ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1701

สมาชิกตระกูลซูกลับมาพร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้ง

ซู่เป่าเก็บตนฝึกบำเพ็ญมาหนึ่งเดือน พอเธอตื่นขึ้นอีกครั้งก็เป็นเดือนมิถุนายนแล้ว

ซึ่งเป็นช่วงเวลาสำคัญของการสอบเข้ามหาวิทยาลัย

มู่กุยฝานที่กำลังเก็บตนฝึกบำเพ็ญอยู่รู้สึกได้ถึงความผิดปกติก็เลยรีบเร่งกลับมาที่บ้านตระกูลซูอย่างรวดเร็ว

เมื่อเขามาถึงบ้านตระกูลซูก็เห็นอาเนี่ยรีบร้อนเข้ามาและพูดว่า “คุณชาย!”

มู่กุยฝานมองไปที่เขา “ซู่เป่าอยู่ไหน?”

อาเนี่ยดูอึกอักก่อนจะตอบว่า “พอคุณหนูซู่เป่าตื่นขึ้นมาก็รีบตรงไปสอบเข้ามหาวิทยาลัยทันที…”

“แต่ตอนนี้ที่หน้าประตูคฤหาสน์มีชายชราอยู่คนหนึ่งที่มาหาคุณ”

มู่กุยฝานขมวดคิ้ว “ใคร?”

อาเนี่ยส่ายหัว “ผมก็ไม่ทราบ ผมบอกเขาว่าคุณไม่อยู่ แต่เขายืนกรานว่าคุณอยู่ และให้ผมเข้ามาตามคุณ”

มู่กุยฝานจึงเดินออกไป นายหญิงซูที่เห็นเขากลับมาก็รีบตามออกมาด้วย

“กุยฝาน เสี่ยวสวินสวินออกไปสอบเป็นเพื่อนกับซู่เป่าแล้ว แต่ฉันรู้สึกไม่สบายใจเลย!” หัวใจของเธอเต้นโครมคราม “ซู่เป่าเหมือนจะเปลี่ยนไป”

“พวกลุงๆ กับพี่ชายของซู่เป่าก็ไปกับเธอแล้ว แต่…”

นายหญิงซูยังคงไม่สบายใจ

มู่กุยฝานปลอบโยนเธอ “ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก”

นายหญิงซูจับผ้ากันเปื้อนแน่นก่อนจะพยักหน้า

ที่หน้าประตูคฤหาสน์มีชายชราคนหนึ่งสวมจีวรปรุประยืนอยู่ที่ทางเข้า

พอเห็นมู่กุยฝานเดินออกมา เขาก็ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “เจอกันอีกแล้วสินะ”

มู่กุยฝานเลิกคิ้ว เขายกมือส่งสัญญาณให้อาเนี่ยกับคนอื่นๆ ออกไปก่อน จากนั้นจึงพูดขึ้นว่า “ตี้จั้งหวัง ช่างเป็นแขกที่นานๆ จะมาสักครั้ง”

ที่ข้างป้อมยามหน้าประตูคฤหาสน์มีห้องรับรองแขกเล็กๆ อยู่

มู่กุยฝานนั่งลงบนเก้าอี้ไม้จันทน์ชั้นดีก่อนจะรินชาและยื่นถ้วยให้ชายชรา

มู่กุยฝานนั่งลงบนเก้าอี้ไม้จันทน์ และชงชาอย่างไม่เร่งรีบ จากนั้นก็รินชาให้ชายชราหนึ่งถ้วย

"เจ้าไม่เคยออกจากกระท่อมเล็กๆ บนภูเขาของเจ้าเลยนี่ วันนี้เกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้นถึงทำให้เจ้ามาที่นี่ด้วยตัวเอง?"

สีหน้าของเขาเรียบเฉย ไม่เย็นชาและไม่อบอุ่น

ชายชราเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ฟ้ากำลังจะถล่มแล้ว ไม่เช่นนั้นเจ้าคงไม่รีบกลับมาถึงเพียงนี้”

นิ้วมือของมู่กุยฝานชะงักเล็กน้อย

ชายชรายังคงพูดต่อ “ไม่กี่ปีที่ผ่านมา กฎแห่งวิถีเบ่งบาน กฎเกณฑ์ของโลกมนุษย์สมบูรณ์ ผู้คนใช้ชีวิตอย่างสงบสุข”

"บางแห่งยังเกิดการฟื้นคืนของไอเทพ โลกได้ปรากฏผู้มีความสามารถพิเศษไม่กี่คนที่สามารถใช้ร่างกายมนุษย์เพื่อบำเพ็ญเพียรและตรัสรู้ได้"

“แต่เมื่อวานนี้ ทุกอย่างหยุดลง”

มู่กุยฝานวางกาน้ำชาไว้ข้างๆ แล้วถามว่า “แล้วไงต่อ?”

ชายชราตอบว่า “เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเจ้าแห่งวิถีสวรรค์ พวกเจ้าไม่คิดจะตักเตือนเธอบ้างหรือ?”

“ตักเตือน?” มู่กุยฝานถามด้วยสายตาเยาะเย้ย “ตอนที่สวรรค์ยังไม่ล่มจม เจ้าไม่เคยโผล่มา ตอนที่เธอเกือบตาย เจ้าก็ไม่เคยปรากฏตัว แต่ตอนนี้สวรรค์ใกล้จะถล่มแล้ว เจ้ากลับโผล่มา”

“หรือเป็นเพราะตัวเจ้าเองก็ไม่สามารถตรัสรู้ได้แล้ว?”

ชายชราอึ้งไปครู่หนึ่ง เขานิ่งเงียบไม่ตอบโต้ใดๆ

มู่กุยฝานลุกขึ้นและทิ้งคำพูดไว้ว่า “เรื่องของเธอ เจ้าไม่ต้องมาเป็นห่วง”

ชายชรายังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิมเป็นเวลานาน และไม่พูดอะไรอีก

ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจออกมา ตัวเลือกของเขาผิดพลาดงั้นเหรอ?

ในใจของเขายังคงมีความยึดติด เขาไม่ยอมออกมาเพราะการขังตัวเองไว้ก็เป็นการขังสิ่งยึดติดนั้นไว้เช่นกัน

เกิดอะไรขึ้น?

“ซู่เป่า!” มู่กุยฝานเรียกเธออีกครั้ง เขาจับมืออีกข้างของเธอไว้

ซู่เป่ายังคงตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่าอืม

สมาชิกตระกูลซูมารวมตัวกันพร้อมหน้า รวมถึงเหล่าวิญญาณที่คอยติดตามเธอ รวมถึงจี้ฉางที่ไม่ค่อยปรากฏตัวด้วย

ซู่เป่ามองไปรอบๆ ก่อนจะพูดขึ้นในที่สุดว่า “หนูได้ทำภารกิจของร่างนี้เสร็จสิ้นแล้ว”

“อายุสิบแปดสอบเข้ามหาวิทยาลัย”

“ความผูกพันในครอบครัว มิตรภาพ ความรัก”

“ชีวิตที่หลากหลาย ความสุขและความเศร้าในโลกมนุษย์”

เธอมองไปยังตี้จั้งหวังที่ยืนอยู่ไกลออกไปและพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า “แม้กระทั่งความทุกข์ทั้งแปดที่พระพุทธเจ้าเคยกล่าวไว้”

ความทุกข์จากการเกิด แก่ เจ็บป่วย ตาย ความทุกข์จากการพบกับสิ่งที่ชัง ความทุกข์จากการพรากจากสิ่งที่รัก ความทุกข์จากการปรารถนาแล้วไม่ได้ดั่งใจ และความทุกข์จากการยึดมั่นในขันธ์ห้า

“เพราะฉะนั้น หนูคงต้องไปแล้ว”

หัวใจของซืออี้หรันเต้นแรง “ซู่เป่า อย่า!”

ซู่เป่าล้มตัวลงช้าๆ ต่อหน้าทุกคน วิญญาณของเธอถูกดึงออกจากร่างและจากไปตลอดกาล

“ซู่เป่า…”

“ซู่เป่า!!”

“ซู่เป่าๆ! ซู่เป่าของยาย!!”

……

เสียงร้องด้วยความตกใจดังขึ้นต่อเนื่องจนกลบเสียงอันวุ่นวายของนักเรียนที่เพิ่งออกจากห้องสอบไปจนหมดสิ้น