ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1707

ในภาพปรากฏหญิงชราผมหงอกขาวโพลน ใบหน้าเต็มไปด้วยร่องรอยของกาลเวลา

เธอพึมพำเบาๆ "คนเราพอจากไปแล้ว ที่จริงจิตวิญญาณยังไม่ได้จากไปโดยสมบูรณ์..."

"ในวันแรกหลังความตาย ความรู้สึกของคนจะไวมากเป็นพิเศษ แม้แต่การสัมผัสเบาๆ ก็จะรู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง..."

"ในวันที่สองหลังความตายก็จะรู้สึกหนาวเย็นเหลือเกิน..."

"ในวันที่สามหลังความตาย..."

"วันนี้เป็นวันที่เจ็ดแล้วนะ ซู่เป่า หนูเจ็บหรือเปล่า? ซู่เป่า หนูยังได้ยินเสียงยายไหม?"

จากดวงตาที่เคยเปี่ยมไปด้วยความเมตตาและความอ่อนโยน หญิงชรากลับเปลี่ยนเป็นดวงตาที่แดงก่ำและปวดร้าว เธอร้องไห้ออกมาและตะโกนเรียกซู่เป่าไม่หยุด

ซู่เป่ารู้สึกเหมือนหัวใจถูกทิ่มแทงอีกครั้ง ครั้งนี้เจ็บปวดกว่าครั้งก่อน!

ซืออี้หรันจ้องมองตาของเธอ แล้วถามอีกครั้งว่า "แล้วตาของเธอล่ะ?"

ในภาพปรากฏคุณท่านซูที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาในสภาพเหม่อลอย ดวงตาไร้ชีวิตชีวา

"แล้วลุงใหญ่ของเธอล่ะ?"

ในภาพนั้น ซูอีเฉินกำลังโทรศัพท์สั่งทำโลงศพ

"ไม่เอาสีดำ และก็ไม่เอาสีแดง ให้ทำเป็นสีอ่อนๆ แทน"

"เธอเคยพูดว่าอยากได้หลุมศพที่มีโบว์ติด เธอ..."

เขากลั้นความเศร้าและพูดสั่งข้อเรียกร้องมากมาย พอวางสายโทรศัพท์เขาก็ไออย่างหนักและพ่นเลือดออกมาคำโต!

เสียงแทงที่ดังขึ้นอีกครั้งทำให้ซู่เป่ารู้สึกเหมือนหัวใจถูกแทงทะลุอีกครั้ง!

"ก็อย่างที่คิดไว้ ความรักทุกประเภทบนโลกใบนี้ ล้วนแต่ทำให้คนเจ็บปวด!" เธอขมวดคิ้ว

ซืออี้หรันจับมือเธอไว้แน่น

"แล้วลุงรองของเธอล่ะ?"

"ลุงสาม ลุงสี่ ลุงห้า ลุงหก แล้วก็ลุงเล็กของเธอล่ะ?"

"แล้วยังมีพ่อของเธอ และแม่ของเธอด้วย!"

"รวมถึงลุงเจ็ดของเธอที่จากไปแล้ว บรรพบุรุษของเธอ และเหล่าผีขุนศึกที่คอยติดตามเธอมาตลอดทาง"

"และยังมี...ท่านอาจารย์ของเธอ จี้ฉาง"

ตั้งแต่เล็กจนโต ภาพของจี้ฉางที่อยู่ข้างกายเธอเสมอ คอยสอนเธอจับผี ภาพที่เขาแกล้งให้เธอท่องคาถาแล้วเธอเผลอผายลมออกมาอย่างไม่ตั้งใจ...

ภาพเหล่านั้นพาดผ่านอย่างรวดเร็ว แต่ละภาพเหมือนกับมีเข็มนับสิบเล่มพุ่งแทงทะลุหัวใจของซู่เป่า

ซืออี้หรันมองเธอด้วยดวงตาที่แดงก่ำแล้วพูดว่า "ตอนที่แม่ของเธอเสียชีวิต ยายของเธอก็เผชิญความเจ็บปวดนั้นเป็นครั้งแรก"

"ครั้งที่สองคือตอนที่ลุงเจ็ดของเธอจากไป"

"เธอจะให้ยายของเธอต้องเจ็บปวดจนตายอีกครั้งจริงๆ เหรอ?"

หัวใจของซู่เป่าเจ็บปวดมากขึ้นเรื่อยๆ ริมฝีปากของเธอสั่น "ยาย..."

มันเจ็บปวดเหลือเกิน หัวใจเจ็บเหลือเกิน!

เธอกุมหน้าอกของตัวเองไว้แน่น

ทั้งๆ ที่ได้ละทิ้งหัวใจไปแล้ว ทำไมยังคงเจ็บปวดแบบนี้?

ซู่เป่าสูดลมหายใจลึก ก่อนจะเงยหน้ามองซืออี้หรัน "สิ่งที่พี่พูดก็ถูก..."

"เพราะฉะนั้น มันยิ่งตอกย้ำข้อสรุปของหนูว่าตราบใดที่โลกนี้ยังมีความรัก ยังมีความผูกพัน มนุษย์ก็จะมีความต้องการ มีอารมณ์ความรู้สึก และต้องเผชิญกับการเกิดแก่เจ็บตาย"

"ยายของฉันในตอนนี้เจ็บปวดมาก ดังนั้นหนูต้องรีบเร่งก้าวเดินให้เร็วขึ้น"

"ขอแค่รออีกหน่อย อีกไม่นาน ความเจ็บปวดทั้งหมดในโลกนี้จะหายไป"

ซืออี้หรันจับมือเธอไว้แน่น "เธอเห็นแค่ความเจ็บปวดอย่างนั้นหรือ? แล้วส่วนที่หวานชื่นล่ะ?"

เขาโบกมือ ภาพของเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่ถูกรายล้อมไปด้วยความรักจากครอบครัวก็ปรากฏขึ้น ทั้งภาพที่เธอทะเลาะกับหานหาน และภาพที่ซูอีเฉินอุ้มเธอขึ้นสูงๆ

ภาพที่เธอโดนมู่กุยฝานหลอก ภาพที่เธอตะโกนอย่างดีใจเมื่อกัดไอศกรีมเข้าไป ใบหน้าแสดงออกถึงความพึงพอใจ

ภาพที่เธอยกค้อนใหญ่ทองคำม่วงแล้วร้องตะโกนว่าแปดสิบๆ

ภาพเหล่าบรรดาผีที่รายล้อมอยู่รอบตัวเธอ หยอกล้อและเล่นตลกกันอย่างสนุกสนาน...

มีมากมายจนนับไม่ถ้วน

ซู่เป่าพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น "พี่ไม่เข้าใจหรอก เพราะความสุขในยามที่ได้ครอบครองมันมากมายเหลือเกิน พอสูญเสียไปจึงยิ่งเจ็บปวด"

"ความหวานชื่นเหล่านั้น ไม่เพียงพอที่จะ..."

ทันใดนั้น ซืออี้หรันก็โน้มตัวลง ริมฝีปากที่เย็นเยียบของเขากดลงบนริมฝีปากของเธอ

"แล้วแบบนี้ล่ะ?"

ซู่เป่าขมวดคิ้ว "พี่..."

"พี่คืออุปสรรคที่ขัดขวางเส้นทางของหนู!"

ซืออี้หรันหัวเราะ

"ใช่ ฉันคืออุปสรรคนั้น" เขาเอ่ย "แล้วทำไมเธอถึงปล่อยให้คนตัวเล็กๆ อย่างฉันมาขัดขวางเธอได้ล่ะ?"

เขาจับมือเธอวางลงบนหน้าอกของเขา "ฉันสามารถเรียนรู้ที่จะปล่อยมือและจากไปได้ ซู่เป่า ฉันทำได้จริงๆ"

"แต่ฉันต้องการมองตาเธอ ต้องการฟังเสียงของเธอ ต้องการให้เธอบอกฉันด้วยตัวเอง!"

ซู่เป่ารู้สึกเหมือนมีบางอย่างอุดอยู่ในลำคอ "หนู..."

พูดสิ แค่บอกว่าหนูไม่ต้องการพี่ และไม่ต้องการความรัก

หากไม่มีพันธนาการเหล่านี้ หนูจะสามารถขึ้นไปสู่จุดสูงสุดได้

แต่ทำไมเธอถึงพูดมันไม่ออก?

ซืออี้หรันจ้องเข้าไปในดวงตาของเธอ "แค่เธอบอกมา ฉันจะบังคับตัวเองให้เรียนรู้ที่จะปล่อยมือและจากไปทันที"

ซู่เป่า "..."

ปล่อยมือและจากไป

ปล่อยมือ...

จากไป...

จิตวิญญาณของซู่เป่าอ่อนแรงลง และเธอล้มลงในอ้อมแขนของซืออี้หรัน

**

ในโลกแห่งจิตสำนึกของซู่เป่า ภูเขาศักดิ์สิทธิ์คุนหลุนพังทลายลงอย่างรุนแรง

เธอกลับไปสู่ช่วงเวลาที่พ่อแม่ของเสี่ยวเหม่ยสลับร่างกัน และได้เห็นช่วงเวลาหลังจากทั้งคู่กลับคืนร่าง

โอวหยางตงหมิงร้องขอให้กลับมาคืนดีกัน อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยรู้ดีว่าการคืนดีกันไม่ใช่ทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับทั้งสองฝ่าย

หากพวกเขากลับมาคืนดีกันก็จะเป็นอุปสรรคที่ขัดขวางไม่ให้เธอสร้างธุรกิจใหม่ของตัวเอง

โอวหยางตงหมิงจ้องมองเธอด้วยดวงตาแดงก่ำ และวิงวอนให้เธอหันกลับมา

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยมองเขา และเตรียมจะพูดในสิ่งที่เธอตัดสินใจ

ซู่เป่ารู้สึกเหมือนทุกอย่างกลับไปยังจุดเริ่มต้น เธอจ้องอวิ๋นเมิ่งเจี๋ยอย่างแน่วแน่ รอให้เธอพูดคำคำนั้นออกมา...