ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1712

"ซู่เป่า!"

เสียงของซืออี้หรันชัดเจนขึ้นในทันที!

ซู่เป่าที่กำลังจะแตกสลายรู้สึกได้ว่าดวงตาของเธอหดแคบลง เธอมองไปยังคนที่กำลังพุ่งเข้ามาหาเธอ เขาทุ่มเททั้งเลือดเนื้อและกฎแห่งวิถีเพื่อพยายามดึงเธอกลับมา

ซืออี้หรัน!

คนที่ตามหลังเขามายังมีพ่อของเธอด้วย!

ซู่เป่าอึ้งไป เธอได้รู้ว่าคนในอดีตชาติที่ทุ่มเทเลือดเนื้อและกฎแห่งวิถีเพื่อช่วยชีวิตเธอคือซืออี้หรัน

เขาไม่ได้สูญสิ้นวิญญาณไป แต่เขาก็ได้ตายไปพร้อมกับเธอ

หลังจากนั้น พ่อของเธอแทบเสียสติ เขาทุ่มเททั้งเลือดเนื้อและกฎแห่งวิถีอีกครั้ง ร่วมกับจักรพรรดิตงเยว่ พยายามส่งเธอกลับเข้าสู่การเวียนว่ายตายเกิดอย่างเต็มกำลัง

ในช่วงเวลาที่เธอก้าวเข้าสู่วงจรการเวียนว่ายตายเกิด ซู่เป่ารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าตัวตนเดิมของเธอได้ตายลงแล้ว

เธอได้แยกออกเป็นสองคนในเวลานั้น ตัวเธอในอดีตชาติหันกลับมามองเธอครั้งสุดท้าย ก่อนจะหายลับไปตลอดกาล

ทุกสิ่งทุกอย่างกลับไหลย้อนผ่านไป เหมือนกับเวลาที่หมุนกลับในอุโมงค์แห่งกาลเวลา

จี้ฉางร้องไห้จนดวงตาแดงก่ำ ตะโกนเสียงแหบพร่า "ใต้เท้า!"

ไท่ซานหวังทรุดลงกับพื้น ราวกับร่างไร้วิญญาณที่ถูกดึงออกไปหมดแล้ว

การเปลี่ยนผ่านของพญายมทั้งสิบขุม ความเงียบงันของโลกหลังความตาย และการหายไปทีละองค์ของเทพทั้งห้า...

มีเพียงจุดแสงหนึ่งที่ไม่เคยดับลง และค่อยๆ มีจุดแสงอื่นๆ สว่างขึ้นรอบๆ จุดแสงนั้นมากขึ้นเรื่อยๆ

ซู่เป่ามองดูแสงเหล่านั้น พวกมันค่อยๆ ปรากฏเป็นรอยยิ้มอันอ่อนโยนของนายหญิงซู ดวงตาที่เต็มไปด้วยความรักของพ่อ อ้อมกอดอันอบอุ่นของแม่ รอยยิ้มของเหล่าลุงๆ และเสียงหัวเราะของพี่สาวหานหานและพี่ชายของเธอ

แสงเหล่านี้คือแสงสว่างของเธอ

จากนั้นเธอก็พบว่ารอบๆ ตัวเธอยังมีคนอื่นๆ ที่เหมือนกับเธอ พวกเขาก็มีแสงสว่างของพวกเขาเอง

และพวกเขาเองก็เป็นแสงสว่างให้กับคนอื่นด้วย

แสงสว่างทั้งหมดในโลกมารวมกันจนเกิดเป็นอารยธรรมที่สวยงามราวกับทางช้างเผือก

เมื่อมีแสงสว่างก็ย่อมมีความมืด แต่นั่นก็ทำให้แสงสว่างยิ่งส่องประกายในหัวใจของผู้คน

"ฉันเข้าใจแล้ว..." ซู่เป่าพึมพำ

**

ใต้เขาศักดิ์สิทธิ์คุนหลุน ซืออี้หรันคอยประคองซู่เป่าอย่างยากลำบาก เขาพยายามดึงวิญญาณของเธอกลับเข้าสู่ร่าง

เขารู้สึกตื่นตระหนกทันที ทั้งๆ ที่เขาได้เดินทางผ่านสามพันชาติแล้ว และพยายามอย่างเต็มที่เพื่อพิสูจน์ว่าความรักมีความหมาย

และเธอก็ยอมรับแล้ว แต่ทำไมวิญญาณของเธอกลับจางลงเรื่อยๆ...

ในตอนนั้นเอง แสงสว่างมากมายก็พุ่งเข้ามาจากที่ไหนไม่รู้ มันแตกกระจายเหมือนแสงแดดที่ส่องผ่านเศษแก้ว!

แสงเหล่านั้นพุ่งเข้ามาจากทุกทิศทางและรวมตัวเข้าหาซู่เป่าอย่างต่อเนื่อง!

ซืออี้หรันกอดซู่เป่าแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว เขาใช้พลังวิญญาณของเขาปกป้องวิญญาณของเธอ

แต่เขาก็พบในไม่ช้าว่า แสงเหล่านี้ไม่เหมือนกับแสงขาวที่แสบตาบนภูเขาคุนหลุนก่อนหน้านี้

พวกมันห่อหุ้มวิญญาณของซู่เป่าไว้ แสงค่อยๆ ไหลเวียนทีละน้อย และเริ่มสร้างร่างกายของเธอขึ้นใหม่

ซู่เป่าปรากฏขึ้นอีกครั้งต่อหน้าต่อตาเขา แต่คราวนี้ไม่ใช่วิญญาณอีกแล้ว...

ดวงตาของซืออี้หรันเบิกกว้างขึ้น นี่คือ...ร่างกายใหม่งั้นหรือ?!

ใบหน้า ลำคอ ไหล่...ผิวขาวอมชมพู ดูสดใส ดวงตาหลับสนิท แต่ใบหน้าของเธอกลับสงบสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...

ผิวของเธอช่างเนียนนุ่มดั่งหยก ไร้ที่ติ

แสงสว่างที่เหมือนเศษแก้วค่อยๆ ลอยออกมาจากวิญญาณของซืออี้หรัน แต่ละชิ้นเป็นฉากชีวิตของเขา

เหมือนกับซู่เป่าเช่นกัน

"ถึงฉันจะตามเธอไม่ทัน แต่ฉันก็จะไม่หยุดเดิน" เขาพูดเบาๆ "ฉันไม่เคยบอกให้เธอหยุดและรอฉัน"

"สิ่งที่ฉันคิดก็คือ ฉันจะรีบ...เร่งให้มากขึ้น ถ้าฉันวิ่งเร็วพอ ฉันก็จะได้เดินเคียงข้างเธอ"

แสงสว่างค่อยๆ รวมตัวกันใหม่ แต่ต่างจากซู่เป่า ตรงที่ของเขาเริ่มจากปลายเท้า ร่างกาย คอ...

แต่มือของเขายังคงจับมือเธอไว้แน่น ดวงตาของเขาไม่ละไปจากเธอจนกว่าจะถึงวินาทีสุดท้าย

ในที่สุดดวงตาอันงดงามคู่นั้นก็เริ่มกระพริบตาเบาๆ

ซู่เป่าค่อยๆ ลืมตาขึ้น เธอมองตรงไปข้างหน้าด้วยความงุนงง

ใบหน้าที่คุ้นเคย ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ไม่ว่าจะตกลงสู่ห้วงเหวลึกหรือทะเลแห่งความทุกข์ เขาก็อยู่ข้างหลังเธอเสมอ

"พี่อี้หรัน..." ซู่เป่าน้ำตาคลอเบ้า เธอกุมมือของเขาไว้แน่น

แววตาของซืออี้หรันเต็มไปด้วยความดีใจ แสงสว่างรอบตัวเขาส่องประกายยิ่งขึ้น

"ซู่เป่า!" เขารู้สึกซึ้งใจขึ้นมา "ในที่สุดเธอก็ตื่นแล้ว"

"ฉันคิดถึงเธอมาก..."

เขาแตะใบหน้าของเธออย่างอ่อนโยน กลัวว่านี่จะเป็นเพียงภาพลวงตา

ซู่เป่ากุมมือของเขาไว้แน่น "พี่จะไปไหน?"

ซืออี้หรันก้มลงจูบหน้าผากเธอ "ฉันจะไม่ไปไหน"

"ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอ"