ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1719

ยาสีขาวนวลมีน้ำมันลอยอยู่ชั้นหนึ่ง และส่งกลิ่นแปลกๆ ออกมา...

ไห่ถังหักห้ามอาการสั่นคลอนไว้ เธอใช้นิ้วมือถูวนไปที่ขวดหยกเล็กเบาๆ ใช้อุณภูมิของนิ้วมือเพื่อละลายยาสีขาวนวลนั่น แล้วจึงทาไปที่ระหว่างนิ้วโป้งและนิ้วชี้ของสนมโหยวอย่างระมัดระวัง

สนมโหยวมองไปที่ขวดยาเล็กๆ นั่นพร้อมกล่าว “ข้าค่อนข้างชอบกลิ่นนี้นะ ผสมไปด้วยกลิ่นหอมสมุนไพร น่าดมดี พวกเจ้าว่าไหม”

สาวใช้ทั้งสามก้มหัว ขานรับเจ้าค่ะทีหนึ่ง

สนมโหยวเผยยิ้ม มองไห่ถังทายาให้นางเสร็จ จากนั้นยกมือขึ้นมาสูดดมลึกๆ ทีหนึ่ง

“เห้อ...น่าเสียดาย วัตถุดิบยาเด็กเกินไป จึงหลอมออกมาได้เพียงกระปุกเล็ก”

นางโบกมือและหาวทีหนึ่ง สาวใช้สองคนที่เหลือรีบขึ้นหน้ามาเปลี่ยนอาภรณ์ให้นางทันที

หลังนางอาบน้ำเสร็จสาวใช้ก็หยิบกระปุกหยกใบเล็กมาอีกครั้ง ควักยาสีชมพูเนื้อเนียนขึ้นมาก้อนหนึ่ง ใช้อุณภูมิฝ่ามือถูจนมันละลาย จากนั้นทาบนหน้าสนมโหยวอย่างระมัดระวัง

จนสนมโหยวพักผ่อนพวกนางจึงกล้าออกไป

หลายๆ คนทนความไม่สบายใจไว้ เมื่อถึงในห้องตนเอง ก็รีบปิดประตูตักน้ำมากะละมังหนึ่ง และล้างมืออย่างบ้าคลั่ง...

จนนิ้วมือถูจนแดงเถือกพวกนางจึงร้องไห้ออกมา เสียงร้องไห้นั้นทั้งกดดันและผวา

“ข้าได้ลงนรกแน่ ข้าได้ลงนรกแน่...”

พวกนางขดตัวอยู่บนเตียง และส่งเสียงกระซิบด้วยร่างสั่นระริก

แต่ที่พวกนางไม่รู้คือ บัดนี้ เหยียนหลัวหวังและผู้พิพากษาอยู่ตรงหน้าพวกนาง

จี้ฉางขมวดคิ้ว และเอ่ยถาม “ในยากระปุกนั้นคือสิ่งใดกัน แล้วก็น้ำมันขวดนั้น...”

เหยียนหลัวหวังกล่าวนิ่งๆ “ดูต่อสิ เดี๋ยวเจ้าก็เข้าใจ”

ในตำหนักของสนมโหยวแฝงไปด้วยความพิลึก

ขันทีผู้หนึ่งเดินไปทางสวนดอกไม้หลังตำหนักอย่างเร่งรีบ ไม่นานนักร่างของเขาก็หายไป

ใต้ดินมีห้องลับอยู่ห้องหนึ่ง ด้านบนเชื่อมติดกับห้องครัว

ทั้งคืนไร้ซึ่งการเคลื่อนไหว จนเมื่อตอนเช้าที่ในครัวเริ่มทำอาหารเช้า ควันจากใต้ดินแฝงไปกับควันในห้องครัว ค่อยๆ ลอยขึ้นมาอย่างเชื่องช้า

แม่บ้านก่อไฟคนใหม่นั้นพูดบ่น “ท่านสนมสั่งมา เมื่อทำอาหารต้องจุดไฟให้ครบสี่ชั่วยาม...”

ทำอาหารไม่ถึงสี่ชั่วยามเสียหน่อย กระทั่งท่านสนมยังรอกินอยู่ ทุกคนจึงเร่งรีบกันมากขึ้น

ดังนั้นตอนนี้เพียงแค่ก่อไฟ และต้มน้ำทิ้งไว้ในหม้อใหญ่

คนในตำหนักนี้มิว่าจะฤดูใดก็ได้ใช้น้ำอุ่น ทุกคนต่างบอกว่าพระสนมนั้นเห็นใจคนใช้ ทั้งวังหลังหาใครที่ดีไปกว่านางมิได้แล้ว

“แต่น้ำร้อนก็ไม่ได้ใช้มากขนาดนี้เสียหน่อย ปล่อยให้เย็นแล้วน่าเสียดายแย่เลย” แม่บ้านก่อไฟยังคงบ่นต่อ

นางเป็นแม่บ้านมาใหม่ นางไม่รู้ว่ากฎเหล่านี้มาได้อย่างไร รู้เพียงนางแค่เชื่อฟังก็พอ

จู่ๆ จมูกของนางขยับและสูดดม

“แปลกจัง อาหารเช้าเสร็จไปนานแล้วมิใช่หรือ ทำไมข้าได้กลิ่นเนื้อล่ะ...”

**

ห้องลับใต้ดิน

ขันทีคนหนึ่งยุ่งจนเหงื่อซิบเต็มหัว เขาเอ่ยพูดกับขันทีอีกคนหนึ่ง “พอประมาณแล้ว...เอาวัตถุดิบโอสถชิ้นใหม่มา”

นางหยิบของเล่นกลองขึ้นมาและหยอกล้อต่อ “ขาวสะอาดแบบนี้ เหมือนเสด็จน้องไม่มีผิดเลย”

สนมที่ยังอยู่เดือนอยู่บนเตีนงรีบพูดขึ้น “ที่ไหนกันเจ้าคะ เพราะโชคจากเสด็จพี่ต่างหาก...หากมิมีเสด็จพี่คอยปกป้องข้าช่วงท้องล่ะก็ หนำซ้ำยังให้ยาบำรุงมากมายขนาดนั้นอีก...”

ขอบตาของนางแดงผ่าว

สนมเหล่านั้นมักสงสัยจุดประสงค์ของพี่สนมโหยว บอกว่าเสด็จพี่ซ่อนความคิดชั่วร้ายเอาไว้

แต่นางเชื่อว่า พี่สนมโหยวเป็นคนดี เมื่อนนางท้องนางก็ลนลานและกลัว จนนางคลอดลูกออกมาได้อย่างปลอดภัย สนมโหยวก็เคียงข้างนางมาโดยตลอด

สนมโหยวอุ้มเด็กที่ยังไม่ถึงเดือนไว้ และมองไปทางสนมโหยวด้วยรอยยิ้มซื่อๆ “เสด็จพี่ยิ่งอยู่ยิ่งงดงามแล้วนะเพคะ”

นางเอ่ยพูดขึ้นอย่างตะลึง “ข้าอิจฉาพี่มากเลย ผิวเนียนนุ่มละเอียด ดูเด็กยิ่งกว่าเมื่อก่อนเสียอีก...”

สนมโหยวจับหน้าของตนเอง และยิ้มออกมาจากใจจริง “จริงหรือ”

นางสนมพยักหน้าอย่างแรง

สนมโหยวมองทารกในอ้อมกอดของนาง มุมปากของนางกระตุกเล็กน้อย “ขาวนุ่มทารกแรกเกิดเลยไหม”

นางสนมรีบพยักหน้า “เพคะ”

จี้ฉางที่อยู่อีกด้านหงุดหงิดขึ้นมา

เขาวิ่งหัวหมุนเพื่อประชาชนโดยรับคำสั่งจากฮ่องเต้ เขาเองก็รู้ว่าแผนการที่สนมวังหลังใช้กันนั้นต่ำทรามไม่น่ามอง

แต่เขาไม่เคยคิดว่า วังหลังที่ดูจะเป็นที่ที่แทนราชวงค์ได้ กลับซ่อนความโหดร้ายและเลือดเย็ดไว้มากขนาดนี้

มองดูนางสนมที่เชื่อใจสนมโหยวสุดใจ และไม่รู้แต่นิดว่าลูกของตนเองกำลังจะเจอกับสิ่งใด จี้ฉางก็ขมวดคิ้วเอ่ยถามอย่างอดไม่ได้ “สนมในวังหลังไร้เดียงสาเช่นนี้จริงหรือ”