ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1696

ตอนที่ซู่เป่าออกมาอีกครั้ง เธอสวมชุดว่ายน้ำแบบแขนยาวและกางเกงขายาว

ชุดว่ายน้ำสีดำยาวคลุมมิดชิด ไม่มีส่วนไหนที่เปิดเผยเลย

"ป้าสะใภ้สี่...ชุดนี้มันร้อนเกินไปแล้วล่ะ..." ซู่เป่ารู้สึกเหมือนเหงื่อเริ่มไหลออกมาแล้ว

กู้ชีชีเหลือบมองซืออี้หรันพลางปลอบว่า "เด็กดี วันนี้แดดแรงขนาดนี้ ถ้าโดนแดดเผาจะทำยังไง? เดี๋ยวลงทะเลว่ายน้ำก็ไม่ร้อนแล้ว"

ซู่เป่าพูดตามสัญชาตญาณว่า "แต่หนูไม่โดนแดดเผาหรอก..."

กู้ชีชีอยากให้เธอใส่หน้ากากป้องกันแดด "ถึงจะไม่โดนเผา แต่ถ้าผิวดำขึ้นมาก็ไม่ดีหรอกนะ"

ซู่เป่ามองหน้ากากที่ดูเหมือนแผ่นมาสก์หน้าแล้วพูดอย่างลังเล "เอ่อ...อันนี้ไม่ต้องใส่ก็ได้นะ?!"

เธอไม่ใส่ใจว่าผิวจะดำหรือไม่ดำ

กู้ชีชีมองดูหน้ากากที่ดูน่าเกลียดอันนั้น...เอาเถอะ ไม่ใส่ก็ได้

"ไปเล่นเถอะ!" ซูอีเฉินเอ่ย

ซู่เป่าเดินไปที่ชายหาด น้ำทะเลซัดสาดเข้ามาที่เท้าของเธอ ความรู้สึกของเม็ดทรายที่ถูกน้ำพัดออกไปทำให้เธอรู้สึกจั๊กจี้ใต้ฝ่าเท้า

"ซู่เป่า" ซืออี้หรันต้องการพูดกับเธอ เขายังไม่เข้าใจเหตุการณ์ในคืนนั้น

แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมากลับพบว่า

นายหญิงซู คุณท่านซู ซูอีเฉิน ซูจื่อหลิน ซูลั่ว กู้ชีชี ซูอิ๋งเอ่อร์ ซูจิ่นม่อ และซูอี้เซิน…

รวมถึงซูเหอเหวิน ซูเหอเวิ่น ซูจื่อซี เสี่ยวสวินสวิน เสี่ยวเว่ยเว่ย…

ทุกคนต่างจ้องมาที่เขา

แม้กระทั่งหมาหมาริมหาดที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน ก็หยุดมองมาทางนี้อย่างงุนงง

หานหานดื่มน้ำบ๊วยเย็นๆ อย่างสบายใจ แล้วจู่ๆ ก็ส่งเสียงเอ๊ะก่อนจะดึงแว่นกันแดดลงมาพร้อมถามเสี่ยวเว่ยเว่ยที่อยู่ใกล้ๆ ด้วยความสงสัยว่า "พวกเธอกำลังมองอะไรกันน่ะ?"

เสี่ยวเว่ยเว่ยจับห่วงยางแน่นและจ้องไปข้างหน้าอย่างดุๆ แล้วส่ายหัว "ไม่รู้เหมือนกัน พวกคุณลุงกับอาจ้องกันแบบนี้ หนูก็เลยจ้องตามบ้าง"

หานหาน "..."

ดูแปลกๆ แฮะ...

หานหานถอดผ้าคลุมกันแดดของตัวเองออกซึ่งเผยให้เห็นชุดว่ายน้ำ จากนั้นก็วิ่งไปหาซู่เป่าอย่างไร้ท่าที "ซู่เป่า! รอฉันด้วย! ฉันจะไปว่ายน้ำด้วย!"

ซูเหอเวิ่นลุกขึ้นทันทีพร้อมพูดว่า "ฉันไปด้วย!"

ซูจื่อซีถอดเสื้อยืดออก ยัดมือเข้าในกระเป๋ากางเกงแล้วเดินตามไป "ฉันไปด้วย"

ซูเหอเหวินดึงปกเสื้อแล้วปลดกระดุมด้วยมือข้างเดียว ก่อนจะถอดเสื้อเชิ้ตลำลองออกและพูดว่า "ไปด้วย"

ซูเหอเวิ่นสวมกางเกงชายหาดลายฉูดฉาด ขณะที่ซูจื่อซีและซูเหอเหวินใส่กางเกงว่ายน้ำขาสั้นแบบสปอร์ตยาวห้าส่วน

ซูอิ๋งเอ่อร์คงไม่ยอมนั่งเฉยๆ ชายร่างใหญ่ผิวสีแทนในกางเกงชายหาดสีแดงก็วิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว

ซูลั่วพูดว่า "ไปกันเถอะ ชีชี พวกเราไปด้วย"

เสี่ยวเว่ยเว่ยถือห่วงยางไว้ "ไปด้วยๆ!"

เสี่ยวสวินสวินในกางเกงว่ายน้ำลายเป็ดเหลือง วิ่งปราดไปเป็นคนแรก

สุดท้ายทุกคนก็มายืนเรียงกันตรงหน้าซู่เป่าและซืออี้หรัน

สีสันตระการตา ทั้งดำ ลายดอก ขาว แดง เขียว...

ซืออี้หรัน "..."

ซู่เป่ากลับมีความสุขมาก "ไปสิ ไปด้วยกัน!"

กลุ่มคนพากันกระโดดลงทะเลเหมือนเกี๊ยวที่ถูกโยนลงหม้อ ไม่รู้ว่าใครตะโกนขึ้นมาว่า "ทะเลเอ๋ย แม่ผู้ยิ่งใหญ่! ฉันมาแล้ว!"

"ให้ตายเถอะ นี่มันแม่เลี้ยงชัดๆ"

ซืออี้หรันมองดูพระอาทิตย์ตกที่แดงฉาน เขายิ้มเล็กน้อย "เพราะว่าโอวหยางตงหมิงในที่สุดก็เข้าใจแล้วว่าความรักคืออะไร"

"เขารู้ว่าชีวิตไม่สามารถดำเนินไปอย่างราบรื่นตลอดเวลาได้ และเขาก็รู้ว่าในอนาคตพวกเขาจะทะเลาะกันอีก"

"แม้ว่าเขาจะสามารถรับประกันได้ว่าเขาจะไม่ตั้งข้อสงสัยหรือขัดขวางอวิ๋นเมิ่งเจี๋ยที่เปล่งประกายอีกต่อไป แต่เขาก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าเขาจะไม่อิจฉา"

เขาก้มหน้าลงมองเธอ "เขาเข้าใจถึงความรัก ดังนั้นเขาจึงรู้ว่าการปล่อยมือเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในสถานการณ์ของพวกเขา"

ใจของซู่เป่าเต้นแรง รู้สึกถูกกระตุ้นเล็กน้อย

ปล่อยมือ...?

ที่แท้นี่ก็คือการปล่อยมือ!

"แต่เขาก็ไม่ได้จากไปใช่ไหม?" ซู่เป่ายังคงสับสนกับเรื่องนี้

ซืออี้หรันรู้สึกว่าเธอยังเข้าใจไม่ลึกซึ้งพอ สิ่งที่เธอเข้าใจเกี่ยวกับการปล่อยมือยังไม่ถึงแก่น

"เขาจะไม่จากไป และอวิ๋นเมิ่งเจี๋ยก็จะไม่จากไปเช่นกัน"

"แต่พวกเขามีการจากไปในอีกแง่หนึ่ง นั่นคือการปล่อยมือและมองดูอวิ๋นเมิ่งเจี๋ยโบยบิน นี่ก็เป็นการจากไปในอีกแบบหนึ่งเช่นกัน"

"ละทิ้งความฝันที่ไม่เป็นจริง และหาวิธีการอยู่ร่วมกันที่เหมาะสมที่สุดสำหรับพวกเขา แค่เป็นพ่อแม่ของลูกๆ ของกันและกัน นี่ก็เป็นการปล่อยมืออีกแบบหนึ่งเช่นกัน"

ซืออี้หรันมองมาที่เธอ "ดังนั้น เธอรู้แล้วหรือยังว่าความรักคืออะไร?"

"ความรักไม่ได้ยึดติดอยู่กับรูปแบบใดรูปแบบหนึ่ง การอยู่ด้วยกันทุกวันก็ไม่จำเป็นต้องหมายถึงความรัก และการไม่หย่าก็ไม่จำเป็นต้องหมายถึงพวกเขายังรักกัน ดังนั้นการจากไปก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่รักกัน"

ซู่เป่า "..."

@_@

รู้สึกเหมือนมีอีกามาบินวนอยู่บนหัวของเธอพร้อมกับร้องก๊าๆ…