ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1708

“เราต้องเรียนรู้ที่จะปล่อยมือจากกัน”

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยมองโอวหยางตงหมิงแล้วถอนหายใจเบาๆ "โอวหยางตงหมิง เราหย่ากันแล้ว มันไม่มีทางกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้อีก"

โอวหยางตงหมิงจับมือเธอไว้แน่น

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยกล่าว "ฉันจะไม่แต่งงานใหม่กับคุณ และฉันก็จะไม่เริ่มต้นความสัมพันธ์ใหม่กับใครอีก ฉันจะไม่แต่งงานอีกแล้ว"

"แต่ถ้าคุณเต็มใจ เราก็อยู่ด้วยกันแบบนี้ก็ได้"

โอวหยางตงหมิงถาม “แต่นี่มันก็ไม่ต่างอะไรจากการแต่งกันใหม่ไม่ใช่เหรอ?”

อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยยิ้ม “แน่นอนว่ามันต่าง ความต่างก็คือคุณและฉันต่างก็เป็นตัวของตัวเอง เราเดินคนละเส้นทาง แต่จบลงที่ปลายทางเดียวกัน”

เส้นทางที่แตกต่าง... แต่จุดหมายปลายทางเดียวกัน...

คำพูดเหล่านี้ดังก้องอยู่ในหัวของซู่เป่า เธอพอจะจำตอนจบของโอวหยางตงหมิงและอวิ๋นเมิ่งเจี๋ยได้อย่างเลือนราง

เธอจำได้แค่ว่าพวกเขาไม่ได้กลับมาคืนดีกัน พวกเขาปล่อยมือจากกันอย่างสมบูรณ์

แต่เธอกลับลืมประโยคที่อวิ๋นเมิ่งเจี๋ยเพิ่งพูดไป

มันช่างสอดคล้องกับคำพูดของยายเธออย่างน่าประหลาดใจ ไม่ว่าเมื่อไหร่ หนูก็คือหนู ทุกคนต้องเติบโตด้วยตัวเองอย่างเป็นอิสระ...

ภาพเบื้องหน้าของเธอเริ่มพร่ามัวขึ้นเรื่อยๆ ราวกับเธอกำลังจมลงสู่ทะเลลึก และจมลึกลงไปเรื่อยๆ...

แต่ก็มีมือข้างหนึ่งที่จับข้อมือของเธอไว้อย่างแน่น ไม่ว่าเธอจะจมลงไปลึกแค่ไหน เขาก็ยังคงไม่ปล่อยมือ

【ซู่เป่า...ไม่ว่าเธอจะไปอยู่ในโลกไหน ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอเสมอ】

ถึงแม้ว่าโลกจะเปลี่ยนไปอีกพันหรือหมื่นครั้ง หรือเปลี่ยนสถานะและตัวตนก็ตาม

ไม่ว่าเธอจะเป็นใคร จะเยาว์วัยหรือชรา จะเป็นชายหรือหญิง ฉันก็จะยังรักเธออยู่เสมอ

**

กรี๊ง

เสียงกริ่งเข้าเรียนดังขึ้น

“ซูซู เร็วเข้า! เรากำลังจะสายแล้ว!” เสี่ยวเหม่ยคว้าแขนเพื่อนใหม่ของเธอแล้วออกวิ่งอย่างรวดเร็ว

“ห้องซีหนึ่งสาม...อ๊า! ห้องซีหนึ่งสามอยู่ที่ไหน!”

ซูซูทำหน้าเลิ่กลั่ก “อ่า...อยู่ทางนั้น”

เสี่ยวเหม่ยจึงลากเธอวิ่งไปอย่างรวดเร็ว

ซูซูไม่ได้ทันได้มองอะไรเลย เธอรู้สึกเพียงว่าใบไม้ในเส้นทางของมหาวิทยาลัยสั่นไหว เสียงซู่ซ่าดังเบาๆ ใบไม้ที่ถูกย้อมด้วยสีเหลืองในเดือนกันยายนค่อยๆ ร่วงหล่นลงมาอย่างช้าๆ

เมื่อพวกเธอมาถึงห้องเรียน อาจารย์ก็เริ่มเช็กชื่อแล้ว ซูซูและเสี่ยวเหม่ยเพิ่งหาที่นั่งได้พอดีก็ได้ยินอาจารย์เรียกว่า "ซูซู!"

"มาค่ะ...!" เธอตอบอย่างรวดเร็ว

เสี่ยวเหม่ยตบหน้าอกด้วยความโล่งใจ "รอดหวุดหวิดสุดๆ!"

ซูซูเอียงหัวมองเธอ

เสี่ยวเหม่ยพูดเสียงเบาๆ “เอ๊ะ เธอเหมือนเพื่อนสนิทคนหนึ่งของฉันมากเลย...แต่คนนั้นเสียชีวิตไปแล้วเพราะป่วย”

เสี่ยวเหม่ยมีสีหน้าเศร้าหมอง “ไม่อย่างนั้น ตอนนี้เธอก็คงได้มาเรียนด้วยกัน ฉันจะได้แนะนำเธอให้รู้จัก เธอสวยมากและเป็นคนดีสุดๆ”

หัวใจของซูซูเต้นระรัว เธอเอามือแตะที่หน้าอกด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด

“เพื่อนอีกสองคนของฉัน คนหนึ่งเรียนโบราณคดี อีกคนเรียนเอกภาษาจีน...ไว้เลิกเรียนเราไปกินข้าวด้วยกันนะ!”

ซูซูพยักหน้า “ตกลง”

ซือหรันนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วพูดเบาๆ ว่า “ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน”

เกล็ดหิมะตกลงบนเสื้อโค้ทสีดำของเขา ซูซูยกมือขึ้นปัดหิมะออก แต่ซือหรันกลับจับมือเธอไว้ แล้วโน้มตัวลงจูบ

ใบหน้าของซูซูแดงก่ำ หัวใจเต้นแรงไม่หยุด

ความรักครั้งแรกอันแสนบริสุทธิ์ ขาวสะอาด และทำให้ใจเต้นแรงอย่างน่าประหลาด

**

หน้าจวนของท่านเสนาบดีมีม้าสีดำตัวหนึ่งขวางถนนอยู่

หญิงสาวในชุดกระโปรงสีแดงถือพระราชโองการไว้ในมือ แล้วโยนมันลงบนบันไดของจวนแม่ทัพ!

"บอกให้คุณชายซือของพวกเจ้ารู้เอาไว้ด้วย ถ้าไม่อยากแต่งก็ไม่ต้องแต่ง! การที่เขามาถอนหมั้นต่อหน้าทุกคนแบบนี้เท่ากับกำลังดูถูกจวนแม่ทัพของเราอยู่ใช่ไหม?"

หญิงสาวพูดด้วยความโกรธ กระโปรงสีแดงพลิ้วไหวไปตามสายลม เธอเชิดหน้าขึ้นอย่างหยิ่งทะนง

“คนขี้ขลาด! ไม่อยากแต่งงานกับข้า แต่ก็ไม่กล้าขอถอนหมั้นจากฝ่าบาท งั้นข้าจะถอนหมั้นให้เขาเอง!”

พูดจบ เธอกระตุกบังเหียนม้าแล้วควบออกไปอย่างรวดเร็ว

ไม่นานนัก ประตูของจวนก็เปิดออกและมีม้าขาวตัวหนึ่งพุ่งออกมา พร้อมเด็กหนุ่มที่พยายามทรงตัวอยู่บนหลังม้าอย่างทุลักทุเล

“ไป”

“คุณชาย ท่านไปไม่ได้!"

"แย่แล้วๆ คุณชายขี่ม้าไม่เป็น! ถ้าฮูหยินรู้เข้า พวกเราต้องถูกลงโทษแน่!"

เหล่าทาสต่างพากันวิ่งตามอย่างวุ่นวาย

"คุณหนูซู" คุณชายพยายามรักษาสมดุล แต่ทำได้เพียงกอดคอม้าไว้แน่น "ข้าไม่ได้ถอนหมั้น ข้า"