ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1771

“คุณลุงใหญ่…”

ซู่เป่ากุมมือของคุณลุงไว้ พยายามข่มความสั่นไหวในใจ

เธอเร่งรีบอย่างสุดกำลัง เกือบมาไม่ทันแล้ว

“ขอโทษนะคะ!” ซู่เป่าพูดด้วยเสียงสั่นเครือ “หนูกลับมาช้าไป”

ซูอีเฉินยิ้มและส่ายหน้า “ไม่ช้าหรอก”

เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนปนเอ็นดู “ซู่เป่ากลับมาได้ทันเวลาพอดีเลย”

เขามองไปรอบๆ เห็นว่าทุกคนกลับมาอยู่กันพร้อมหน้า

ห้องนอนใหญ่ที่เคยกว้างขวาง บัดนี้กลับดูคับแคบขึ้นมาทันตา

ซูอีเฉินจับมือซู่เป่าไว้แน่น สายตาหยุดมองไปยังนายหญิงซูที่นั่งอยู่ข้างเตียง

“แม่ครับ ขอโทษที่ทำให้แม่เป็นห่วง” เขาพูดเบาๆ

นายหญิงซูยังคงบ่นพึมพำไม่หยุด "ตื่นขึ้นมาก็ดีแล้ว มีอะไรให้ต้องห่วงล่ะ คนเป็นแม่ตราบใดที่ยังเป็นแม่อยู่ก็จะเป็นห่วงลูกของตัวเองเสมอ..."

เธอยกถ้วยโจ๊กเม็ดบัวขึ้นมาสัมผัสดู ยังคงอุ่นอยู่

“ลุกขึ้นมากินอะไรหน่อยไหม?” นายหญิงซูพูดขึ้น “ลูกนอนนานแล้วนะ ต้องกินอะไรบ้างจะได้มีแรง...”

ถึงจะมีแรงก้าวเดินข้ามทางน้ำพุเหลือง และวิญญาณก็ยังพอมีความอบอุ่นติดตัวอยู่บ้าง…

ซูอีเฉินพยักหน้า เขาจับมือซู่เป่าไว้แล้วใช้แรงนั้นค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นนั่ง

เขารู้สึกตัวเบาอย่างไม่น่าเชื่อ

ซูจื่อหลินรับถ้วยมาและอยากจะป้อนให้เขากิน

แต่ซูอีเฉินกลับรับถ้วยมาเองแล้วพูดว่า “ฉันรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว เดี๋ยวฉันกินเอง”

เขายกถ้วยโจ๊กเม็ดบัวขึ้นอย่างมั่นคงและกินไปทีละคำๆ รู้สึกเจริญอาหารมาก

ป้าอู๋ได้นำ ‘ไก่บ้านตุ๋น’ ที่ปรุงเสร็จเรียบร้อยมาเสิร์ฟ พร้อมด้วยเมนูปลาภูเขาหิมะพันลี้ต้มผักกาดดองที่มู่กุยฝานเพิ่งปรุงสดใหม่มาเสิร์ฟด้วย

เนื้อปลาภูเขาหิมะพันลี้มีความนุ่มละมุนชวนลิ้มลอง ถูกแล่เป็นชิ้นบางๆ แล้วนำไปคลุกกับแป้งที่ทำจากยาลูกกลอน ก่อนจะนำลงทอดในน้ำมันจนสุก จากนั้นจึงนำไปใส่ในน้ำซุปรสจัดที่ทั้งหอม เปรี้ยว และเผ็ดจัดจ้าน

ซูอีเฉินพยักหน้าและชมไม่ขาดปาก “อร่อยมาก!”

“ใช่สิ จิ่นอวี้ดูเหมือนจะเก่งขึ้นอีกแล้ว?”

ซูจิ่นอวี้พยายามกลั้นน้ำตาและพยักหน้า “ตอนนี้ฉันอยู่ในระดับพญายมแล้วนะ!”

ซูอีเฉินชมอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะหันไปถามถึงซูอิ๋งเอ่อร์ ซูเหอเวิ่น และซูจื่อซี...

ซูอีเฉินถามไถ่ถึงความเป็นอยู่ของทุกคนทีละคน ก่อนจะกำชับอีกเล็กน้อย แม้ท่าทางจะดูสดใสแข็งแรง จนแทบไม่เหมือนคนที่กำลังจะจากไป

แต่ทุกคนต่างก็รู้ดีว่า สิ่งที่เห็นนี้เป็นเพียงช่วงเวลาสุดท้ายก่อนสิ้นใจเท่านั้นเอง

ในที่สุดเมื่อซูอีเฉินอิ่ม เขาก็รู้สึกง่วงขึ้นมาในทันที

ซู่เป่าประคองเขาเพื่อให้เขานอนลง

แต่ซูอีเฉินกลับดึงเธอเข้ามากอด

สีหน้าของเขาดูมีเลือดฝาดมากขึ้น ใบหน้าดูอ่อนเยาว์กว่าเดิม และชั่วขณะหนึ่ง ซู่เป่าเหมือนได้ย้อนกลับไปยังครั้งแรกที่พบคุณลุงใหญ่

ครั้งแรกที่เธอเจอคุณลุงใหญ่ เขาก็เป็นคนที่ดูสงบนิ่งเยือกเย็นเช่นนี้ แต่ทุกครั้งที่เขามองเธอก็จะมีแววตาอ่อนโยนอยู่เสมอ

ร่างกายรู้สึกเบาหวิวไปทั้งตัว ไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะเพิ่งได้ทานปลาภูเขาหิมะพันลี้และโจ๊กเม็ดบัวหรือเปล่า แต่กลับรู้สึกอุ่นสบายไปทั้งร่าง

เบาเหลือเกิน…เบาจริงๆ วิญญาณนั้นไม่มีน้ำหนัก ซูอีเฉินรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเพียงขนนกที่ลอยละล่องอยู่ในอากาศ

“คุณมาแล้ว” สิ่งแรกที่เขาเห็นคือ เหยาหลิงเยว่ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

เหยาหลิงเยว่ยังคงเงียบมาตลอด เพราะรู้ดีว่าในวินาทีสุดท้ายของเขา เขาได้เห็นเธอแล้ว และรู้ว่าเธอมารับเขาแล้ว

พอเห็นเขาเดินเข้ามาหา เธอจึงโผเข้ากอดเขาทันที

ซูอีเฉินรีบลุกขึ้น ไม่มีทางปล่อยให้เธอกอดอย่างเปล่าเปลี่ยว เขาโอบเธอไว้มั่น

“อาเฉิน!” เหยาหลิงเยว่ซุกหน้าลงกับอกเขาและพูดด้วยท่าทีออดอ้อน “ฉันไม่ได้ผิดสัญญานะ! ฉันบอกแล้วว่าจะมารับคุณ ฉันก็มาจริงๆ”

ซูอีเฉินกอดเธอไว้แน่น เขาหลับตาลงและไล้แก้มไปกับหัวของเธอ พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “อืม...ขอบคุณที่มารับผม”

เหยาหลิงเยว่เงยหน้าขึ้น ทั้งสองสบตากันด้วยรอยยิ้ม เหยาหลิงเยว่ยิ้มกว้างด้วยความสุข

“คุณได้อ่านจดหมายแล้วใช่ไหม?”

“หลุมยักษ์! ข้างในมีกุ้งตัวเล็กๆ เยอะเลย...”

ซูอีเฉินเอ่ยเสียงนุ่ม “ผมอ่านแล้ว คุณบอกว่ากุ้งตัวเล็กเกินไป คุณเลยจับไม่ได้”

เหยาหลิงเยว่ “อืมๆ!”

ซูอีเฉินยิ้มอย่างอบอุ่นแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไร เอาไว้เดี๋ยวเราทำแหแล้วไปจับกุ้งด้วยกัน”

เหยาหลิงเยว่ “อืมๆ!”