ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1709

ม้าดำและม้าขาววิ่งพุ่งออกจากตัวเมือง ขณะที่อีกฟากหนึ่งของถนน รถม้าคันหนึ่งก็วิ่งสวนมา

เสียงตะโกนของเหล่าทาสดังขึ้นอย่างแตกตื่นจากทางด้านหลัง

หญิงสาวในชุดสีแดงหันกลับไปมองแล้วขมวดคิ้วบ่นเบาๆ “น่ารำคาญจริงๆ!”

เธอกระโดดขึ้นไปกลางอากาศ และมุ่งหน้าไปหาคุณชาย เธอใช้แส้ในมือฟาดลงที่ก้นม้าขาว

ม้าขาวร้องเสียงดังก่อนจะวิ่งพุ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว และเฉียดรถม้าที่วิ่งสวนมาไปอย่างหวุดหวิด

“อ๊าก คุณชาย! แย่แล้ว! คุณชายขี่ม้าไม่เป็น!”

“รีบหน่อย! มาดึงม้าขาวไว้!”

หญิงสาวในชุดแดงกระโดดลงไปบนหลังคารถม้า มองดูท่าทีวุ่นวายของจวนเสนาบดีอย่างจนใจ

เดิมเธอก็ไม่ได้อยากยุ่งเกี่ยว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะผิวปากเบาๆ ทำให้ม้าดำของเธอวิ่งมาอย่างรวดเร็ว เธอจึงขึ้นขี่ม้าแล้วไล่ตามไป

ในไม่ช้า ม้าดำและม้าขาวก็วิ่งเคียงคู่กัน หญิงสาวในชุดแดงพูดอย่างโกรธเคืองว่า “เจ้าขี่ม้าไม่เป็นแล้วตามมาทำไม? อยากตายหรือไง?”

เด็กหนุ่มกอดคอม้าไว้แน่น ใบหน้าซีดและดวงตาแดงก่ำ

“ซูรั่วจื่อ ข้าไม่ต้องการถอนหมั้น!”

หญิงสาวในชุดแดง "..."

ทำเหมือนกับว่าเธอบังคับให้เขาถอนหมั้นยังไงอย่างนั้น!

“ช่างเถอะ เห็นแก่ที่เจ้าเป็นคุณชายของจวนเสนาบดี...”

หญิงสาวกระโดดขึ้นไปบนหลังม้าขาว จับบังเหียนจากด้านหลังของเด็กหนุ่ม

“ฮึ่บ” เธอพยายามหยุดม้า แต่คุณชายกลับกระตุ้นม้าให้วิ่งเร็วขึ้นอีก

“เจ้าทำบ้าอะไรเนี่ย!” ซูรั่วจื่อจ้องเขาด้วยความโกรธ

ซือเฟิงอี้หันกลับมามองเธอแล้วถามว่า “ใครบอกเจ้าว่าข้าต้องการถอนหมั้น?”

ซูรั่วจื่อสะบัดเสียงตอบ “ก็ถ้าจะถอนก็ถอนสิ ข้าไม่ใช่หญิงที่ดีอะไรนักหรอก การถอนหมั้นกับข้าก็ไม่ใช่เรื่องน่าอาย”

ซือเฟิงอี้ยังคงยืนกรานถาม “ใครบอกว่าข้าจะถอนหมั้น?”

ซูรั่วจื่อพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “ถ้าไม่ถอนหมั้น แล้วเจ้ายังคิดจะแต่งงานกับข้าอีกหรือ? ข้ากับคุณชายไม่เคยมีความสัมพันธ์กันเลย การถอนหมั้นก็...”

แต่เขากลับเม้มปาก ดวงตาแดงก่ำอีกครั้ง “เจ้าไม่เชื่อข้าจริงๆ เหรอ?”

ซูรั่วจื่อ "..."

ไม่ว่ายังไง หยุดม้าให้ได้ก่อนเถอะ!

แต่ม้ากลับเหมือนกินยาผิดมา มันไม่ยอมหยุดเลย

ในขณะที่ม้ากำลังสะดุด ซือเฟิงอี้กลับปล่อยมือจากคอม้า ม้าสะเทือนอย่างแรงจนเกือบจะเหวี่ยงเขาตกลงไป

ซูรั่วจื่อตกใจรีบโอบเอวเขาไว้ "เจ้าอยากตายหรือไง?"

ซือเฟิงอี้ยิ้มมุมปากเล็กน้อย โน้มตัวเข้ามาในอ้อมกอดของเธออย่างอ่อนช้อยราวกับไร้กระดูก

เขาเอียงตัวเล็กน้อย ก่อนจะโอบเอวเธอไว้

“เห็นไหม ตอนนี้เรามีสัมผัสทางกายกันแล้ว เจ้าถอนหมั้นไม่ได้แล้ว”

“ไม่ว่าเจ้าจะได้ยินเรื่องการถอนหมั้นของข้ามาจากที่ไหน ข้าอยากบอกว่า ข้าไม่เคยคิดจะถอนหมั้นกับเจ้าเลย”

“ที่เจ้าโกรธแบบนี้...หรือว่าเจ้าก็ชอบข้าเหมือนกัน?”

ซูรั่วจื่อทำหน้าบึ้ง แล้วถ่มน้ำลายอย่างไม่พอใจ

“ใครจะไปชอบเจ้ากัน”

ในขณะนั้น ม้าก็หยุดลง และเหล่าทาสที่ไล่ตามมาก็พากันมาถึง

ซือเฟิงอี้พูดขึ้นว่า “รอข้าก่อน ข้าจะเข้าไปในวังเดี๋ยวนี้และขอพระราชโองการแต่งงานคืนมา”

ในวัง

ฮ่องเต้โกรธมาก เขาโยนพระราชโองการไปที่เท้าของซือเฟิงอี้

“พวกเจ้าคิดว่าที่นี่เป็นสถานีรับส่งจดหมายหรืออย่างไร?”

ซูรั่วจื่อเบือนหน้าไปอย่างไม่สบายใจ “เชอะ หน้าด้านไร้ยางอาย”

ซือเฟิงอี้เข้ามาใกล้ๆ และเอนตัวลง...ริมฝีปากของเขาสัมผัสกับริมฝีปากของเธอ

“คนที่มียางอายไม่มีทางไล่ตามคุณหนูซูได้หรอก” เขาพูดอย่างแน่วแน่ “ต้องไร้ยางอายเท่านั้นุถึงจะดี”

ซูรั่วจื่อตกตะลึง

ใบหน้าที่งดงามของเขาอยู่ใกล้ตนอย่างมาก ในเสี้ยววินาทีนั้น ไม่รู้ทำไม...

เธอกลับเห็นภาพอดีตชาติ อดีตชาติซ้อนอดีตชาติ...เขาก็ยังคงเป็นคู่ชีวิตที่ดีของเธอในทุกชาติภพ

**

“ซือเย่หรัน นายพอได้แล้วหรือยัง?!” ที่หน้าประตูอพาร์ตเมนต์ หญิงสาวที่นั่งอยู่บนรถเข็นสะบัดมือของชายหนุ่มอีกคนออกไป

“ฉันเป็นแค่คนพิการ! นายชอบใครไม่ชอบ ทำไมนายต้องมาชอบฉัน?” ซูจื่อซูมองชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ตรงหน้าอย่างโมโห

แต่เขากลับจับมือเธอไว้แน่นไม่ปล่อย

“ฉันเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ไม่ว่าเธอจะกลายเป็นใคร เป็นผู้ชายหรือผู้หญิง หรือเปลี่ยนไปยังไง...ฉันก็จะอยู่ข้างเธอไม่เปลี่ยนแปลง...”

ซือเย่หรันพึมพำเสียงเบา

ซูจื่อซูฟังไม่ชัดเจน “อะไรนะ?”

**

ชาติภพที่สามพัน

“ในชาตินี้ ความทรงจำทั้งหมดของฉันและเขาจะถูกลบออกไปจนหมดสิ้น...ไม่อนุญาตให้มีโชคชะตาที่กำหนดไว้แล้วเหลืออยู่แม้เพียงน้อยนิด”

“ครั้งนี้เราจะได้เจอกันอีกไหม?”

ซู่เป่าที่จมอยู่ในความมืดกำลังพึมพำว่า “เปลี่ยนมาหลายชาติเช่นนี้ จะมีคนที่มั่นคงทุกชาติจริง ๆ เหรอ?”

ความรักน่าจะเป็นสิ่งที่ไม่สมควรถูกวิเคราะห์อย่างละเอียดเกินไป

แต่ทำไมชาติแล้วชาติเล่า หลักการที่เธอเคยเชื่อมั่นถึงได้ถูกทดสอบจนสั่นคลอนมากขึ้นเรื่อยๆ