ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 174

ซู่เป่าถือยันต์สีเหลืองไว้ในมือ ขมวดคิ้วและจ้องมองไปที่ผ้าสีน้ำเงินที่ปลิวไปตามสายลม

“ผีตายโหงตัวนี้เจ้าเล่ห์เกินไป” ซู่เป่าพูด “เธอ...หือ”

มู่กุยฝานตอบ “มีอะไรเหรอ”

ซู่เป่าชี้ไปที่ศพของเด็กหญิงในระยะไกล “พ่อคะ ตาเธอปิดอยู่”

มู่กุยฝานมองและเห็นแบบนั้นจริง ๆ

เมื่อครู่ไม่มีใครสังเกตเห็นความผิดปกติของศพเด็กหญิง แต่เขาและซู่เป่าติดตามอยู่ตลอด

เดิมทีศพเด็กหญิงดวงตาเบิกโพลง แต่ตอนนี้เธอกลับหลับตา

มู่กุยฝานพูด “ศพผู้ชายเมื่อคืนดูไม่เป็นแบบนี้เลย...”

ตอนศพชายคนนั้นอยู่ในแม่น้ำ ตาขาวของเขากลอกขึ้น หลังจากที่ถูกกู้ขึ้นมาลูกตาเขาก็กรอกไปมาสองครั้งและขยับตามเขา

ซู่เป่าจ้องไปที่แม่น้ำอยู่นาน แล้วจู่ ๆ เธอก็พูดขึ้นว่า “หนูเข้าใจแล้ว...เราคิดผิดค่ะพ่อ”

มู่กุยฝาน “หืม”

ซู่เป่าพูด “น่าจะมีผีตายโหงสองตัว ตัวหนึ่งดุร้ายมากและอีกตัวหนึ่งไม่ดุ ตัวที่จับพ่อเมื่อวานน่าจะเป็นตัวที่ดุมากตัวนั้น ส่วนตัวที่ไม่ดุน่าจะสิงร่างพี่สาวคนนี้”

มู่กุยฝานเข้าใจแล้ว “ถ้าอย่างนั้นคนที่ตกลงไปในน้ำเมื่อคืนนี้คือเด็กผู้หญิงสองคน เด็กที่ชื่อจวินเอ๋อร์ตายไปนานแล้ว เธอถูกผีตายโหงที่ไม่ดุร้ายเข้าสิงและกลายเป็นเหยื่อล่อ หลังจากเด็กผู้ชายช่วยเด็กหญิงสองคนเมื่อคืนนี้ หลังจากนั้น เขาก็เห็นจวินเอ๋อร์ที่เป็นเหยื่อล่ออยู่ในน้ำ เขาจึงลงไปในน้ำอีกรอบ และถูกผีตายโหงที่ดุร้ายนั่นฆ่าตาย”

ซู่เป่าพยักหน้า และยกนิ้วโป้งให้ “พ่อฉลาดมาก!”

มู่กุยฝานยักคิ้วอย่างอวด ๆ “มันแน่นอนอยู่แล้ว”

ซู่เป่าพูด “พี่สาวสองคนที่ตกน้ำเมื่อคืนนี้ตกลงไปในน้ำได้ยังไง ตอนอยู่ในน้ำเห็นพี่จวินเอ๋อร์ไหมคะ”

มู่กุยฝานพูด “พ่อตรวจสอบให้หนูแล้ว เด็กหญิงสองคนนั้นเห็นผิวแม่น้ำสะท้อนแสงไฟสวยเลยเข้าไปใกล้เพื่อจะถ่ายรูปภาพบรรยากาศ แล้วก็ตกลงไปโดยไม่คาดคิด”

“พวกเขาไม่เห็นจวินเอ๋อร์ที่ตายแล้ว แต่แค่รู้สึกเหมือนกับถูกลากออกไป ตอนนั้นพวกเขาตกใจมากจนไม่แน่ใจว่าจริง ๆ แล้วถูกลากออกไปหรือถูกน้ำพัดไปกันแน่”

“แล้วจู่ ๆ เด็กผู้ชายก็เดินผ่านมาและรีบช่วยพวกเขาขึ้นมาได้ทัน ขณะที่เด็กผู้ชายกำลังเข้าใกล้ฝั่งเขาก็ได้ยินเสียงดังอีกครั้ง และจากนั้นก็มีคนตะโกนว่า 'ช่วยด้วย'...”

เมื่อพูดถึงตรงนี้พ่อลูกก็เข้าใจทันทีว่าเด็กผู้ชายคนนั้นช่วยทั้งสองคนได้สำเร็จ และจริง ๆ แล้วจะต้องไม่มีใครตาย

ปัญหาอยู่ที่จวินเอ๋อร์ถูกผีตายโหงเข้าสิง

เมื่อมู่กุยฝานลงไปที่ริมน้ำเพื่อตรวจสอบ เขาเห็นจวินเอ๋อร์ที่ตายแล้วยืนตัวตรงอยู่ใต้ต้นไทรที่ซ่อนอยู่

ช่วงนี้น้ำในแม่น้ำไม่เพิ่มระดับ จวินเอ๋อร์ที่ตายไปแล้วจึงไม่สามารถปีนขึ้นฝั่งได้ด้วยตัวเอง แม้ว่าเธอจะถูกกิ่งไม้เกี่ยวไว้ก็ยังไม่สามารถเหยียดตัวยืนขึ้นมาได้

ซู่เป่าถือยันต์สีเหลืองด้วยมือทั้งสองข้างอย่างกลุ้มใจ “ตอนนี้หนูเข้าใจแล้ว แต่หนูไม่รู้ว่าจะจับผีสองตัวนี้ได้ยังไง”

ผีทั้งสองตัวน่าจะเห็นเธอแล้วจึงไม่เข้าใกล้ฝั่งง่าย ๆ

มู่กุยฝานหลุบตาลงและพูดเสียงเบา “ซู่เป่า คืนนี้พ่อจะพาหนูขึ้นเรือ เอาไหม”

ดวงตาของซู่เป่าเป็นประกาย และรีบยกมือขึ้นทันที “อื้อ ๆ!”

“แต่พ่อ ผีผู้หญิงน่าจะจำเราได้นะ เราต้องไปแต่งตัวดูกันหน่อย” เธอป้องปากกระซิบ

มู่กุยฝานอุ้มเธอขึ้นมากอดไว้ในอ้อมแขน และแก้ไขคำพูด “มันคือการปลอมตัว”

ซู่เป่า “อื้อ ๆ เพื่อไม่ให้จำได้ ทำไมพ่อไม่แต่งตัวเป็นป้าล่ะ”

มู่กุยฝาน “??”

**

เมื่อเห็นว่ามู่กุยฝานและซู่เป่าออกไปแล้ว ซ่างชิงเป่ยก็เก็บโทรศัพท์และรีบออกไป

ผู้ประกาศข่าวเบียดเข้ามามากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะอยากจะถ่ายภาพข่าวศพเด็กหญิงที่ถูกกู้ขึ้นได้เป็นครั้งแรก แต่พวกเขาก็ถูกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยขวางไว้ด้านนอกสวนสาธารณะ

ซ่างชิงเป่ยเดินออกไปโดยไม่สนใจที่จะถ่ายรูป

เขามีข่าวที่น่าตกใจกว่านั้น!