ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1727

จี้ฉางยืนอยู่กับที่ แต่ไท่ซานหวังกลับไล่ตามขึ้นไป

“นี่...เมื่อกี้เจ้าพูดถึงข้าอยู่หรือเปล่า” ความเย็นชาที่เขาแสร้งทำขึ้นมาเมื่อครู่หายไปภายในสองวิ

เขาไล่ตื้อไม่หยุด “พญายม ตอบสิ”

“เจ้าดูสิว่าข้าลำบากขนาดไหนกัน ครั้งที่แล้วถูกเจ้าเตะกระเด็น และเพิ่งกลับมาวันนี้”

“คนเราอย่าเลือดเย็นกับเพื่อนร่วมงานแบบนี้สิ”

พญายมทนไม่ได้ เธอยกมือ ตบเขาปลิวกระเด็นออกไปอีกครั้ง

จี้ฉางตามอยู่ด้านหลัง เขาเดินอย่างเชื่องช้า สุดท้ายแยกกันตรงปลายทาง และกลับไปยังห้องของตน

ไฟวิญญาณของจวนจี้ยังคงวางไว้ในห้องของเขา ด้านหน้าไฟทุกดวงนั้นมีธูปจุดอยู่ และมีของบูชาตั้งไว้

“ข้าจมปลักอยู่กับอดีตจริงหรือ” จี้ฉางนั่งขัดสมาธิอยู่ตรงหน้าไฟวิญญาณเหล่านั้น และเอ่ยพูดเสียงต่ำ “หรูหรู่ เจ้าว่าพี่เป็นคนแบบนั้นจริงหรือ”

ไฟวิญญาณไม่มีการตอบสนอง แต่กลับมีความรู้สึกอบอุ่นโอบล้อมเขาไว้

หลังคนตายจะกลายเป็นผี หลังผีตายจะกลายเป็นจะเป็นหนี่ หลังหนี่ตายจะเป็นซี

ไฟวิญญาณที่ไม่สว่างอีกต่อไปของครอบครัวเขา บัดนี้กลับกลายเป็นดวงไฟที่หลงเหลือเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตอันสับสนของเขา

ส่วนไฟอีกดวงหนึ่งนั้น สว่างเกินไป แสบตาเกินไป แสบตาจนทำให้คนไม่กล้าเข้าใกล้

[พี่คะ ไม่เป็นไรนะ...]

[ลูกทำได้ดีมากแล้ว...]

ข้างหูราวกับมีเสียงดังขึ้น แต่จี้ฉางรู้ดีว่านั่นคือเสียงที่เขาคิดไปเอง

เขารู้ว่าครอบครัวของเขาจะปลอบเขาแบบนี้

ความรู้สึกอบอุ่นโอบล้อมเขา จนค่อยๆ สลัดไอโหดเหี้ยมบนตัวทิ้ง

ขณะนี้เอง จู่ๆ นอกประตูก็มีเสียงขยับ

“ผู้พิพากษาจี้ เจ้าวางของอะไรที่ให้ผู้อื่นเห็นไม่ได้ไว้ในห้องกัน”

เสียงของฉินก่วงหวังดังขึ้นด้านนอก น้ำเสียงของเขาจริงจัง “ปลดผนึก แล้วให้ข้าเข้าไปดู”

จี้ฉางเดินออกมา คำนับเล็กน้อยทีหนึ่ง พร้อมเอ่ย “ข้าจะวางอะไรไว้ในห้อง ท่านฉินก่วงหวังคงไม่มีสิทธิ์มายุ่งนะขอรับ”

ฉินก่วงหวังยิ้มเยือก “ข้าเป็นพญายมตำหนักที่หนึ่ง ผีขุนพลทั่วทั้งตำหนักใต้พิภพ มีใครที่ข้าไม่มีสิทธิ์ยุ่งกัน”

สีหน้าของจี้ฉางสงบ เขาเอ่ย “แม้ท่านจะเป็นพญายมของตำหนักที่หนึ่ง แต่ผู้นำของสิบตำหนักใต้พิภพนั้นกลับเป็นเหยียนหลัวหวังแห่งตำหนักที่ห้า...อย่างน้อยๆ มันก็เป็นแบบนี้ ถูกไหม”

สีหน้าของฉินก่วงหวังมืดครึ้ม “เจ้าริอาจไม่เคารพข้างั้นหรือ เจ้าเจ้า จับตัวผู้พิพากษาต่ำต้อยนี่ที่ไม่เคารถพข้าซะ”

“ข้าจะสอบปากคำแทนเหยียนหลัวหวังเอง”

ริอาจถกเถียงข้า นี่มันเป็นการไม่ให้เกียรติเบื้องบน

จงใจใส่ผนึกกีดกันให้กับห้องตนเองแสดงว่าเขาต้องมีอะไรแน่ๆ มันไม่บริสุทธิ์ใจ

ข้ามาดูว่าเจ้าได้ทำเรื่องผิดกฎระเบียบไหมด้วยความหวังดี เพื่อไม่ให้เจ้าเผลอออกนอกลู่นอกทาง แต่เจ้ากลับมิยอมเปิดผนึก...ถือว่าเจ้าไม่ภักดี

“ผีขุนพลที่ไม่ให้เกียรติ ไม่บริสุทธิ์ใจ และไม่ซื่อสัตย์ ไม่มีสิทธิ์ที่จะนั่งอยู่บนตำแหน่งนี้”

ฉินก่วงหวังสีหน้าดุดัน สะบัดมือสั่งจับจี้ฉางไป

แต่น่าเสียหาย หากไม่ได้รับการอนุญาตจากจี้ฉาง แม้แต่ฉินก่วงหวังเองก็เข้าไปไม่ได้ อย่าว่าแต่ผีขุนพลอื่นๆ เลย

จี้ฉางยืนอยู่ใต้คานประตู เขาก้มคำนับเล็กน้อย “ขอโทษขอรับ ข้ามองว่าท่านฉินก่วงหวังกำลังใส่ร้ายข้อหาให้ข้าอยู่ หากข้าทำสิ่งใดผิดไป ก็ควรให้ท่านเหยียนหลัวหวังมาเป็นผู้พิพากษา”

ฉินก่วงหวังโมโหจนจะตายอยู่แล้ว เขาชี้ไปที่จี้ฉางพร้อมสั่งเสียงคำราม “เปิดผนึกกีดกัดออกให้ข้าเดี๋ยวนี้”

เสียงของจี้ฉางไม่ลนลานแม้แต่นิด เขายังคงพูดเสียงเรียบ “ผนึกนี้ท่านเหยียนหลัวหวังเป็นผู้สร้าง ขออภัยที่ข้าเองก็ไร้ความสามารถในการเปิด”

สีหน้าของฉินก่วงหวังย่ำแย่จนถึงขีดสุด

เขามั่นใจว่าจี้ฉางต้องเปิดออกแน่ๆ เพราะก่อนหน้านี้ที่ไท่ซานหวังมา เหยียนหลัวหวังไม่ได้อยู่ข้างๆ มันยังสามารถเข้าไปได้เลย

แต่วันนี้กลับบอกว่าเปิดไม่ออก มันตั้งใจอย่างเห็นได้ชัดเลย

“ข้าว่าเจ้าจองหองเกินไปแล้ว” ฉินก่วงหวังเอ่ยอย่างโมโห “หากวันนี้เจ้าไม่ได้รับบทลงโทษ กฎระเบียบของตำหนักใต้พิภพก็วุ่นวายหมดน่ะสิ หากทุกคนจองหองเช่นเจ้ามันจะได้ที่ไหนกัน”