ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1695

อยู่ในห้องดูอะไรกันน่ะ?!

เวินหรูอวิ๋นรู้สึกถึงสัญญาณอันตรายดังขึ้นในใจ

แม้ซืออี้หรันจะเป็นลูกของเธอ แต่ซู่เป่าก็เป็นเด็กที่เธอเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็ก จนสนิทยิ่งกว่าลูกสาวแท้ๆ เสียอีก

“พวกลูกดูอะไรกัน?”

ซืออี้หรันคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะพยายามอธิบาย

“ก็...ดูชีวิตรักของผู้ใหญ่สองคนน่ะครับ”

เวินหรูอวิ๋น “???”

เธอเบิกตากว้าง “อะไรนะ? ลูกพาซู่เป่ามาดูอะไร?”

ซืออี้หรันรู้ทันทีว่าแม่ของเขาเข้าใจผิด จึงรีบอธิบาย “ยังไม่ได้ถึงช่วงที่เป็นฉากแบบนั้นเลยครับ!!”

เวินหรูอวิ๋นโมโหจัดถึงกับเอนตัวไปข้างหลังด้วยความตกใจ “ไอ้หนู...นาย...นาย...”

เธอหยิบไม้ขนไก่ขึ้นมา “ยังไม่ได้ถึงฉากแบบนั้น แต่ก็ดูฉากก่อนหน้านั้นแล้ว!”

“ดูฉากก่อนหน้าก็เท่ากับดูแล้ว!”

“ลูกนี่นะ ไม่แปลกใจเลยที่นายหญิงซูจะโกรธ ในหัวของลูกมีความคิดแบบนั้นได้ยังไง ซู่เป่าเพิ่งอายุแค่ 18 เองนะ!”

ซืออี้หรัน “...”

เขารีบถอยเข้าห้องแล้วพูดว่า “แม่ครับ ผมมีเรื่องต้องจัดการ แค่นี้ก่อนนะครับ”

ปัง! เขาปิดประตูใส่ทันที

ซืออี้หรันนั่งลงบนโซฟาและรู้สึกสับสนอย่างมาก

ทำไมถึงรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องนะ...

เขานึกทบทวนคำพูดของนายหญิงซูตั้งแต่ต้นจนจบ แต่ก็ยังไม่พบว่ามีอะไรผิดปกติ!

แต่ทำไมนายหญิงซูถึงรู้ว่าเขากำลังคิดจะจูบซู่เป่า…แล้วทำไมถึงมาได้จังหวะพอดีแบบนั้น?

มันแปลกเกินไปแล้ว!

**

ซืออี้หรันไม่รู้เลยว่าคำพูดของซู่เป่าก่อนหน้านี้ทำให้นายหญิงซูเข้าใจผิดไปหมด

ในตอนนั้น นายหญิงซูลากตัวซู่เป่ากลับบ้านด้วยกัน และสอนเธอด้วยน้ำเสียงจริงจังและหวังดี

“ซู่เป่า ยายเข้าใจนะว่าเด็กวัยนี้มักจะมีความอยากรู้อยากเห็นในทุกเรื่อง!”

“นี่เป็นธรรมชาติของการพัฒนาสังคมมนุษย์ ในโลกของสัตว์ พอถึงเวลาที่เหมาะสม สัตว์ก็จะมีสัญชาตญาณแบบนี้เหมือนกัน...”

ซู่เป่า “¿¿¿¿¿”

นายหญิงซูเหมือนจะรู้ตัวว่าคำเปรียบเทียบของตัวเองไม่เหมาะสมเลยรีบพูดว่า "เอาเป็นว่า ความรู้สึกอยากใกล้ชิดแบบนี้มันเป็นเรื่องปกติ"

“แต่อย่างไรก็ตาม เราต้องรู้จักควบคุมความต้องการของตัวเอง”

“และที่สำคัญที่สุด ความรักไม่จำเป็นต้องพิสูจน์ด้วยการกระทำแบบนั้น ถ้าใครพูดกับหนูว่า ‘เธอไม่รักฉันเหรอ? ถ้ารักฉันจริงทำไมถึงไม่ยอมทำอะไรบางอย่างให้ฉันล่ะ’ คนที่พูดแบบนี้คือผู้ชายหน้าหม้อ!”

ซู่เป่า “!!!”

หมายความว่าไง? คุณยายกำลังบอกว่าพี่อี้หรันเป็นผู้ชายหน้าหม้อเหรอ?

นายหญิงซูยังคงโมโหและพูดต่อ “หนูจำไว้นะ ความรักไม่จำเป็นต้องพิสูจน์ด้วยการกระทำ! ถ้าใครต้องการให้หนูทำอะไรเพื่อพิสูจน์ว่าหนูรักเขาแสดงว่าเขาต้องการหลอกใช้หนู และเป็นพวกหลอกลวง! เป็นผู้ชายหน้าหม้อ! ขยะ!”

ซู่เป่า “...”

“เอ่อ ยายคะ ยายคงเข้าใจอะไรผิดแน่ๆ เลยค่ะ” ซู่เป่าถามอย่างระมัดระวัง “พี่อี้หรันไม่ใช่ผู้ชายหน้าหม้อซะหน่อย”

นายหญิงซูยังคงโมโห “งั้นพวกหนูทะเลาะกัน แล้วยังต้องให้หนูไปง้อเขาอีกเหรอ?”

ซูเหอเวิ่นที่เพิ่งกลับมาและได้หยุดพักไม่กี่วัน เขานอนพิงเก้าอี้ชายหาดอย่างสบายๆ ในชุดกางเกงขาสั้นสีสันสดใส

“ไอ้หยา สบายจังเลย!”

ตอนที่ออกเดินทางเช้านี้ ทุกคนในครอบครัวระวังตัวเหมือนระวังโจร กลัวว่าอยู่ดีๆ ซืออี้หรันจะโผล่มากลางทางแล้วลักพาตัวซู่เป่าไป

ในที่สุดก็มาถึงเกาะสักที ค่อยโล่งใจหน่อย!

ซืออี้หรันไม่มีทางโผล่มาในเกาะนี้ได้แน่นอน!

……

แต่ซืออี้หรันก็มาได้จริงๆ

เมื่อเห็นซืออี้หรัน เหล่าบรรดาลุงและพี่ชายต่างก็อ้าปากค้างด้วยความตกใจ แต่ละคนมองเขาด้วยสายตาไม่เป็นมิตรอย่างยิ่ง!

ซืออี้หรัน “...”

ทำไมถึงรู้สึกว่าสถานการณ์ดูตึงเครียดขึ้นทันที?

ซู่เป่าเห็นซืออี้หรันก็นึกถึงเรื่องของพ่อแม่เสี่ยวเหม่ยที่เธอยังไม่เข้าใจ จึงรีบวิ่งไปหาเขาพร้อมพูดว่า "พี่อี้หรัน! ในที่สุดพี่ก็มาถึง!"

เธอเพิ่งเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำออกมา และเตรียมตัวลงเล่นน้ำทะเล

ทันใดนั้น เหล่าบรรดาลุงและพี่ชายก็ขยับตัว

ซูอิ๋งเอ่อร์ลุกพรวดขึ้นมาพร้อมคว้าผ้าเช็ดตัวมาห่อตัวซู่เป่าอย่างมิดชิด

ซูเหอเหวินกางร่มเสียงดังป๊าบเพื่อบังซู่เป่าจากสายตาของซืออี้หรัน

ซูเหอเวิ่นหยิบผ้าเช็ดตัวอีกผืนมาคลุมช่วงขาของซู่เป่าตั้งแต่เข่าลงไป

ซูลั่วรีบโอบไหล่ซู่เป่าและพูดว่า "ซู่เป่า ป้าสะใภ้สี่เพิ่งบอกมาว่าชุดว่ายน้ำนี้ดูไม่ค่อยสวย และส่งข้อความให้ลุงพาหนูไปเปลี่ยนชุดใหม่"

ซู่เป่า "หา??"