ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1717

“ท่านว่าไงนะ?!” ใจของจี้ฉางกระตุก จับแขนของเธอไว้อย่างร้อนใจ

เหยียนหลัวหวังหรี่ตาเล็กน้อย มองไปทางมือทั้งสองที่จับแขนของเธออยู่

เรียวยาวสวยงาม แบ่งเป็นข้อชัดเจน เพียงแค่เห็นมือก็รู้ได้เลยว่าเจ้าของมือนั้นต้องเป็นผู้ที่บริสุทธิ์ขนาดไหน

“วิญญาณของพวกเขาสลาย และไม่ได้เกิดใหม่แล้ว”

เหยียนหลัวหวังยมจับมือของเขา และดึงมือเขาออก

จากนั้นเธอยกมือ หลอดไฟวิญญาณเป็นสิบดวงที่กำลังจะดับปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ

“เดิมทีไม่ควรให้เจ้า แต่ใครให้เจ้าเป็นผู้พิพากษาที่ข้าพากลับมาเองล่ะ”

เธอยิ้มกระตุกมุมปาก น้ำเสียงแฝงความเนือย และนำไฟเหล่านั้นวางไว้ในมือของเขา

“เก็บไว้ให้ดีล่ะ ผู้พิพากษาจี้”

จี้ฉางผิดหวังเป็นอย่างมาก ในอ้อมกอดของเขาเต็มไปด้วยหลอดไฟวิญญาณของจวนตระกูลจี้

ก่อนจะจากไปจู่ๆ เหยียนหลัวหวังก็หันหน้ากลับมา พร้อมเอ่ย “อ๋อ อย่าให้คนอื่นรู้ล่ะ โดยเฉพาะคนที่หัวโบราณอย่างฉินก่วงหวัง”

เธอโบกมือ เมื่ออาภรณ์โบกสะบัดเธอก็ได้หายไปแล้ว

จี้ฉางกอดหลอดไฟวิญญาณเอาไว้ ภาพเบื้องหน้าของเขากระพริบ เขากลับมาที่ที่พักของตนอีกครั้ง

เขาถูกเหยียนหลัวหวังวาปส่งกลับมา ในห้องใส่คาถากีดกันไว้ นอกจากเธอแล้วคนอื่นต้องได้รับการอนุญาตจากเขาก่อนจึงจะเข้ามาได้

“หรูหรู่…” จี้ฉางสะอื้น ลำคอของเขาอึดอัดเป็นอย่างมาก

หลอดไฟวิญญาณไม่มีทางตอบสนองเขาแล้ว แต่เขากลับสามารถรู้สึกได้ หลอดไฟวิญญาณที่ดวงเล็กที่สุดสองดวงกำลังดีใจ

จี้ฉางราวกับเห็นหรูหรู่ตระครุบมาที่ข้างกายเขา และกอดขาเขาเอาไว้

“พี่คะ…” เสียงชัดเจนนั้นราวกับดังขึ้นข้างหู

ภาพน้องชายที่ฟันยังขึ้นไม่หมดส่งเสียงอี้อ๊า เพื่อขอให้เขาอุ้ม

ทุกอย่างเหมือนครั้งสุดท้ายที่เขากลับบ้านก่อนตาย ด้านข้างเป็นสายตาที่อ่อนโยนและเอ็นดูของแม่

“ท่านแม่…” จี้ฉางไม่เคยเผยด้านที่อ่อนแอของตนนอกเห็นมาก่อน บัดนี้เขากลับเสียใจราวกับเด็กน้อยคนหนึ่ง

“ขอโทษครับ…” น้ำตาของเขาไหลพราก “ขอโทษครับ เพราะลูกไม่มีประโยชน์เอง”

“ขอโทษนะหรูหรู่ พี่เองที่ปกป้องเจ้าไม่ได้”

เมื่อวิญญาณของเขากลับไป เขาก็ได้เห็นหรูหรู่แล้ว สายตาที่หวาดผวาของหรูหรู่ น้ำตาที่อยู่นัยน์ตาพร้อมตะโกนเรียกพี่ชาย

ศีรษะที่ร่วงตกลงมาพร้อมกับดวงตาที่เบิกโพล่งด้วยความตะลึง

ทุกครั้งที่คิดถึงฉากนี้ จี้ฉางแทบจะพังทลาย

หลอดไฟวิญญาณที่พริ้วอ่อนๆ ราวกับกำลังพยายามประโลมความรู้สึกของเขา

เขาไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น แต่จี้ฉางราวกับได้ยินหรูหรู่พูดว่า

[ไม่เป็นไรค่ะพี่ชาย พี่ดีที่สุดแล้ว พี่ไม่ได้ไม่มีประโยชน์ พี่ต้องมีความสุขนะคะ]

หลอดไฟวิญญาณอื่นๆ ก็ต่างมีความรู้สึกเป็นของตนเอง แม้จะพูดไม่ได้ แต่กลับใช้ดวงจิตสุดท้ายของตนโอบล้อมเขาไว้

รางกับกอดจี้ฉางไว้ในอ้อมอก และปลอบประโลมเสียงอ่อนโยน

จี้ฉางทนไม่ไหว และร้องไห้ออกมาจนได้…

**

จี้ฉางเดินเข้ามา ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ เงียบและไม่ตอบอะไรทั้งนั้น

เขาไม่พูด เธอเองก็ไม่พูดเช่นกัน

ผ่านไปนาน ในที่สุดเค้าก็เงยหน้าขึ้นเอ่ยถาม “เหล้านั้น…ข้าขอดื่มอึกหนึ่งได้หรือไม่“

เหยียนหลัวหวัง “หืม?” ทีหนึ่ง เธอส่ายขวดเหล้าในมือ และโยนออกไป

“เอาไป”

จี้ฉางรับขวดเหล้ามา เงยหน้ากรอกดื่ม

เหล้าไหลรินไปตามคาง ผ่านลูกกระเดือกที่กำลังขยับ เขาดื่มเร็วเกินไปจนสำลักและไอออกมาอย่างรุนแรง

เหยียนหลัวหวังจิ้ปากครั้งหนึ่ง “ไม่มีคนแย่งกับเจ้าสักหน่อย รีบอะไรกัน”

เธอหยิบเหล้าขวดใหม่ขึ้นมา เปิดออกและจิบอย่างเชื่องช้า

จี้ฉางนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ เธอนั่งอยู่บนต้นไม้ ทั้งคู่ไม่พูดไม่จา แต่กลับนั่งดื่มกันอย่างรู้ใจ

จู่ๆ จี้ฉางก็พูดขึ้น “ท่านก็มีปัญหาหรือ”

เหยียนหลัวหวังหัวเราะเบาๆ ทีหนึ่ง “ต่อให้ข้าจะเป็นพญายม แต่ข้าก็เป็นเพียงคนธรรมดา มิใช่เทพเซียน จะไม่มีปัญหาได้อย่างไร”

จี้ฉางเงียบ…

-

-

[สุขสันต์วันปีใหม่นะทุกคน!! ขอให้ 2024 ราบรื่นทุกอย่าง และเต็มไปด้วยความโชคดี]