ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1775

ท่านบรรพบุรุษพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “พวกเจ้ามาเยี่ยมข้าแล้วมามือเปล่าได้ยังไง”

ซูอีเฉินหยิบของขวัญที่ซื้อออกมาจากแหวน “ไม่ได้มามือเปล่าสักหน่อย”

เขาเพิ่งเริ่มใช้แหวนเก็บของและรู้สึกตื่นเต้นมาก จึงเก็บของที่เพิ่งซื้อมาทั้งหมดใส่ไว้ในแหวนเลย

เหยาหลิงเยว่ไม่ได้คิดมากขนาดนั้น จึงไม่ได้สังเกตเห็นอะไรเลย

แต่ท่านบรรพบุรุษกลับมองอย่างตกตะลึง

“เจ้าสามารถใช้แหวนได้งั้นเหรอ?” ท่านบรรพบุรุษถาม

ซูอีเฉินพยักหน้า “ได้ครับ ทำไมล่ะ?”

เขารู้ว่าแหวนเก็บของคืออะไร ซู่เป่าก็มี

ไม่ใช่ว่าวิญญาณทุกตนก็ใช้ได้หรอกหรือ?

นอกจากนี้ยังมีถุงเก็บของที่ซูอีเฉินเคยเห็นซูเหอเวิ่นและซูจื่อซีใช้บ่อยที่สุดด้วย เพียงแค่เอื้อมมือคว้าก็สามารถเก็บของเข้าไปได้อย่างง่ายดาย และเมื่อเอื้อมมือคว้าอีกครั้งก็หยิบของออกมาได้ทันที

ดังนั้นเขาจึงไม่ได้สังเกตว่ามีอะไรผิดปกติ

ท่านบรรพบุรุษเบิกตากว้าง “แหวนกับถุงเก็บของมันไม่เหมือนกัน แหวนต้องใช้จิตเทพถึงจะใช้งานได้!”

“ถึงจะไม่มีจิตเทพ แต่ก็ต้องมีพลังจิตใจที่เข้มแข็งเพียงพอ…”

ซูอีเฉินชะงัก

อย่างงั้นหรือ?

ท่านบรรพบุรุษรีบถามต่อ “แล้วเจ้ารู้วิธีใช้แหวนได้ยังไง?”

ซูอีเฉินตอบ “ก็เลียนแบบจากซู่เป่าน่ะครับ…”

เขาถือของไว้ในมือแล้วคิดในใจว่าจะเก็บของเข้าภายในแหวน

แล้วของก็เข้าไปในแหวนจริงๆ

พอคิดจะหยิบออกมา ก็แค่ยกมือ ของก็กลับมาอยู่ในมือเขาแล้ว

ท่านบรรพบุรุษมองซูอีเฉินตาโตเหมือนเห็นผี เขากวาดสายตาสำรวจเขาไปมาอย่างละเอียด

แต่ก็ไม่เห็นว่ามีอะไรผิดปกติ…

ซูอีเฉินพูดขึ้นว่า “แหวนวงนี้ใต้เท้าจี้และพวกผีขี้ขลาดให้มาครับ ตอนนั้นพวกเขาก็ไม่ได้บอกว่าใช้ไม่ได้”

สิ่งที่เขาไม่รู้คือ จี้ฉางและพวกผีขี้ขลาดคิดไว้ว่า หากของเอาออกมาไม่ได้ เหยาหลิงเยว่ก็สามารถช่วยเขาได้

แต่ผลที่ได้…

ไม่มีใครคิดว่าซูอีเฉินจะใช้แหวนเก็บของได้ง่ายๆ แบบนี้

ท่านบรรพบุรุษลองทดสอบซูอีเฉินอีกครั้ง โดยให้เขาทำตามคำแนะนำในการใช้จิตเทพดู แต่พบว่าเขาไม่มีจิตเทพ

“แปลกจริงๆ แปลกมาก!” ท่านบรรพบุรุษพูดด้วยความงุนงงอย่างยิ่ง

ซูอีเฉินอยากจะถามอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเห็นเหยาหลิงเยว่อยู่ข้างๆ เขาจึงเลือกที่จะเก็บคำถามไว้

เขามองไปที่มือของตัวเอง ตอนนี้มือของเขาไม่โปร่งใสอีกต่อไปแล้ว และเขาก็รับรู้สัมผัสจากมือของตัวเองได้

เขาไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร…

“ได้ยินว่าพวกเจ้าคิดจะซื้อบ้าน?” ท่านบรรพบุรุษถามขึ้น

ซูอีเฉินพยักหน้า “ซื้อได้เหรอครับ?”

ท่านบรรพบุรุษพึมพำว่า “ถ้ามีเงิน ผีก็ย่อมขับเคลื่อนได้ทุกอย่าง ขอเพียงแค่มี ‘เงิน’ อะไรก็ซื้อได้”

“บ้านในเมืองเฟิงตูโดยปกติจะให้เฉพาะผู้ที่มีคุณงามความดีมากมาย หรือบรรพบุรุษสั่งสมแต้มบุญทั้งก่อนและหลังตายมาหลายรุ่น”

“หากไม่อยากให้สลายหายไปก็ต้องฝึกบำเพ็ญตนอยู่เสมอ ทำให้พลังหยินในร่างกายเข้มแข็งขึ้น หากไอหยินแข็งแกร่งพอก็จะไม่สลายไป”

“เจ้าคิดง่ายๆ ว่า ผีก็เป็นเพียงกลุ่มก้อนพลังงาน หากรวมตัวกันแน่นก็จะกลายเป็นร่างที่เป็นอิสระ แต่หากไม่มั่นคงก็จะสลายกลายเป็นหมอก และหลอมรวมกับบรรยากาศของโลกหลังความตาย…”

ซูอีเฉินนิ่งเงียบและพูดขึ้นเบาๆ ว่า “อย่างนี้เองหรือ…”

การที่เขาเข้าใกล้ประตูจิ่วโยวแล้วร่างกายโปร่งใสเป็นเพราะเขาอ่อนแอเกินไปสินะ?

ที่ดินแดนจิ่วโยวไม่ใช่ว่าใครจะเข้าไปได้ง่ายๆ จริงๆ

ซูอีเฉินเคยคิดว่าหลังจากตายไปแล้วเขาจะสามารถเข้าไปอยู่ในจิ่วโยวกับเหยาหลิงเยว่ได้ทันที แต่ตอนนี้เขาได้รู้ว่าหากมันง่ายขนาดนั้น ผีทุกตนก็คงไปกันหมดแล้ว

เช่นนั้นแล้ว จิ่วโยวกับโลกหลังความตายจะต่างกันอย่างไร ทำไมถึงต้องแยกออกมาเป็นที่เฉพาะ

ซูอีเฉินมองไปที่เหยาหลิงเยว่ซึ่งอยู่ด้านนอก เธอกำลังนั่งยองๆ อยู่กลางพุ่มดอกไม้ ดวงตาเบิกกว้าง และมุ่งมั่นที่จะช่วยท่านบรรพบุรุษจับแมลงอย่างตั้งอกตั้งใจ

ท่านบรรพบุรุษถามว่า “มีอะไรหรือ? หรือว่าเจ้ากำลังเริ่มจะสูญสลายไปแล้ว? เจ้าเพิ่งตายเอง แถมตอนมีชีวิตก็ไม่ได้ทำเรื่องชั่วร้ายอะไร คงไม่ถึงขนาดเพิ่งตายก็จะทนไม่ได้แล้วหรอกนะ!”

ซูอีเฉินพูดอย่างซื่อตรงว่า “ผมเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พอเข้าใกล้ประตูจิ่วโยว มือของผมก็โปร่งใสขึ้นมา”

เขายกมือขวาของตัวเองขึ้นมา

ท่านบรรพบุรุษประหลาดใจ “อย่างนั้นหรือ?”

ไม่สิ ตามหลักแล้วไม่ควรเป็นแบบนี้ วิญญาณธรรมดาอาจเข้าไปในจิ่วโยวไม่ได้ก็จริง แต่ถ้าไม่ดันทุรังเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยงก็ไม่ควรจะมีอะไรเกิดขึ้น

แล้วทำไมมือของซูอีเฉินถึงโปร่งใสได้?

ท่านบรรพบุรุษขมวดคิ้วคิดอยู่พักใหญ่ แต่ก็คิดไม่ออกเลยตรวจดูร่างกายของซูอีเฉินตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง

สุดท้ายก็ส่ายหน้าและพูดว่า “เรื่องนี้คงต้องรอให้ซู่เป่ากลับมาก่อนแล้วถามดู”

เพิ่งจะพูดจบก็ได้ยินเสียงของซู่เป่าดังมาจากด้านนอกว่า “ท่านบรรพบุรุษ! ลุงใหญ่! ป้าสะใภ้ใหญ่!”