ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1695

อยู่ในห้องดูอะไรกันน่ะ?!

เวินหรูอวิ๋นรู้สึกถึงสัญญาณอันตรายดังขึ้นในใจ

แม้ซืออี้หรันจะเป็นลูกของเธอ แต่ซู่เป่าก็เป็นเด็กที่เธอเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็ก จนสนิทยิ่งกว่าลูกสาวแท้ๆ เสียอีก

“พวกลูกดูอะไรกัน?”

ซืออี้หรันคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะพยายามอธิบาย

“ก็...ดูชีวิตรักของผู้ใหญ่สองคนน่ะครับ”

เวินหรูอวิ๋น “???”

เธอเบิกตากว้าง “อะไรนะ? ลูกพาซู่เป่ามาดูอะไร?”

ซืออี้หรันรู้ทันทีว่าแม่ของเขาเข้าใจผิด จึงรีบอธิบาย “ยังไม่ได้ถึงช่วงที่เป็นฉากแบบนั้นเลยครับ!!”

เวินหรูอวิ๋นโมโหจัดถึงกับเอนตัวไปข้างหลังด้วยความตกใจ “ไอ้หนู...นาย...นาย...”

เธอหยิบไม้ขนไก่ขึ้นมา “ยังไม่ได้ถึงฉากแบบนั้น แต่ก็ดูฉากก่อนหน้านั้นแล้ว!”

“ดูฉากก่อนหน้าก็เท่ากับดูแล้ว!”

“ลูกนี่นะ ไม่แปลกใจเลยที่นายหญิงซูจะโกรธ ในหัวของลูกมีความคิดแบบนั้นได้ยังไง ซู่เป่าเพิ่งอายุแค่ 18 เองนะ!”

ซืออี้หรัน “...”

เขารีบถอยเข้าห้องแล้วพูดว่า “แม่ครับ ผมมีเรื่องต้องจัดการ แค่นี้ก่อนนะครับ”

ปัง! เขาปิดประตูใส่ทันที

ซืออี้หรันนั่งลงบนโซฟาและรู้สึกสับสนอย่างมาก

ทำไมถึงรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องนะ...

เขานึกทบทวนคำพูดของนายหญิงซูตั้งแต่ต้นจนจบ แต่ก็ยังไม่พบว่ามีอะไรผิดปกติ!

แต่ทำไมนายหญิงซูถึงรู้ว่าเขากำลังคิดจะจูบซู่เป่า…แล้วทำไมถึงมาได้จังหวะพอดีแบบนั้น?

มันแปลกเกินไปแล้ว!

**

ซืออี้หรันไม่รู้เลยว่าคำพูดของซู่เป่าก่อนหน้านี้ทำให้นายหญิงซูเข้าใจผิดไปหมด

ในตอนนั้น นายหญิงซูลากตัวซู่เป่ากลับบ้านด้วยกัน และสอนเธอด้วยน้ำเสียงจริงจังและหวังดี

“ซู่เป่า ยายเข้าใจนะว่าเด็กวัยนี้มักจะมีความอยากรู้อยากเห็นในทุกเรื่อง!”

“นี่เป็นธรรมชาติของการพัฒนาสังคมมนุษย์ ในโลกของสัตว์ พอถึงเวลาที่เหมาะสม สัตว์ก็จะมีสัญชาตญาณแบบนี้เหมือนกัน...”

ซู่เป่า “¿¿¿¿¿”

นายหญิงซูเหมือนจะรู้ตัวว่าคำเปรียบเทียบของตัวเองไม่เหมาะสมเลยรีบพูดว่า "เอาเป็นว่า ความรู้สึกอยากใกล้ชิดแบบนี้มันเป็นเรื่องปกติ"

“แต่อย่างไรก็ตาม เราต้องรู้จักควบคุมความต้องการของตัวเอง”

“และที่สำคัญที่สุด ความรักไม่จำเป็นต้องพิสูจน์ด้วยการกระทำแบบนั้น ถ้าใครพูดกับหนูว่า ‘เธอไม่รักฉันเหรอ? ถ้ารักฉันจริงทำไมถึงไม่ยอมทำอะไรบางอย่างให้ฉันล่ะ’ คนที่พูดแบบนี้คือผู้ชายหน้าหม้อ!”

ซู่เป่า “!!!”

หมายความว่าไง? คุณยายกำลังบอกว่าพี่อี้หรันเป็นผู้ชายหน้าหม้อเหรอ?

นายหญิงซูยังคงโมโหและพูดต่อ “หนูจำไว้นะ ความรักไม่จำเป็นต้องพิสูจน์ด้วยการกระทำ! ถ้าใครต้องการให้หนูทำอะไรเพื่อพิสูจน์ว่าหนูรักเขาแสดงว่าเขาต้องการหลอกใช้หนู และเป็นพวกหลอกลวง! เป็นผู้ชายหน้าหม้อ! ขยะ!”

ซู่เป่า “...”

“เอ่อ ยายคะ ยายคงเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ เลยค่ะ” ซู่เป่าถามอย่างระมัดระวัง “พี่อี้หรันไม่ใช่ผู้ชายหน้าหม้อซะหน่อย”

นายหญิงซูยังคงโมโห “งั้นพวกหนูทะเลาะกัน แล้วยังต้องให้หนูไปง้อเขาอีกเหรอ?”