ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1718

สุดท้ายจี้ฉางก็ไม่รู้ว่าปัญหาของเหยียนหลัวหวังคืออะไร และเขาก็ไม่ทายด้วย

เพียงแต่หลังจากวันนั้นที่ดื่ม เหยียนหลัวหวังมก็เริ่มพาเขาไปจับผีในโลกมนุษย์บ้างเป็นครั้งครา

“ผีในโลกมนุษย์มิได้มีผีขุนพลคอยจับหรือ เหตุใดท่านต้องไปด้วยตนเองด้วย”

เหยียนหลัวหวังไคว้มือไว้ด้านหลัง มืออีกด้านถือกำไลหยกสีมรกตไว้พวงหนึ่ง กำลังหมุนอย่างเชื่องช้า

จี้ฉางเหล่มองทีหนึ่ง

ได้ยินเพียงเธอเอ่ย “อยู่สูงแต่มิดูโลก นั่นคือทรราช”

จี้ฉาง “……”

ประโยคลึกซึ้งแบบนี้ฟังแล้วเข้าท่าเชียว

แต่น่าเสียดายที่เธอไม่ใช่คนแบบนั้น จี้ฉางฟังความสบายในน้ำเสียงของเธอออก

กลางดึก ขันทีที่จุดไฟตอนกลางคืนถือโคมไฟ จุดไฟรอบตำหนักอย่างไม่รีบร้อน

นี่เป็นตำหนักเปลี่ยวที่ค่อนข้างสงบ มิได้หรูหราอย่างตำหนักสนมรัก จึงจุดโคมเพียงไม่กี่ดวง ขอแค่เพียงสามารถมองเห็นทางก็พอ

ขันทีถือโคมเดินไปที่ทางเดินต่อไป จู่ๆ กลับพบว่าประตูตำหนักเปลี่ยวนี้แง้มเปิดอยู่

เขายกโคมขึ้นอย่างประหลาดใจ และเดินไปเพื่ออยากจะปิดประตู

จู่ๆ เขากลับรู้สึกเหนือหัวมีสายตาหนึ่งกำลังจดจ้องมาที่เขา เมื่อเงยหน้า เขาก็พบกับหญิงสาวที่ผูกคอตายอยู่บนคาน ดวงตาของเธอถลึงโต

“อ๊าก...”

ขันทีส่งเสียงตะโกนผวา โคมไฟในมือของเขาร่วงลงพื้น และแผดเผาเป็นเสียงฟู่ว

แสงส่องให้หญิงสาวที่แขวนคออยู่ยิ่งดูน่ากลัวและพิลึก

“ฆ่าคน...มีคนฆ่าคน”

ในวังมีสนมตาย ไม่นานนักตำหนักเปลี่ยวที่แสนสงบแห่งนี้ก็เริ่มครึกครื้นขึ้นมา

จนฮ่องเต้ยังได้ข่าว และมายังที่นี่

“สนมอวี่เพิ่งถูกแต่งตั้งก็ผูกคอตายงั้นหรือ” ฮ่องเต้พิโรธ “ตรวจสอบเดี๋ยวนี้”

ไม่นานนัก ก็ลากคนร้ายที่ลงมือออกมาได้

สนมเซี่ยที่อาศัยในตำหนักเดียวกันถูกดึงตัวออกมา นามของสนมสองคนนี้ประกอบกันเป็นคำว่า “เซี่ยอวี่” พอดี ปกติพวกนางค่อนข้างสนิทกัน

“ฝ่าบาท มิใช่หม่อมฉัน มิใช่หม่อมฉันจริงๆ นะเพคะ” สนมเซี่ยตกใจมาก นางก้มกราบไม่หยุด จนหน้าผากของนางมีเลือดไหลออกมาอย่างไว

“ฝ่าบาทโปรดตรวจสอบอีกครั้ง...”

พระสนมผู้หนึ่งที่สวมใส่อาภรณ์สีแสดกดพลอยบนหัวของนางลงเล็กน้อย และเอ่ยพูดเสียงอ่อนโยน “สนมเซี่ยและสนมอวี่นั้นสนิทกัน มีความเข้าใจผิดใดหรือไม่ คืนนี้สนมเซี่ยดื่มน้ำชาอยู่ในตำหนักของหม่อมฉันนะเพคะ...”

ฮ่องเต้ถามเสียงเย็น “นางจากไปเมื่อใด”

สนมเงียบ นางเอ่ยอย่างระมัดระวัง “นี่มัน...”

รู้ว่านางไม่ตอบ ฮ่องเต้จึงสั่งให้คนไปตรวจสอบเสียงเย็น ไม่นานนักก็ได้คำตอบว่าสนมเซี่ยจากไปนานแล้ว และตรงกับเวลาที่สนมอวี่ถูกฆ่าพอดี

บวกกับค้นเจอเชือกที่รัดคอสนมอวี่จนตายในห้องของสนมเซี่ย...

“ฝ่าบาท หม่อมฉันถูกใส่ร้ายเพคะ ถูกใส่ร้ายจริงๆ...”

เสียงร้องไห้ของสนมเซี่ยไกลออกไปเรื่อยๆ จนนางถูกลากไป

สุดท้ายฮ่องเต้ก็หันร่างจากไปด้วยสีหน้ามืดครึ้ม สนมที่สวมใส่อาภรณ์สีแสดยังคงมีสีหน้าอ่อนโยน นางถอนหายใจติดต่อกัน

ไม่มีใครเห็นว่า บนหัวของนางมีผีเกาะอยู่ตัวหนึ่ง

“ท่านเองก็คงคิดไม่ถึงเรื่องที่ต้องตรวจสอบเวลากลับไปของนาง...”

สนมโหยวหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตา

สนมคนอื่นๆ ปลอบนาง แล้วจึงแยกย้ายกันกลับไป

เมื่อกลับถึงห้องตนเอง ปิดประตูลง ในตำหนักเหลือเพียงแค่สาวรับใช้สามคน

จู่ๆ สนมโหยวก็หัวเราะฮ่าๆ นางหันร่าง ดวงตาของนางตื่นเต้น บ้าคลั่งและน่ากลัว

“พวกเจ้ามองเห็นหรือไม่ ข้าเป็นคนรัดคอยัยนั่นตายกับมือเอง และไม่มีใครตรวจเจอว่ามันเกี่ยวกับข้า”

“ฮ่าๆ ๆ”

“ยัยนั่นกล้าไปเต้นรำต่อหน้าฝ่าบาท สมควรตาย”

สนมโหยวจับมือของตนเอง ชื่นชมรอยรัดด้านบน

เมื่อตอนรัดคอสนมอวี่นางออกแรงมากเกินไป จนทำให้เป็นรอยแดงบนระหว่างนิ้วโป้งและชี้ของเธอ

“หากไม่ใช่เพราะพรุ่งนี้จะมีคนมาหยั่งเชิงข้า ข้ายังไม่อยากให้รอยพวกนี้หายไปด้วยซ้ำ”

นางหัวเราะคิกๆ ยื่นมือออกมา “ไห่ถัง มา ช่วยข้าทายาหน่อย หยิบโอสถที่ข้าหลอมลับๆ มา”

ได้ยินโอสถที่หลอมขึ้นลับๆ มือของสาวใช้ไห่ถังสั่นคลอนโดยสัญชาตญาณ สันหลังของนางแข็งทื่อ

“เจ้าค่ะ ท่านสนม”

-

[วันนี้มีแค่ตอนเดียวนะ ขอลาหยุดหนึ่งวัน อยากพักวันปีใหม่น่ะ...ฝันดีนะทุกคน]