ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1660

แม่สามีไม่คิดเลยว่า ‘ลูกชาย’ ของตัวเองก็จะพูดแบบนี้ด้วย!

ก่อนจะมา เธอตั้งใจว่าจะมาอยู่ที่นี่กับลูกชายตลอดไป ไม่กลับไปไหนอีก

ยังไงลูกสาวที่แต่งงานออกไปแล้วก็เหมือนน้ำที่สาดออกไป จะมาเทียบกับลูกชายได้ยังไง?

ลูกชายคือคนที่ต้องดูแลเธอไปจนตาย ลูกสาวถึงจะดีแค่ไหนก็ไม่ถูกต้องตามธรรมเนียม

แต่ครั้งนี้เธอทำเกินไปจริงๆ ลูกชายและลูกสะใภ้ถึงกับพร้อมใจกันไล่เธอออกไป

แม่สามีไม่พูดอะไรสักคำ ไม่ตอบโต้ลูกชายเลยสักนิด และเดินกลับเข้าห้องพร้อมกับเช็ดน้ำตา

ไม่ถึงห้านาที

โทรศัพท์ของอวิ๋นเมิ่งเจี๋ยก็ดังขึ้น ตอนนี้อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยใช้โทรศัพท์ของโอวหยางตงหมิง ส่วนโอวหยางตงหมิงใช้โทรศัพท์ของอวิ๋นเมิ่งเจี๋ย

โอวหยางตงหมิงยังไม่หายโกรธและรับสายด้วยอารมณ์ที่ยังคงร้อนอยู่ ก็ได้ยินเสียงพี่สาวของเขาตะคอกอย่างรุนแรงว่า

"อวิ๋นเมิ่งเจี๋ย แกทำบ้าอะไร? ยุยงให้ไล่แม่ฉันออกไปงั้นเหรอ? นี่แกเป็นลูกสะใภ้แบบไหนกัน?"

โอวหยางตงหมิงไม่พอใจ "แม่บอกแบบนั้นเหรอ?"

"แล้วแม่ไม่ได้บอกเหรอว่าแม่พยายามยุยงให้ฉันกับภรรยาแตกกัน แล้วก็ยังไม่ได้ช่วยเลี้ยงลูกด้วย? พวกเราเรียกแม่มาก็เพราะหวังว่าแม่จะช่วย แต่แม่กลับไม่ได้ทำอะไรเลย แถมยังทำหน้าบูดบึ้ง ทำตัวยุ่งยากสร้างปัญหาให้ครอบครัวอีก...”

โอวหยางตงหมิงระบายความคับข้องใจออกมารัวๆ

พี่สาวเขารีบตัดบท "อวิ๋นเมิ่งเจี๋ย แกยังมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่า? แม่ฉันอายุตั้งเยอะแล้ว แกยังจะให้เธอทำอะไรอีก?"

"มีแม่คนไหนบ้างไม่อยากให้ลูกมีชีวิตที่ดี ครอบครัวมีความสุข แกพูดจาบ้าอะไร? แม่ฉันไปยุแยงให้พวกแกแตกกันตอนไหน?"

"โอ้! ที่แท้แกก็ทำตัวขี้เกียจแล้วไม่อยากให้ใครพูดถึงล่ะสิ? แกเป็นลูกสะใภ้ไม่ดูแลผู้ใหญ่ แต่กลับให้ผู้ใหญ่ดูแลแกแทน ยังมีหน้าเนาะ?"

พี่สาวของเขาใช้ศีลธรรมเป็นฐานเพื่อพูดกล่าวหาเขา

คำพูดของโอวหยางตงหมิงติดอยู่ในลำคอ พูดไม่ออก!

ถ้าเขามองจากบทบาทของลูกชายจริงๆ เขาก็คงคิดว่าคำพูดนี้มีเหตุผล

ในมุมมองทางศีลธรรม พี่สาวของเขาก็พูดไม่ผิดเลย

ในจิตใต้สำนึกเขาก็คิดมาตลอดว่าแม่เขาแก่แล้ว ไม่อยากไปซื้อของก็ไม่ต้องไป ไม่อยากกวาดบ้านก็ไม่ต้องกวาด ไม่อยากซักผ้าก็ไม่ต้องซัก จะหลงๆ ลืมๆ หน่อยก็ช่างเถอะ...

อย่างไรก็ตาม การที่แม่มาช่วยก็เป็นน้ำใจ ไม่ช่วยก็ไม่ผิด...

แต่ทำไมเมื่อเขาอยู่ในฐานะ 'ลูกสะใภ้' ถึงรู้สึกว่ามันช่างไม่ยุติธรรมและไม่ถูกต้องอะไรเช่นนี้ล่ะ?

หลักการเหล่านี้ก็ไม่สามารถกลายเป็นหลักการได้เลย

โอวหยางตงหมิงไม่พยายามโต้เถียงอีกต่อไป เขาแค่พูดอย่างเย็นชาว่า "ใช่แล้ว แม่แก่แล้ว แม่จะไม่ช่วยก็ได้ เราก็จะยังคงเลี้ยงดูแม่ต่อไป"

เขาเหลือบมองเห็นประตูห้องของแม่ที่เปิดออกเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

เขายิ้มเยาะและพูดต่อ "แต่แม่ไม่ควรยุแยงให้ครอบครัวเราแตกแยก! ไม่ช่วยก็ไม่เป็นไร แต่ยังจะมาพูดเหน็บแนมและสร้างปัญหาให้ครอบครัวอีก!"

"ถ้าพี่มีความเป็นธรรมมากขนาดนี้ ก็มาเอาแม่กลับไปสิ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะส่งแม่กลับเอง!"

พี่สาวเขาเหมือนจะโกรธจนควันออกหู "แก! แก! ได้ๆๆ! ฉันนี่แหละจะบอกให้น้องชายฉันหย่ากับสะใภ้ใจดำอย่างแก พวกเราตระกูลโอวหยางไม่ต้องการสะใภ้ใจดำแบบแก!"

ไม่รู้ว่าอวิ๋นเมิ่งเจี๋ยเดินมาข้างๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ และรับโทรศัพท์ต่อจากโอวหยางตงหมิงในขณะที่เขาใกล้จะปะทุ

“หย่าอะไรกัน?" เธอพูดอย่างไร้อารมณ์ "แม่แก่แล้วไม่รู้เรื่อง พี่ก็ไม่รู้เรื่องเหมือนกันหรือไง? หรือว่าต้องให้ฉันบ้านแตกสาแหรกขาด พี่ถึงจะพอใจ?"