ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1713

นายหญิงซูนั่งเฝ้าอยู่ในห้องที่มีโลงศพ และมองโลงอย่างเหม่อลอย

ฝาโลงยังไม่ได้ปิดสนิท เธอสามารถมองเห็นหลานรักของเธอที่นอนอยู่ข้างใน

หิมะข้างนอกตกหนักมาก หนักเหมือนตอนที่เหล่าชีจากไป หนักเหมือนตอนที่ซู่เป่าหันมายิ้มและบอกกับเธอว่าจะรีบกลับมากินบัวลอยด้วยกัน

เธอเคยคิดว่าจะไม่มีฤดูหนาวที่หนาวเหน็บอีกแล้ว ไม่คิดว่าคราวนี้หิมะจะหนาวเย็นยิ่งกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

"ทำไมต้องเอาเธอไปนอนในโลงด้วยล่ะ?" นายหญิงซูพึมพำ "ซู่เป่าของเราไม่ควรต้องนอนในที่เย็นและแข็งกระด้างแบบนี้เลย..."

ซูอีเฉินประคองเธอไว้แล้วพูดว่า "เสี่ยวเวิ่นกับจื่อซีบอกว่ามันดีกับซู่เป่า"

รอบๆ โลงศพเต็มไปด้วยยันต์ที่ปิดไว้อย่างหนาแน่น และยันต์อักขระที่วาดด้วยชาดแดงเข้ม

โลงศพเปล่งแสงสว่างอ่อนๆ ออกมา

ทันใดนั้น จู่ๆ ก็มีแสงสว่างอันเจิดจ้าพุ่งขึ้นมาจากโลงศพ!

นายหญิงซูตกใจ รีบลุกขึ้นยืนทันที

เธอเห็นซู่เป่าค่อยๆ ลอยขึ้นจากโลง ร่างของเธอเปล่งแสงสว่างออกมา แล้วทันใดนั้น... ก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ!

"ซู่เป่า!" นายหญิงซูตกใจ

ร่างของซู่เป่าแตกออกเหมือนแก้วที่แตกเป็นเสี่ยงๆ แสงสว่างกระพริบเหมือนหิ่งห้อย ค่อยๆ ลอยขึ้นไปในอากาศและเลือนหายไป

เริ่มจากใบหน้าของเธอที่ค่อยๆ สลายไป ต่อมาคือลำคอ ไหล่ และแขน...

สุดท้ายร่างของเธอกลายเป็นแสงสว่างทั้งหมด และบินออกไปข้างนอก

"ซู่เป่า ซู่เป่า!"

คุณหญิงซูวิ่งออกไปอย่างโซเซ พยายามตามแสงที่เลือนหายไป

"ซู่เป่า อย่าไป!" นายหญิงซูร้องไห้ "ซู่เป่า อย่าทิ้งยายไปนะ!"

"แม่!"

ทุกคนที่ตกตะลึงอยู่เริ่มได้สติ และรีบวิ่งตามออกไป

พวกเขาตื่นตระหนกและรีบร้อนมากจนไม่มีใครสังเกตเห็นเลยว่าร่างของซืออี้หรันบนเตียงก็เริ่มสลายกลายเป็นแสงทีละน้อยเช่นกัน

คุณหญิงซูวิ่งจนรองเท้าหลุดไปข้างหนึ่ง เธอเสียหลักล้มลงกับพื้น และเมื่อเธอลุกขึ้น รองเท้าบ้านอีกข้างก็ตกหล่นไป

เธอเดินเท้าเปล่าเหยียบหิมะ ร้องไห้และตะโกนว่า "ซู่เป่า ซู่เป่า!"

"อย่านะ!"

"อย่าทิ้งยายไป!"

เสียงเรียกชื่อซู่เป่าของคุณหญิงซูเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและปวดร้าว

ลุงๆ ของซู่เป่าก็เต็มไปด้วยความโศกเศร้า ในเวลานี้มู่กุยฝานกับเสี่ยวสวินสวินยังไม่กลับมา ไม่มีใครที่สามารถพูดได้หรือวิ่งตามซู่เป่าได้

ลุงๆ ของซู่เป่าเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ในเวลานี้มู่กุยฝานและเสี่ยวสวินสวินยังไม่กลับมา ไม่มีใครที่สามารถวิ่งตามซู่เป่าได้

ซูเหอเวิ่นและซูจื่อซีพยายามวิ่งตามออกไป แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าแสงที่กำลังเลือนหาย พวกเขาก็ไม่ต่างจากคนธรรมดา

ซูเหอเวิ่นกระโดดขึ้นไป และพยายามคว้าแสงสว่างไว้ แต่แสงกลับเลือนหายไปจากมือของเขาในทันที

"ซู่เป่า!" เขาพูดด้วยดวงตาแดงก่ำ "พี่ยังตัวไม่สูงเลย ยังไม่ได้อุ้มเธอขึ้นสูงๆ เลยนะ"

"ไม่ว่าเธอจะโตแค่ไหน พี่ก็ยังอยากเป็นพี่ชายของเธอ อยากดูแลเธอ อยากอุ้มเธอขึ้นสูงๆ"

"ทำไมเธอถึงไม่ให้พี่ชายได้มีโอกาสนี้เลย แล้วเธอก็จากไปแบบนี้?"

ซูเหอเวิ่นคุกเข่าลงบนพื้นหญ้า และทุบพื้นด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลของเขาพรั่งพรูลงบนหิมะ

ซูอีเฉินใช้ผ้าห่มหนาคลุมตัวนายหญิงซู และพยายามอย่างหนักที่จะพาเธอกลับเข้าไปในบ้าน

แต่นายหญิงซูผลักเขาออกอย่างแรง แล้วยังคงโซเซเดินตามแสงที่เลือนหายไป

คุณท่านซูจับตัวเธอไว้ “อย่าทำแบบนี้ ฟังนะ กลับไปเถอะ…”

ดวงตาของเขาก็แดงก่ำเช่นกัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความโศกเศร้า

นายหญิงซูยืนกราน "ฉันไม่กลับ ฉันอยากได้ซู่เป่าของฉันคืน ฉันอยากได้หลานรักของฉันคืน"

“หลานรักของฉันไม่มีทางทิ้งยายไปได้”

“อากาศหนาวเย็นแบบนี้ ฉันต้องเรียกเธอกลับมา…”

“จะปล่อยให้เธอวิ่งออกไปแบบนี้ได้ยังไง? ไม่ใส่เสื้อคลุมด้วย หนาวแค่ไหนรู้ไหม…”

นายหญิงซูตัวสั่นสะท้าน ก่อนที่ร่างของเธอจะทรุดลงไปนอนบนหิมะ

**

ใต้เขาศักดิ์สิทธิ์คุนหลุน ซู่เป่ากำลังประคองร่างของซืออี้หรันไว้

เธอเงยหน้ามองภูเขาศักดิ์สิทธิ์คุนหลุน เหลืออีกเพียงก้าวสุดท้าย...

ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าภูเขาศักดิ์สิทธิ์คุนหลุนจะนำไปที่ใด และในตอนนี้เธอก็กลายเป็นเสมือนอีกหนึ่งภูเขาคุนหลุน

ซู่เป่ายกมือขึ้น ฝ่ามือของเธอแนบลงบนพื้น

ผืนดินนี้เป็นส่วนหนึ่งของภูเขาศักดิ์สิทธิ์

ในที่สุดนายหญิงซูก็เริ่มมีปฏิกิริยา และเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว

ทันใดนั้นเธอก็เห็นเงาๆ หนึ่งวิ่งพุ่งเข้ามาจากนอกลานบ้าน เหมือนเด็กที่เพิ่งกลับมาถึงบ้าน วิ่งข้ามสนามหญ้าเข้ามาอย่างรีบร้อน และผลักประตูเข้ามาอย่างกระหืดกระหอบ

พอมาถึงหน้าประตู เธอก็หยุด!

นายหญิงซูรีบลุกขึ้นยืน และเดินโซเซไปข้างหน้าอย่างสั่นเทา แต่แล้วก็หยุดชะงัก

ประตูถูกผลักออกอย่างแผ่วเบา

ซู่เป่ายืนอยู่หน้าประตู มือของเธอกำลูกบิดไว้แน่น

ริมฝีปากของเธอสั่นเล็กน้อย ดวงตาแดงก่ำ พลางพูดเบาๆ ว่า “ยาย...”

บนหัวและไหล่ของเธอยังมีหิมะติดอยู่

ข้างหลังเธอมีเด็กหนุ่มในชุดดำยืนอยู่ เขายืนอยู่เงียบๆ ไม่ขัดจังหวะใดๆ

ขนตาของซู่เป่าเต็มไปด้วยหยดน้ำค้างส่องประกายระยิบระยับ เธอกะพริบตาเบาๆ

เธอเม้มริมฝีปาก และพูดด้วยเสียงแหบพร่า "ยาย... หนูกลับมาแล้ว..."

นายหญิงซูตัวสั่นสะท้าน แล้วพุ่งเข้าไปกอดเธอแน่นๆ ราวกับคนเสียสติ!

“ซู่เป่า! ซู่เป่า!”

“หลานรักของยาย!”

จนกระทั่งได้กอดเธอจริงๆ ในตอนนั้น ความหนาวเย็นในร่างของเธอก็ถูกความอบอุ่นจากซู่เป่าขับไล่ไป

นายหญิงซูถึงได้รู้สึกอย่างแท้จริงว่าซู่เป่ากลับมาแล้ว

เธอร้องไห้ออกมาเสียงดัง “ซู่เป่า หลานไปไหนมา…”

“ยายกลัว ยายกลัวเหลือเกิน...”

คำพูดที่เหลือจมหายไปในเสียงร้องไห้

ซู่เป่ากอดเธอไว้แน่นๆ และเอ่ยเบาๆ ว่า “หนูกลับมาแล้ว และจะไม่ไปไหนอีก”

“ยาย...ซู่เป่าหิวแล้ว”

นายหญิงซูร้องไห้หนักขึ้น และกอดเธอแน่นกว่าเดิม "ยายจะทำอาหารให้ซู่เป่า ยายจะทำให้หนูเอง..."

"ยายจะทำอาหารให้ซู่เป่าเสมอ ไม่ว่าซู่เป่าจะไปที่ไหน ยายจะเป็นครอบครัวของซู่เป่าเสมอ"

ซู่เป่ายิ้มทั้งน้ำตา “อืมๆ”