ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1702

ในปักกิ่งเกิดข่าวใหญ่ขึ้นมีนักเรียนคนหนึ่งล้มลงและเสียชีวิตกระทันหันทันทีหลังออกจากสนามสอบ เธอล้มลงตรงหน้าประตูห้องสอบ

ครึ่งเดือนต่อมา ข่าวนี้ยิ่งระเบิดกระหึ่มไปทั่วอินเทอร์เน็ต เพราะคะแนนสอบของนักเรียนที่เสียชีวิตคนนั้นออกมาแล้ว

เธอได้คะแนนเต็มทุกวิชาและกลายเป็นที่หนึ่งของประเทศ!

ทุกคนต่างพากันถอนหายใจด้วยความเสียดาย โรงเรียนชั้นนำต่างรู้สึกเศร้าเสียใจอย่างยิ่ง นักเรียนที่เรียนดีขนาดนี้ ทำไมจู่ๆ ถึงจากไปแบบนี้?

แม้การได้ที่หนึ่งของประเทศจะไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่ เพราะก็มีทุกปีอยู่แล้ว

แต่การได้คะแนนเต็มทุกวิชานั้น หายากราวกับว่าพันปีจะมีเพียงครั้งเดียว

คนที่มีพรสวรรค์เช่นนี้ หากเติบโตขึ้นมาจะกลายเป็นเสาหลักของชาติแน่นอน!

【ได้ยินมาว่าเด็กที่ได้ที่หนึ่งของประเทศคนนี้เป็นลูกสาวของตระกูลเศรษฐีที่ร่ำรวยที่สุดอย่างตระกูลซู เธอป่วยมาตั้งแต่เด็กจนต้องไปรักษาตัวต่างประเทศอยู่บ่อยๆ】

【ใช่ ฉันเป็นเพื่อนสมัยประถมของเธอ เธอไม่เคยไปโรงเรียนเลยตั้งแต่เด็ก เธอต้องรักษาตัวและเรียนที่บ้าน】

【ตระกูลซูรวยขนาดนั้น น่าจะจ้างครูพิเศษมาสอนที่บ้าน อยากรู้จังว่าใครคือครูของเธอ?】

【ถามเรื่องครูตอนนี้ได้ยังไง? คนเขาตายไปแล้ว น่าจะมีจิตสำนึกบ้าง】

【ไม่ใช่ลูกหลานบ้านฉันซะหน่อย ทุกวันนี้คนทั่วโลกก็มีคนตายเยอะแยะ จะไม่ให้ถามเลยหรือไง?】

【ตายก็ดีแล้ว เด็กที่ได้คะแนนเต็มก็เป็นแค่พวกตัวประหลาด จะยิ่งทำให้การแข่งขันเข้มข้นขึ้นไปอีก ความแตกต่างระหว่างคนบนโลกนี้มันไม่ควรจะมากขนาดนี้】

【ถ้าฉันมีครูพิเศษสอน ฉันก็สอบได้เต็มเหมือนกัน】

【พวกคุณเป็นอะไรกัน? ทำไมคอมเมนต์ถึงเต็มไปด้วยความเกลียดชังขนาดนี้! เด็กคนนี้ป่วยเป็นโรคร้ายแรงมาตั้งแต่เด็ก แต่ยังพยายามเรียนมาตลอด ทุกวิชาสอบได้เต็มมาตั้งแต่เด็ก เรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวกับครูพิเศษเลย ลองให้พวกคุณเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว ดูซิว่าระหว่างทำเคมีบำบัดจะเรียนได้สักวิชาหรือเปล่า แค่สอบผ่านก็ยังทำไม่ได้!】

【พวกไร้ความสามารถที่กลัวคนอื่นเก่งกว่าตัวเองก็เหมือนกับพวกหนอนในกองขี้ มุดกลับไปในนั้นซะ!】

…

โลกออนไลน์เต็มไปด้วยการถกเถียง เมื่อเหตุการณ์กลายเป็นข่าวใหญ่ระดับประเทศ ย่อมมีทั้งคนดีและคนไม่ดีแสดงความเห็นออกมา

หลังจากที่สอบเข้ามหาวิทยาลัยเสร็จแล้ว เสี่ยวเหม่ยและเพื่อนๆ ก็มารวมตัวกัน พวกเขาเลื่อนดูวิดีโอและความคิดเห็นเหล่านี้ตลอดเวลา และรู้สึกเศร้าใจอย่างมาก

เสี่ยวเหม่ยร้องไห้ตาแดงก่ำ เธอสะอื้นว่า “พวกเขาเป็นปีศาจหรือไง? ทำไมถึงไม่มีหัวใจ พูดอะไรออกมาแบบนั้นไม่คิดบ้างเหรอว่าครอบครัวและเพื่อนของเธอจะรู้สึกยังไง?”

ถงถงปาดน้ำตาแล้วพูดเบาๆ ว่า “บางคนแค่ทนไม่ได้ที่เห็นคนอื่นดีกว่าตัวเอง เห็นคนอื่นรวยก็เจ็บปวดกว่าเห็นตัวเองล้มละลาย เห็นคนอื่นเก่งก็เจ็บปวดกว่าเห็นพ่อแม่ตัวเองตาย”

เสวี่ยอี๋ที่ยังคงทำใจไม่ได้ก็ร้องไห้จนตาบวม “ก่อนสอบพวกเรายังนัดกันไว้ว่าหลังสอบจะไปเที่ยวด้วยกันช่วงปิดเทอมหน้าร้อนที่ยาวนานนี้...”

“ก่อนหน้านี้ยังดีอยู่เลย ยังไปเดินเที่ยวและกินหมาล่าปิ้งย่างด้วยกันอยู่เลย”

“ตอนนั้นไม่เห็นมีอะไรผิดปกติเลย มันเร็วเกินไป ฉันรับไม่ได้”

ทั้งสามคนร้องไห้สะอึกสะอื้นกันอีกครั้ง พวกเธอรู้สึกเหมือนได้รับแรงกระแทกอย่างรุนแรง

เสวี่ยอี๋ยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม “เธอโกหก! ก่อนหน้านี้เธอบอกพวกเราว่าไม่เป็นไร”

“ซู่เป่า เลิกเล่นได้แล้ว...ครั้งนี้ก็แค่การทดสอบอีกครั้งของซู่เป่าใช่ไหม?”

“ซู่เป่า มาคุยกับลุงสี่หน่อยสิ ลุงจะเล่าเรื่องซุบซิบในวงการบันเทิงให้ฟังหมดเลย”

“ซู่เป่า หุ่นยนต์ตัวน้อยที่ลุงหกเคยให้หนูยังอยู่ตรงนี้นะ รีบตื่นขึ้นมาเล่นกับมันสิ”

หุ่นยนต์ตัวน้อยรุ่นน่ารักของซู่เป่าในวัยเด็ก มันกระพริบตาแล้วยื่นมือออกมาพูดว่า "ทาด้า! เซอร์ไพรส์! ขอให้พี่สาวสอบเข้ามหาวิทยาลัยสำเร็จนะ พุ่งทะยานไปข้างหน้า~ ลัลล้าๆ!"

ในบ้านตระกูลซู มีเพียงหุ่นยนต์ตัวน้อยที่ยังคงลืมตาโตอย่างใสซื่อและน่ารักไร้เดียงสา

**

"หาเจอหรือยัง?" ซูจิ่นอวี้ถามอย่างร้อนใจ

ฉู่เจียงหวังพลิกตำราทั้งหมดจากขุมที่สิบจนแทบขาด "ไม่เจอ ไม่เจอเลย ยังหาไม่เจอ! อ้าาาา!"

เปี้ยนเฉิงหวังเอ่ย "ใจเย็นๆ หาอีกครั้งสิ!"

แต่เขาเองก็ยังตัวสั่น เพราะเขาเองก็ได้พลิกดูอย่างละเอียดถึงสองรอบแล้ว

พวกเขาใช้จิตเทพและตบะทั้งหมดเท่าที่มีเพื่อเร่งค้นหา แต่ก็ยังไม่พบข้อมูลใดๆ เกี่ยวกับการเกิดและตายของซู่เป่า

จี้ฉางที่ลอยอยู่ข้างๆ จับมือซู่เป่าไว้แน่น

"เจ้าไปที่ไหน...หืม? บอกอาจารย์หน่อย เจ้าไปที่ไหน"