ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1722

จี้ฉางเองก็คับแค้น เขารู้สึกว่าความทุกข์ทั้งหมดก่อนตายของเขานั้นมีเพื่อให้เขาเป็นผู้พิพากษาหลังตาย

ให้เขาสามารถตัดสินความเกลียดชังภายใต้ความคับแค้นได้ ดังนั้นจึงให้เขาไปประสบความเจ็บปวดเหล่านั้น

ดังนั้นท่านเหยียนหลัวหวังมตอนนี้จึง “ชดใช้“ เขาแบบนี้ ปฎิบัติกับเขาโดยที่คนอื่นไม่มี

ไม่คิดว่าเหยียนหลัวหวังจะไม่แม้กระทั่งเกยตา เธอเอ่ย “จี้ฉาง เจ้าประเมินตนเองสูงไปหรือเปล่า”

จี้ฉางชะงัก

เหยียนหลัวหวังวางหนังสือตัดสินเล่มหนึ่งไว้บนโต๊ะ และมองเขาด้วยสายตาเยือกเย็น

“ผู้พิพากษาจี้ ในสายตาของข้าเจ้ามิต่างจากคนอื่นๆ”

เธอพูดคำนี้จบก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ จากนั้นตั้งใจทำงาน

จี้ฉางนั่งอยู่ตำแหน่งเบื้องล่าง พูดไม่ออกอยู่นาน

เขามองไปทางเธออย่างดื้อรั้น กลับเห็นว่านัยน์ตาเธอไม่ไว้หน้าเขาแต่นิด เย็นชาราวกับไม่มีความรู้สึก

เหยียนหลัวหวังที่ผ่านพบเรื่องโศกเศร้าในโลกมนุษย์มามากมาย จะสงสารเขาเพราะเขาถูกฆ่าล้างตระกูลได้อย่างไร

“ข้าผิดไปแล้ว” จี้ฉางหรี่แววตามืดมืดพร้อมเอ่ย “ท่านพูดถูก ข้าไม่ได้แตกต่างไปจากผู้อื่น”

เหยียนหลัวหวังตัดสินหนังสือเล่มสุดท้ายจบ จึงยืนขึ้นมามองเขาอ่อนๆ

“เจ้าสามารถเรียนคำสอนสามข้อนี้กับข้าได้จบก่อน แล้วค่อยตัดสินว่าจะทำงานผู้พิพากษานี่ไหม”

“หรือจะไปตอนนี้…ไม่ว่าตำหนักใต้พิภพจะขาดใครไปก็ไม่มีทางหยุดทำงาน”

เธอพูดจบก็จากไปเลย อาภรณ์พญายมสีแดงดำสะบัด ราวกับใบหน้าที่เย็นชาเด็ดขาดของนาง

จู่ๆ จี้ฉางก็รู้สึกอึดอัดมาก หัวใจที่โล่งเตียนของเขาแผ่ซ่านไปด้วยความเจ็บปวด ทำคนร้องไห้ไม่ออก

การเปลี่ยนแปลงของยุคสมัยมักรวดเร็วมาก โดยเฉพาะในโลกพญายม รู้สึกไม่ถึงกาลเวลาในโลกมนุษย์แต่นิด

จี้ฉางรอให้พญายมพาเขาไปเยี่ยมโลกมนุษย์อีกครั้งมาโดยตลอด แต่ผีที่มาตกหนักใต้พิภพ ชุดบนร่างพวกเขาเปลี่ยนไปแล้วยุคแล้วยุคเล่า การเปลี่ยนแปลงของชุดทำให้จี้ฉางพอดูออกว่าที่โลกมนุษย์ได้ผ่านไปร้อยกว่าปีแล้ว

วันนี้เหยียนหลัวหวังเก็บพู่กันตัดสินกลับมา และพูดด้วยน้ำเสียงแน่นิ่ง “ไปโลกมนุษย์กับข้า”

ไม่รู้ทำไม จู่ๆ จี้ฉางก็รู้สึกดีใจในใจ

อย่างน้อยก็หมายความว่า เธอยังไม่ได้ทิ้งเขา

“ขอรับ ท่าน” จี้ฉางลุกขึ้นยืน

จู่ๆ พญายมก็มองไปที่มือของเขา เมื่อยกมือ ชุดทำงานสีแดงของเขาก็กลายเป็นชุดสีขาว

นั่นเป็นชุดที่เขาชอบใส่ก่อนตายมากที่สุด

ส่วนเหยียนหลัวหวังเป็นกระโปรงสีดำ เมื่อทั้งคู่ออกไปแม้แต่ยมบาลหัววัวหัวม้ายังตะลึง คิดว่าเฮยป๋ายอู๋ฉางมา

แต่เมื่อมองดีๆ…

“ท่านพญายมจะพาท่านจี้ไปจับผีอีกแล้วเหรอ”

**

พญายมพยักหน้า “ใช่แล้ว”

สงครามจะนำมาซึ่งโศกนาฏกรรมระดับทำลายล้างให้กับประชาชน

ผีฆ่าผลาญจบการวิ่งวุ่นทั้งวัน และกลับเข้ามาภายในกองทัพ

ในกองทัพยังคงมีผู้หญิงมากมาย

แสงกองไฟยามกลางคืนสว่างขึ้น ชายหนุ่มเป็นกลุ่มล้อมกองไฟเอาไว้และเผยยิ้มต่ำทรามออกมา เสียงตะลึงและเสียงกรีดร้องของเหล่าหญิงสาวดังขึ้นไม่หยุด

“ท่านร้อยเอก ของเด็ดนี่ให้ท่านเลยครับ” ชายหนุ่มคนหนึ่งยื่นร่างเข้ามา “ฮ่าๆ ๆ ข้าเพิ่งหาเจอวันนี้ ไม่รู้ว่าเป็นคุณหนูคนรวยตระกูลไหน”

ร้อยเอกหลู่มองไปทางคุณหนูผู้นั้น นัยน์เผยยิ้มหยอกล้อ

“ใช้ได้” เขาบีบคอหญิงสาวผู้นั้น กดนางลงมา “รินเหล้าให้ข้า!”

คุณหนูมิกล้าขัดขืน จึงรินเหล้าให้เขาอย่างสั่นระริก

“ชิ ไม่สนุกเลย” ร้อยเอกหลู่กรอกเหล้าคนหนึ่งพร้อมเอ่ย “เล่นอะไรที่สนุกหน่อย”

ทุกคนโห่แซวขึ้นมา ไม่นานนักก็ได้สร้างกติกาขึ้น…

(ภาพอัมหิตเกินไป ไม่สามารถเขียนออกมาได้)

ที่นั่นเต็มไปด้วยความเงียบสงัด

มีทหารหนุ่มคนหนึ่งทนดูต่อไม่ได้ แม้แต่มือที่ดื่มเหล้าของเขายังสั่นคลอน