ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1772

ซูอีเฉินจับมือของเหยาหลิงเยว่ไว้แน่น และค่อยๆ หันไปมองครอบครัวของเขา

ทุกคนอยู่พร้อมหน้า

เพราะมีซู่เป่าอยู่ด้วย ทุกคนจึงสามารถเห็นเขาได้

ซูเยว่เฟยพยายามฝืนยิ้มพลางพูดหยอกว่า “พี่ใหญ่ คราวนี้ก็สมหวังแล้วนะ ในที่สุดก็ได้อยู่กับพี่สะใภ้เสียที!”

ซูอิ๋งเอ่อร์พูดเสริมว่า “ใช่ ๆ! ยังจะชวนกันไปจับกุ้งอีก! ของจากจิ่วโยวนี่ของดีทั้งนั้น กุ้งตัวเล็กๆ นั่นเอามาผัดกับกุยช่ายต้องอร่อยแน่ๆ เลย พวกพี่นี่ไม่แฟร์เลยนะ กินกันเองไม่แบ่งใคร!”

เขาพูดเล่นไปพลางแล้วก็ยกหมัดทุบเข้าที่ไหล่ของซูอีเฉินเบาๆ อย่างสนิทสนม

แต่ลืมไปว่าตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ในร่างมนุษย์อีกต่อไปแล้ว หมัดเลยทะลุผ่านร่างของซูอีเฉินไป

ซูอิ๋งเอ่อร์ชะงักเล็กน้อย สีหน้าขมขื่น

ซูอีเฉินยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า “เดี๋ยวพี่กับพี่สะใภ้จะจับมาเยอะๆ แล้วให้เสี่ยวสวินเอากลับไปให้ทุกคน”

ซูเหอสวินพยักหน้า

ซูอิ๋งเอ่อร์เอ่ย “สัญญาแล้วนะ...”

ซูอีเฉินหันไปมองคุณท่านซูที่นั่งเงียบอยู่ริมสุด

“พ่อครับ ดูแลสุขภาพด้วยนะ อย่าคิดมาก” ซูอีเฉินรู้ดีว่าพ่อเป็นคนที่ไม่แสดงความรู้สึกในใจออกมา

“คิดซะว่าผมแค่ไปเที่ยวไกลๆ...”

คุณท่านซูเม้มริมฝีปากแน่นและพยายามระงับความรู้สึกไว้ แล้วพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า “ฉันจะไปคิดมากอะไรได้อีกล่ะ? ก็ใช่ว่าจะไม่ได้เจอกันอีก แกคิดว่าทุกคนจะเหมือนแม่ของแกหรือไง…”

นายหญิงซูที่กำลังน้ำตาคลอเบ้า เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็ไม่มีแม้แต่แรงจะหันไปมองค้อนใส่เขาเลยสักนิด

"อาเฉิน ดูแลหลิงเยว่ให้ดีๆ นะ" นายหญิงซูอยากจะกำชับอะไรหลายๆ อย่าง ทั้งให้ใส่เสื้อผ้าเพิ่มเวลาอากาศหนาว หรือให้กินข้าวดีๆ เวลาหิว

แต่พอนึกได้ว่าพูดไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะเขาไม่ได้เป็นมนุษย์อีกต่อไปแล้ว เป็นเพียงวิญญาณเท่านั้น

ซูอีเฉินพยักหน้า

หลังจากร่ำลาครอบครัวทีละคนๆ เสร็จแล้ว ซูอีเฉินก็ออกเดินทางสู่เส้นทางที่ต้องจากไป

เหยาหลิงเยว่เดินไปกับเขา ส่วนซู่เป่าคอยอยู่เป็นเพื่อนนายหญิงซู

ลมฤดูใบไม้ร่วงที่เย็นเฉียบ แต่แสงแดดยังคงส่องสว่าง

นายหญิงซูจ้องมองซูอีเฉินและเหยาหลิงเยว่เดินจับมือกันออกจากอาคารหลัก และเดินออกจากประตูใหญ่ของบ้านตระกูลซูจนลับหายไปในแสงแดดที่เจิดจ้า...

เหมือนกับพวกเขาเพียงแค่ไปเที่ยวไกลๆ ไปยังสถานที่ที่ห่างไกลมากๆ...

นายหญิงซูพึมพำเบาๆ “แบบนี้ก็ดีแล้ว”

อาเฉินไม่ได้เดินไปคนเดียว เขามีหลิงเยว่เคียงข้าง

เขาเฝ้ารอที่จะได้กลับมาพบกับหลิงเยว่มาโดยตลอด ตอนนี้เขาได้อยู่กับเธอไปตลอดกาลแล้ว

**

ข่าวการเสียชีวิตของซูอีเฉินเพราะป่วยแพร่สะพัดไปทั่วเมืองปักกิ่งในเวลาไม่นาน สร้างความฮือฮาไปทั่วทั้งวงการ

ผู้นำรุ่นแรกของตระกูลซู ชายผู้เย็นชาและเด็ดเดี่ยวกลับจากไปอย่างกะทันหันเช่นนี้

【ฉันเคยคิดว่าประธานใหญ่แบบเขาจะไม่มีวันจากไปซะอีก...พอรู้เข้าก็รู้สึกเหมือนโดนดึงกลับสู่ความเป็นจริงของชีวิต】

【ใช่เลย ชีวิตไม่ใช่นิยาย สุดท้ายประธานใหญ่ก็ต้องมีวันที่แก่ตัวและลาจากไป】

บรรดาชาวเน็ตต่างรู้สึกสะเทือนใจ ย้อนคิดถึงพี่ใหญ่ผู้เคยเป็นพี่ใหญ่ของซุปตาร์ระดับประเทศ เจ้าบ่าวผู้สร้างกระแสฮือฮาด้วยงานแต่งงานสุดหรูที่เคยโด่งดังไปทั่วโลกออนไลน์ และเคยเป็นมหาเศรษฐีอันดับหนึ่งของประเทศ...

เมื่อกาลเวลาผ่านไป รุ่นใหม่ๆ ก็ผลัดเปลี่ยนเข้ามา บรรดาผู้คนที่เคยเป็นตำนานโด่งดังกลับกลายเป็นเพียงบุคคลธรรมดาในที่สุด...

นายหญิงซูมองผู้คนที่มาแสดงความไว้อาลัยอย่างเงียบๆ และค่อยๆ เผากระดาษเงินกระดาษทองต่อไปอย่างสงบ

ซู่เป่ากุมมือเธอเอาไว้ และกระซิบเบาๆ ว่า “คุณยาย...”

นายหญิงซูยิ้มให้เธอ “ไม่เป็นไร ยายชินแล้วล่ะ”

ฉินก่วงหวัง “...”

ใครจะกล้ามีปัญหาล่ะ?

ตอนนี้ในขุมที่ห้ามีระดับจักรพรรดิอยู่ห้าหกคน ระดับพญายมที่สมบูรณ์แบบอีกเจ็ดแปดคน ที่เหลือก็ล้วนเป็นระดับพญายมทั้งสิ้น

แม้แต่คนที่อ่อนแอที่สุดอย่างกระดิ่งน้อยก็ยังเป็นถึงระดับพญาผีไปแล้ว

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนที่แข็งแกร่งที่สุดอย่างเจ้าแห่งวิถีสวรรค์...

เขาจะมีปัญหาอะไรได้ล่ะ

ฉินก่วงหวังหันหลังเดินจากไป พอออกมาไกลก็เริ่มบ่นพึมพำอยู่คนเดียว

ตอนนี้เขาเริ่มยอมรับได้บ้างแล้วว่ามีบางเรื่องที่อยู่นอกกฎเกณฑ์ เขาเริ่มเข้าใจว่าในกฎย่อมมีกฎ แต่เหนือกฎก็ยังมีกฎของตัวเองเช่นกัน

ขุมที่ห้าแค่ชิงตัวซูอีเฉินไปก่อนเท่านั้นเอง ที่ผ่านมาก็มีกรณีแบบนี้เกิดขึ้นอยู่บ่อยๆ ไม่ถือว่าผิดกฎอะไร

ช่างเถอะ เขาไปฝึกบำเพ็ญต่อดีกว่า

**

ขุมที่ห้า

จี้ฉางถามตามปกติ “เจ้าชื่ออะไร มาจากที่ไหน?”

ซูอีเฉินตอบทุกคำถาม

จากนั้นซูอีเฉินก็เห็นจี้ฉางกำลังเขียนอะไรบางอย่างลงในตำรา นี่เป็นครั้งแรกที่ซูอีเฉินรู้สึกได้ถึงการมีอยู่ของจี้ฉางอย่างแท้จริง

“มันจะยากลำบากไหม?” ซูอีเฉินถาม

จี้ฉางเงยหน้าขึ้นมามองเขาแล้วพูดว่า “ซูอีเฉิน ตอนนี้เจ้าสามารถไปเกิดใหม่ได้แล้ว”

ซูอีเฉิน “?”