ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1724

“ผู้พิพากษาจี้ เจ้าล้ำเส้นนะ” เสียงของพญายมเย็นชา ไม่แฝงความรู้สึกแต่นิด

แต่สายตาที่เธอมองมาที่เขากลับเป็นสายตาที่หยอดล้อและประเมิน ราวกับกำลังคิด เรื่องอะไรที่ทำให้เขาคิดว่าเธอรู้สึกกับเขาไม่เหมือนคนอื่นกัน

“เพราะเจ้าเป็นคนที่ข้าพากลับมากับมือเหรอ” พญายมหรี่ตา “หรือเพราะข้าพูดอะไรไป”

เธอฉลาดปราดเปรียวเป็นอย่างมาก จึงคิดออกอย่างรวดเร็ว “ประโยค ‘เกรงใจผู้พิพากษาของข้าหน่อย‘ น่ะหรือ”

จี้ฉางราวกับถูกเปิดเผยความลับ เขาไม่กล้ามองหน้าพญายมชั่วขณะ

เขาหันหน้าไปอีกด้าน พยายามข่มความไม่สบายใจเอาไว้ และเอ่ยพูดเสียงนิ่ง “ท่านทายผิดหมดเลย”

“ความรู้สึกที่ข้าถามนั้นไม่ใช่ความรู้สึกชายหญิง แต่หมายถึงข้าเหมือนครอบครัวของท่านไหม…“

“ความรักระหว่างเพื่อนร่วมงาน หรือมิตรภาพ”

พญายมมองเขานิ่งๆ ในสายตาของเธอ ความรักระหว่างผู้คนนั้นต่างโง่เขลาและเด็กสิ้นดี บัดนี้จี้ฉางในสายตาเธอเองก็เหมือนกัน

เขาไม่ชอบอธิบาย แต่ครั้งนี้กลับพูดปกปิดถึงสามประโยค

เพียงแต่เธอไม่ได้เปิดโปง แค่เอ่ยเสียงนิ่ง “แน่นอนสิ ความเห็นใจที่เบื้องบนต้องมีต่อเบื้องล่างน่ะข้าเข้าใจอยู่แล้ว”

จี้ฉางไม่เอ่ยพูดแล้ว

‘เข้าใจ‘ กับ ‘มี‘ ต่างกันเพียงพยางค์เดียว แต่กลับชัดเจนมากๆ เธอไม่มีความรู้สึกต่อคนหรือเรื่องอะไรทั้งนั้น

ทุกอย่างเธอแค่ทำตามกฎระเบียบ

นี่ทำให้จี้ฉางยิ่งสงสัย ในเมื่อเป็นแบบนี้ เธอจะมีปัญหาเรื่องอะไรได้ล่ะ

วันนั้นที่ดื่มเหล้าเธอบอกว่าเธอมีปัญหาแท้ๆ

เพื่อพลิกผ่านบทสนทนาที่น่าอับอาย จี้ฉางจึงมองไปทางภรรยาของหลี่ต้าหนิวต่อ

กลับเห็นพญายมยกมือ จับผีฆ่าผลาญออกมา

ความบ้าคลั่งของผีฆ่าผลาญนั้นลดลงตั้งแต่เมื่อวันแรกที่มันเจอกับพญายมและผู้พิพากษาแล้ว

“ท่านครับ ท่านเห็นแล้วใช่ไหม ครึ่งปีมานี้แม้ข้าจะเกาะอยู่บนหูเขาแต่ข้ามิได้หลอกล่อเขาแต่อย่างใด!“

“แม้แต่ไอเหี้ยมข้ายังเก็บกลับมาอย่างหมดจด มันเองต่างหากที่ฆ่าคนเป็นนิสัย…“

พญายมไร้ซึ่งสีหน้า เธอโยนผีฆ่าผลาญไปบนตัวจี้ฉาง

ผีฆ่าผลาญลนลาน และคิดอยากจะฆ่าจี้ฉาง

นัยน์ตาของมันเผยแสงแดง และรู้ดีว่าผู้พิพากษานี่รับมือง่ายกว่าพญายมเยอะเลย

แต่มันเพิ่งเผยเขี้ยว วินาทีต่อมาก็ถูกพญายมฟันเป็นสองท่อนทันที

เธอชักมือกลับมาเย็นๆ และเปิดบันทึกในมือหน้าหนึ่งอย่างถนัดมือ ราวกับไม่เคยลงมือมาก่อน

**

นัยน์ตาของร้อยเอกหลู่ประกายแสงเขียว เขาหัวเราะอย่างพิลึก “ฮ่ะ ริอาจปิดบังข้ามาซ่อนตัวอยู่ในนี้ ท้องโตขนาดนี้เชียว”

เขาหรี่ตา และหัวคิกๆ “ข้าคิดออกแล้ว นี่มันยับคนที่ถูกข้าตัด**ทิ้งวันนั้นหนิ”

เขายื่นมือไปฉีกเสื้อของหญิงสาว จากนั้นหัวเราะเสียงดัง “จู่ๆ ข้าก็สนใจขึ้นมา ไม่มีแล้วเลี้ยงลูกได้ด้วยเหรอ”

ในหัวของหลี่ต้าหนิวขาวโพลน ความกลัวที่เขามีต่อร้อยเอกหลู่ทำให้เขาแข็งทื่ออยู่กับที่

แต่เมื่อเขาเห็นภรรยาของตนถูกเหยียดหยาม เขาก็รีบตระครุบขึ้นไปเกาะขาร้อยเอกไว้อย่างแน่น “ท่านร้อยเอก ปล่อยนางไปเถิด ได้โปรดปล่อยนางไปเถิด…“

ที่แท้ในสายตาของเธอก็เป็นแบบนี้นี่เอง เมื่อกี้เขายังล้ำเส้นถามประโยคนั้นกับเธออีก

จี้ฉางรู้สึกเพียงอับอายเป็นอย่างมาก

**

“ชื่อ คนที่ไหน ตายได้ยังไง” บนตำหนักพญายม พญายมถามคนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าตำหนักอย่างไร้ความรู้สึก

หลี่ต้าหนิวและคุณหนูคนนั้นใบหน้าเต็มไปด้วยความโศกเศร้า คุณหนูผู้นั้นยังคงจมอยู่ในความผวาของการถูกฆ่า และร้องไห้ไม่หยุด

จี้ฉางมองดูพญายมที่เคาะไม้ปลุกสติ พลังข่มเหงของพญายมปกคลุม ทั้งคู่ตื่นกลัวจนบอกเรื่องราวก่อนตายทุกอย่างออกมา

“ผู้สังหารผู้อื่นสุดท้ายก็ต้องถูกฆ่า” พญายมแก้ไขผลตัดสินในมือ “แม้ว่าทหารจะเลี่ยงคำสั่งที่จะสังหารผู้อื่นไม่ได้ แต่ก็หนีบทลงโทษจากนรกที่สังหารผู้อื่นไม่ได้อยู่ดี”

“ส่วนเจ้า หลินซูเหลียง ก่อนตายไม่มีผลงาน แต่ก็ไม่ได้สร้างบาป ดังนั้นเอาผลตัดสินแล้วไปเกิดใหม่ได้เลย”

พญายมมองผีทารกที่เป็นทรงแล้วใต้เท้าของเธอ “เจ้าไปเกิดใหม่“

ผีทารก “……”

จี้ฉาง “……”

การตัดสินของท่านพญายมยังไม่มีความรู้สึก ต่อให้หลินซูเหลียงจะขออยู่กับหลี่ต้าหนิว ให้ได้พูดคุยสักสองประโยคก็ยังดี

แต่ตามกฏ เธอ หลี่ต้าหนิวและผีทารก สุดท้ายก็ถูกจับแยกอยู่ดี

ตอนนี้ในตำหนักเหลือเพียงผีฆ่าผลาญที่ถูกฟันเป็นสองท่อน

“ผู้พิพากษาจี้ เจ้ามาตัดสิน” พญายมวางพู่กันตัดสินเป็นตายในมือของตนเองลง

จี้ฉางที่มือถือพู่กันอยู่ หัวพู่กันชะงัก…