ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1728

จี้ฉางมองดูแผ่นหลังเยือกเย็นที่บังอยู่หน้าตน

ไหนบอกว่า เขาไม่ต่างไปจากคนอื่นๆ ไง

ทำไมถึงยังออกมาปกป้องเขาแบบนี้อีก

เพียงแต่จี้ฉางก็คิดได้อย่างรวดเร็วว่าเขาคิดไปเอง ไม่ว่าจะผีขุนพลตนไหนในตำหนักที่ห้าก็ไม่ควรถูกเหยียดหยามเช่นนี้ และเหยียนหลัวหวังก็จะออกมาปกป้องแบบนี้เช่นกัน

และเขา...ก็ไม่ได้ต่างไปจากคนอื่นๆ จริงๆ

เช่นนั้นในใจของเธอ มีใครที่ไม่เหมือนคนอื่นบ้าง

เรื่องที่นางเคร่งเครียดนั้น จะเกี่ยวกับคนคนนั้นหรือเปล่า

ทางด้านนี้ต่อสู้กันขึ้นมาแล้ว แต่ในหัวใจของผู้พิพากษาจี้กลับซับซ้อนเหลือเกิน

แต่เรื่องเหล่านี้เหยียนหลัวหวังนั้นไม่รู้

เธอสะบัดแขนเสื้อ ไขว้มือไว้ด้านหลัง และมองฉินก่วงหวังจากเบื้องบน

ฉินก่วงหวังกลิ้งไปอยู่อีกด้าน เขาเสียหน้าจนสิ้น

“เหยียนหลัวหวัง การที่เจ้าปกป้องลูกน้องที่ทำผิดโดยโจ่งแจ้งแบบนี้ เจ้าคู่ควรที่จะเป็นผู้นำของทั้งสิบตำหนักจริงหรือ”

เหยียนหลัวหวังไร้ซึ่งสีหน้า เธอจ้องมองไปที่เขาเย็นๆ “จะคู่ควรไหม เจ้าเป็นคนตัดสินหรือ”

“อีกอย่าง ไฟวิญญาณของผู้พิพากษาจี้ข้าเป็นคนเอากลับมาให้เขาเอง”

ฉินก่วงหวังราวกับจับจุดอ่อนของเอได้

เขาไม่สบอารมณ์เหยียนหลัวหวังมานานแล้ว แค่ผู้หญิงคนหนึ่งกลับได้เป็นผู้นำทั้งสิบตำหนัก เอาพญายมตำหนักที่หนึ่งอย่างเขาไปไว้ในตำแหน่งไหนกัน

แต่ผู้หญิงคนนี้ยังเก่งกาจขนาดนี้อีก สู้ยังสู้ไม่ได้เลย

ดังนั้นฉินก่วงหวังจึงหวังจะโจมตีเธอผ่านด้านที่เธอทำผิดกฎ และลากเธอลงมาจากตำแหน่ง

“หน็อยแน่ ที่แท้ก็เหยียนหลัวหวังนี่เองที่แอบเอาไฟวิญญาณไป” ฉินก่วงหวังหัวเราะเย็น “เหยียนหลัวหวัง เจ้าที่เป็นถึงพญายมกลับทำผิดกฎเพื่อเรื่องส่วนตัว ยังจะมีหน้ามาบอกว่าตนเองสมกับเป็นผู้นำของสิบตำหนักอีก”

เวลานี้เอง กลับมีเสียงสองเสียงส่งมา

ตูซื่อหวังจดจ้องด้วยความโมโห “ข้าบอกแล้ว ผู้หญิงน่ะเป็นพญายมไม่ได้ ผู้หญิงน่ะเห็นแก่ความรู้สึกส่วนตัวเป็นที่สุด”

“พวกเจ้าดู นี่เพิ่งผ่านไปนานเท่าไรเอง ก็ปกป้องลูกน้องที่ผิดโดยโจ่งแจ้งเช่นนี้”

ดวงตาของผิงเติ่งหวังกระพริบ เขาประเมินจี้ฉาง และพูดถอนหายใจ “ผู้พิพากษาจี้หล่อเหลาเช่นนี้ เหยียนหลัวหวังจะปกป้องเขาก็ไม่แปลก...”

ประโยคนี้ เหลือเพียงพูดออกมาตรงๆ ว่าพวกเขามีความสัมพันธ์ไม่ซื่อกัน เหยียนหลัวหวังจึงเข้าข้างเขาเพราะความรู้สึกส่วนตัว

ฉินก่วงหวังถูกจี้จนเกรี้ยวกราดขึ้นมาอย่างที่คิด เขารู้สึกเพียงไม่ควรมีผู้หญิงมาอยู่ในระบบตำหนักใต้พิภพ เพราะมันช่างน่าอับอายเหลือเกิน

“เหยียนหลัวหวัง เจ้ามีอะไรจะพูดอีก”

หลุนจ้วนหวังที่ไม่รู้มาตั้งแต่เมื่อไรถามอย่างสงสัย “เรื่องอะไรกันถึงได้โวยวายกันใหญ่เช่นนี้”

ไม่นานนักไท่ซานหวังก็ลากฉู่เจียงหวังมา ซ่งตี้หวังและอู้กวนหวังก็ตามกันมาติดๆ

เมื่อได้ยินความเป็นไปของเรื่อง เหล่าพญายมก็ต่างมองไปที่จี้ฉางด้วยสายตาประเมิน

สีหน้าของเหยียนหลัวหวังกลับไม่เปลี่ยนไปแม้แต่นิด แม้แต่แววนัยน์ตายังไม่เคลื่อนไหว

ฉินก่วงหวังรีบรับบทผู้คุมสถานการณ์ขึ้นมา เขาเอ่ยเสียงดุ “ตอนนี้เหยียนหลัวหวังทำผิดกฎเพราะความรู้สึกส่วนตัว โดยการแอบขโมยไฟวิญญาณในตำหนักสามภพให้บุรุษบำเรอของนาง การกระทำเช่นนี้มันย่ำแย่และร้ายแรงยิ่งนัก ข้าขอเสนอให้ ยึดตำแหน่งเหยียนหลัวหวังของนาง ทุกท่านไม่มีปัญหากันใช่ไหม”

เพียงแค่ประโยคสั้นๆ ไม่กี่ประโยค ก็ทำไฟโทสะจี้ฉางแผดเผาขึ้นมาบนหัวทันที

“ข้าและท่านเหยียนหลัวหวังไม่ได้มีความสัมพันธ์ส่วนตัวกันแต่อย่างใด” เขาเอ่ยเสียงเย็น “ท่านฉินก่วงหวังแค่เอ่ยปากพูดขึ้นลอยๆ เช่นนั้นผู้ที่ตัดสินโดยไม่รอบคอบอย่างฉินก่วงหวังมีสิทธิ์อะไรไปนั่งอยู่บนตำแหน่งพญายมตำหนักที่หนึ่งล่ะ”

ไฟโทสะในใจของเขาลุกโชนขึ้นมาโดยสิ้นเชิง ว่าเขาได้ แต่หากเดือดร้อนไปถึงท่านเหยียนหลัวหวัง จี้ฉางก็เกรี้ยวโกรธขึ้นมาในทันที สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น

ฉินก่วงหวังพูดดุ “พญายมอย่างพวกเรากำลังคุยกัน ขุนพลผีต่ำต้อยอย่างเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาพูดแทรก”

พูดจบ ก็จะยกฝ่ามือสายฟ้าครึ้มไปที่จี้ฉางอีกครั้ง

ฉินก่วงหวังโมโหจะตายแล้ว เขากัดฟันจดจ้องฉู่เจียงหวัง

ไอ้เจ้ารู้จักแค่กินกับก่อกวน

ตูซื่อหวังส่งเสียงหึเย็นๆ ทีหนึ่ง “ก่อนหน้านี้ไม่ได้มีกฎข้อนี้ แต่ข้าคิดว่าในเมื่อมันเกิดปัญหา เราก็ถือโอกาสเพิ่มกฎข้อนี้เข้าไปในวันนี้เลย”

“ตอนนี้ พวกเรามีสามเสียง” ตูซื่อหวังเยาะเย้ย “เหยียนหลัวหวัง ผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างเจ้า...เชื่อฟังพวกข้าเถอะ เลิกใช้ความรู้สึกส่วนตัวของเจ้าปกป้องจี้ฉางได้แล้ว”

สีหน้าของเหยียนหลัวหวังยังคงไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก เธอหัวเราะเย้ย “พญายมตำหนักสิบ...ให้ฟังเสียงของพวกเจ้าทั้งสามที่อ่อนแอที่สุดงั้นเหรอ”

แกร๊ก...แกร๊ก...

เธอไม่ได้เอ่ยพูดอะไร เพียงแต่หักข้อมืออย่างไร้สีหน้า จนข้อนิ้วถูกกดเป็นเสียงดังกรอบแกรบ

สีหน้าของฉินก่วงหวังและตูซื่อหวังเปลี่ยนไปในทันที

เวลานี้เอง หลุนจ้วนหวังก็ได้เข้าร่วม ใบหน้าของเขาเปื้อนยิ้ม และเอ่ยพูดราวกับมาป่วนให้วุ่นกว่าเดิม “ข้าเห็นด้วยกับเรื่องที่ตั้งกฎข้อใหม่นะ ทุกคนมีอะไรก็คุยกันดีๆ สิ”

ฉินก่วงหวังพูดเสียงเย็น “ตอนนี้สี่เสียงแล้ว”

“คนส่วนมากเห็นด้วย เหยียนหลัวหวังเจ้ายังมีอะไรให้พูดอีก” ในใจของฉินก่วงหวังเริ่มตื่นเต้นขึ้นมา แววตาของเขาเป็นประกาย

หากกำจัดเหยียนหลัวหวัง งั้นพญายมตำหนักที่หนึ่งอย่างเขา ก็ต้องได้เป็นผู้นำของทั้งสิบตำหนักน่ะสิ

ในเวลาสำคัญเปี้ยนเฉิงหวังมาถึงพอดี เขาเอ่ย “ข้าไม่เห็นด้วย”

สีหน้าของเขาเฉยเมย ไม่มีความรู้สึกใดๆ “พื้นฐานของกฎคือความรู้สึกในแดนมนุษย์ ไฟวิญญาณที่ดับหากไม่มีครอบครัวมารับก็กำจัดทิ้ง หากมีครอบครัวมารับก็ให้เขาเอาไป ข้าไม่รู้สึกเรื่องนี้มันมีปัญหาอย่างไร”

พูดจบก็มองไปทางฉินก่วงหวัง และเอ่ยเยาะเย้ย “ต่อให้เป็นพวกท่าน พวกท่านมั่นใจเหรอว่าตนเองจะไม่มีวันตายอีกครั้งแล้วน่ะ”

ทุกคน “......”

เอาล่ะ ตอนนี้คนเห็นด้วยและไม่เห็นด้วยมีสี่เสียงเท่ากันพอดี

ทุกคนพร้อมใจกันมองไปที่ซ่งตี้หวังและอู้กวนหวัง