ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1773

ซูอีเฉินอึ้งไปครู่หนึ่ง

เขาไม่จำเป็นต้องไปเกิดใหม่เสียหน่อย!

เหยาหลิงเยว่ดึงชายเสื้อของเขา

ซูอีเฉินพูดขึ้นโดยไม่ทันคิด “ข้าไม่ขอไปเกิดใหม่”

จี้ฉางถามด้วยท่าทีจริงจัง “เจ้ามั่นใจแล้วหรือ? ถ้าเจ้าไม่ไปเกิดใหม่ โอกาสที่จะได้ไปเกิดใหม่ครั้งนี้ก็จะหมดไป ต่อจากนี้เจ้าจะเป็นได้แค่ดวงวิญญาณเร่ร่อน และจะไม่ได้มีโอกาสได้กลับมาเป็นมนุษย์อีกแล้ว”

“เวลาในโลกแห่งวิญญาณนั้นยาวนานนัก หากเจ้าต้องอยู่ที่นี่นานเกินไป เจ้าก็อาจจะค่อยๆ สูญเสียความหมายของการมีอยู่ หาเป้าหมายในชีวิตไม่เจอ และกลายเป็นวิญญาณที่ไร้สติสัมปชัญญะไปในที่สุด...”

ซูอีเฉินตอบอย่างหนักแน่น “ข้ารู้ ข้ายืนยันว่าจะไม่ไปเกิดใหม่”

จี้ฉางพยักหน้า ก่อนจะเขียนในตำราแล้วกล่าวว่า

“เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เจ้าจะไปที่ไหนก็ได้ตามใจชอบ”

ซูอีเฉินเพิ่งเข้าใจว่าที่แท้จี้ฉางก็แค่ทำตามขั้นตอนและถามคำถามเหล่านั้นไปตามกฎเท่านั้น

ทำเอาเขาตกใจแทบแย่!

เขาหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “ที่แท้คนที่สอนให้ซู่เป่าเล่นนอกกรอบก็เป็นอาจารย์แบบนี้นี่เอง”

จี้ฉางเหล่มองเขา “ข้าก็แค่ทำตามหน้าที่”

ซูอีเฉิน “ขอบคุณมาก”

จี้ฉางโบกมือ

ทันใดนั้น ผีหลายใจ ผีชุดแต่งงานแดง ผีดวงซวย น้าขี้เหร่และผีตัวอื่นๆ ก็กรูกันออกมาเต็มไปหมด

“โอ้โห ท่านประธานซูแม้จะตายไปแล้วก็ยังหล่อไม่เปลี่ยนเลยนะเนี่ย!” ผีหลายใจพูดขึ้นด้วยดวงตาที่เป็นประกาย

ซูอีเฉิน “...”

เหยาหลิงเยว่พูดด้วยความภูมิใจ “เขาเป็นของฉัน!”

ผีหลายใจ “จ้าๆ ของเธอๆ”

ผีชุดแต่งงานแดงเอ่ย “ไม่เห็นดูแก่ลงเลยสักนิด? ท่านประธานซูคงตั้งค่าเอาไว้ใช่ไหม?”

ผีดวงซวยเอ่ย “ตั้งค่าบ้าอะไรกันล่ะ ไม่ใช่คำนี้นะ...”

น้าขี้เหร่เหลียวซ้ายแลขวาแล้วบ่นว่า “เฮ้อ ตอนนั้นแอบมองท่านประธานซูผ่านหน้าต่างตั้งนาน สุดท้ายก็ไม่ใช่ของเราอยู่ดี ก็ต้องทำใจสินะ…”

ผีขี้ขลาด “...”

เขาหยิบแหวนวงหนึ่งออกมายื่นให้กับซูอีเฉินพร้อมพูดว่า “ลุงใหญ่ พอออกจากยมโลกไปแล้วต้องระวังตัวด้วยนะครับ”

“นี่เป็นของบางอย่างที่ผมไม่ได้ใช้แล้ว ถือซะว่าเป็นของขวัญที่ให้ลุงใหญ่ครับ”

ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ของเหล่านี้ก็ไม่ใช่ของธรรมดา

ลุงใหญ่ของซู่เป่าก็คือลุงใหญ่ของเขาเช่นกัน เขาเป็นพี่ชาย ดังนั้นของที่ให้ลุงใหญ่จึงไม่ใช่ของธรรมดาแน่นอน

ผีหลายใจก็รีบหยิบแหวนที่เตรียมไว้ส่งให้ทันที “ของพวกนี้ให้ท่านประธานนะ จะไปถึงจิ่วโยวน่ะไม่ง่ายหรอก…”

เหยาหลิงเยว่ยืนมองเธอแล้วแอบขำ พอเห็นเธอหันมาก็รีบทำเป็นหันไปมองนกที่บินอยู่บนฟ้า

ซูอีเฉินกำลังมองมือตัวเองอยู่

ไม่รู้ทำไม เขารู้สึกว่ามือของเขาดูแปลกๆ

พอมาอยู่ใกล้ประตูจิ่วโยว มือของเขาก็ค่อยๆ จางหายไปเรื่อยๆ...

บางครั้งเขาก็รู้สึกเหมือนว่ามันหายไปเลย

เหยาหลิงเยว่เห็นเขาเงียบไปจึงถามด้วยความสงสัย “เป็นอะไรเหรอ?”

ซูอีเฉินแกล้งทำเป็นไม่รู้อะไร แล้วยกมือขึ้นลูบหัวเธอเบาๆ “ไม่มีอะไร”

พอเขายกมือขึ้นลูบหัวเธอแบบนั้น เหยาหลิงเยว่ก็จะไม่สังเกตเห็นว่ามือของเขากำลังจางหายไป

เธอไม่ทันสังเกตว่ามือของซูอีเฉินกำลังค่อยๆ จางลงจนแทบโปร่งใส

เหยาหลิงเยว่ยังคงรู้สึกตื่นเต้นที่กำลังจะได้ไปจับกุ้งน้อยกับซูอีเฉินด้วยกัน โดยไม่รู้เลยว่ามีบางอย่างผิดปกติ

พระแม่ธรณีเหลือบมองด้วยความสงสัย พลางขมวดคิ้วทันที

ซูอีเฉินเป็นอะไรไป?

ทำไมถึงดูเหมือนว่าเขากำลังจะ...สลายหายไป?

หรือว่า...