ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 171

ซู่เป่ามองไปที่ผิวน้ำด้วยสีหน้าจริงจัง เธอไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ท่าทางที่เคร่งขรึมนั้นช่างต่างกับความน่ารักของเธอ

มีการติดตั้งอุปกรณ์ถ่ายทอดสดเป็นแถวข้างเขื่อนและมีบล็อกเกอร์ถ่ายทอดสดทุก ๆ สองเมตร ตอนนี้ชายฝั่งที่หนักอึ้งแต่เดิมตอนนี้เต็มไปด้วยเสียงที่โดดเด่นกันไปในแต่ละรูปแบบ

“นี่คือสถานที่เกิดเหตุที่เด็กหญิงทั้งสามคนตกลงไปในน้ำ เพื่อน ๆ ช่วยกันกดติดตามผู้ประกาศข่าวด้วยนะครับ เราจะพาเพื่อน ๆ ติดตามเหตุการณ์ทั้งหมดและดูความคืบหน้าล่าสุดกัน…”

“ตอนนี้เรือกู้ภัยยังกู้อะไรขึ้นมาไม่ได้เลย ทุกคนดูจุดที่ผู้ประกาศข่าวชี้ตรงนี้ ซึ่งเป็นที่ที่พบศพผู้ชาย... และใช่ ทุกคนสามารถไปดูตะกร้าสินค้าได้ ในตะกร้าสินค้าทั้งหมดเป็นขนมเมล็ดแตงโม ทุกคนสามารถหยิบเมล็ดแตงโมมาทานเล่นพร้อมกับดูถ่ายทอดสดจากผู้ประกาศข่าวนี้ได้ด้วย สั่งตอนนี้จัดส่งเลยทันที!”

“มีเพื่อนคนไหนจะส่งแว่นกันแดดให้ไหม ตอนนี้ผู้ประกาศข่าวกำลังแข่งกับฝ่ายตรงข้าม เราจะไม่ยอมให้กระแสความร้อนแรงเรื่องเด็กหญิงที่ตกน้ำสามคนน้อยกว่าของฝั่งตรงข้ามใช่ไหม...มีเถ้าแก่ส่งเฟอร์รารี่มา! พี่น้อง! ขอบคุณเถ้าแก่มาก! เถ้าแก่ส่งโชคใหญ่มาให้! ทุกคนกดติดตามให้เถ้าแก่เป็นอันดับหนึ่ง!!”

ซู่เป่า “...”

เธอขมวดคิ้วด้วยความสับสนและถามว่า “พ่อคะ พวกเขากำลังทำอะไรอยู่!”

มู่กุยฝานชำเลืองมองไปที่บรรยากาศอันเลวร้ายแถวเขื่อนกั้นแม่น้ำ และพูดว่า “นี่คือขบวนร้อยอสูรท่ามกลางฝนตกหนัก ผู้คนที่ปะปนอยู่ในนั้นมีความสุขมากกว่าผีซะอีก...”

คนบางคนไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ที่จะดูความตื่นเต้น หรือพูดจาบั่นทอนกำลังใจในฝูงชน หรือเติมเชื้อไฟให้โหมขึ้นไปอีก ในสายตาของพวกเขาสิ่งที่สำคัญต่อชีวิตมนุษย์ก็คือเรื่องผลประโยชน์เท่านั้น

ในใจคนมีความน่ากลัวเหมือนผี คนบางคนภายนอกดูเป็นคน แต่จริง ๆ แล้วน่ากลัวกว่าผีเสียอีก

ซู่เป่ากินอมยิ้มเงียบ ๆ

มู่กุยฝานพูด “ซู่เป่า หนูอยากให้พ่อทำอะไร”

ซู่เป่าส่ายหัวและพูดว่า “ตอนนี้ไม่มีแล้วค่ะ”

ท่านอาจารย์พูดว่าผีมีหลายระดับ ผีบางตัวสามารถออกมาในเวลากลางคืนได้ แต่ผีบางตัวสามารถปรากฏตัวในสถานที่ที่มีไอหยินแรงในตอนกลางวัน

สถานที่ต่าง ๆ เหล่านี้ เช่น ก้นแม่น้ำ รังของวัชพืชริมสองฝั่งน้ำที่ไม่เห็นดวงอาทิตย์ตลอดทั้งปี ช่องสะพาน ล้วนเป็นสถานที่ที่มีไอหยินแรง

ผีตายโหงตัวนั้นฆ่าเด็กชายไปอย่างน้อยหนึ่งคนเมื่อวานนี้ และยังคว้าเท้าของพ่อด้วย

ซู่เป่ากังวลว่าผีตายโหงจะมีพลังเกินไปและฆ่าใครอีก ดังนั้นเธอจึงอยากออกมาดู

มู่กุยฝานพูดว่า “งั้นกลับกันตอนนี้เลยไหม”

จู่ ๆ ซู่เป่าก็ถือกล้องส่องทางไกลขึ้นและพูดว่า “เดี๋ยวก่อน...พ่อ เราไปอีกด้านหนึ่งกันเถอะ”

สวนสาธารณะริมแม่น้ำถูกสร้างขึ้นทั้งสองฝั่งของแม่น้ำหย่ง แต่ฝั่งนี้มีที่อยู่อาศัยจำนวนมาก ดังนั้นจึงมีผู้คนจำนวนมากอยู่ริมแม่น้ำ ในขณะที่มีอาคารสำนักงานอยู่อีกฝั่งหนึ่ง และมีผู้มาพักผ่อนหย่อนใจค่อนข้างน้อย

ในตอนกลางคืนยิ่งเห็นความแตกต่างอย่างชัดเจน ฝั่งนี้คึกคัก ส่วนอีกฝั่งกลับเงียบสงัด

**

ซ่างชิงเป่ยถ่ายทอดสดอยู่ริมแม่น้ำหย่งเป็นเวลาสองชั่วโมง พูดจนปากแห้งลิ้นแห้ง ผิวหนังเกือบถูกแดดเผาจนลอก

แต่ในห้องถ่ายทอดสดยังมีคนน้อยมาก

เขารู้สึกหดหู่มาก พวกเขาออกอากาศเหตุการณ์เด็กหญิงสามคนตกน้ำในลักษณะเดียวกัน ห้องถ่ายทอดสดของคนอื่นเป็นที่นิยมมากแต่ทำไมของเขากลับถูกทิ้งร้าง

มันไม่ยุติธรรม!

ซ่างชิงเป่ยบิดฝาเปิดขวดน้ำ มองผู้ชมเพียงสิบเอ็ดคนในห้องถ่ายทอดสดและไม่มีอารมณ์ที่จะดำเนินการต่อ

ขณะที่เขาเงยหน้าขึ้นเพื่อดื่มน้ำ ทันใดนั้นเขาก็เห็นชายร่างสูงคนหนึ่ง ‘อุ้มตัว’ เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ออกไปจากฝูงชน

ความสูงของเขาโดดเด่นมาก เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ที่ขี่คอของเขาก็อยู่สูงกว่าผู้คนตรงนั้น

มองดูผู้ชมที่ยืดคอเพื่อมองไปที่แม่น้ำกันอย่างครึกครื้น และคนที่ถ่ายภาพด้วยโทรศัพท์มือถือที่ถ่ายภาพไปทางแม่น้ำเช่นกัน

แต่กลับไม่มีใครสังเกตเห็นพ่อและลูกสาว

ดวงตาของซ่างชิงเป่ยเป็นประกาย ใช่ซู่เป่าคนนั้นหรือเปล่า!

หลังจากตัดต่อวิดีโอเกี่ยวกับซู่เป่ามาหลายวัน ซ่างชิงเป่ยที่คุ้นเคยกับซู่เป่ามากกว่าใครก็จำเธอได้ในทันที