ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1658

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยก็คิดถึงเรื่องราวในอดีตขึ้นมาเช่นกัน

ตอนนั้นเสี่ยวเหม่ยเพิ่งเกิดได้ไม่นาน เพราะเรื่องจะใช้ผ้าอ้อมสำเร็จรูปหรือผ้าอ้อมผ้า แม่สามีและลูกสะใภ้ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะทะเลาะกัน

แม่สามีคิดว่าลูกชายของเธอทำงานหาเงินอย่างเหน็ดเหนื่อย ผ้าอ้อมสำเร็จรูปวันหนึ่งใช้ตั้งสิบแผ่นแปดแผ่น เสียดายเงิน เธอจึงยืนกรานว่าจะใช้ผ้าอ้อมแบบผ้า

เสี่ยวเหม่ยเกิดในฤดูหนาว แต่ถึงแม้จะเป็นหน้าร้อน อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยก็ยังไม่เห็นด้วยกับการใช้ผ้าอ้อมผ้า

แต่แม่สามีกลับดื้อรั้น ในทุกๆ ครั้งก็จะถอดผ้าอ้อมสำเร็จรูปที่อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยใส่ให้เสี่ยวเหม่ยออก แล้วใส่ผ้าอ้อมแบบผ้าแทน

ที่สำคัญเวลาที่เปลี่ยนผ้าอ้อมนั้น เกือบทุกครั้งกางเกงของเสี่ยวเหม่ยจะเปียกฉี่ แต่แม่สามีก็ไม่สนใจ คิดว่าไม่เป็นไร

แม่สามีและลูกสะใภ้ทะเลาะกันทุกวันเพราะเรื่องนี้ และแย่งลูกกัน

พอแม่สามีอารมณ์เสียเมื่อไหร่ หลังจากเปลี่ยนผ้าอ้อมผ้าเสร็จ เธอก็จะพาเสี่ยวเหม่ยออกไปเดินเล่นทันที

กลางฤดูหนาว ลูกก็เลยไม่สบาย

พอเสี่ยวเหม่ยมีไข้ แม่สามีก็ยังคิดว่าไม่เป็นไร แค่เอาผ้ามาห่มให้เหงื่อออกก็พอแล้ว

แต่ทารกยังอายุน้อยอยู่เลย ระบบการควบคุมอุณหภูมิของร่างกายยังไม่สมบูรณ์ดีนัก ถ้าห่มผ้าแน่นจนเกิดเหงื่อสะสม ก็มีความเสี่ยงที่จะเกิดกลุ่มอาการเหงื่ออับ

ตอนนั้นเสี่ยวเหม่ยมีไข้สูงจนชัก ขาดออกซิเจน และมีเหงื่อออกมาก

แม่สามียังคิดว่าเหงื่อออกก็ดีแล้ว ยืนกรานว่าจะต้องห่มผ้าแน่นๆ และไม่ยอมให้อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยแตะต้อง

ในครั้งนั้นอวิ๋นเมิ่งเจี๋ยโมโหจนเกิดภาวะเลือดออกในสมอง ลูกก็ชักจนต้องเข้าโรงพยาบาล ทั้งบ้านวุ่นวายกันไปหมด

ครั้งนั้นที่เกิดภาวะเลือดออกในสมองยังถือว่าโชคดีที่ได้รับการช่วยเหลือทันเวลา และโชคดีที่ยังมีชีวิตรอด อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยเลยไม่ทิ้งอาการแทรกซ้อนร้ายแรงอะไรไว้ แต่อาการที่กระทบกับดวงตานั้นยังคงมีอยู่ ทำให้บางครั้งมองเห็นไม่ชัดหรือมองไม่เห็นเป็นพักๆ

“ตอนนั้นฉันคิดว่า...” โอวหยางตงหมิงพูดด้วยความรู้สึกผิด “ฉันขอโทษ...”

หลังจากนั้นแม่สามีก็กลับบ้านไปด้วยความเสียใจ อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องนั้นอีก

โอวหยางตงหมิงคิดว่าเรื่องมันจบไปแล้ว ไม่มีใครตั้งใจ แม่ของเขาก็แค่หวังดีกับลูกเท่านั้นเอง

“ไม่เป็นไร เรื่องมันผ่านไปแล้ว” อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

ในขณะนี้ โอวหยางตงหมิงรู้สึกผิดอย่างมาก

แต่เขายังคงคิดว่า ผู้ใหญ่ก็ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เกิดเรื่อง พออายุมากขึ้น ความคิดก็มักจะดื้อรั้นไปบ้าง แต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร...

คนแก่ไม่ได้มีเจตนาร้ายแต่อย่างใด

จนกระทั่ง...

วันหนึ่ง โอวหยางตงหมิงนั่งอุ้มลูกอยู่บนโซฟา รอยยิ้มที่เขาไม่ได้เห็นมานานปรากฏขึ้นบนใบหน้า

แม่เขาเดินเข้ามาอย่างกะทันหัน และโยนผ้าสกปรกลงบนโซฟา

“ทั้งวันทั้งคืนก็ไม่ซักผ้า ไม่กวาดพื้น ไม่ทำกับข้าว! คิดจะไปขึ้นสวรรค์รึไง! ลูกสะใภ้บ้านไหนกันขี้เกียจได้ขนาดนี้!”

เพราะเป็นแม่ของตัวเอง จึงอาจเผลอมีความอดทนและมองเธอในแง่ดีมากเกินไปโดยไม่รู้ตัว

โอวหยางตงหมิงไม่ได้คิดว่านี่เป็นเรื่องใหญ่เลยพูดว่า “วางไว้ตรงนั้นได้เลยค่ะ รอให้ลูกหลับก่อน แล้วเดี๋ยวหนูจะจัดการเองค่ะ”

“วันนี้แม่กวาดพื้นแล้วเจอสิ่งนี้ มันเป็นเอกสารสำคัญหรือเปล่า? เก็บให้ดีนะ”

พูดพลางนำชามไปวางบนโต๊ะอาหาร เช็ดมือให้แห้ง และเดินไปหาโอวหยางตงหมิงอย่างกระตือรือร้น “มากินกันก่อน แม่จะอุ้มลูกเอง”

เธอไม่พูดอะไรสักคำ รีบอุ้มลูกมากอดด้วยใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความรัก พลางปลอบว่า “โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ ดูสิ เด็กน้อยของเราคงน้อยใจที่พ่อกลับมาแล้วใช่ไหม? แม่ไม่ดูแลให้ดีเลย แม่แย่มาก เดี๋ยวเราไปฟ้องพ่อกันนะ ไม่ร้องนะ!”

โอวหยางตงหมิง “...”

นี่เขาเป็นใคร? เขาอยู่ที่ไหน? แม่ของเขากำลังทำอะไร?

กำลังแสดงละครวังหลังหรืออย่างไร?!

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่วางกระเป๋าเอกสารลงเบาๆ แล้วพูดกับโอวหยางตงหมิงด้วยรอยยิ้มแฝงความหมายว่า "วันๆ อยู่บ้านคุณทำอะไรบ้าง? ที่บ้านแม่ก็เป็นคนเก็บกวาดทุกอย่าง แถมลูกยังร้องไห้หนักขนาดนี้"

โอวหยางตงหมิงรู้สึกเหมือนมีไฟลุกโชนอยู่ในอก ขึ้นมาจนถึงลำคอ...

แม่ของเขายิ่งได้ใจไปใหญ่ ก็เลยยิ่งพยายามปลอบลูกหนักกว่าเดิม แล้วแอบเหลือบมองโอวหยางตงหมิงอยู่แวบหนึ่ง

โอวหยางตงหมิงเห็นรอยยิ้มได้ใจที่มุมปากของแม่เขา

โอวหยางตงหมิงไม่เคยคิดมาก่อนว่าแม่แท้ๆ ของเขา...จะมีความคิดร้ายๆ แบบนี้!

เมื่อก่อนภรรยาเขาเคยบอกเรื่องนี้กับเขา เขาเคยพูดอะไรออกไปบ้างล่ะ?

【เธอเป็นแม่ของฉัน! การยุแยงความสัมพันธ์ระหว่างลูกชายกับลูกสะใภ้จะทำให้เธอได้ประโยชน์อะไร? ทำไมเธอไม่ใจกว้างหน่อยล่ะ? จะไปถือสากับคนแก่ทำไม?】

อย่าว่าแต่เรื่องเล็กน้อยเลย ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนมีความโกรธอัดแน่นอยู่ในอก อยากจะกระชากหน้ากากจอมปลอมของแม่คนนี้ออกเสียจริง!