ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1723

นัยน์ตาของร้อยเอกหลู่กลับเผยแววตื่นเต้น เขาพูดต่อ “เอาอีก”

“ระ…ร้อยเอก” มีคนน้ำเสียงสั่นคลอน พร้อมพูดเสียงต่ำ “พอเถอะครับ ฆ่าคนแค่ให้เขาหัวจมดินก็พอ…“

เบื้องหน้าเต็มไปด้วยกองซากกระดูก ดวงตาของร้อยเอกหลู่ถูกย้อมเป็นสีแดง

“พอแล้วเหรอ” ร้อยเอกหลู่หัวเราะเยือก “เจ้าสบสารพวกมัน ข้ามีสิทธิ์สงสัยว่าเจ้าเป็นหนอนบ่อนไส้”

สิ้นเสียง มีดใหญ่ในมือของเขาก็ฟันไปทางทหารรายนั้น ทหารผู้นั้นขาดเป็นสองท่อนในทันที

จี้ฉางกำมือแน่นอย่างอดไม่ได้ เขาขมวดคิ้วเอ่ย “ท่านครับ สามารถจับตัวผีร้ายไปได้หรือยัง”

พญายมเอ่ยขึ้นเสียงเบา “ทนดูต่อไม่ได้เหรอ ดูต่อไป”

จี้ฉาง “……”

ทหารหลายๆ ตนในกองทัพก็ทนดูต่อไม่ได้ พวกเขาอยู่ไปค่อนคืนด้วยใจที่ไม่เป็นสุข สุดท้ายจากไปราวกับวิ่งหนี

เมื่อทหารคนหนึ่งวิ่งออกจากกองเนื้อ เขาก็อ้วกออกมาในทันที

เวลานี้เอง กลับได้ยินเสียงแผ่วเบา “ได้โปรด…ช่วยข้าที…“

นั่นคือคุณหนูคนแรกที่ถูกเฉือนเนื้อ…

ทหารผู้นั้นลนลานขึ้นมาทันที

“ข้า…” เขาคิดถึงทหารที่ถูกฟันเป็นสองท่อน

ความคิดเอาตัวรอดของคุณหนูผู้นี้ปะทุ เธอเกาะขากางเกงของเขาไว้แน่น และร้องอ้อนวอน “ช่วยข้า…ข้ามะ…ไม่หนี…”

ทหารกัดฟัน แอบแบกคุณหนูในกองซากเนื้อขึ้นมา วิ่งไปยังถ้ำแห่งหนึ่งในที่ใกล้ๆ อย่างลนลาน

หญิงสาวเหล่านั้นจะถูกโยนทิ้งหลังตาย คนอื่นเห็นก็คิดเพียงทหารผู้นี้ไปทิ้งศพ ไม่ได้คิดมาก

ครึ่งเดือนผ่านไป คุณหนูผู้นี้อาการดีขึ้นภายใต้การดูแลของทหาร

“ทะ ท่านชื่ออะไรกัน” คุณหนูรวบรวมความกล้าเอ่ยถาม

ทหารไม่ได้อยู่ในกองทัพ จึงเผยนิสัยด้านซื่อบื้อที่ปรากฏน้อยครั้งของตนออกมา

“ข้าชื่อหลี่ต้าหนิว” เขายื่นผักที่ต้มเสร็จให้กับคุณหนู

คุณหนูรับถ้วยจากเขามา นิ้วมือของทั้งคู่แตะโดนกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ…

ผ่านไปอีกครึ่งเดือน คุณหนูจะใช้สายตาส่งทหารออกไปทุกวัน นัยน์ตาของเธอมีน้ำตา “หวังว่าวันนี้ท่านก็จะกลับมาอย่างปลอดภัยนะ”

ทั้งคู่กอดกันทีหนึ่ง

เพราะมีความห่วงใย ทหารจึงพยายามสุดชีวิตทุกวัน ไม่ว่าจะตกอยู่ในสถานการณ์ใดก็พยายามหาทางรอดกลับมาให้ได้

เขาเริ่มรู้สึกสงสัยในสงครามครั้งนี้ หากเป็นเพียงสบครามชิงอาณาเขต เหตุใดหลังทุกครั้งที่ยึดครองเมืองได้ ต้องสังหารประชาชนในเมืองนั้นให้หมดด้วย

เขาผวา เขาเห็นเด็กๆ และหญิงสาวที่กรีดร้องคร่ำครวญมามากมาย…

ที่น่ากลัวไปกว่านั้นคือเขาติดตามอยู่เบื้องหลังร้อยเอกหลู่ และเห็นว่าร้อยเอกนั้นมองทุกอย่างนี้เป็นเพียงเรื่องสนุกในการระบาย…

สามเดือนต่อมา คุณหนูท้อง

ทหารผู้นี้หวังให้สงครามหยุดลงทุกวัน แต่ชะตามักไม่เป็นไปตามที่หวัง

ครึ่งปีต่อมา ท้องของคุณหนูโตขึ้นเรื่อยๆ เธอเย็บเสื้อผ้าของเด็กอย่างอ่อนโยน และพูดกับหลี่ต้าหนิวเสียงต่ำ “อีกแค่สามสี่เดือน ลูกของเขาก็จะเกิดแล้ว”

จี้ฉาง “……”

เขารู้สึกเพียงมือเท้าหนาวเย็น

นิทานครั้งนี้ดูนิ่งสงบ ไม่ได้น่ากลัวมืดมิดอย่างนิทานของสนมครั้งที่แล้ว

เพียงแค่เห็นการเอาตัวรอดที่ยากลำบากของคู่สามีภรรยาในยุคสงคราม

แต่ไม่รู้ทำไม เขากลับรู้สึกว่าเขาไม่คุ้นเคยกับพญายมตรงหน้าเลย

เธอเลือดเย็นมาก ไม่มีความรู้สึกแม้แต่นิด มองดูความหวั่นเกรงของหลี่ต้าหนิวและคุณหนูผู้นั้นโดยที่นัยน์ตาไม่มีความสั่นคลอน

“ท่านครับ ชั้นสูงสุดของการเป็นพญายมคือการไร้ความรู้สึกหรือ” จู่ๆ จี้ฉางก็ถามขึ้น

พญายมส่ายหัว “เจ้าคิดมากไป แต่ในฐานะที่เป็นพญายมที่ต้องตัดสินเรื่องโศกเศร้ามากมายในโลกมนุษย์ ไม่ควรแฝงความรู้สึกส่วนตัว”

จี้ฉางพูดต่อ “ท่านไม่ได้ไม่มีความรู้สึกส่วนตัว แต่ท่านไม่มีความรู้สึกเลยต่างหาก”

พญายมชะงัก น้ำเสียงของนางเยือกเย็น “เจ้าพูดถูก”

“ข้าฝึกศาสตร์ไร้ความรู้สึก ไม่ว่าจะความรู้สึกอะไร ก็เป็นเพียงหินอุปสรรคที่มาขัดการพัฒนาของข้า”

จี้ฉาง “……”

จู่ๆ เขาก็ถามขึ้น “ข้าล่ะ ต่อข้าท่านก็ไม่มีความรู้สึกหรือ”

พญายมเกยตา มองเขาด้วยสายตาหยอดล้อทีหนึ่ง…

จี้ฉางรู้สึกหัวใจของตนจมสู่เหวลึกในทันที…