ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1694

ซู่เป่ากับซืออี้หรันคุยกันอยู่พักใหญ่ จนซืออี้หรันหน้าแดงไปหมด

“อย่าถามเลย” เขาหันหน้าหนี หน้าแดงไปหมด

“พี่อี้หรัน พี่เป็นอะไรไป?” เธอยื่นมือไปจิ้มแก้มของเขาด้วยความสงสัย

“ไม่มี…ไม่มีอะไร”

เขามองซู่เป่าด้วยความจนใจและพูดว่า “เธอควรกลับบ้านได้แล้ว”

“อ้าว?” ซู่เป่าทำหน้างง

ซืออี้หรันลูบหัวเธอเบาๆ แล้วพูดว่า “ถ้าดึกไปกว่านี้ แล้วลุงๆ ของเธอรู้เข้าว่าเธอไม่อยู่บ้าน เดี๋ยวพวกเขาก็มาไล่ฆ่าฉันหรอก”

ไล่ฆ่า?

ซู่เป่าอดหัวเราะไม่ได้ “พี่ก็พูดเวอร์เกิน มันไม่เป็นแบบนั้นหรอก”

แต่เธอก็ยังคงลุกขึ้นยืน

มันก็ดึกมากแล้ว จริงๆ เธอควรจะกลับได้แล้ว

“ซู่เป่า” จู่ๆ ซืออี้หรันก็จับมือเธอไว้

ซู่เป่าก้มลงมองเขา...เห็นซืออี้หรันเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่ก็ไม่กล้าพูดออกมา

เห็นว่าเขาดูเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ก็พูดไม่ออก

เขาสวมชุดลำลองอยู่บ้าน คาดว่าน่าจะเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ผมยังไม่แห้งสนิท ดูแล้วไม่มีบรรยากาศเย็นชาเหมือนเมื่อก่อน

ซืออี้หรันกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเคาะประตู พร้อมกับเสียงของเวินหรูอวิ๋นดังขึ้นว่า "เสี่ยวหรัน เปิดประตูหน่อยได้ไหม? มีคนมาหา"

ซู่เป่าพูดขึ้นว่า “งั้นหนูกลับก่อนนะ!”

ซืออี้หรันยังจับมือเธอไว้และพูดเบาๆ “รอฉันหน่อยนะ เดี๋ยวฉันจะรีบจัดการให้เสร็จ”

แม่ของเขาปกติไม่เคยเคาะประตูมาหาเขากะทันหันแบบนี้ หากเคาะประตูเมื่อไหร่ มักจะมีเรื่องสำคัญที่ต้องให้เขาออกไปจัดการ

ซืออี้หรันคาดว่าน่าจะเกี่ยวข้องกับเรื่องบางอย่างที่เขาได้มอบให้กับทางรัฐ...

แต่เมื่อเปิดประตูออกกลับเห็นนายหญิงซูยืนอยู่ที่หน้าประตู

ซืออี้หรัน “!”

ซู่เป่าเองก็แอบยื่นหัวออกมาดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น แล้วก็...

“！！！”

นายหญิงซูก็ตกใจ “!!”

ซู่เป่ามาอยู่ในห้องของซืออี้หรันได้ยังไง?!

แถมตอนนี้ก็ดึกแล้ว แม้ว่าจะเป็นแค่หนึ่งทุ่ม แต่นั่นก็ยังถือว่าเป็นตอนกลางคืน!

เวินหรูอวิ๋นเองก็งงมาก ปกติแล้วจะไม่มีแขกมาหาที่บ้านในเวลานี้ การที่นายหญิงซูมาหาถึงที่บอกแค่ว่ามีเรื่องด่วนต้องการคุยกับซืออี้หรัน...

เธอไม่เคยคาดคิดเลยว่าจะเห็นซู่เป่าอยู่ในห้องของซืออี้หรันด้วย

ตายแล้ว แบบนี้ก็เหมือน...เหมือนโดนจับได้!

เวินหรูอวิ๋นกลืนน้ำลายแล้วรีบยิ้มพลางพูดว่า "ไอ้หยา เด็กๆ เล่นกันไม่มีอะไรหรอก ทั้งสองคนรู้จักกาลเทศะดีอยู่แล้ว"

เธอคิดว่านายหญิงซูมาหาเรื่องซืออี้หรัน เวินหรูอวิ๋นก็เลยอดไม่ได้ที่จะมองซืออี้หรันแวบหนึ่งและคิดในใจว่า จริงๆ เลย! ดึกแล้วยังพาแฟนสาวตัวน้อยกลับมาบ้าน แบบนี้มันไม่เหมาะสมจริงๆ!

แต่แล้วนายหญิงซูก็พูดขึ้นว่า “ซู่เป่า ทำไมหนูถึงมาอยู่ที่นี่?”

เวินหรูอวิ๋น “หา?”

เอ่อ พูดเร็วไปหน่อย! ที่แท้คุณนายซูไม่ได้มาที่นี่เพื่อตามจับผิดอะไร

เวินหรูอวิ๋นรีบพยักหน้ารัวๆ “ใช่แล้วๆ ซู่เป่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

นายหญิงซูกอดอกแล้วพูดว่า “ฮึ แล้วจากนั้นล่ะ? คิดว่าขอโทษแล้วจะจบเหรอ?”

จักรพรรดิชิงหัวเผชิญหน้ากับคุณยายด้วยท่าทางอ่อนน้อม เขาขอโทษอย่างจริงใจ “เป็นความผิดของผมทั้งหมด ผมจะไม่คิดเรื่องพวกนี้อีกแล้วครับ”

“ถ้าทำไม่ได้ ก็ขอให้ฟ้าผ่าผมให้ตายไปเลย”

นายหญิงซูฮึดฮัด "ฟ้าผ่ามันน่ากลัวตรงไหนกันล่ะ ฉันรู้นะว่านายควบคุมฟ้าผ่าได้ จะให้มันผ่าหรือไม่ ก็แล้วแต่นายอยู่แล้ว..."

แล้วก็เริ่มบ่นยาวๆ...

ซู่เป่าและเวินหรูอวิ๋นที่ดูเหตุการณ์อยู่ได้แต่มองตากันด้วยความงงงวย

ทั้งสองคนสบตากันและไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเรื่องถึงกลายเป็นว่านายหญิงซูและซืออี้หรันเถียงกันอยู่แทน?

สุดท้ายนายหญิงซูก็ดึงตัวซู่เป่าไป “ไป กลับบ้านกับยาย”

ซู่เป่าพูดขึ้น “อ่า…ก็ได้ค่ะ”

"ลาก่อนนะคะ พี่อี้หรัน น้าเวิน"

เวินหรูอวิ๋นและซืออี้หรันส่งทั้งสองคนขึ้นรถ และมองดูพวกเธอจากไป...

เวินหรูอวิ๋นยังคงยิ้มอยู่ แต่เมื่อหันกลับมา รอยยิ้มนั้นก็หายไปในทันที

"พูดมาเถอะ! ลูกทำอะไรซู่เป่า? เมื่อกี้นายหญิงซูพูดถึงเรื่องอะไรอยู่ เจ้าคิดอะไรกันแน่? แล้วคืนนี้หนูพาซู่เป่ากลับมาที่ห้องทำไม พวกหนูทำอะไรกันอยู่?"

ซืออี้หรันกุมขมับ รู้สึกมึนงงไปหมด ราวกับในหัวมีเสียงดังอื้ออึง

เขาตอบออกมาโดยไม่ทันคิดว่า "ผมไม่ได้ทำอะไรเธอ... ผมไม่มีทางทำร้ายเธอเด็ดขาด"

"นายหญิงซูโกรธเพราะผมมีความคิดอยากจะจูบซู่เป่า"

"เมื่อกี้พวกเรากำลังดูอะไรบางอย่างในห้อง..."

เหวินหรูอวิ๋น "???"