ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1717

“ท่านว่าไงนะ?!” ใจของจี้ฉางกระตุก จับแขนของเธอไว้อย่างร้อนใจ

เหยียนหลัวหวังหรี่ตาเล็กน้อย มองไปทางมือทั้งสองที่จับแขนของเธออยู่

เรียวยาวสวยงาม แบ่งเป็นข้อชัดเจน เพียงแค่เห็นมือก็รู้ได้เลยว่าเจ้าของมือนั้นต้องเป็นผู้ที่บริสุทธิ์ขนาดไหน

“วิญญาณของพวกเขาสลาย และไม่ได้เกิดใหม่แล้ว”

เหยียนหลัวหวังยมจับมือของเขา และดึงมือเขาออก

จากนั้นเธอยกมือ หลอดไฟวิญญาณเป็นสิบดวงที่กำลังจะดับปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ

“เดิมทีไม่ควรให้เจ้า แต่ใครให้เจ้าเป็นผู้พิพากษาที่ข้าพากลับมาเองล่ะ”

เธอยิ้มกระตุกมุมปาก น้ำเสียงแฝงความเนือย และนำไฟเหล่านั้นวางไว้ในมือของเขา

“เก็บไว้ให้ดีล่ะ ผู้พิพากษาจี้”

จี้ฉางผิดหวังเป็นอย่างมาก ในอ้อมกอดของเขาเต็มไปด้วยหลอดไฟวิญญาณของจวนตระกูลจี้

ก่อนจะจากไปจู่ๆ เหยียนหลัวหวังก็หันหน้ากลับมา พร้อมเอ่ย “อ๋อ อย่าให้คนอื่นรู้ล่ะ โดยเฉพาะคนที่หัวโบราณอย่างฉินก่วงหวัง”

เธอโบกมือ เมื่ออาภรณ์โบกสะบัดเธอก็ได้หายไปแล้ว

จี้ฉางกอดหลอดไฟวิญญาณเอาไว้ ภาพเบื้องหน้าของเขากระพริบ เขากลับมาที่ที่พักของตนอีกครั้ง

เขาถูกเหยียนหลัวหวังวาปส่งกลับมา ในห้องใส่คาถากีดกันไว้ นอกจากเธอแล้วคนอื่นต้องได้รับการอนุญาตจากเขาก่อนจึงจะเข้ามาได้

“หรูหรู่…” จี้ฉางสะอื้น ลำคอของเขาอึดอัดเป็นอย่างมาก

หลอดไฟวิญญาณไม่มีทางตอบสนองเขาแล้ว แต่เขากลับสามารถรู้สึกได้ หลอดไฟวิญญาณที่ดวงเล็กที่สุดสองดวงกำลังดีใจ

จี้ฉางราวกับเห็นหรูหรู่ตระครุบมาที่ข้างกายเขา และกอดขาเขาเอาไว้

“พี่คะ…” เสียงชัดเจนนั้นราวกับดังขึ้นข้างหู

ภาพน้องชายที่ฟันยังขึ้นไม่หมดส่งเสียงอี้อ๊า เพื่อขอให้เขาอุ้ม

ทุกอย่างเหมือนครั้งสุดท้ายที่เขากลับบ้านก่อนตาย ด้านข้างเป็นสายตาที่อ่อนโยนและเอ็นดูของแม่

“ท่านแม่…” จี้ฉางไม่เคยเผยด้านที่อ่อนแอของตนนอกเห็นมาก่อน บัดนี้เขากลับเสียใจราวกับเด็กน้อยคนหนึ่ง

“ขอโทษครับ…” น้ำตาของเขาไหลพราก “ขอโทษครับ เพราะลูกไม่มีประโยชน์เอง”

“ขอโทษนะหรูหรู่ พี่เองที่ปกป้องเจ้าไม่ได้”

เมื่อวิญญาณของเขากลับไป เขาก็ได้เห็นหรูหรู่แล้ว สายตาที่หวาดผวาของหรูหรู่ น้ำตาที่อยู่นัยน์ตาพร้อมตะโกนเรียกพี่ชาย

ศีรษะที่ร่วงตกลงมาพร้อมกับดวงตาที่เบิกโพล่งด้วยความตะลึง

ทุกครั้งที่คิดถึงฉากนี้ จี้ฉางแทบจะพังทลาย

หลอดไฟวิญญาณที่พริ้วอ่อนๆ ราวกับกำลังพยายามประโลมความรู้สึกของเขา

เขาไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น แต่จี้ฉางราวกับได้ยินหรูหรู่พูดว่า

[ไม่เป็นไรค่ะพี่ชาย พี่ดีที่สุดแล้ว พี่ไม่ได้ไม่มีประโยชน์ พี่ต้องมีความสุขนะคะ]

หลอดไฟวิญญาณอื่นๆ ก็ต่างมีความรู้สึกเป็นของตนเอง แม้จะพูดไม่ได้ แต่กลับใช้ดวงจิตสุดท้ายของตนโอบล้อมเขาไว้

รางกับกอดจี้ฉางไว้ในอ้อมอก และปลอบประโลมเสียงอ่อนโยน

จี้ฉางทนไม่ไหว และร้องไห้ออกมาจนได้…

**