ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1776

เหยาหลิงเยว่เห็นซู่เป่าก็พุ่งเข้าไปหาด้วยความดีใจ

“ซู่เป่า! มาจับแมลงกัน!” เธอดึงมือซู่เป่าอย่างร่าเริง

ซู่เป่าถามด้วยความสงสัย “ทำไมต้องจับแมลงด้วยล่ะ?”

เหยาหลิงเยว่ทำหน้าลึกลับ “ช่วยท่านบรรพบุรุษทำงานน่ะ ถ้าจับแมลงครบหนึ่งร้อยตัวก็จะได้แบ่งทรัพย์สินของท่าน!”

ซู่เป่านิ่งไป “…”

เธอใช้จิตเทพตรวจดูสวนดอกไม้รอบๆ ซึ่งท่านบรรพบุรุษดูแลอย่างดีจนแทบไม่มีแมลงสักตัว

อีกอย่าง จะมีแมลงตนไหนกล้าบุกเข้ามากัดกินดอกไม้ในสวนของจักรพรรดิได้?

ท่านบรรพบุรุษช่างหลอกล่อคนเก่งจริงๆ

ซู่เป่าตรวจพบว่าภายในบ้านมีการปิดกั้นพลังจิตเทพไว้ เห็นได้ชัดว่าท่านบรรพบุรุษกำลังพูดคุยเรื่องสำคัญกับลุงใหญ่ จึงหาทางเลี่ยงป้าสะใภ้ใหญ่！

ซู่เป่าพูดอย่างจริงจังว่า “ป้าสะใภ้ใหญ่ ลองหาดูแมลงก่อนนะคะ! เดี๋ยวหนูไปหาลุงใหญ่ก่อน”

เหยาหลิงเยว่พยักหน้า “อื้มๆ!”

เธอตั้งใจจับแมลงต่อไปอย่างขะมักเขม้น！

ซู่เป่าเลือกที่จะไม่เปิดเผยความจริง เพราะรู้ว่าป้าสะใภ้ใหญ่รอคอยลุงใหญ่มานานแล้ว เธอไม่อยากให้ป้าสะใภ้ใหญ่ต้องกังวลใจอีก

เพราะป้าสะใภ้ใหญ่เองก็ไม่สามารถอยู่ในโลกหลังความตายได้นานเกินไป…

“ลุงใหญ่เป็นอะไรหรือเปล่า?” ซู่เป่ารีบถามทันทีที่เข้ามาในบ้าน

ท่านบรรพบุรุษตอบก่อนว่า “ลุงเจ้าเข้าใกล้ประตูจิ่วโยวก็จะเริ่มโปร่งใสขึ้น”

ซู่เป่าชะงักไปและหันไปถามลุงใหญ่ “โปร่งใสหรือว่ากำลังจะสลายหายไป?”

คำถามนั้นทำให้ทั้งท่านบรรพบุรุษและซูอีเฉินนิ่งไปครู่หนึ่ง

ซูอีเฉินยกมือขึ้นดู “น่าจะเป็นแค่โปร่งใส…”

ซู่เป่าจับมือเขาไว้เพื่อตรวจสอบและพูดว่า “ถ้าเป็นการสูญสลายวิญญาณ มันจะไม่โปร่งใสหรอก สูญสลายแล้วก็คือสูญสลาย ไม่สามารถกลับมาเป็นก้อนวิญญาณได้อีก”

ซูอีเฉินถอนหายใจด้วยความโล่งอก แค่ไม่ถึงตายก็ดีแล้ว

“แล้วนี่ลุงเป็นอะไร?” เขาขมวดคิ้วมองดูมือตัวเอง

ซู่เป่าตรวจดูอีกครั้งก่อนจะพูดว่า “เป็นเพราะลุงยังอ่อนแอเกินไปเลยเข้าไปในจิ่วโยวไม่ได้”

“โดยปกติแล้ว ผีธรรมดาไม่สามารถเข้าไปในจิ่วโยวได้ แม้ว่ากฎแห่งวิถีของจิ่วโยวจะไม่ทำลายผีที่เข้าไปโดยอัตโนมัติ แต่กฎแห่งวิถีในจิ่วโยวก็รุนแรงเกินกว่าผีทั่วไปจะทนไหว ผีที่อ่อนแอเกินไปจะถูกบดขยี้อย่างไร้รูปแบบเมื่อเข้าใกล้จิ่วโยว”

“แต่ลุงใหญ่คงเป็นเพราะตอนยังมีชีวิตกินของจากจิ่วโยวเยอะเกินไป…”

การที่กินของเหล่านั้นมากเกินไป แม้จะยังไม่ตาย แต่กลับเป็นการฝึกบำเพ็ญวิญญาณไปโดยไม่รู้ตัว

นี่คือเหตุผลที่ทำให้มือขวาของเขาโปร่งใสเมื่อเข้าใกล้จิ่วโยว แต่ก็ไม่ได้สลายหายไป

“อย่างนี้นี่เอง ถ้าอย่างนั้นคงต้องฝึกบำเพ็ญตนให้แข็งแกร่งขึ้นก่อนสินะ…”

ซู่เป่าพยักหน้า “ก็คงเป็นอย่างนั้น เพราะไม่มีทางอื่นแล้ว…”

เหยาหลิงเยว่ทำหน้าอึ้ง “ท่านบรรพบุรุษหลอกหนู?”

ท่านบรรพบุรุษรู้ตัวว่าพูดพลาดไปจึงรีบแก้ว่า “ข้าหมายความว่าในสวนไม่น่าจะมีแมลงมากขนาดนั้น…ท่านบรรพบุรุษดูแลสวนอย่างดีตลอด! แต่ถ้ามีแมลงบ้างก็ไม่แปลกหรอก…”

เหยาหลิงเยว่สายตาฉายแววเจ้าเล่ห์เล็กน้อย ก่อนจะพูดอย่างจริงจังว่า “ท่านบรรพบุรุษอาจจะไม่เห็น แต่สายตาหนูดี หนูเลยเห็น!”

“มีน้อยก็ไม่ได้แปลว่าไม่มีนะ!”

พูดจบ เหยาหลิงเยว่ก็ยื่นมือออกมา “ดูสิ! นี่ไงอีกตัว!”

“ครบแล้ว! 100 ตัวพอดี!” เธอลุกขึ้นยืนด้วยความตื่นเต้น มือทั้งสองข้างประคองแมลงตัวเล็กๆ ไว้เต็มกำมือ “จับครบหนึ่งร้อยตัวแล้ว ถึงเวลาขอแบ่งมรดกของท่านบรรพบุรุษแล้วค่ะ!”

ท่านบรรพบุรุษปวดหัว “เจ้าต้องการแบ่งมรดกของท่านบรรพบุรุษขนาดนั้นเลยหรือ? นี่มันเรียกว่าเกาะบรรพบุรุษกินนะ มันน่าอับอาย!”

เหยาหลิงเยว่พยักหน้า “ใช่ หนูต้องการมาก!”

“อาเฉินอยากได้บ้าน หนูต้องหาให้เขา!”

“หนูจะขอแบ่งมรดก! หนูจะขอเกาะบรรพบุรุษกิน!”

ท่านบรรพบุรุษ “...”

“???”

ดีเลย นี่เขากลายเป็นส่วนหนึ่งของการเล่นของพวกเขาอีกแล้วสินะ?!

ที่นี่คงเป็นที่หลบภัยแห่งรักของพวกเขาใช่ไหม?!