ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1663

"อะไรเนี่ย ไอ้น้องชาย เจอกันอีกแล้ว" หานหานจับไหล่เขาและจะเอาแขนโอบไหล่

แต่แล้วก็พบว่าเขาสูงเกินไป เธอเลยยอมแพ้

"แปลกจริง ๆ มาจากโรงเรียนมัธยมปลายเดียวกันแท้ ๆ ทำไมนายถึงโตขึ้นเหมือนหน่อไม้งอกหน่อเลย เข้ามหาวิทยาลัยแล้วยังสูงขึ้นได้อีก"

ตอนที่เขาถูกคนอื่นรังแกและชิงเงินเขายังสูงพอ ๆ กับเธออยู่เลย

เธอมองลูกกระจ๊อกของเธออย่างสงสัย "นายกินฮอร์โมนแร่งการเจริญเติบโตเหรอ?"

พันม่อ "..."

หานหานยิ้มและตบเขาว่า "ยังสูงขึ้นได้แสดงว่ายังไม่โต หรือว่านายไม่ได้อายุ 20 แต่อายุ 12?"

พันม่อประท้วงว่า "ผมอายุ 20 แล้วจริง ๆ นะ"

แก่กว่าเธอตั้งสามเดือนแหนะ

หานหานประหลาดใจ "ถ้าพี่รองฉันสูงเร็วสักครึ่งหนึ่งของนาย ก็คงไม่ต้องบ่นมากขนาดนั้นทุกครั้งที่กลับมา"

ตั้งแต่ที่เธอออกหน้าช่วยพันม่อ หนุ่มขี้ขลาดคนนี้กลายเป็นลูกกระจ๊อกของเธอมาตั้งแต่มัธยมปลายจนถึงมหาวิทยาลัย

หานหานเห็นแก่ความเป็นธรรม เธอคอยปกป้องเขา

ผ่านไปเรื่อย ๆ ขนาดเธอเองยังไม่รู้ตัวเลยว่าเธอไว้วางใจเขามากกว่าทุกคน (ยกเว้นคนในครอบครัว) แม้แต่ความลับของซูเหอเวิ่นเธอยังเคยบอกเขาเลย

หานหานยิ้มแล้วถามต่อว่า "แล้วเดี๋ยวจะทำอะไรเหรอ?"

พันม่อบอกว่า "เดี๋ยวไปกินข้าวที่โรงอาหารแล้วกลับหอ ตอนกลางคืนไปอ่านหนังสือที่ห้องอ่านหนังสือ"

หานหานเบะปาก รู้สึกน่าเบื่อ "นายไม่รู้สึกเบื่อเหรอ"

วันวันมีแต่ห้องเรียนหอพักและโรงอาหาร วนไปวนมาอยู่แค่สามที่ และก็ไม่เห็นเขามีงานอดิเรกอื่น ๆ อะไรเลย

พันม่อหัวเราะอบอุ่น "ไม่เบื่อ"

จะเบื่อได้อย่างไรเล่า?

ตื่นตอนเข้านอนเป็นเวลาแบบนี้ สามารถพบเธอได้เป็นประจำ

หานหานตบหลังเขา เธอทำท่าเหมือนเจ้ใหญ่แล้วพูดว่า "เจ้าถั่วงอกที่น่าสงสาร เรียบร้อยขนาดนี้ คงไม่รู้เลยใช่ไหมว่าโลกนี้มีสิ่งที่น่าตื่นเต้นและสนุกสนานมากมาย?"

"รอพี่ก่อนนะ เดี๋ยวโตแล้วพี่จะพานายไปทำอะไรตื่นเต้น ๆ"

ไม่รู้ว่าพันม่อนึกถึงอะไรรู้สึกร้อนที่โคนหูขึ้นมา

"ผมไม่ใช่ถั่วงอกสักหน่อย" เขาพูดอย่างจนใจ "ตอนนี้ผมเป็นผู้ใหญ่แล้วจริง ๆ นะ"

อย่ามองว่าเขาเป็นเด็กได้ไหมเล่า

หานหานโบกมือ "โอเคพี่ม่อ ๆ! ไปก่อนนะพี่ม่อ"

แม้จะพูดแบบนี้ แต่เธอมักจะรู้สึกว่าพันม่อใสสะอาดเกินไป เหมือนเป็นนักเรียนดีเด่นในโรงเรียนมัธยมต้นมัธยมปลาย

จิตใต้สํานึกเธอคิดว่าอยากปกป้องความบริสุทธิ์ของเขาไว้แบบนี้ เลยไม่อยากพาเขาไปเสียคน ไม่งั้นก็คงพาไปแข่งรถเหมือนน้อง ๆ คนอื่นตั้งนานแล้ว

หลังจากส่งหานหานออกจากมหาลัยไปแล้วพันม่อจึงหันหลังกลับ สีหน้าน่ารักเหมือนเหมือนลูกหมาตัวน้อยหายไปหมดแล้วแทนที่ด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ดูเย็นชามาก

บุคลิกแตกต่างกับเมื่อกี้อย่างสิ้นเชิง ตลอดทางที่เดินไปรุ่นน้องสาว ๆ ต่างก็อดมองไม่ได้

"พี่ม่อ!" หญิงสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามามองเขาตาเป็นประกาย "พี่จะไปไหนเหรอคะ ไปกินข้าวเหรอ? ไปด้วยกันนะ?"

พันม่อพูดด้วยความเย็นชา "ผมไม่กินข้าวกับคนที่ไม่สนิท"

"อีกอย่าง อย่ามาเรียกผมว่าพี่ม่อ!"

เขามองเธอด้วยความเย็นชา

ฉายานี้มีแต่หานหานที่เรียกได้ คนอื่นห้ามเรียก

หานรั่วถลึงตา "ยังไม่รีบไปกินข้าวอีก พูดมากอยู่ได้"

เพื่อนนักศึกษาของเธอจากไปด้วยความกระอักกระอ่วนและก็สงสัย

พอเห็นหานรั่วพูดแบบนี้ หรือว่าทั้งสองทะเลาะกันนะ

เพื่อนนักศึกษาส่ายหัว

หานรั่วยิ้มและพูดกับพันม่อว่า "เขาก็พูดไปเรื่อยนะแหละอย่าไปสนใจเลย เธอคงเข้าใจผิด"

"ฉันรู้ว่าคุณชอบพี่ซูเมิ่งหานใช่ไหมล่ะ จะว่าไปพี่เมิ่งหานก็ฮ็อตมากเลยนะ แม่สาว ๆ คนนี้สวยจริง ๆ เลยนะ"

พันม่อขมวดคิ้ว

หานรั่วก็ยังเหมือนไม่รู้ตัวทำหน้าอยากรู้อยากเห็นถามเขาว่า "แต่เธอมีคนคอยตามต้อย ๆ มากมาย พี่หยางที่อยู่ชมรมมวยคนนั้นสนิทกับเธอมากเลยใช่ไหม?"

"จุ๊ ๆ ผู้หญิงแบบเธอ... อย่าว่าแต่ผู้ชายเลย ขนาดฉันยังชอบเลย คืนนั่นฉันเห็นเธอขับรถพาผู้ชายที่หล่อมากคนหนึ่งออกไปเที่ยว ฉันยังอยากตามไปเที่ยวด้วยเลย"

พันม่อยืนขึ้นและถือจานไปหาคุณป้าที่ตักข้าวในโรงอาหารขอถุงพลาสติกห่อข้าวกลับไป

ต้องกลับไปที่หอพักชายเท่านั้น หานรั่วถึงจะตามมาไม่ได้

เขาห่อข้าวกลับไปกินที่หอจนเบื่อแล้ว

พอเห็นพันม่อจากไป

หานรั่วจับตะเกียบไว้แน่น เธอไม่พอใจมาก

ฐานะทางบ้านของเธอก็ไม่ได้แย่นะ คุณหนูไฮโซอย่างฉันอุตส่าห์ยอมมากินข้าวโรงอาหาร

ทำไมทำถึงขนาดนี้แล้วทำไมยังเข้าไปในหัวใจพันม่อไม่ได้นะ

พันม่อชอบซูเมิ่งหาน นิสัยของเธอก็ไม่ได้ต่างกับซูเมิ่งหานมากนัก แต่ทำไมเธอถึงต้องแพ้ซูเมิ่งหานด้วย