ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1711

ติงตังๆ…

“เธอตื่นแล้วหรือ?” เสียงทุ้มต่ำที่ฟังดูขี้เกียจเล็กน้อยดังขึ้นข้างหู

ซู่เป่ารู้สึกว่าร่างกายแข็งทื่อไปหมด เธอค่อยๆ หันศีรษะไป แล้วก็เห็นท่านไท่ซานหวังนั่งอยู่ข้างๆ

เขาถือครกหินอยู่ในมือ กำลังบดอะไรบางอย่างอยู่

“？”

ซู่เป่ากวาดสายตามองไปรอบๆ แล้วเห็นผ้าม่านโปร่งแสงที่แขวนอยู่เหนือศีรษะ

เตียงที่แกะสลักลวดลายโบราณด้วยสีม่วงอ่อนโปร่งแสงเกือบทั้งหมด...

นี่เธออยู่ที่ไหนกัน?

ขณะนั้นเองก็มีคนเดินเข้ามาจากนอกประตู เขาสวมชุดสีแดงสด ในมือถือสมุนไพรบางชนิด

"ตื่นแล้วหรือ?" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง "ครั้งนี้เจ้าช่างเล่นซนเกินไปจริงๆ ถ้าจักรพรรดิเฟิงตูรู้เข้า พวกเราทุกคนคงต้องถูกตัดหัวแน่ๆ"

ซู่เป่าอึ้ง เธอพยายามจะพูดว่า ‘ท่านอาจารย์’ แต่คำเหล่านั้นกลับติดอยู่ที่ริมฝีปาก

จี้ฉางนั่งลงข้างเตียง และจับมือเธอขึ้นมา

ปลายนิ้วเย็นเฉียบแตะบนข้อมือเธอ แต่จู่ๆ ซู่เป่ากลับรู้สึกอยากหัวเราะ

จี้ฉางมองเธอเล็กน้อย “ขำอะไร?”

ซู่เป่าตอบ “ไม่มี...อะไร”

ไท่ซานหวังที่อยู่ข้างๆ พูดขึ้นว่า "ถึงเธอไม่พูดข้าก็รู้ คงอยากจะบอกว่า..."

"เฮ้อ...พญายมยังจะมีชีพจรได้ด้วยหรือ?"

จี้ฉางดึงมือกลับ และมองเธอแวบหนึ่ง "เก็บตนฝึกบำเพ็ญยังไม่เสร็จก็ยังดันทุรังไปพังประตูจิ่วโยวอีก ใต้เท้าช่าง..."

ซู่เป่า “?”

เดี๋ยวก่อนนะ เธอไม่ได้ตื่นขึ้นมา และวิญญาณของเธอก็ไม่ได้ข้ามผ่านสามพันชาติ

แต่ที่นี่คืออดีตชาติของเธอ!

ซู่เป่ารู้สึกต่อต้านขึ้นมาในใจทันที เธอพยายามดิ้นรนแล้วพูดว่า "พวกท่านออกไปให้หมด..."

ไท่ซานหวังกดไหล่เธอไว้แล้วพูดว่า "พอเถอะ เจ้า..."

เขามองเธอด้วยความอ่อนใจ แต่ในดวงตากลับซ่อนความรักลึกซึ้งไว้ เขาพูดว่า "อีกไม่กี่ร้อยปี จักรพรรดิก็จะพาเจ้าไปยังที่ๆ ซึ่งอยู่นอกเหนือสามวิถีแล้ว เจ้าจะไม่..."

ซู่เป่าพูดอย่างเย็นชาออกมาโดยไม่คิด “ไม่”

จี้ฉางเม้มปาก และลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะ หยิบพู่กันมาจดอะไรบางอย่างลงในตำรา

"ประตูจิ่วโยวถูกเธอแงะเปิดจนเกิดเป็นรอยแยก แต่รอยแยกนี้กลับไม่ได้อยู่ในจิ่ว มันกลับไปปรากฏใต้นัยน์ตาปีศาจแทน"

ซู่เป่า “หืม?”

จี้ฉางเอ่ย “รอยแยกนี้แตกต่างจากกฎแห่งวิถีสวรรค์ในปัจจุบัน จักรพรรดิตงเยว่ จักรพรรดิเฟิงตู และจักรพรรดิชิงหัวต่างก็ไปตรวจสอบแล้ว ใต้เท้าพักผ่อนให้ดีเถิด”

ซู่เป่ารู้สึกประหลาดใจ ประตูจิ่วโยว นัยน์ตาปีศาจ รอยแยก?!

ที่แท้การก่อตัวของรอยแยกนี้ยังเกี่ยวข้องกับเธอด้วย!

ทั้งสองคนเห็นว่าเธอเงียบไม่พูดอะไรก็เลยไม่รบกวนเธออีก พวกเขาปิดประตูแล้วจากไป

ในยมโลกไม่มีเวลากลางวัน แต่เมื่อความมืดเข้าปกคลุมขึ้นเรื่อยๆ พระจันทร์สีเลือดก็จะปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าในโลกหลังความตาย

มีเงาของคนๆ หนึ่งยืนอยู่ในลานบ้านอย่างเงียบสงบ มีเพียงเสียงลมที่พัดผ่านชายเสื้อของเขาเป็นครั้งคราวเท่านั้น

"มนุษย์มักจะปล่อยให้ตัวเองหลงใหลในความรัก จากนั้นก็ยอมกระโดดเข้าไปโดยไม่ลังเล ยอมสละปีกของตัวเองเพื่ออุ้มท้องและเลี้ยงดูลูก"

ซู่เป่าขมวดคิ้ว "แล้วทำไมต้องตัดปีกล่ะ? ไม่กลัวเสียใจจนบินไม่ได้อีกแล้วหรือ?"

จี้ฉางส่ายหัว "บางคนเสียใจที่ตัดปีกไป แต่บางคนก็ไม่เคยเสียใจเลยตลอดชีวิต"

ซู่เป่าเงียบไปครู่หนึ่ง "ทำไมถึงไม่เสียใจ? ถ้ามันไม่มีวาสนาล่ะ?"

จี้ฉางยิ้มบางๆ "ก็แค่เรียนรู้ที่จะปล่อยมือ แล้วจากไปอย่างเงียบๆ"

ซู่เป่าลุกขึ้นและกลับเข้าห้อง "ไปพักผ่อนเถอะ"

พูดจบเธอก็ปิดประตูโดยไม่หันกลับไป

ภายใต้แสงจันทร์ จี้ฉางยืนอยู่เงียบๆ อย่างเย็นชาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพึมพำเบาๆ ว่า "ท่านตั้งใจพูดเรื่องนี้กับข้าหรือเปล่า?"

หลังจากนั้นอีกหนึ่งร้อยปีต่อมา จี้ฉางก็ไม่เคยได้พบกับพญายมอีกเลย

เมื่อเธอเก็บตนฝึกบำเพ็ญเป็นครั้งสุดท้าย และปรากฏตัวอีกครั้ง ภาพที่เห็นคือฟ้าร้องและสายฟ้าบนท้องฟ้าฉีกกระชากร่างของเธอจนแหลกสลาย!

ซู่เป่ารับรู้ถึงความเจ็บปวดอย่างแท้จริงจากสายฟ้าสีทองที่ฟาดทำลายร่างกายและวิญญาณของเธอจนแหลกสลาย เธอรู้ดีว่าตัวเองกำลังจะตายอย่างสมบูรณ์ และวิญญาณจะสลายไปตลอดกาล

ในช่วงเวลานั้น หัวใจของเธอกลับสงบและปลอดโปร่ง เธอปล่อยวางทุกสิ่ง

เธอล้มเหลว

ไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว

ทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นข้างหู "ซู่เป่า!"

คนในชุดดำพุ่งฝ่ากลุ่มสายฟ้ามา และห่อหุ้มร่างกายและวิญญาณที่แตกสลายเป็นชิ้นๆ ของเธอไว้ในอ้อมกอด