ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1729

แม้ว่าซ่งตี้หวังจะเป็นนกสองหัว แต่เขาสามารถมองออกอย่างชัดเจน

ในสถานการณ์ปัจจุบัน ความสามารถของเหยียนหลัวหวังนั้นเก่งกาจที่สุด หากหาเรื่องเธอเข้าคงไม่มีข้อดีอะไร

ซ่งตี้หวังเอ่ย “ข้าคิด ไฟที่ดับแล้วเมื่อถูกครอบครัวเอาไปก็ถือเป็นการกำจัดอย่างหนึ่ง”

อู้กวนหวังได้ยินแล้วก็เข้าใจทันที เขารีบพูดต่อ “ใช่ เดิมทีไฟเหล่านั้นก็จะถูกกำจัด และไม่เข้าวัฏจักรอยู่แล้ว เป้าหมายหลักของมันคือสามารถทำให้ตำหนักสามสามารถทำงานต่อได้อย่างปกติ ไฟที่ถูกนั้นจะกำจัดอย่างไรไม่ใช่เรื่องสำคัญ ถูกครอบครัวเอาไปก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่นัก”

เมื่อทั้งคู่ออกเสียง สถานการณ์ก็พลิกผันไปพริบตา ฉินก่วงหวังโกรธแทบตาย

“จะเหมือนกันได้ยังไงล่ะ หากไฟที่ถูกเอาไปกลับมามีแสงอีกครั้ง ก็ต้องกลับสู่ในตำหนักสามภพใหม่น่ะสิ ถึงเวลานั้นจะให้ไฟวิญญาณเข้าวัฏจักรไหม แต่มันออกนอกตำหนักสามภพไปแล้ว จะจัดการอย่างไร”

ไท่ซานหวังพูดอย่างเหยียดหยาม “นับแต่โบราณตำหนักสามภพเคยมีบันทึกที่ไฟกลับมาสว่างอีกครั้งบ้างไหม”

ฉินก่วงหวังสะอึก

ก็ไม่มี แต่เผื่อล่ะ

เปี้ยนเฉิงหวังพูดขึ้นนิ่งๆ “ฉินก่วงหวัง หากเจ้าตายอีกรอบ เจ้าที่เป็นพญายมยังไม่สามารถทำให้ไฟของเจ้าสว่างขึ้นได้อีกครั้งเลย อย่าว่าแต่ผีหรือวิญญาณทั่วไป”

ฉู่เจียงหวังบ่นอุบ “นั่นน่ะสิ ห่วงแต่เรื่องไม่เข้าท่า แม้หลังผีตายจะกลายเป็นหนี่ แต่เจ้าเคยเห็นหนี่ไหม ใช้สิ่งนี้มาเหตุผลมันฝืนเดินไปหรือเปล่า”

ใบหน้าของฉินก่วงหวังเต็มไปด้วยโทสะ “เจ้า…”

ปากของฉู่เจียงหวังขยับอย่างรวดเร็ว “กินผักเยอะๆ ดีต่อร่างกาย ยุ่งเรื่องคนอื่นให้มันน้อยๆ จะน่าเชื่อถือขึ้น ฉินก่วงหวังข้าว่าเจ้าเลิกจุ้นจ้านดีกว่า”

เขามองไปทางเหยียนหลัวหวังปริบๆ “ใช่ไหม พี่เหยียนหลัวหวัง เนื้อแกะย่างที่พี่เหยียนหลัวหวังกินเมื่อครั้งที่แล้วเราจะไปกินอีกเมื่อไรหรือ”

เหล่าพญายมกรอกตา

ฉินก่วงหวังสะบัดแขนเสื้ออย่างโกรธเคือง เขาพยายามกู้ศักดิ์ศรี “หึ งั้นข้าไม่สนใจแล้ว หากถึงเวลาเกิดปัญหาอะไรไม่ต้องมาหาข้า”

เหยียนหลัวหวังกระตุกมุมปาก และเอ่ยพูดเสียงเรียบ “ไม่ต้องห่วง ข้าไปหาฉู่เจียงหวังก็ไม่มีทางไปหาเจ้าแน่”

ฉู่เจียงหวังยิ้มอย่างประจบ “นั่นน่ะสิ”

เดี๋ยวนะ!

อะไรคือยอมมาหาเขาดีกว่าไปหาฉินก่วงหวัง

“หมายความว่ายังไง ข้าไม่แย่ไปกว่าฉินก่วงหวังนี่นา หากเรื่องความสามารถ ฉินก่วงหวังอยู่อันดับสุดท้ายเลย”

ฉู่เจียงหวังเป็นคนตรงๆ และปากไว ฉินก่วงหวังเกือบจะโมโหจนกระทืบเท้า

ใบหน้าของเขามืดครึ้มราวกับก้นหม้อ และจากไปอย่างโกรธเคือง ก่อนจากไปเขายังถลึงตาใส่จี้ฉางไปทีหนึ่ง

เพราะไอ้ผู้พิพากษาหน้าติ๋มนี่แท้ๆ วันนี้เขามานอกจากจะไม่ได้อะไรแล้ว ยังถูกเหยียนหลัวหวังตบไปสองทีอีก

ไม่มีใครน่าอึดอัดยิ่งไปกว่าเขาแล้ว

หลังฉินก่วงหวังจากไป ตูซื่อหวัง ผิงเติ่งหวังและจ้วนหลุนหวังก็จากไปตามๆ กัน

ฉินก่วงหวังแอบบ่นอุบอิบ “พวกชอบดูถูกผู้อื่น ไม่ยอมรับว่าผู้หญิงเก่งกว่า แต่ก็ไม่กล้าแข่งขันด้วยความสามารถ สวะ”

หากพวกมันรู้ว่าพ่อแท้ๆ ของท่านเหยียนหลัวหวังคือจักรพรรดิเฟิงตูล่ะก็ เดาว่าพวกมันคงใช้ชีวิตอย่างเจียมตัวทันทีเลยล่ะ

ไท่ซานหวังรู้ความลับนี้ แต่เขาไม่มีทางพูดหรอก…

เพราะนี่เป็นถึงข้อมูลทางทหารที่แสนสำคัญเชียว

ซ่งตี้หวังคำนับเหยียนหลัวหวังทีหนึ่ง จากนั้นเอ่ย “หากมิมีเรื่องอื่นๆ พวกข้าก็ไปก่อนแล้ว”

เหยียนหลัวหวังพยักหน้าอ่อนๆ

เปี้ยนเฉิงหวังเอ่ยถาม “ข้าว่าร่างกฎขึ้นมาไหม จากนี้ไฟที่ดับแล้วครอบครัวสามารถมารับไปได้ หากไม่มีคนมารับก็กำจัดเป็นช่วงเช่นเคย”

เหยียนหลัวหวังพยักหน้า “ลำบากเจ้าด้วย”

เปี้ยนเฉิงหวังโบกมือจากไป

ฉู่เจียงหวังยังคงตามตื้อเหยียนหลัวหวัง “พี่เหยียนหลัวหวัง~”

สีหน้าของเหยียนหลัวหวังมืดครึ้ม และเอ่ยหมดคำพูด “แค่ของกินคำหนึ่งเจ้าต้องทำขนาดนี้เลยหรือ”

ฉู่เจียงหวังรีบเอ่ยตอบ “แน่นอนสิ ข้าบรรลุระดับมาได้ด้วยกันการกิน ดังนั้นข้าทำแค่เพื่อการกินที่ไหนกัน ข้าทำเพื่อการบำเพ็ญวิชาของข้าต่างหาก”

เหยียนหลัวหวัง ”……”

เห็นว่าเขากำลังจะตื้อต่อ เธอรู้สึกกลัวเขา จึงรีบหยิบ ‘เนื้อ‘ อบแห้งรสพริกที่ห่อไว้อย่างเรียบร้อยออกมาจากในแหวน

ฉู่เจียงหวังกอด “เนื้ออบแห้ง” วิ่งหนูจู๊ดในทันที

“ขอบคุณพี่เหยียนหลัวหวังมาก!“

“……”

ไท่ซานหวังมองไปทางเธอ “ข้าล่ะ พี่สาวเหยียนหลัวหวัง ข้าก็อยากได้”

บนหน้าผากของเหยียนหลัวหวังนูนเป็นเส้นเลือดสี่เหลี่ยม

ไม่ซานหวังจับแขนเสื้อของนางไว้และโยกเยก “พี่…”

ฟิ้ว

ไท่ซานหวังบินอิกไปอีกแล้ว

จี้ฉางอ้าปาก มองดูไท่ซานหวังที่หายไปจากขอบฟ้าหลังจากเสียงฟิ้ว

เจ้านี่เป็นแบบนี้มาโดยตลอดหรือ

ทุกครั้งเสนอหน้ามาให้เหยียนหลัวหวังกระทืบ โดยไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยแต่นิด

เพียงแค่เมื่อเห็นไท่ซานหวังถูกต่อยกระเด็น อารมณ์ของเขาก็ดีขึ้นอย่างน่าประหลาด

เขากำลังคิดบางอย่าง ก็เห็นเหยียนหลัวหวังหันหน้ามามองเขา

จี้ฉางรีบยืนดีๆ ทันที และเอ่ยพูดอย่างเชื่อฟัง “ขอบคุณท่านที่ช่วยข้าขอรับ”

เหยียนหลัวหวังมองเขาทีหนึ่ง และเอ่ยตอบ “ไม่เป็นไร”