำให้หน่อย” เขานอนอยู่บนเตียง เจ็บไปหมดทุกส่วนของร่างกาย

แถมน้ำนมยังไม่ออกอีก มันเจ็บจนเขาอ่อนเพลียไปหมด เขาจำไม่ได้แล้วว่าต้องทนกับอาการคัดนมจนติดเชื้อกี่ครั้งแล้ว

เพราะยังต้องให้นมลูก จึงไม่กล้ากินยา แม้จะป่วยก็ตาม

แต่เขาตะโกนเรียกแม่ตั้งนานแล้ว แม่ก็ยังไม่มา

“แม่!” โอวหยางตงหมิงเริ่มหงุดหงิด เขาเลยตะโกนออกไปว่า “ช่วยหยิบน้ำให้หน่อย ไม่ได้ยินหรือไง?”

เรื่องเมื่อสิบกว่าปีก่อนนั้นมันช่างห่างไกลเหลือเกิน ไกลจนเขาลืมเรื่องราวทั้งหมดไปจนหมดสิ้น

ตอนนี้เขาถึงได้ค่อยๆ นึกออกมาได้ว่า สมัยก่อนเขาก็เคยทำแบบนั้นเหมือนกัน

แม่เขาบอกให้เขาออกไป เขาก็ออกไปจริงๆ

แม่เขาบอกว่าผู้ชายไม่ควรมาทำเรื่องอย่างการเปลี่ยนผ้าอ้อมให้ลูก หรือเช็ดก้นลูก เขาก็เลยไม่ทำจริงๆ

แม่เขาบอกว่าวันรุ่งขึ้นเขาจะต้องไปทำงานอย่างยากลำบากอีกเลยให้เขาไปนอนพักในห้องอื่น เขาก็เลยไปจริงๆ

ดังนั้นเขาเลยไม่เคยรู้จริง ๆ ว่าการอยู่ไฟนั้นลำบากแค่ไหน และไม่เคยเข้าใจความรู้สึกน้อยใจและความกังวลที่เกิดขึ้นเมื่อตอนที่ "สามี" ไม่ยื่นมือมาช่วยเหลือ

โชคดีที่อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยไม่ได้ออกไป แต่กลับผลักแม่สามีออกไปแทน

โอวหยางตงหมิงเงียบอยู่นาน จึงค่อยเอ่ยว่า "เรื่องตาของคุณในตอนนั้น..."

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "มันผ่านไปแล้ว"

เป็นเพราะเรื่องตาในครั้งนั้น ทำให้สามีภรรยาคู่นี้ทะเลาะกันอยู่ไม่น้อย

ตอนเกิดเรื่องขึ้น โอวหยางตงหมิงเองก็ตกใจและเจ็บปวดใจมาก

แต่หลังจากนั้น เขาก็เริ่มคิดว่ามันเป็นแค่ตาพร่ามัวนิดหน่อย ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แม่เขาก็ไม่ได้ตั้งใจ...

ดังนั้นเวลาอวิ๋นเมิ่งเจี๋ยพูดถึงเรื่องนี้อีก เขาก็จะโมโหแล้วบอกว่า "คุณจะพูดอีกกี่ครั้งกันเนี่ย? ผมบอกแล้วว่าแม่ไม่ได้ตั้งใจ คุณก็พูดอยู่นั่นแหละ คุณต้องการอะไร? นั่นมันแม่ผมนะ คุณจะให้ผมทำยังไง จะให้ผมทำร้ายเธอหรือไง?"