ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1770

บรรยากาศในมื้ออาหารค่ำที่อบอุ่นของครอบครัว ทุกคนกลับมากันหมด ยกเว้นเพียงซู่เป่าที่ยังไม่มา

คืนนี้พี่น้องทุกคนยังคงรวมตัวกันอย่างคึกคักเหมือนสมัยเด็กๆ จนดึกดื่นก็ยังไม่มีใครยอมไปนอน

เพียงแต่ครั้งนี้ไม่มีใครปีนขึ้นไปนั่งบนหลังคาห้องเรือนกระจกอีกแล้ว แต่กลับนั่งรวมตัวกันอยู่ในห้องเรือนกระจกแทน บ้างก็เล่นไพ่ บ้างก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

ซูอีเฉินรู้สึกง่วงเล็กน้อย เขาจึงเอนตัวพิงข้างๆ และค่อยๆ เผลอหลับไป

เสียงของทุกคนก็พลอยเบาลงไปตาม ๆ กัน

"มู่กุยฝาน พี่ใหญ่ยัง...ยังอยู่ได้อีกกี่วัน?" ซูจื่อหลินถามขึ้นถามเสียงเบาๆ ด้วยความลังเล

มู่กุยฝานส่ายหน้า "ฉันไม่ได้เป็นคนดูแลบันทึกเป็นตาย"

ซูจิ่นอวี้ได้แต่เศร้าสลด

"พี่ใหญ่พยายามฝืนอยู่ เขารอให้ซู่เป่ากลับมาก่อน..."

ซูอิ๋งเอ่อร์เกาศีรษะอย่างไม่สบายใจ "คราวนี้ซู่เป่าไปนอกสามภพหกวิถี ไม่รู้เลยว่าจะกลับมาเมื่อไหร่"

ซูเยว่เฟยเอ่ยอย่างเงียบๆ "คราวนี้เธอน่าจะหายไปเจ็ดแปดปีแล้วมั้ง..."

ทุกคนต่างตกอยู่ในความเงียบงัน ในใจลึกๆ รู้สึกกังวล

ซู่เป่าต้องกลับมาให้ได้นะ...

ไม่มีใครอยากให้ซูอีเฉินต้องจากไปพร้อมกับความรู้สึกค้างคา แม้ว่าในภายหลังยังจะได้พบกันอีก แต่...

ในขณะที่ทุกคนคิดว่าซูอีเฉินยังพอทนไหวอีกสักสองสามวัน คืนนั้นอาการของเขาก็ทรุดหนักลงอย่างกะทันหัน

ซูอิ๋งเอ่อร์พาเขากลับไปที่ห้อง แต่เขากลับไม่มีการตอบสนองใดๆ

ด้วยความตกใจ ซูอิ๋งเอ่อร์อดไม่ได้ที่จะเขย่าแขนของเขาและเรียก “พี่ใหญ่?”

ซูอีเฉินนอนหลับตา ใบหน้าดูสงบสุข

คิ้วที่เคยขมวดเพราะความเจ็บปวดตอนนี้คลายออกแล้ว

ทุกคนรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก แต่ละคนเอาแต่เรียกกัน “พี่ใหญ่!”

“พี่ใหญ่?”

แต่ซูอีเฉินก็ไม่ได้ตอบสนอง

แต่กระนั้น วิญญาณของเขายังไม่ได้จากร่างไป

ซูจิ่นอวี้ก้มลงข้างมือของเขา พลางสะอื้นออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ “พี่ใหญ่...”

ซูอีเฉินหลับลึก หายใจแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน

มือของเขาเย็นมาก ไม่ว่าทุกคนจะห่มผ้าหนาขนาดไหนให้เขา หรือว่าเปิดเครื่องทำความร้อนยังไง มือของเขาก็ยังคงเย็นอยู่ดี

ซูจิ่นอวี้จับมือของเขาไว้แน่น พลางพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น “พี่ใหญ่ อย่ากลัวนะ อวี้เอ่อร์จะอยู่ที่นี่รอพี่เอง”

ซูอวิ๋นเจาก็ได้แต่นิ่งเงียบ ก่อนพูดเบาๆ ว่า “ซู่เป่ากำลังจะกลับมาแล้ว…”

นิ้วของซูอีเฉินขยับเล็กน้อย

ซู่อี้เซินตรวจดูอาการแล้วถอนหายใจเบาๆ “พี่ใหญ่หมดสติไปแล้ว เขาอยู่ในภาวะโคม่า…”

จนถึงเที่ยงวันของวันถัดมา ซูอีเฉินก็ยังไม่ฟื้น

นายหญิงซูอยู่ในครัว เธอกำลังต้มโจ๊กเม็ดบัวถ้วยสุดท้ายอย่างใจลอย

“นายหญิงซู...” ป้าอู๋ไม่รู้จะพูดอะไรดี

นายหญิงซูถอนหายใจ ดวงตาคลอไปด้วยน้ำตา แต่เธอเพียงแค่มองดูเม็ดบัวในหม้อและพึมพำเบาๆ ว่า

นายหญิงซูถอนหายใจ น้ำตาคลอเบ้า มองดูเม็ดบัวในหม้อพลางเอ่ยเบาๆ ว่า

“ข้างในเม็ดบัวนั้นขม ส่วนข้างในลูกแพร์นั้นช่างเปรี้ยว...”

ซู่เป่า…ลุงใหญ่ยังอยากกอดหนูเป็นครั้งสุดท้าย กอดด้วยอ้อมกอดที่ยังมีไออุ่นของคน…

ยังอยากสัมผัสถึงความรู้สึกจริงๆ ของหนูน้อย แล้วกล่าวคำอำลากันอย่างสมบูรณ์แบบ…

แต่คุณลุงใหญ่รอไม่ไหวแล้วนะ...

ในความคิดของซูอีเฉิน ภาพเหตุการณ์ในวัยเด็กของซู่เป่าฉายผ่านเหมือนหนัง

ภาพที่เธอแบกค้อนใหญ่ไว้ในมือ พร้อมกับตะโกน “แปดสิบ! แปดสิบ!”

ภาพของเธอที่ดูสนอกสนใจไปหมด และถูกหลอกง่ายๆ อยู่เสมอ

ภาพที่เธอยิ้มอย่างร่าเริง กระโดดเข้ามากอดและร้องตะโกนเรียกลุงใหญ่

ภาพของเธอที่เป็นเด็กขี้งก ชอบกอดบัตรธนาคารของตัวเองไว้แน่นๆ...

【ซู่เป่า ลาก่อนนะ ลุงใหญ่จะรอหนูอยู่ที่โลกหลังความตายนะ...】

ซูอีเฉินครุ่นคิด ขณะที่เขารู้สึกว่าร่างกายเบาขึ้นเรื่อยๆ

จู่ๆ ก็มีเสียงเรียกที่สดใสดังขึ้นมา “คุณลุงใหญ่!”

เสียงนี้ใกล้แค่เอื้อม มันชัดเจนมาก!

เป็นเสียงของซู่เป่า!

จู่ๆ ร่างของซูอีเฉินก็ดิ่งลงไปราวกับหมดแรง แต่แล้วทันใดนั้น ความรู้สึกที่หายไปกลับคืนมาอีกครั้งพร้อมกับเรี่ยวแรงที่เคยสูญสิ้นไปก็กลับมาเต็มเปี่ยม

เขาพยายามดิ้นรนและในที่สุดก็ลืมตาขึ้นมา และเห็นซู่เป่าอยู่ตรงหน้าเขาจริงๆ

“ซู่เป่า!” ซูอีเฉินอดไม่ได้ที่จะยิ้มและยื่นมือไปจับมือซู่เป่าแน่นๆ

นี่คือเรื่องจริง ไม่ใช่ภาพหลอนก่อนสิ้นลมหายใจ!