ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1659

โอวหยางตงหมิงที่ตอนนี้อยู่ในร่างของอวิ๋นเมิ่งเจี๋ยแม้ว่าจะมีร่างเป็นของอวิ๋นเมิ่งเจี๋ยแต่แก่นแท้เขาก็ยังเป็นลูกชายของแม่ตัวเองอยู่ดี

เขาไม่เหมือนอวิ๋นเมิ่งเจี๋ยที่ยังคงมีความเกรงใจอยู่

ในฐานะลูกสะใภ้ อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยต้องติดอยู่ระหว่างสามีกับแม่สามี เพื่อรักษาครอบครัว เธอจึงต้องเกรงใจอยู่บ้าง และไม่อาจแสดงความขัดแย้งอย่างเปิดเผย

แต่อย่างโอวหยางตงหมิงนั้นไม่ได้คิดมากขนาดนั้น หลังจากที่กดดันมาทั้งวัน เขาก็ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่แล้ว และก็ไม่อยากจะสนใจอะไรด้วย!

เขาตะโกนลั่นทันที "อะไรกัน? นี่แม่สอนอะไรเด็กเนี่ย? อะไรนะ 'แม่เลี้ยงไม่ดี แม่ใจร้าย' นี่แม่กำลังพยายามยุแยงอะไรอยู่เหรอ?!"

แม่สามีถึงกับอึ้ง ไม่คิดเลยว่า "ลูกสะใภ้" จะระเบิดอารมณ์โกรธออกมาอย่างกะทันหัน

"เด็กยังเล็กขนาดนั้น เธอไม่เข้าใจอะไรหรอก…ก็แค่พูดไปเรื่อย…" เธอพูดแก้เขิน

แล้วหันไปหาอวิ๋นเมิ่งเจี๋ยลูกชายที่เธอคิดว่าเป็นลูกที่ดีของเธอ

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยนั่งลงกินข้าวโดยไม่สนใจเธอ

เธอไม่ได้ห้ามโอวหยางตงหมิง เพราะความอึดอัดนี้กดทับอยู่ในใจเธอมานานแล้ว หากเธอเป็นฝ่ายโวยวาย กลับกลายเป็นว่าเธอผิดเสียนี่

วันนี้เธอจึงปล่อยให้โอวหยางตงหมิงทะเลาะกับแม่เขาเอง

เสี่ยวเหม่ยมองไปรอบๆ และนั่งลงกินข้าวอย่างเงียบๆ

โอวหยางตงหมิงไม่ทำให้ผิดหวัง เขาตะโกนด่าออกมาว่า "นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! วันๆ ไม่เห็นแม่ทำอะไรเลย เห็นทีว่าถุงพลาสติกยังจุอะไรไม่ได้เท่าแม่เลยนะ! หา?!"

"เสื้อผ้าหนูก็ซักเอง พื้นหนูก็ถูเอง ของหนูเก็บเอง อาหารหนูก็เป็นคนทำ!"

"ลูกก็หนูเป็นคนเลี้ยง ทั้งให้นม เปลี่ยนผ้าอ้อม กล่อมนอน พอร้องไห้ก็ต้องอุ้มเดินไปเดินมา..."

"แม้แต่ตอนที่หนูทำงานบ้าน แล้วบอกให้แม่ช่วยดูลูกหน่อย แม่ทำอะไรอยู่ล่ะ? แม่เอาลูกไปวางไว้บนเตียงเด็ก พอลูกร้องไห้งอแง แต่แม่กลับนั่งเล่นมือถืออยู่ข้างๆ!"

"ยังมีการทำเป็นแกล้งพูดเรื่องซักสูทที่วางอยู่บนโซฟาว่าซักแล้วไม่มีปัญหาใช่ไหมอีก ทำไมแม่ไม่บอก ‘ลูกชาย’ แม่ไปเลยล่ะว่าแม่ซักมันเอง!"

"ยังจะบอกอีกว่าเห็นเอกสารตอนถูพื้น ทำไมไม่รวดบอกไปเลยล่ะว่าวันนี้แม่ถูพื้น ซักผ้า และ ทำทุกอย่างแล้วงี้!"

"จริงๆ แล้วแม่ไม่ได้ทำอะไรเลย! ตอนแรกแม่ยังไปซื้อของในตลาด แต่พอบอกว่าเดินแล้วเหนื่อย แม่ก็เลิกไปเลย หนูนี่แหละที่ต้องอุ้มลูกเดินไปซื้อของเอง!"

โอวหยางตงหมิงตะโกนออกมาด้วยความโกรธ เขาระบายความน้อยใจและความไม่พอใจทั้งหมดออกมา

ไม่พูดยังดีกว่า พอพูดออกไปเขาก็เพิ่งตระหนักว่า เขาเรียกแม่มาเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระ

แต่ปรากฏหลังจากแม่มาแล้ว ไม่เพียงแต่จะไม่ได้ช่วยอะไรเลย กลับกลายเป็นว่าเขาต้องคอยดูแลเธอตลอดทั้งวัน และทนมองสีหน้าบึ้งตึงของเธอ

ก่อนหน้านี้ เขามักคิดมาตลอดว่าแม่ของเขาอายุมากแล้ว ก็ช่างเถอะ คนแก่แล้ว ไม่ต้องไปใส่ใจอะไร

เมื่อก่อน เวลาที่ภรรยากับแม่ทะเลาะกัน เขาก็มักจะพูดแบบนี้แหละ แถมยังคิดว่าภรรยาใจแคบ ชอบคิดเล็กคิดน้อยด้วย

แต่วันนี้เขาเข้าใจแล้ว...

ได้ยินเพียง 'เขา' พูดว่า "งั้นก็กลับไปเถอะ!"

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยรับประทานอาหารอย่างใจเย็นก่อนจะพูดขึ้นว่า "ถ้ามาแล้วช่วยอะไรไม่ได้ ก็กลับไปอยู่กับพี่สาวผมก็แล้วกัน"

"ทุกเดือนเราจะยังคงส่งเงินค่าใช้จ่ายให้แม่สองพันบาท ส่วนเรื่องอื่นๆ แม่กับพี่สาวก็จัดการกันเองแล้วกัน!"

ไม่แปลกที่อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยจะเย็นชาแบบนี้ เพราะตอนแต่งงานใหม่ๆ พี่สาวของโอวหยางตงหมิงก็เป็นเหมือนกับแม่เขานั่นแหละ

ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน พอโอวหยางตงหมิงพยายามยกเหตุผลขึ้นมาพูดเพื่อปกป้องเธอบ้าง พี่สาวของเขาก็จะโกรธจัด และโทรมาถามเขาว่า นี่ตอบแทนแม่ที่เลี้ยงเขาจนโตมาขนาดนี้แบบนี้เหรอ?

ตอนที่เสี่ยวเหม่ยห่มผ้าห่มจนเหงื่อออกมากเกินจนต้องเข้าโรงพยาบาล และในตอนที่เธอโมโหจนเกิดภาวะเลือดออกในสมอง พี่สาวของเขาก็เป็นคนเริ่มพูดก่อนว่า นี่ไง ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย...ตาก็ยังไม่บอดนี่นา...

หลังจากนั้น แม่สามีก็กลับไปอยู่กับพี่สาวของโอวหยางตงหมิง

ตอนที่โอวหยางตงหมิงยังแทบจะจ่ายค่าบ้านไม่ไหว เขาก็ยังส่งเงินสองพันหยวนให้แม่ทุกเดือน

อย่างไรก็ตาม ในใจของอวิ๋นเมิ่งเจี๋ย เธอไม่ได้ติดค้างอะไรแม่สามีแล้ว!

การให้ความเคารพผู้ใหญ่ก็ต้องดูด้วยว่าผู้ใหญ่คนนั้นมีคุณสมบัติพอหรือเปล่า!

โอวหยางตงหมิงในฐานะลูกชาย แน่นอนว่าต้องรับผิดชอบดูแลแม่ยามแก่เฒ่า แต่ในขณะเดียวกันเขาก็เป็นพ่อเช่นกัน แล้วจะไม่สนใจความรับผิดชอบที่มีต่อลูกได้หรือ?

เพราะฉะนั้นในเรื่องนี้ อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยเลยดูค่อนข้างเย็นชา