ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1716

เลือด…เลือดที่นับไม่ถ้วน

ศีรษะของหรูหรู่ที่เกลือกกลิ้งลงมา ท่านแม่คุกเข่ากอดน้องชายที่มีอายุเพียงหนึ่งขวบเพื่อร้องขอความปลอดภัย

วิญญาณในจวนตระกูลจี้สลาย ตะปูกักวิญญาณ ไฟร้อน…

จี้ฉางกลายเป็นผีร้ายที่ฆ่าล้างจวนหลี ความเจ็บปวดของเขาเลือนลางเป็นอย่างมาก จนหญิงสาวผู้หนึ่งที่สวมอาภรณ์สีดำแดงมายืนอยู่ตรงหน้าเขา

“แก้แค้นจบแล้วสินะ” เธอถอนหายใจทีหนึ่ง “เช่นนั้นก็ตามข้ามา”

“เจ้าคือใครกัน…”

“ข้าคือเหยียนหลัวหวัง”

จี้ฉางมองไปทางเบื้องบนอย่างเฉยชา “พญายมเหรอ”

“เหอะ…” พญายม

จู่ๆ ผีร้ายที่เฉยชาก็พลุ้งพล่านไปด้วยแรงอาฆาต ไอเหี้ยมของเขาพุ่งทะยานฟ้า

“พญายม เช่นนั้นเจ้าเห็นไหม วันที่ข้าลาจากครอบครัวเป็นวันสุดท้ายน่ะ!”

“เห็นวันนั้นที่พวกเราไม่รู้สักนิดและไม่ทันตั้งตัวเลยว่านั่นคือการเจอกันครั้งสุดท้ายน่ะ!”

จี้ฉางเกลียดและเสียใจมาก

เกลียดที่ทำไมเขามองไม่เห็นสัญญาณอะไรแม้แต่นิด เสียใจที่วันนั้นเขาเดินทางแปดร้อยลี้เพื่อกลับฉางอันอย่างเร่งรีบแล้วแท้ๆ แต่เขาก็จากไปอย่างรวดเร็ว ทำไมเขาไม่หันกลับไปมองสักครั้ง ต่อให้แค่มองผ่านหน้าประตู…

เหยียนหลัวหวังถอนหายใจ “ลืมเถิด”

จี้ฉางหัวเราะอย่างประหลาดทีหนึ่ง

“สวมอาภรณ์ขาวควบม้าตัวดำเข้าฉางอัน แต่อาภรณ์กลับถูกย้อมไปด้วยเลือด และไร้ทางกลับอีกต่อไป”

“ฮ่าๆ ๆ เจ้าให้ข้าปล่อยวางงั้นเหรอ? ให้ข้าหยุดมืองั้นเหรอ?”

จวนหลีเต็มไปด้วยเลือด แต่ก็เทียบสีเลือดในตาของจี้ฉางไม่ได้

เขาทั้งหัวเราะทั้งร้องไห้ขึ้นมาราวกับเป็นบ้า “อะไรคือความยุติธรรม ข้าทำเพื่อแผ่นดินและประชาชน ไม่เคยขอชื่อเสียง ไม่เคยฉ้อโกง ทำงานหนักดึกค่อนคืนทุกวัน”

“ข้าไม่เคยผิดต่อเอกสารทุกฉบับที่ส่งมา และไม่เคยผิดต่อประชาชนสักคน…”

“พวกเขากลับคร่าชีวิตหรูหรู่ข้า ชีวิตแม่ของข้า น้องชายข้า พ่อข้า ทั้งจวนจี้…กระทั่งหมาสักตัวยังไม่ปล่อยไป”

“นี่มันยุติธรรมสำหรับข้าและครอบครัวของข้าไหม!”

“ทำไมล่ะ เจ้าเป็นเหยียนหลัวหวังไม่ใช่หรือไง บอกข้าทีว่าทำไม!”

จี้ฉางทั้งหัวเราะทั้งร้องไห้พร้อมชี้ไปที่ศพที่นอนเกลื่อนกล่านในจวนหลี เห็นได้ชัดว่าเขาบ้าคลั่งไปแล้ว

“หรูหรู่ของข้าทำผิดอะไร น้องชายข้าทำผิดอะไร เหยียนหลัวหวังอย่างพวกเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาเอาชีวิตเขาไป!”

เบื้องบนของจวนหลีที่เป็นสีเลือด มีหญิงสาวที่สวมใส่ชุดพญายมสีแดงมืดอยู่ ดวงตาของเธอเฉยเมย และมองไปยังชายหนุ่มที่เป็นบ้าในลานนิ่งๆ

“ข้ามิได้บอกให้เจ้าปล่อยวางความแค้น และเป็นแม่พระอะไรนั่น” เธอพูดต่อเสียงอ่อน “เพียงแค่บอกให้เจ้าลืม”

จี้ฉางยิ้มเยือก “ทำไมข้าต้องลืม ข้าจะจำไว้ ข้าอยากรู้ว่าเพราะอะไร!”

สายตาของเหยียนหลัวหวังแน่นิ่ง และมองไปทางชายหนุ่มเบื้องล่าง

ความแค้นของเขาได้กลายเป็นความยึดติด ยึดติดจนดื้อรั้นจะต้องฟังคำตอบให้ได้

สีหน้าของเธอเฉยชา นัยน์ตาไร้ซึ่งความรู้สึก เธอหลุดหัวเราะและกล่าว “เรื่องบนโลกนี้มีคำว่าทำไมที่ไหนกัน”

“หากเจ้าอยากได้คำตอบจริงๆ ข้าคงตอบได้แค่ เพราะชะตา”

จี้ฉาง “……”

เหยียนหลัวหวัง “เจ้าพยายามอย่างสุดกำลังเพื่อชาติและประชาชน แต่บนโลกนี้มีผู้คนอีกตั้งมากมายที่เป็นเหมือนเจ้า”

“คนธรรมดาอย่างพวกเขา ไม่มีกระทั่งโอกาสที่จะได้ทำ”

“นี่ล่ะคือชะตา”

“มิว่าจะโลกไหน ก็ต้องมียุคสมัยและประเทศก่อน สุดท้ายจึงมีคน”

“และความผิดพลาดของยุคสมัยสามารถพลิกผันชะตาของคนคนหนึ่ง ดังนั้นทำไมยุคสมัยจึงเปลี่ยน ทำไมคนยุคแล้วยุคเล่าต้องผลักดันสังคมให้พัฒนา และต่อให้ตายก็จะปีนขึ้นบัลลังก์ที่แสนทรงอำนาจนั่นให้ได้”