ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1721

สิ่งที่สนมโหยวทำนั้นน่าขนลุก

เหล่าสนมที่สูญเสียบุตรไปก็กลายเป็นบ้า แต่ล่ะคนเอาแต่ร้องตะโกน

“ทำไมต้องฆ่าลูกของข้า หากมีเรื่องอะไรก็มาลงที่ข้าสิ...”

“สนมโหยว...ข้าเชื่อใจเจ้าขนาดนี้...ลูกของข้า ยังไม่ถึงเดือนเลย...”

“ลูกของข้า...ยัยผู้หญิงชั่วร้าย...”

วังหลังเต็มไปด้วยเสียงร้องด่าทอน

เสียงของสนมโหยวก็แฝงอยู่ท่ามกลางนั้น เธอหัวเราะฮ่าๆ “ตอนนี้พวกเจ้ารับรู้ถึงความเจ็บปวดแล้วใช่ไหม”

“ตอนนั้นหากไม่ใช่เพราะพวกเจ้าจะสังหารลูกของข้าก่อน ข้าจะไปสังหารลูกของพวกเจ้าได้อย่างไร ทุกอย่างนี้มันคือกรรมของพวกเจ้า ฮ่าๆ...”

สุดท้ายสนมโหยวถูกดึงเส้นเอ็นและกระดูก สิ่งที่เหล่าเด็กๆ เคยประสบ เธอเองก็ได้ประสบด้วย

เธอเองก็ก้าวสู่หนทางที่ไม่มีวันได้ไปผุดไปเกิดแล้ว

**

หลังจี้ฉางกลับมาที่ตำหนักใต้พิภพ เสียงหัวเราะบ้าคลั่งของสนมโหยวราวกับยังดังอยู่ข้างหู...

เหยียนหลัวหวังนั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน นางยกพู่กันเขียนหนังสือ และเอ่ยพูดอ่อนๆ “ผู้พิพากษาจี้ เจ้าดูออกหรือยังว่าผีร้ายนั่นคือผีอะไร”

จี้ฉางตอบนิ่งๆ “ผีดื้อรั้น”

เหยียนหลัวหวังมองไปทางเขาอย่างชื่นชมทีหนึ่ง “ใช้ได้ เรียนรู้เร็วมาก ถือว่ามีสวรรค์”

จี้ฉางเงียบ

เหยียนหลัวหวังเคาะไม้ปลุกสติทีหนึ่ง พร้อมเอ่ยถาม “พูดมา เจ้าเป็นใคร ชื่ออะไร คนที่ไหน และตายได้อย่างไร”

ผีดื้อรั้นตะโกนว่าเข้าใจผิด “ท่านครับ ปล่อยข้าไปเถิด...ข้าเองก็เพิ่งออกมา ข้ายังไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น...”

“พวกท่านเองก็เห็นแล้ว หลังจากที่ข้าถูกจับ สนมโหยวผู้ชั่วร้ายคนนั้นก็ยังคงสังหารเด็กต่อ ดังนั้นเรื่องชั่วๆ ที่นางทำไม่ใช่เพราะถูกข้ากระทบสักนิด...”

มันพยายามแก้ตัว

จี้ฉางหายใจลึกทีหนึ่ง ข่มความรู้สึกของตนเองลงไปอย่างรวดเร็ว

เขาเอ่ยพูดเสียงเย็น “บอกให้ตอบว่าชื่ออะไร คนที่ไหน และตายยังไง ไม่ได้บอกให้เจ้าแก้ตัว”

ผีดื้อรั้นหมดคำพูด มันแอบมองเหยียนหลัวหวังทีหนึ่ง เมื่อก้มหน้าลงมันก็ปิดซ่อนความโกรธแค้นและเจ็บใจในตาของมัน

“ข้าแซ่จี้ มีนามว่าจี้โฉว”

พญายม “......”

เธอเหล่ไปทางจี้ฉางทีหนึ่ง สายตานี้ราวกับกำลังพูดว่า ‘เจ้าเองก็แซ่จี้ เห็นจุดจบของคนที่ปล่อยวางไม่ได้หรือยัง’

จี้ฉาง “......”

จี้โฉวพูดต่อ “ข้าเป็นคนหนันอันจากเมืองหง เมื่อข้าตายมีอายุเพียงยี่สิบแปด...”

“ส่วนข้าตายได้อย่างไร” นัยน์ตาผีดื้อรั้นเผยความแค้นออกมา “ข้าถูกกรีดแร่จนตาย”

“เดิมทีข้าเป็นเพียงบัณฑิตน้อยๆ จู่ๆ ข้าก็ถูกผู้ว่าเมืองมองเห็น และช่วยแนะนำขึ้นไป...”

ผีดื้อรั้นคิดว่าตระกูลของตนจะโชคดี แต่โอกาสหายากเบบนี้กลับมาตกที่เขา

เขาตามผู้ว่าเมืองไปที่เมืองหลวง ผู้ว่าเมืองสั่งจวนให้เขา และค่อยๆ เขาย้ายไปตามผู้ว่าทั้งครอบครัว หนำซ้ำผู้ว่ายังให้บ้านเขา เพื่อจะค่อยๆ อุ้มชูเขา

“ข้าทำจนได้เป็นนายอำเภอ และพลิกตัวทั้งตระกูล!”

“ข้ารู้สึกขอบคุณผู้ว่าท่านนั้นมาก ยอมทำทุกอย่างเพื่อเขาไม่ว่าจะลำบากเพียงไหน”

“เขาให้ข้าทำอะไรข้าก็ทำ ต่อให้รับความผิดแทนข้ายังไม่เกี่ยง”

แต่โลกนี้มันมีเรื่องดีที่ได้มาโดยที่ไม่ต้องสูญเสียที่ไหนกัน

มีแต่กับดักเท่านั้น!

วันหนึ่ง ผู้ว่าถูกเบื้องบนตรวจสอบ เขาถูกมอบภารกิจอย่างกระทันหันให้ไปกำจัดหนักฐานบางอย่างแทนผู้ว่า…

“แต่นั่นเป็นการทำลายหลักฐานที่ไหนกัน เมื่อข้าถูกจับหลักฐานยังอยู่บนมือข้าเลย และข้าเพิ่งพบว่าหลักฐานทุกอย่างที่ไม่เป็นผลดีในมือของผู้ว่าต่างเป็นหลักฐานที่ใส่ร้ายมาให้ข้าทั้งหมด”

เขาราวกับถูกฟ้าผ่า และการตอบสนองแรกของเขาคือการจะพบผู้ว่า

“ทั้งรุ่นบนรุ่นล่าง แม้แต่เหลนที่เพิ่งเกิดใหม่ของเขาข้ายังไม่ปล่อย!” นัยน์ตาผีดื้อรั้้นกระพริบแววบ้าคลั่ง มันคิดย้อนอย่างตื่นเต้น “ข้าบังคับสิ่งนั้น แทงเหลนของเขาจนเป็นหมูสับ…ต่อหน้าเขาเลย ฮ่าๆ ๆ!”

จี้ฉางราวกับตกในคลังน้ำแข็ง เขากำแน่นอย่างอดไม่ได้

เหยียนหลัวหวังยกมือ ข่มความบ้าคลั่งและคลุ้มคลั่งของผีร้ายเอาไว้

“หลังจากนั้นล่ะ” เธอเอ่ยถามเบาๆ

“จากนั้นเหรอ” ผีดื้อรั้นหลุดขำ “เมื่อแก้แค้นเสร็จ ในที่สุดข้าก็สาสมใจ”

มีชั่ววินาทีหนึ่ง ที่เขาไม่รู้ว่าควรไปไหน หรือทำอะไร

แต่เมื่อนานๆ ไป เขาก็หาเหล่าคนที่มีความคับแค้นและดื้อรั้นแบบเดียวกับเขาได้ เขาไปเกาะอยู่บนร่างพวกเขา

“ข้าเกาะอยู่บนร่างพวกเขา เพื่อดูดกลืนไอเหี้ยม และหลอกล่อ…ไม่สิ”

ผีดื้อรั้นพูดถึงตรงนี้ก็รีบแก้ไขคำพูดทันที “พวกเขาทำเรื่องชั่วร้ายเพราะว่าพวกเขาเป็นคนชั่วร้ายอยู่แล้วต่างหาก ต่อให้ไม่มีข้าก็เหมือนเดิม ข้าและพวกเขาแค่ต่างฝ่ายต่างได้สิ่งที่ต้องการ!”

จี้ฉางเปิดบันทึกเกี่ยวกับจี้โฉว

เขาถูกเวรกรรมเหนี่ยวรั้ง แบกรับชีวิตจำนวนร้อยกว่าคนเอาไว้

สุดท้ายเมื่อผีดื้อรั้นลงนรก ก็จะมีจุดจบวิญญาณสลาย

จี้ฉางเงียบไปนาน และเอ่ยถามเสียงเบา “นี่คือผีร้ายที่ท่านตั้งใจหามาให้ข้าตัดสินหรือเปล่า”

พญายมไม่ได้ตอบ เพียงแค่เอ่ยพูด “นี่คือคำสอนข้อแรกที่ข้าจะสอนเจ้า”

“ความยึดติดที่ดื้อรั้น มีแต่จะทำให้คนกลายเป็นบ้า”

จี้ฉางไม่ตอบ จู่ๆ เขาก็หัวเราะอย่างประหลาด

“ท่านเสียแรงมากขนาดนี้ เพราะอยากพูดอะไรกับข้าหรือ”

“ต่อให้ข้าจะไม่ตระหนัก ข้าก็สามารถเป็นผู้พิพากษาที่ดีได้ ท่านรู้ดีมิใช่หรือ”

“แล้วท่านจะเสียแรงมากมายเช่นนี้เพื่อ…ช่วยข้าเหรอ”

(วันนี้ก็ตอนเดียวนะ ไม่ต้องรอแล้ว~ ตอนพิเศษอาจจะเขียนตามใจเล็กน้อย ช่วงยุ่งๆ จะวันละตอน ส่วนช่วงไม่ยุ่งจะวันละสองถึงสามตอน)