ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 172

เมื่อมู่กุยฝานหันหน้าไป เสียงลมพัดดังเข้าหู แต่กลับไม่เห็นคนที่ตะโกนว่า 'มีคนตกน้ำ' เมื่อครู่นี้เลย

แต่เพราะเสียงนี้ หลายคนที่อยู่ใกล้เขาก็เข้ามาล้อมเขาไว้อย่างรวดเร็ว

“เร็วเข้า มีคนตกน้ำ!”

“ช่วยด้วย...รีบไปช่วยหน่อย มีใครว่ายน้ำได้บ้าง ลงไปช่วยเร็ว!”

“รีบเรียกคนที่เรื่อกู้ภัยตรงนั้นมาเร็ว...”

มีคนอยู่จำนวนหนึ่งที่ตะโกนอย่างกระวนกระวาย บนฝั่งนั้นมีคนไม่มาก แต่มีคนเจ็ดแปดคนที่มารวมตัวกันอย่างรวดเร็ว และในนั้นก็เป็นบล็อกเกอร์ที่กำลังถืออุปกรณ์ถ่ายทอดสดอยู่

เสียงผู้คนแย่งกันพูดจนฟังไม่ได้ศัพท์อยู่ริมฝั่ง

“โอ้แม่เจ้า! เพื่อน ๆ มีคนตกน้ำ! ทำยังไงดีผู้ประกาศข่าวว่ายน้ำไม่ได้! รีบมาช่วยหน่อย...” นี่เป็นเสียงร้องอย่างกระวนกระวาย

“ทุกคน มีคนตกลงไปในน้ำ พระเจ้า เกิดอะไรขึ้นกับแม่น้ำสายนี้ ทำไมถึงมีคนตกน้ำตลอดเลย...” นี่เป็นคำถามที่สร้างความประหลาดใจและลังเลใจ

“ผู้ประกาศข่าวว่ายน้ำไม่เป็น...อุ๊ย ขอบคุณสำหรับเฟอร์รารี่ที่พี่ใหญ่ให้มา อ่า ทำไมมีพี่ใหญ่อีกคนส่งงานรื่นเริงมาให้อีกแล้ว! นี่ ๆ ...ผู้ประกาศข่าว ผู้ประกาศข่าวจะรวมไว้ เดี๋ยวผมจะลงไปลอง พี่ ๆ น้อง ๆ โปรดอธิษฐานให้ผมด้วย!” ไม่มีผลใด ๆ ทั้งสิ้น และถือโอกาสขอของขวัญ...

ท่ามกลางความโกลาหล ชายวัยกลางคนรีบถอดเสื้อเพื่อจะลงไปในน้ำ

บล็อกเกอร์ถ่ายทอดสดหลายคนหันกล้องมาที่เขาทันที

ซู่เป่ารีบจับขากางเกงของชายคนนั้นแล้วพูดว่า “คุณลุง ลงไปไม่ได้ค่ะ!”

ชายคนนั้นคิดว่าซู่เป่าเป็นห่วงเขา และพูดว่า “ไม่ต้องห่วง ลุงว่ายน้ำได้!”

ซู่เป่าพูดอย่างร้อนรน “ไม่ได้ค่ะ ในน้ำอันตราย...”

ซู่เป่าไม่ยอมปล่อยมือ เชือกแดงกระพริบแสง และแม้แต่ผู้ชายที่แข็งแกร่งก็ไม่สามารถดิ้นให้หลุดได้

คนด้านข้างถามอย่างกระวนกระวาย “เฮ้ เด็กคนนี้เป็นอะไรไป อย่ามัวแต่ชักช้าสิ! พ่อแม่ล่ะ ลูกใครเนี่ย!”

ผู้ใหญ่หลายคนต่างก็เข้ามาเพื่อจะดึงซู่เป่าออกไป

เมื่อมู่กุยฝานที่เพิ่งขึ้นมาจากพื้นที่ชุ่มน้ำบริเวณริมแม่น้ำเห็นเข้า เขาก็ตะโกนอย่างเย็นชา “ใครกล้าแตะต้องลูกสาวของผม!”

เสียงที่เด็ดขาดและเย็นชาทำให้ผู้คนตกใจและหดมือกลับโดยไม่รู้ตัว

เขามองไปรอบ ๆ แล้วพูดว่า “ไม่มีใครตกน้ำ ผมตรวจดูแล้ว”

เมื่อทุกคนเห็นว่าเสื้อผ้าของเขาเปียกโชกก็นิ่งค้างไปชั่วขณะ

ชายคนนั้นรีบถามว่า “คุณลงไปแล้วเหรอ”

มู่กุยฝานพยักหน้า “ผมลงไปแล้ว ไม่มีใครตกน้ำ”

ทุกคนต่างประหลาดใจและสับสน

ก่อนที่จะลงไปตรวจดูเมื่อครู่นี้ มู่กุยฝานรับปากกับซู่เป่าว่าเขาจะไม่ลงไปในน้ำ และก่อนที่ซู่เป่าจะมาก็ได้ให้ยันต์สีเหลืองแก่มู่กุยฝานไว้

เมื่อมู่กุยฝานเห็นศพผู้หญิงคนนั้นกระโดดลงมา เขาต้องการที่จะดึงเธอที่ลอยไปได้ไม่ไกลขึ้นมา แต่ไม่ช้าเขาก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาจึงถอยกลับทันที

จริง ๆ แล้วเขาโกหก เขาไม่ได้ลงไปในน้ำ แต่เขาจะโทรเรียกเรือกู้ภัยให้มาที่นี่ และห้ามไม่ให้คนทั่วไปลงไปโดยเด็ดขาด

ในตอนนี้ จู่ ๆ หญิงวัยกลางคนก็แหวกฝูงชนพุ่งตัวเข้ามา เธอตะโกนด้วยความตื่นตระหนก “ลูกสาวฉัน นั่นคือลูกสาวฉัน...”

ขณะที่พูดเธอก็วิ่งไปที่แม่น้ำ กระโดดลงไปโดยไม่ลังเลใด ๆ และตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “จวินเอ๋อร์ จวินเอ๋อร์!”

“จวินเอ๋อร์ แม่อยู่นี่ จวินเอ๋อร์...”

“กลับมา!” มู่กุยฝานตะโกนเสียงเย็น

แต่ผู้หญิงคนนั้นกลับไม่ฟังคำเกลี้ยกล่อมเลย เธอรีบวิ่งลงไปในแม่น้ำด้วยแรงทั้งหมดที่มี

ฉากนี้เกิดขึ้นกะทันหันจนไม่มีใครรู้ว่าหญิงวัยกลางคนวิ่งมาจากไหน

เมื่อเห็นว่าเธอกระโดดลงไปในแม่น้ำ น้ำในแม่น้ำก็ท่วมหน้าอกเธอ จากนั้นเธอก็ถูกกระแสน้ำพลัดไปและพยายามตะเกียกตะกายขึ้นมา

“อา...ช่วยด้วย...” เธอตะโกนด้วยสัญชาตญาณ

ทุกคนพูดไม่ออกและกระวนกระวาย “เธอว่ายน้ำไม่ได้! เธอกำลังทำอะไรอยู่เนี่ยจริง ๆ เลย!”

ชายวัยกลางคนอยากลงไปช่วยทันที แต่มู่กุยฝานที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ก็ยกมือขึ้นห้ามเขา “ผมจะให้เรือกู้ภัยเข้ามา”