ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1719

ยาสีขาวนวลมีน้ำมันลอยอยู่ชั้นหนึ่ง และส่งกลิ่นแปลกๆ ออกมา...

ไห่ถังหักห้ามอาการสั่นคลอนไว้ เธอใช้นิ้วมือถูวนไปที่ขวดหยกเล็กเบาๆ ใช้อุณภูมิของนิ้วมือเพื่อละลายยาสีขาวนวลนั่น แล้วจึงทาไปที่ระหว่างนิ้วโป้งและนิ้วชี้ของสนมโหยวอย่างระมัดระวัง

สนมโหยวมองไปที่ขวดยาเล็กๆ นั่นพร้อมกล่าว “ข้าค่อนข้างชอบกลิ่นนี้นะ ผสมไปด้วยกลิ่นหอมสมุนไพร น่าดมดี พวกเจ้าว่าไหม”

สาวใช้ทั้งสามก้มหัว ขานรับเจ้าค่ะทีหนึ่ง

สนมโหยวเผยยิ้ม มองไห่ถังทายาให้นางเสร็จ จากนั้นยกมือขึ้นมาสูดดมลึกๆ ทีหนึ่ง

“เห้อ...น่าเสียดาย วัตถุดิบยาเด็กเกินไป จึงหลอมออกมาได้เพียงกระปุกเล็ก”

นางโบกมือและหาวทีหนึ่ง สาวใช้สองคนที่เหลือรีบขึ้นหน้ามาเปลี่ยนอาภรณ์ให้นางทันที

หลังนางอาบน้ำเสร็จสาวใช้ก็หยิบกระปุกหยกใบเล็กมาอีกครั้ง ควักยาสีชมพูเนื้อเนียนขึ้นมาก้อนหนึ่ง ใช้อุณภูมิฝ่ามือถูจนมันละลาย จากนั้นทาบนหน้าสนมโหยวอย่างระมัดระวัง

จนสนมโหยวพักผ่อนพวกนางจึงกล้าออกไป

หลายๆ คนทนความไม่สบายใจไว้ เมื่อถึงในห้องตนเอง ก็รีบปิดประตูตักน้ำมากะละมังหนึ่ง และล้างมืออย่างบ้าคลั่ง...

จนนิ้วมือถูจนแดงเถือกพวกนางจึงร้องไห้ออกมา เสียงร้องไห้นั้นทั้งกดดันและผวา

“ข้าได้ลงนรกแน่ ข้าได้ลงนรกแน่...”

พวกนางขดตัวอยู่บนเตียง และส่งเสียงกระซิบด้วยร่างสั่นระริก

แต่ที่พวกนางไม่รู้คือ บัดนี้ เหยียนหลัวหวังและผู้พิพากษาอยู่ตรงหน้าพวกนาง

จี้ฉางขมวดคิ้ว และเอ่ยถาม “ในยากระปุกนั้นคือสิ่งใดกัน แล้วก็น้ำมันขวดนั้น...”

เหยียนหลัวหวังกล่าวนิ่งๆ “ดูต่อสิ เดี๋ยวเจ้าก็เข้าใจ”

ในตำหนักของสนมโหยวแฝงไปด้วยความพิลึก

ขันทีผู้หนึ่งเดินไปทางสวนดอกไม้หลังตำหนักอย่างเร่งรีบ ไม่นานนักร่างของเขาก็หายไป

ใต้ดินมีห้องลับอยู่ห้องหนึ่ง ด้านบนเชื่อมติดกับห้องครัว

ทั้งคืนไร้ซึ่งการเคลื่อนไหว จนเมื่อตอนเช้าที่ในครัวเริ่มทำอาหารเช้า ควันจากใต้ดินแฝงไปกับควันในห้องครัว ค่อยๆ ลอยขึ้นมาอย่างเชื่องช้า

แม่บ้านก่อไฟคนใหม่นั้นพูดบ่น “ท่านสนมสั่งมา เมื่อทำอาหารต้องจุดไฟให้ครบสี่ชั่วยาม...”

ทำอาหารไม่ถึงสี่ชั่วยามเสียหน่อย กระทั่งท่านสนมยังรอกินอยู่ ทุกคนจึงเร่งรีบกันมากขึ้น

ดังนั้นตอนนี้เพียงแค่ก่อไฟ และต้มน้ำทิ้งไว้ในหม้อใหญ่

คนในตำหนักนี้มิว่าจะฤดูใดก็ได้ใช้น้ำอุ่น ทุกคนต่างบอกว่าพระสนมนั้นเห็นใจคนใช้ ทั้งวังหลังหาใครที่ดีไปกว่านางมิได้แล้ว

“แต่น้ำร้อนก็ไม่ได้ใช้มากขนาดนี้เสียหน่อย ปล่อยให้เย็นแล้วน่าเสียดายแย่เลย” แม่บ้านก่อไฟยังคงบ่นต่อ

นางเป็นแม่บ้านมาใหม่ นางไม่รู้ว่ากฎเหล่านี้มาได้อย่างไร รู้เพียงนางแค่เชื่อฟังก็พอ

จู่ๆ จมูกของนางขยับและสูดดม

“แปลกจัง อาหารเช้าเสร็จไปนานแล้วมิใช่หรือ ทำไมข้าได้กลิ่นเนื้อล่ะ...”

**

ห้องลับใต้ดิน

ขันทีคนหนึ่งยุ่งจนเหงื่อซิบเต็มหัว เขาเอ่ยพูดกับขันทีอีกคนหนึ่ง “พอประมาณแล้ว...เอาวัตถุดิบโอสถชิ้นใหม่มา”