ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1686

เมื่อสายฟ้าฟาดลงมาครั้งแรก หานรั่วก็รู้สึกเสียใจภายหลังทันที ความเจ็บปวดที่ทะลุไปถึงจิตวิญญาณนั้นเป็นสิ่งที่วิญญาณใดๆ ก็ทนรับไม่ไหว

เธอร้องขอความเมตตา แต่พญายมเหมือนไม่ได้ยิน เธอจึงถูกสายฟ้าฟาดอีกหลายครั้งจนกระทั่งหยุดลง

หานรั่วรู้สึกอัดอั้นตันใจมาก เธอพยายามคิดว่าจะใช้คำพูดอย่างไรให้ตกแต่งความจริงได้ดีขึ้น ในขณะที่โยนความผิดออกจากตัวเองไปด้วย

แต่เธอยังคาดไม่ถึงถึงผลกระทบของสายฟ้านรก เมื่อโดนฟาดไปแล้วแม้แต่จะโกหกก็ไม่สามารถทำได้อีกต่อไป

พอหานรั่วอ้าปากขึ้นก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดทั้งก่อนและหลังอย่างละเอียด ฉู่เจียงหวังและพวกผีหลายใจต่างก็ฟังอย่างเพลิดเพลิน

จริงด้วย การได้เห็นหานหานตบหน้าคนมันช่างสะใจจริงๆ!

ฉู่เจียงหวังและพวกผีหลายใจต่างรู้สึกพึงพอใจหลังจากกินเผือกจนเต็มอิ่ม

หานรั่วตายอย่างสมบูรณ์และถูกส่งไปยังขุมนรกเล็กๆ ตามความผิดของเธอ หลังจากรับโทษครบแล้วก็จะได้เข้าแถวไปเกิดใหม่

จนกระทั่งยืนอยู่หน้าขุมนรกเล็กๆ แล้ว หานรั่วก็ยังไม่ยอมรับความจริงว่าเธอได้ตายไปแล้วจริงๆ

ทั้งชีวิตนี้เธอทำผิดอะไรบ้าง? คนที่ทำผิดร้ายแรงกว่าเธอก็มีมากมาย ทำไมเธอถึงต้องมาตายตั้งแต่อายุยังน้อยเช่นนี้?

ก็เพราะเธออิจฉาซู่เป่าและหานหานอย่างนั้นหรือ? ก็เพราะเธอคิดที่จะขโมยแฟนของพวกเธอหรือ?

มันไม่ยุติธรรมเลย!

น่าเสียดาย หานรั่วไม่มีวันเข้าใจว่าบางสิ่งมันถูกกำหนดไว้แล้วตามโชคชะตา เธอเพียงไม่ยอมรับความจริง ต่อให้มีคนมาอธิบายให้เธอฟัง เธอก็คงไม่ยอมเชื่ออยู่ดี

สุดท้ายแล้ว เธอก็ไปเกิดใหม่ในสภาพที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจและความแค้น

**

【ทานข้าวหรือยัง?】

ซู่เป่าเพิ่งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก็เห็นข้อความจากซืออี้หรัน

หลังจากที่ทั้งสองคนเริ่มคบกัน ซืออี้หรันก็จะส่งข้อความหาเธอทุกวัน

เธอตอบกลับไปว่า 【เพิ่งกลับถึงบ้าน กำลังเตรียมทานข้าว】

อีกฝ่ายตอบกลับอย่างรวดเร็ว 【อื้ม ฉันก็กำลังจะทานเหมือนกัน】

ซู่เป่ารู้สึกแปลกใจ 【พี่อี้หรัน พี่ไม่ได้ไปจิ่วโยวหรอกเหรอ?】

ซืออี้หรันตอบว่า 【ช่วงนี้ไม่ได้ไป】

ซู่เป่าเข้าใจแล้ว มิน่าล่ะถึงได้ตอบเร็วขนาดนี้ ที่แท้ก็อยู่ที่โลกมนุษย์เหมือนกันนี่เอง

【ทำไมไม่ไปจิ่วโยวล่ะ?】

【เพราะเธอกำลังเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยไง】

ซู่เป่าเงียบไปครู่หนึ่ง ใช่แล้ว เธอกำลังเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัยอยู่

เธอไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นมากนักก็เลยไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้มากเท่าไร

หลังจากงานวันเกิดผ่านไปหนึ่งเดือน เธอได้ยินข่าวว่าหานรั่วตายแล้ว เพราะเธอมี 'พี่น้อง' เยอะเกินไป ทำให้มีผู้ชายหลายคนรู้สึกเหมือนตัวเองโดนสวมเขาก็เลยทะเลาะกัน

หานรั่วพยายามเข้าไปห้ามปรามพร้อมตะโกนว่า 'ทุกคนเป็นพี่น้องกัน' แต่นั่นกลับไปยั่วโมโห 'พี่น้อง' คนหนึ่งเข้า ทำให้เขาแทงเธอหนึ่งครั้ง

หลังจากนั้นผู้ชายคนนั้นก็ต้องชดใช้กับสิ่งที่ทำลงไป เวลาผ่านไปจนกระทั่งตอนนี้ก็เข้าสู่ปลายเดือนเมษายนแล้ว อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันหยุดแรงงาน

【วันหยุดแรงงานนี้เธออยากไปเที่ยวที่ไหน?】 ซืออี้หรันถาม

ซู่เป่าคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบว่า 【พี่ชายของหนูบอกว่ามีเกาะใหม่ที่เพิ่งเปิดให้บริการ เราสามารถไปดำน้ำกันได้ ไปด้วยกันไหม?】

ทางฝั่งของซืออี้หรัน

ซูจื่อซี "..."

เขาทำอะไรกับเธอไม่ได้จริงๆ

เขายกมือขึ้นลูบผมเธอแล้วพูดว่า “วันหยุดแรงงานนี้คิดจะไปเที่ยวที่ไหน?”

วันที่ซู่เป่าอยู่บ้านนั้นช่างน้อยเหลือเกิน ดังนั้นแม้ว่าจะรู้ว่าเธอได้เห็นทิวทัศน์มามากแล้ว แต่พวกเขาก็ยังคิดอยากพาเธอออกไปเดินเล่นและเที่ยวชมอยู่ดี

เหมือนกับวันหยุดของครอบครัวธรรมดาทั่วไป

ซู่เป่าพูดว่า “พี่ใหญ่บอกว่าได้พัฒนาและเปิดเกาะใหม่ขึ้นมา หนูกับ...พวกเราจะไปเล่นที่นั่น”

ซูจื่อซีพยักหน้า "ตกลง"

ซูเหอเหวินไม่คาดคิดเลยว่าซู่เป่าจะจำเกาะที่เขาให้เป็นของขวัญได้

ในฐานะที่เธอเป็นเจ้าแห่งวิถีสวรรค์ เธอมีทุกอย่างที่ต้องการแล้ว ตอนที่เขามอบเกาะให้เธอ เขาไม่คิดเลยว่าเธอจะไปจริงๆ

พอได้ยินซู่เป่าบอกว่าเธอตัดสินใจไปเกาะนั้น ซูเหอเหวินรู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย แววตาของเขาอ่อนโยนลง “ตกลง”

ตระกูลซูเริ่มเตรียมตัวอย่างตื่นเต้นสำหรับวันหยุดแรงงานแล้ว

ก่อนถึงวันหยุดไม่กี่วัน เพื่อนๆ ที่โรงเรียนก็กำลังพูดคุยกันว่าวันหยุดนี้จะทำอะไรกันดี

เสวี่ยอี๋ถอนหายใจ "วันแรงงานปีนี้ติดกับวันหยุดสุดสัปดาห์เลยมีวันหยุดตั้งห้าวันแน่ะ! แต่มันน่าเบื่อจัง พอถึงสุดสัปดาห์เราก็ต้องกลับมาแล้ว"

ถงถงนับนิ้ว "ถ้านับแบบนี้ เที่ยวได้แค่สามวันเอง!"

เสวี่ยอี๋กุมหัวอย่างหงุดหงิด "แค่สามวันเอง แบบนี้จะไปไหนได้ล่ะ พ่อแม่ฉันคงไม่ให้ไปไหนหรอก เพราะฉันต้องเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย พวกเขาอยากให้โรงเรียนไม่ต้องหยุดด้วยซ้ำ"

“เอ๊ะ เสี่ยวเหม่ย เป็นอะไรหรือเปล่า?”