ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1718

สุดท้ายจี้ฉางก็ไม่รู้ว่าปัญหาของเหยียนหลัวหวังคืออะไร และเขาก็ไม่ทายด้วย

เพียงแต่หลังจากวันนั้นที่ดื่ม เหยียนหลัวหวังมก็เริ่มพาเขาไปจับผีในโลกมนุษย์บ้างเป็นครั้งครา

“ผีในโลกมนุษย์มิได้มีผีขุนพลคอยจับหรือ เหตุใดท่านต้องไปด้วยตนเองด้วย”

เหยียนหลัวหวังไคว้มือไว้ด้านหลัง มืออีกด้านถือกำไลหยกสีมรกตไว้พวงหนึ่ง กำลังหมุนอย่างเชื่องช้า

จี้ฉางเหล่มองทีหนึ่ง

ได้ยินเพียงเธอเอ่ย “อยู่สูงแต่มิดูโลก นั่นคือทรราช”

จี้ฉาง “……”

ประโยคลึกซึ้งแบบนี้ฟังแล้วเข้าท่าเชียว

แต่น่าเสียดายที่เธอไม่ใช่คนแบบนั้น จี้ฉางฟังความสบายในน้ำเสียงของเธอออก

กลางดึก ขันทีที่จุดไฟตอนกลางคืนถือโคมไฟ จุดไฟรอบตำหนักอย่างไม่รีบร้อน

นี่เป็นตำหนักเปลี่ยวที่ค่อนข้างสงบ มิได้หรูหราอย่างตำหนักสนมรัก จึงจุดโคมเพียงไม่กี่ดวง ขอแค่เพียงสามารถมองเห็นทางก็พอ

ขันทีถือโคมเดินไปที่ทางเดินต่อไป จู่ๆ กลับพบว่าประตูตำหนักเปลี่ยวนี้แง้มเปิดอยู่

เขายกโคมขึ้นอย่างประหลาดใจ และเดินไปเพื่ออยากจะปิดประตู

จู่ๆ เขากลับรู้สึกเหนือหัวมีสายตาหนึ่งกำลังจดจ้องมาที่เขา เมื่อเงยหน้า เขาก็พบกับหญิงสาวที่ผูกคอตายอยู่บนคาน ดวงตาของเธอถลึงโต

“อ๊าก...”

ขันทีส่งเสียงตะโกนผวา โคมไฟในมือของเขาร่วงลงพื้น และแผดเผาเป็นเสียงฟู่ว

แสงส่องให้หญิงสาวที่แขวนคออยู่ยิ่งดูน่ากลัวและพิลึก

“ฆ่าคน...มีคนฆ่าคน”

ในวังมีสนมตาย ไม่นานนักตำหนักเปลี่ยวที่แสนสงบแห่งนี้ก็เริ่มครึกครื้นขึ้นมา

จนฮ่องเต้ยังได้ข่าว และมายังที่นี่

“สนมอวี่เพิ่งถูกแต่งตั้งก็ผูกคอตายงั้นหรือ” ฮ่องเต้พิโรธ “ตรวจสอบเดี๋ยวนี้”

ไม่นานนัก ก็ลากคนร้ายที่ลงมือออกมาได้

สนมเซี่ยที่อาศัยในตำหนักเดียวกันถูกดึงตัวออกมา นามของสนมสองคนนี้ประกอบกันเป็นคำว่า “เซี่ยอวี่” พอดี ปกติพวกนางค่อนข้างสนิทกัน

“ฝ่าบาท มิใช่หม่อมฉัน มิใช่หม่อมฉันจริงๆ นะเพคะ” สนมเซี่ยตกใจมาก นางก้มกราบไม่หยุด จนหน้าผากของนางมีเลือดไหลออกมาอย่างไว

“ฝ่าบาทโปรดตรวจสอบอีกครั้ง...”

พระสนมผู้หนึ่งที่สวมใส่อาภรณ์สีแสดกดพลอยบนหัวของนางลงเล็กน้อย และเอ่ยพูดเสียงอ่อนโยน “สนมเซี่ยและสนมอวี่นั้นสนิทกัน มีความเข้าใจผิดใดหรือไม่ คืนนี้สนมเซี่ยดื่มน้ำชาอยู่ในตำหนักของหม่อมฉันนะเพคะ...”

ฮ่องเต้ถามเสียงเย็น “นางจากไปเมื่อใด”

สนมเงียบ นางเอ่ยอย่างระมัดระวัง “นี่มัน...”

รู้ว่านางไม่ตอบ ฮ่องเต้จึงสั่งให้คนไปตรวจสอบเสียงเย็น ไม่นานนักก็ได้คำตอบว่าสนมเซี่ยจากไปนานแล้ว และตรงกับเวลาที่สนมอวี่ถูกฆ่าพอดี

บวกกับค้นเจอเชือกที่รัดคอสนมอวี่จนตายในห้องของสนมเซี่ย...

“ฝ่าบาท หม่อมฉันถูกใส่ร้ายเพคะ ถูกใส่ร้ายจริงๆ...”

เสียงร้องไห้ของสนมเซี่ยไกลออกไปเรื่อยๆ จนนางถูกลากไป

สุดท้ายฮ่องเต้ก็หันร่างจากไปด้วยสีหน้ามืดครึ้ม สนมที่สวมใส่อาภรณ์สีแสดยังคงมีสีหน้าอ่อนโยน นางถอนหายใจติดต่อกัน

ไม่มีใครเห็นว่า บนหัวของนางมีผีเกาะอยู่ตัวหนึ่ง