ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1662

ซู่เป่าจาม

ใครบ่นถึงเธอ??

เสี่ยวเหม่ยกําลังนั่งตรงอยู่ข้างหน้าเธอ หลังเลิกเรียนเพื่อน ๆ ผู้หญิงหลายคนก็วิ่งมาคุยซุบซิบกันที่ซู่เป่าอีก

"ฉันคิดว่าพ่อฉันโดนแบบนี้ก็สมควรแล้ว!" เสี่ยวเหม่ยส่ายหัว "ตอนนี้เขารู้สึกผิดแล้ว อยากสลับกลับไปร่างเดิม"

"แต่ฉันคิดว่าเขายังไม่ได้ตระหนักถึงความยากลําบากของแม่ ตอนนี้เขาก็แค่รู้สึกว่าตัวเองลําบาก"

เสวี่ยอี๋กับถงถงพยักหน้า

"ใช่ ถ้าลุงรู้ซึ้งจากใจว่าป้าต้องลำบากขนาดไหน และเห็นใจป้าจริง ๆ ก็คงไม่อยากหนีปัญหาและโยนภาระกลับมาที่ป้าอีกแบบนี้"

"ก็คือถ้าเห็นใจจริง ๆ เขาน่าจะคิดที่จะแบกรับไว้เอง..."

เสี่ยวเหม่ยพยักหน้า "ฉันก็คิดแบบนี้เหมือนกัน"

ตอนนี้เธอรู้สึกว่าพ่อของเธอยังเห็นแก่ตัวอยู่

และในไม่ช้าเธอก็ส่ายหัวอีกครั้ง "ไม่ใช่แค่พ่อของฉันที่เห็นแก่ตัว แม่ของฉันก็ดูเหมือนจะเห็นแก่ตัวนิดหน่อยเหมือนกัน"

"ตอนนี้แม่ของฉันปรับตัวให้เข้ากับงานของพ่อได้แล้วและก็สนุกกับมันด้วย แม้ว่าแม่จะเห็นพ่อเจ็บปวด แต่ก็ดูเหมือนจะไม่เต็มใจที่จะสลับกลับไปเหมือนกัน"

ซู่เป่าสายตาว่างเปล่า มองแวบเดียวก็เห็นอะไรมากมาย

เธอพยักหน้า มันเป็นแบบนี้จริง ๆ

ตอนนี้แม่ของเสี่ยวเหม่ยรู้สึกถึงความแข็งแรงของร่างกายสามี ไม่มีอาการปวดเอวและหลัง เธอหลงรักร่างกายนี้แล้ว

นอกจากนี้ ความสำเร็จในที่ทำงานทำให้เธอได้รับรู้รสชาติของผลตอบแทน รู้สึกถึงการทุ่มเทที่ได้รับผลตอบแทนและอิสระจากมีเวลาเข้างานเลิกงานตามปกติ...

ตำแหน่งรองกรรมการผู้จัดการ ส่วนใหญ่ไม่ต้องไปวิ่งหาลูกค้าด้วยตัวเองแล้ว เพียงแค่รักษาลูกค้ารายใหญ่ไม่กี่คนไว้ให้ได้ เวลาที่เหลือก็นั่งอยู่ในออฟฟิศให้ลูกน้องไปทำ

มีอิสระทางด้านเวลามากกว่าเมื่อก่อนตอนที่โอวหยางตงหมิงทำ

และหลังจากทำการเจรจากับลูกค้ารายใหญ่เรียบร้อยแล้ว ก็แค่ต้องคอยดูแลเป็นประจำ ที่เหลือก็มอบหน้าที่ให้กับผู้จัดการภูมิภาคและพนักงานขาย...

เธอนั่งอยู่ในออฟฟิศ ไม่มีปัญหาเรื่องครอบครัวให้ยุ่งยากใจ ไม่ต้องกดดันเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างแม่สามีกับลูกสะใภ้ บางวันถึงขนาดแค่เล่น ๆ โทรศัพท์ก่อนผ่านครึ่งวันเช้าไปแล้ว

ความกดดันจากงานน่ะเหรอ เมื่อเทียบกับแม่บ้านแล้ว เธอรักชีวิตปัจจุบันมาก และไม่อยากสลับร่างกลับไปแล้ว

เสี่ยวเหม่ยเอามือเท้าคางไว้ "เฮ้อ... น้องสาวของฉันอายุครึ่งขวบแล้ว นี่ก็ผ่านมาปีครึ่งแล้วไม่รู้ว่าพ่อแม่ของฉันจะสลับร่างกลับไปเมื่อไหร่..."

"พวกเขาคงไปเป็นแบบนี้ตลอดไปใช่ไหม?!"

ซู่เป่าเงยหน้าขึ้น มองเธอด้วยรอยยิ้ม "เธออยากให้พวกเขาสลับกลับไปไหม?"

เสี่ยวเหม่ยลังเล ส่ายหัวแล้วพูดว่า "ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน"

"อย่างน้อยแม่ฉันก็ไม่ได้รังเกียจพ่อ หลังเลิกงานก็จะช่วยทำงานบ้าน เลี้ยงลูก และเอาของที่พ่อชอบมาฝากบ่อย ๆ"

"แต่เมื่อก่อนพ่อฉันไม่เคยทำเลย..."

ถ้าสลับกลับมาแล้วพ่อกลายเป็นเหมือนเดิมล่ะ

พ่อกับแม่ก็ต้องทะเลาะกันอีก ไม่แน่แม่อาจจะยืนยันแน่วแน่ที่จะอย่า เพราะตัวเองมีความสามารถอยู่กับตัวแล้วไม่ต้องกังวลแล้วก็ได้

"ฉันไม่อยากให้พ่อแม่ของฉันหย่ากัน..." เสี่ยวเหม่ยฟุบอยู่บนโต๊ะท่าทางอ่อนแรง

คุณยายจะทำอาหารโต๊ะใหญ่ พวกลุงก็จะกลับมา ครอบครัวที่ยมโลกก็กลับมา

คนในครอบครัวมีความสุข นี่ก็คือ 'งานเลี้ยง' วันเกิดที่เธอชอบ

**

มหาวิทยาลัยจิงไห่

หานหานสวมกางเกงยีนส์และเสื้อยืดสีขาวของชมรม

ชายเสื้อยืดถูกเธอจับเป็นก้อนกลมผูกเป็นปมลวก ๆ แล้วยัดเข้าไปในเสื้อ

บุคลิกของเธอดูห้าวหาญ แม้ว่าเอวที่เพรียวบางจะโผล่ให้เห็นเล็กน้อย แต่ก็ไม่มีใครคิดไปทางเซ็กซี่เลย

แม้ว่าพี่หานจะไม่สวยเท่าซู่เป่า แต่รูปร่างหน้าตาของเธอก็โดดเด่นมาก เธอเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัยใหม่ความสวยของเธอก็เป็นที่เล่าลือกันไปทั่วทั้งชั้นปีอย่างรวดเร็วและได้เป็นดาวมหาลัย

ตอนนั้นมีคนจีบเธอมากมาย แต่น่าเสียดายที่พี่หานต่อยเรียบไม่ว่าหน้าไหน จนพวกคนที่มาสารภาพไม่กล่ามาวอแวกับเธอแล้ว

หานหานเพิ่งออกจากสมาคมมวย สะพายกระเป๋าเป้สะพายหลังแบบสายเดียว กำลังรีบร้อนที่กลับไปรอซู่เป่ากลับบ้านด้วยกัน

แต่กลับถูกชายคนหนึ่งเรียกไว้ก่อน

"พี่หาน..."

ชายหนุ่มยืนอยู่ใต้ต้นไม้นอกตรงหน้าสมาคม เมื่อเห็นเธอออกมาเขาก็เดินเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็ว

เขาค่อนข้างสูง เขาสูงมากกว่าหนึ่งเมตรแปดสิบเซน แต่ผอมเกินไปเลยดูผอมบางและแขนขาเล็ก ดูเป็นคนเรียบร้อย

บวกกับใบหน้าสวยงามแล้ว หานหานเลยรู้สึกว่าเขาเหมือนผู้หญิงเลย