ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1774

"ไปหาบรรพบุรุษของพวกเจ้าเสียก่อนเถอะ!" พระแม่ธรณีหันหลังให้ประตูจิ่วโยว แสร้งทำเป็นว่าไม่ได้เปิดไม่ออก

เธอพยักหน้าอย่างมั่นใจ “ไม่ใช่ว่าข้าเปิดประตูนี้ไม่ได้ แต่ข้าให้เกียรติจักรพรรดิชิงหัวต่างหาก”

เหยาหลิงเยว่ “...”

ซูอีเฉินพยักหน้า “เชื่อว่าพระแม่ธรณีสามารถพังประตูเข้าไปได้ แต่การทำเช่นนั้นคงไม่เหมาะสมเท่าไรนัก”

เหยาหลิงเยว่ขมวดคิ้วถาม “ทำไมถึงไม่เหมาะล่ะ?”

ซูอีเฉินมองเธอด้วยสายตาอ่อนโยน รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว

“ก็เหมือนกับเวลาเราไปบ้านคนอื่นแล้วไม่เคาะประตูให้ดี แต่กลับถีบจนประตูพังเข้าไป มันก็ไม่สุภาพใช่ไหมล่ะ?”

พระแม่ธรณี “ใช่แล้ว แบบนั้นแหละ”

เหยาหลิงเยว่ “?”

เป็นแบบนั้นจริงเหรอ? แน่ใจว่าไม่ได้หลอกฉันนะ?

ซูอีเฉินมองเหยาหลิงเยว่แล้วพูดว่า “อีกอย่างในฐานะลูกหลาน การไปไหว้บรรพบุรุษก่อนก็เป็นเรื่องที่สมควร”

เหยาหลิงเยว่พยักหน้าทันที ไม่ว่าซูอีเฉินจะพูดอะไรเธอก็เชื่อทั้งนั้น

พระแม่ธรณีคว้าโซ่ประตูจิ่วโยวพลางพูดว่า “ถ้าอย่างนั้นข้าขอตัวก่อน พวกเจ้ารอซู่เป่าและซืออี้หรันอยู่ที่เมืองเฟิงตูไปพลางๆ”

พูดจบ เธอก็เดินจากไปอย่างเท่ หน้าม้าไม่แม้แต่จะกระดิกไปตามลมเลยสักนิด

(คิดในใจ อืม! ซูอีเฉินไม่เลวเลย สมกับเป็นผู้นำตระกูลมหาเศรษฐีแห่งยุค!)

เหยาหลิงเยว่และซูอีเฉินค่อยๆ เดินกลับไปพร้อมกัน พลางถามไปด้วยว่า “ว่าแต่ซู่เป่าจะมาถึงเมื่อไหร่กัน?”

ซูอีเฉินตอบว่า “เธอต้องอยู่บ้านเป็นเพื่อนแม่ก่อน อาจจะมาในอีกสองสามวัน”

เวลาระหว่างโลกมนุษย์และโลกหลังความตายนั้นผ่านไปไม่เหมือนกัน การรอเพียงไม่กี่วันที่โลกหลังความตายอาจเท่ากับเวลาหนึ่งถึงสองสัปดาห์บนโลกมนุษย์ ซู่เป่าก็คงใกล้จะกลับมาแล้ว”

เหยาหลิงเยว่ “งั้นเราไปหาบรรพบุรุษกันเถอะ!”

ซูอีเฉินมองเธอด้วยสายตาอบอุ่น อาจเป็นเพราะเขาตายไปแล้ว หรืออาจเป็นเพราะเขาใช้ชีวิตมาครึ่งค่อนชีวิต และอาจเป็นเพราะได้อยู่เคียงข้างเหยาหลิงเยว่...ทำให้ท่าทีที่เคยเย็นชาสันโดษและหยิ่งยโสของเขาค่อยๆ กลายเป็นความอ่อนโยนและอบอุ่นไปหมดแล้ว

เขามองเธอเช่นนั้น จับมือเธอไว้แน่น ขอแค่ได้อยู่กับเธอ ไม่ว่าจะทำอะไร ก็ล้วนเป็นเรื่องดีทั้งนั้น

**

ที่เมืองเฟิงตู

ผีสัญจรไปมา แต่ทั้งถนนกลับเงียบสงัด ราวกับในยามเที่ยงคืนมีเสียงกระซิบกระซาบแผ่วเบาอยู่ข้างหูไม่ขาดสาย...

ซูอีเฉินไม่เคยเดินเที่ยวในถนนที่แปลกประหลาดเช่นนี้มาก่อน

เหยาหลิงเยว่พูดขึ้นว่า “ต่อไปเราจะไปเที่ยวตลาดผีที่อยู่ข้างนอกดินแดนไร้อารยะกันนะ!”

“ที่นั่นคึกคักมาก!”

เธอเคยไปกับซู่เป่า และยังจำไม่ลืม

ซูอีเฉินพยักหน้ารับ “โอเค”

ทั้งสองคนซื้อของบางอย่างเพื่อไปเยี่ยมท่านบรรพบุรุษ ซูอีเฉินรู้สึกตื่นตาตื่นใจเมื่อเห็น 'ที่อยู่อาศัย' ของเมืองเฟิงตู ที่มีจำนวนมากจนมองไม่เห็นจุดสิ้นสุด

ไม่รู้ว่ามีกี่ชั้นต่อกี่ชั้น แต่เพียงมองไปก็เห็นเป็นสุสานซ้อนทับกันเป็นชั้นๆ ราวกับถูกก่อสร้างเรียงรายบนหน้าผาสูงชัน...

เหยาหลิงเยว่พูดขึ้นว่า “ท่านบรรพบุรุษอยู่ที่เขต 4...ชั้น 44? หรือว่าเป็นตึก 44?”

เธอจำได้ไม่ค่อยแน่ชัด จำได้เพียงแค่ว่าบ้านของซูอวิ๋นเจาก็อยู่ที่อะไรสักอย่าง 444 ซึ่งถือว่าเป็นเลขที่ดีมาก

ซูอีเฉินได้ฟังจึงเข้าใจว่าในโลกหลังความตายมีวิธีนับชั้นแบบนี้เอง

หัวพ่อค้าของเขาคิดคำนวณทันที นี่น่าจะเป็นโอกาสทำเงิน?

เหยาหลิงเยว่ส่ายหัว “ไม่เหมือนกันหรอก เงินกระดาษกับแต้มบุญมันคนละอย่างกัน”

“แต่ไม่เป็นไร!”

“ท่านบรรพบุรุษมีทรัพย์สิน!” เหยาหลิงเยว่ย้ำอีกครั้ง

ท่านบรรพบุรุษได้ยินข่าวว่าซูอีเฉินลงมาแล้วเลยออกไปดูแต่ไม่เจอ จึงเพิ่งกลับมา

แล้วก็ได้ยินที่เหยาหลิงเยว่พูดเข้า

ให้ตายเถอะ พากันมาหาผลประโยชน์จากทรัพย์สินของเขาอย่างนั้นหรือ?

มาเกาะบรรพบุรุษกินเหรอ??

เหยาหลิงเยว่ที่อยู่ข้างหน้าจู่ๆ ก็พูดขึ้นอย่างร่าเริงว่า “ถึงแล้ว! ที่นี่แหละ!”

“ท่านบรรพบุรุษ!” เธอเคาะประตูด้วยแรงจนประตูรั้วดังกระแทกเสียงดังโครมคราม

ท่านบรรพบุรุษลอยขึ้นมาจากด้านหลังอย่างเงียบเชียบ “พอแล้ว อย่าทุบแรงนัก ประตูจะพังหมด”

เหยาหลิงเยว่พูดอย่างร่าเริงว่า “ท่านบรรพบุรุษ เรามาเยี่ยมท่าน!”

ท่านบรรพบุรุษเปิดประตูให้โดยไม่พูดอะไร

นี่แน่ใจนะว่าไม่ได้มาดูทรัพย์สิน?

ซูอีเฉินทักทายท่านบรรพบุรุษ และพูดคุยสองสามคำ ก่อนจะมองดูรอบๆ ลานบ้าน

เขาชื่นชมอย่างเป็นกันเองว่า “ลานบ้านของท่านบรรพบุรุษดูแลได้ดีมากเลยนะครับ”

ท่านบรรพบุรุษ “….”

มาขอเกาะเขากินจริงๆ สินะ!!