ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1660

แม่สามีไม่คิดเลยว่า ‘ลูกชาย’ ของตัวเองก็จะพูดแบบนี้ด้วย!

ก่อนจะมา เธอตั้งใจว่าจะมาอยู่ที่นี่กับลูกชายตลอดไป ไม่กลับไปไหนอีก

ยังไงลูกสาวที่แต่งงานออกไปแล้วก็เหมือนน้ำที่สาดออกไป จะมาเทียบกับลูกชายได้ยังไง?

ลูกชายคือคนที่ต้องดูแลเธอไปจนตาย ลูกสาวถึงจะดีแค่ไหนก็ไม่ถูกต้องตามธรรมเนียม

แต่ครั้งนี้เธอทำเกินไปจริงๆ ลูกชายและลูกสะใภ้ถึงกับพร้อมใจกันไล่เธอออกไป

แม่สามีไม่พูดอะไรสักคำ ไม่ตอบโต้ลูกชายเลยสักนิด และเดินกลับเข้าห้องพร้อมกับเช็ดน้ำตา

ไม่ถึงห้านาที

โทรศัพท์ของอวิ๋นเมิ่งเจี๋ยก็ดังขึ้น ตอนนี้อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยใช้โทรศัพท์ของโอวหยางตงหมิง ส่วนโอวหยางตงหมิงใช้โทรศัพท์ของอวิ๋นเมิ่งเจี๋ย

โอวหยางตงหมิงยังไม่หายโกรธและรับสายด้วยอารมณ์ที่ยังคงร้อนอยู่ ก็ได้ยินเสียงพี่สาวของเขาตะคอกอย่างรุนแรงว่า

"อวิ๋นเมิ่งเจี๋ย แกทำบ้าอะไร? ยุยงให้ไล่แม่ฉันออกไปงั้นเหรอ? นี่แกเป็นลูกสะใภ้แบบไหนกัน?"

โอวหยางตงหมิงไม่พอใจ "แม่บอกแบบนั้นเหรอ?"

"แล้วแม่ไม่ได้บอกเหรอว่าแม่พยายามยุยงให้ฉันกับภรรยาแตกกัน แล้วก็ยังไม่ได้ช่วยเลี้ยงลูกด้วย? พวกเราเรียกแม่มาก็เพราะหวังว่าแม่จะช่วย แต่แม่กลับไม่ได้ทำอะไรเลย แถมยังทำหน้าบูดบึ้ง ทำตัวยุ่งยากสร้างปัญหาให้ครอบครัวอีก...”

โอวหยางตงหมิงระบายความคับข้องใจออกมารัวๆ

พี่สาวเขารีบตัดบท "อวิ๋นเมิ่งเจี๋ย แกยังมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่า? แม่ฉันอายุตั้งเยอะแล้ว แกยังจะให้เธอทำอะไรอีก?"

"มีแม่คนไหนบ้างไม่อยากให้ลูกมีชีวิตที่ดี ครอบครัวมีความสุข แกพูดจาบ้าอะไร? แม่ฉันไปยุแยงให้พวกแกแตกกันตอนไหน?"

"โอ้! ที่แท้แกก็ทำตัวขี้เกียจแล้วไม่อยากให้ใครพูดถึงล่ะสิ? แกเป็นลูกสะใภ้ไม่ดูแลผู้ใหญ่ แต่กลับให้ผู้ใหญ่ดูแลแกแทน ยังมีหน้าเนาะ?"

พี่สาวของเขาใช้ศีลธรรมเป็นฐานเพื่อพูดกล่าวหาเขา

คำพูดของโอวหยางตงหมิงติดอยู่ในลำคอ พูดไม่ออก!

ถ้าเขามองจากบทบาทของลูกชายจริงๆ เขาก็คงคิดว่าคำพูดนี้มีเหตุผล

ในมุมมองทางศีลธรรม พี่สาวของเขาก็พูดไม่ผิดเลย

ในจิตใต้สำนึกเขาก็คิดมาตลอดว่าแม่เขาแก่แล้ว ไม่อยากไปซื้อของก็ไม่ต้องไป ไม่อยากกวาดบ้านก็ไม่ต้องกวาด ไม่อยากซักผ้าก็ไม่ต้องซัก จะหลงๆ ลืมๆ หน่อยก็ช่างเถอะ...

อย่างไรก็ตาม การที่แม่มาช่วยก็เป็นน้ำใจ ไม่ช่วยก็ไม่ผิด...

แต่ทำไมเมื่อเขาอยู่ในฐานะ 'ลูกสะใภ้' ถึงรู้สึกว่ามันช่างไม่ยุติธรรมและไม่ถูกต้องอะไรเช่นนี้ล่ะ?

หลักการเหล่านี้ก็ไม่สามารถกลายเป็นหลักการได้เลย

โอวหยางตงหมิงไม่พยายามโต้เถียงอีกต่อไป เขาแค่พูดอย่างเย็นชาว่า "ใช่แล้ว แม่แก่แล้ว แม่จะไม่ช่วยก็ได้ เราก็จะยังคงเลี้ยงดูแม่ต่อไป"

เขาเหลือบมองเห็นประตูห้องของแม่ที่เปิดออกเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

เขายิ้มเยาะและพูดต่อ "แต่แม่ไม่ควรยุแยงให้ครอบครัวเราแตกแยก! ไม่ช่วยก็ไม่เป็นไร แต่ยังจะมาพูดเหน็บแนมและสร้างปัญหาให้ครอบครัวอีก!"

"ถ้าพี่มีความเป็นธรรมมากขนาดนี้ ก็มาเอาแม่กลับไปสิ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะส่งแม่กลับเอง!"

พี่สาวเขาเหมือนจะโกรธจนควันออกหู "แก! แก! ได้ๆๆ! ฉันนี่แหละจะบอกให้น้องชายฉันหย่ากับสะใภ้ใจดำอย่างแก พวกเราตระกูลโอวหยางไม่ต้องการสะใภ้ใจดำแบบแก!"

ไม่รู้ว่าอวิ๋นเมิ่งเจี๋ยเดินมาข้างๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ และรับโทรศัพท์ต่อจากโอวหยางตงหมิงในขณะที่เขาใกล้จะปะทุ

“หย่าอะไรกัน?" เธอพูดอย่างไร้อารมณ์ "แม่แก่แล้วไม่รู้เรื่อง พี่ก็ไม่รู้เรื่องเหมือนกันหรือไง? หรือว่าต้องให้ฉันบ้านแตกสาแหรกขาด พี่ถึงจะพอใจ?"

เธอพูดด้วยท่าทางที่น่าสงสารสุดๆ

โอวหยางตงหมิงปวดหัว เขากุมหน้าผากของตัวเองแน่น

ตอนนี้แม่ที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขาดูช่างดูน่าสงสาร

คนที่น่าสงสารมักจะมีจุดที่น่าเกลียดอยู่ในตัวเอง สำนวนนี้ไม่เคยผิดเลยจริงๆ

"แม่ กลับไปเถอะ!" โอวหยางตงหมิงรู้สึกเหนื่อยใจ

นึกถึงตอนที่ภรรยาเพิ่งคลอดเสี่ยวเหม่ย ตอนนั้นแม่ก็มาเหมือนกัน ทำให้ครอบครัวเรายุ่งเหยิงสุดๆ เลย

ตอนนี้ก็เหมือนกัน

แต่ไม่ทันไรแม่สามีกลับมองเขาด้วยความโกรธเคือง โอวหยางตงหมิงถึงกับชะงักเล็กน้อย แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้เขาอยู่ในฐานะ 'ลูกสะใภ้'

เมื่อกี้เขายังรู้สึกว่าแม่ของเขาดูน่าสงสารอยู่เลย แต่ตอนนี้...

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยเลยพูดต่อ "กลับไปยังมีพี่สาวของผมที่ดูแลแม่อยู่ ส่วนที่นี่ผมดูแลไม่ไหวแล้ว และไม่ชอบที่แม่มาทำลายความสัมพันธ์ในครอบครัว"

เธอพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "ถ้าแม่ทำตัวดีๆ ในฐานะลูกชายและลูกสะใภ้ พวกเราก็พร้อมจะเลี้ยงดูแม่ตามหน้าที่ แต่ตอนนี้มันไม่จำเป็นแล้ว"

"เมิ่งเจี๋ยไม่จำเป็นต้องอดทนอีกต่อไป และผมก็ไม่จำเป็นต้องทำตัวดีๆ อีกต่อไป พี่สาวผมรักและห่วงใยแม่ซะขนาดนั้นเลยไม่ใช่หรือไง? งั้นก็ไปอยู่กับพี่สาวเถอะ"

แม่สามี "..."

ทำไมคำพูดพวกนี้ถึงใช้ไม่ได้ผลกับลูกชายของเธอแล้ว?

เธอทำเวรทำกรรมอะไรถึงเลี้ยงลูกชายเนรคุณแบบนี้ออกมา มีลูกมีเมียแล้วก็ไม่เห็นแม่อยู่ในสายตาเลย!