ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1777

เมื่อเห็นเหยาหลิงเยว่ร้องเอาแต่ใจว่าต้องการขอแบ่งมรดก

ซูอีเฉินหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินเข้าไปจับข้อมือเธอไว้

ในฝ่ามือของเธอยังคงประคองแมลงตัวเล็กๆ ที่ต่างพากันสั่นกลัวอยู่

แมลงตัวที่หนึ่ง เฮ้…พวกเราแกล้งตายอยู่นานแล้วนะ ขยับได้หรือยัง?

แมลงตัวที่สอง แนะนำว่าอย่าขยับ! คนตรงหน้านี่เป็นถึงจักรพรรดิเลยนะ!

แมลงตัวที่สาม ฮือๆ ตอนที่เธอบอกว่าจะมาหลอกคนอื่น ก็ไม่ได้บอกว่าจะมาหลอกคนที่เป็นถึงระดับจักรพรรดินี่นา!

แมลงตัวที่สี่ แม่จ๋า! คืนนี้ไม่ต้องรอหนูกลับไปกินข้าวนะ หนูคงกลับไม่ได้แล้ว!

ซูอีเฉิน “?”

เดี๋ยวนะ ทำไมตอนที่เขามองแมลงพวกนี้ เขาถึงได้ยินพวกมันบ่นพึมพำล่ะ?

เหยาหลิงเยว่มองเขาด้วยความบริสุทธิ์ใจ “มีอะไรหรือ?”

ซูอีเฉินจ้องไปที่แมลง “พวกมันพูดได้”

เหยาหลิงเยว่ “?”

เธอมองดูแมลงในมือ แล้วจู่ๆ ก็เบิกตากว้าง ก่อนจะหันมามองซูอีเฉินด้วยแววตาที่เปล่งประกายขึ้นเรื่อยๆ

“คุณก็ได้ยินเหมือนกันเหรอ?”

ซูอีเฉินพยักหน้า “ใช่”

ที่แท้เธอก็ได้ยินด้วยหรือ?

ใช่แล้ว เหยาหลิงเยว่เป็นทายาทของจอมขมังเวท จอมขมังเวทสามารถฟังเสียงจากธรรมชาติ ภูเขา และสายน้ำได้...

ดังนั้นการที่เธอได้ยินเสียงแมลงพูดจึงไม่ใช่เรื่องแปลก แต่เขาที่ได้ยินนั้นมันออกจะผิดปกติอยู่บ้าง

ซู่เป่ามองลุงใหญ่ด้วยความประหลาดใจ “หนูยังฟังไม่ออกเลย แต่ลุงใหญ่กลับฟังออก!”

แม้เธอจะฟังไม่ออก แต่ในฐานะที่เธอเป็นเจ้าแห่งวิถีสวรรค์ หากอยากรู้ว่าแมลงกำลังพูดอะไร เธอก็สามารถใช้กฎแห่งวิถีเพื่อ ‘แปล’ เสียงของพวกมันได้อยู่ดี

ลุงใหญ่ที่ได้ยินเสียงแมลงโดยตรงแบบนี้ถือว่าไม่ธรรมดาแล้ว

ท่านบรรพบุรุษถามขึ้นว่า “นี่มันเป็นเพราะอะไร?”

ซู่เป่าส่ายหน้า “อันนี้หนูก็ไม่รู้เหมือนกัน”

ซืออี้หรานเสริมว่า “ทุกคนต่างมีวาสนาของตัวเอง บางคนตายไปก็เป็นแค่ผีธรรมดา แต่บางคนกลับตื่นรู้กลายเป็นผีบำเพ็ญได้”

สุดท้ายแล้วทุกอย่างก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตา

ซูอีเฉินยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆ เขาประคองมือของเหยาหลิงเยว่ไว้ ก่อนจะพลิกมือ เอาแมลงที่แกล้งตายอยู่ในมือเธอใส่ลงในถุงพลาสติก

จากนั้นก็หยิบผ้าชุบน้ำขึ้นมา และเช็ดมือให้เหยาหลิงเยว่อย่างพิถีพิถัน

พลางปลอบเธอว่า “คนดี เราอย่าไปเกาะมรดกของท่านบรรพบุรุษกินเลย ไม่ต้องไปหวังทรัพย์สินของท่าน”

เหยาหลิงเยว่ “แต่ท่านบรรพบุรุษเป็นฝ่ายหลอกฉันก่อน!”

ท่านบรรพบุรุษว่า “ข้าหลอกเจ้าเรื่องอะไร?”

เหยาหลิงเยว่ตอบ “หลอกให้หนูจับแมลงไง!”

เธอพยายามจับอยู่ตั้งนาน แต่พอจับไม่ได้เลยสักตัวถึงได้รู้ว่าถูกหลอกเข้าแล้ว

ท่านบรรพบุรุษทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่สุดท้ายก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ “ท่านบรรพบุรุษเองก็ไม่รู้ว่าสวนนี้ไม่มีแมลง! ก็แก่แล้วความจำมันเลอะเลือนไป จำไม่ค่อยได้แล้ว”

เหยาหลิงเยว่สวนกลับ “เมื่อครู่ท่านเพิ่งพูดเองว่าไม่มีแมลง!”

“ก็ได้! แต่ฉันก็ยังอยากทำให้ความปรารถนาของคุณสำเร็จอยู่ดี…”

ซูอีเฉินจับมือเธอแนบเข้ากับใบหน้าของเขา

สายตาคู่สวยของเขาจ้องเหยาหลิงเยว่แน่นิ่ง และพูดอย่างอ่อนโยนว่า “วางใจเถอะ สามีของคุณต้องการอะไรก็จะหาด้วยตัวเอง”

“ตอนนี้ผมมีความปรารถนาใหม่ คุณน่าจะทำให้ได้…”

เหยาหลิงเยว่ตาเป็นประกาย “หืม? อะไร? บอกมาเลย…”

ทันใดนั้น ซูอีเฉินก็โน้มตัวลงจูบเธอ

เหยาหลิงเยว่ตาโต อ๋อ ความปรารถนานี้เองหรือ?

เธอทำให้ได้!

นานแค่ไหนก็ทำได้!

เหยาหลิงเยว่กอดซูอีเฉินไว้

เธอจูบเขาไม่หยุดเหมือนนกหัวขวานพลางพูดว่า “อันนี้ฉันทำได้!”

ซูอีเฉิน “…”

คิดไปคิดมาก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้

นี่แหละ คนที่เขารอคอยมาตลอด ก็เป็นแบบนี้เอง

เขากอดเธอไว้แน่น…

(ความเร็ว 49…ความเร็ว 89…ความเร็ว 180…ความเร็ว 280…ความเร็ว 0 ความเร็ว 180…ความเร็ว 280…ความเร็ว 0. ความเร็ว 15…ความเร็ว 15…ความเร็ว 280…)