ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1661

หญิงชราอยากจะร้องไห้ก็ไม่รู้จะไปร้องกับใคร

วันรุ่งขึ้นพี่สาวของโอวหยางตงหมิงมาจากบ้านเกิด เธอเข้าบ้านด้วยท่าทางก้าวร้าวจะคิดบัญชีกับอวิ๋นเมิ่งเจี๋ย

เธออาศัยช่วงที่ 'น้องชาย' ของเธอออกไปทำงานแล้ว พี่สาวของโอวหยางตงหมิงพูดจาน่าเกลียดมาก

หญิงชราก็เปลี่ยนสีหน้า ปั้นหน้าปั้นตาดูลูกสาวด่า 'ลูกสะใภ้' บางทีก็มีประชดประชันบ้าง

ขนาดหลานร้องไห้เสียงดังพวกเขาก็ไม่สนใจ โอวหยางตงหมิงอยากไปให้นมลูก แต่ก็ถูกพวกเขาดึงไว้ไม่ให้ไป

เมื่ออวิ๋นเมิ่งเจี๋ยกลับมาจากทำงาน ทั้งสองก็ถอนหายใจ บ่นว่าลูกสะใภ้ตระกูลโอวหยางคนนี้ปากจัดมาก

ว่าเธอด่าแม่จนร้องไห้ ตนเป็นที่พี่สาวว่าแค่สองสามคำก็ไม่ได้

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ย "ที่บ้านมีกล้อง"

แม่สามีและพี่สาวสามี "..."

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ย "นี่พี่กับแม่คิดว่าผมไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าลับหลังผมพี่กับแม่เป็นยังไง?"

เธอมองพี่สามีด้วยท่าทางเยาะเย้ย "กลับดำเป็นขาวกลับขาวเป็นดำ ยุแย้งให้น้องหย่า นี่คือสิ่งที่พี่สาวเขาทำกันเหรอ?"

พี่สามีเถียงไม่ออก พูดอาย ๆ ว่า "ก็ไม่ใช่เพราะแม่ต้องน้อยใจเหรอ ไม่งั้นฉันจะมายุ่งเรื่องของพวกแกทำไม"

เธอเกลี้ยกล่อมอย่างขมขื่นว่า "แม่แก่แล้ว พ่อก็จากไปเร็ว แม่ต้องเลี้ยงดูเราสองพี่น้องมาด้วยตัวคนเดียวคิดว่าง่ายหรือไง? แม่มีลูกชายคนเดียวคือแก ยังไงแกก็ต้องดูแลแม่ใช่ไหม?"

เมื่อก่อนถ้าพูดแบบนี้ น้องชายจะทำหน้าลังเลแล้วสุดท้ายก็เงียบ

แต่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ครั้งนี้น้องชายกลับทำสีหน้าเย็นชาเหมือนไม่มีความรู้สึก

"แม่เป็นแม่ผมคนเดียวเหรอ" โอวหยางตงหมิงพูด "ผมเลี้ยงได้ แล้วทำไมพี่เลี้ยงไม่ได้"

"ผมให้ค่าครองชีพแม่เดือนละสองพันหยวน พี่ให้เท่าไหร่?"

พี่สามีพูดจาอย่างอาย ๆ อีกครั้งว่า "เอ่อคือฉัน สภาพการเงินฉันไม่ดีเท่าแกนี่"

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยพูดตรงๆ ว่า "แม่เป็นแม่ของเราสองคน เอาอย่างนี้งั้นพี่ออกเงิน พี่ให้แม่เดือนละสองพันแล้วผมจะดูแลแม่เอง"

"ไม่งั้นผมจะให้เงินเดือนละสองพันหยวนเอง แล้วพี่ดูแลแม่"

พี่สามีหน้าเปลี่ยนสีทันที

เธอไม่ใช่ลูกชายสักหน่อย ทำไมเธอต้องเลี้ยงด้วย

แต่ครั้งนี้เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมน้องชายถึงกลายเป็นแบบนี้ ต้องโดนภรรยาเขาเสี้ยมสอนมาแน่ ๆ พี่และแม่สามีต่างก็จ้องมองโอวหยางตงหมิงด้วยความเกลียดชัง

สุดท้ายไม่ว่าทั้งคู่จะโวยวายยังไงสุดท้ายก็ยังถูกอวิ๋นเมิ่งเจี๋ยไล่ออกไปอยู่ดี

คนที่ไล่พวกเธอไปคือ "ลูกชาย/น้องชาย" ของพวกเธอเอง ทั้งคู่อยากระบายความโกรธก็ไม่มีที่ระบาย

หญิงชรากลับไปชนบทต้องเช็ดน้ำตาทุกวัน คิดว่าตัวเองโชคร้าย

"แม่คนเดียวเลี้ยงลูกได้สิบคน ลูกสิบคนเลี้ยงแม่คนเดียวไม่ได้สินะ!" เธอร้องไห้ไปพลางนินทาให้คนในหมู่บ้านฟังไปพลาง

เล่าว่าลูกสะใภ้ทั้งห้าวทั้งเลือดเย็นปากจัดไร้จิตสำนึก

ส่วนเรื่องที่ลูกชายตัวเองไล่ตัวเองออกมานั้นกลับไม่พูดถึงสักคำ...

ทุกวันหญิงชราต้องเดินกลับไปที่บ้านชั้นเดียวหลังเล็ก ๆ ของเธออย่างโดดเดี่ยว สุดท้ายก็นั่งเดียวดายอยู่ที่ประตูและมองออกไปข้างนอกอย่างเหม่อลอย

คนในหมู่บ้านต่างก็บอกว่าหญิงชรานั้นน่าสงสาร และยิ่งดูแคลนอวิ๋นเมิ่งเจี๋ยหนักขึ้น

**

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยอุ้มลูกไว้พลางพูดว่า "เห็นไหม แม้ว่าคุณจะเป็นคนไล่แม่ของคุณออกไปเอง แต่สุดท้ายคนที่ต้องเสียชื่อคือฉันอยู่ดี"

โอวหยางตงหมิงพูดอะไรไม่ออก เขารู้สึกหดหู่ใจมาก

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ

ไม่เหมือนที่เขาคิดไว้เลยสักนิด

เมื่อก่อนเขาก็รู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างแม่สามีกับลูกสะใภ้ แค่ต่างคนต่างถอยให้กันคนละก้าวก็ได้แล้ว

ทำไมพอถึงเวลาที่เขาต้องเผชิญหน้าด้วยตัวเอง นิดเดียวก็รับไม่ไหวแล้ว...