ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1769

ซูอีเฉินวางปากกา ไม่มีแรงที่จะเขียนต่อไปอีกแล้ว

ประตูถูกเปิดออก เสี่ยวสวินสวินเดินเข้ามา

ตอนนี้เขาเป็นเด็กหนุ่มแล้ว และตื่นขึ้นมาพบว่าตนเองคือจักรพรรดิตงเยว่ เขายืนอยู่ต่อหน้าซูอีเฉินด้วยท่าทางอ่อนโยน

หนึ่งดวงอาทิตย์ที่กำลังขึ้น กับอีกหนึ่งดวงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้า

แม้ว่าซูอีเฉินจะดูยังหนุ่มแน่น แต่ก็ไม่อาจปิดบังความร่วงโรยของชีวิตที่กำลังจะจบลง

“เสี่ยวสวินกลับมาแล้วเหรอ?” ซูอีเฉินลุกขึ้นทันที

ทุกครั้งที่ซูเหอสวินกลับมา เขามักจะนำจดหมายจากเหยาหลิงเยว่กลับมาด้วย

“พ่อครับ” ซูเหอสวินหยิบกองจดหมายออกมา

ในชีวิตนี้ เสี่ยวสวินก็เหมือนกับซู่เป่าที่เลือกละทิ้งความทรงจำในชาติที่แล้วและกลับมาเกิดใหม่

แม้ว่าเขายังคงเป็นจักรพรรดิตงเยว่ แต่ในชาตินี้เขามีครอบครัว มีพ่อแม่

“แม่ของลูกสบายดีไหม?” ซูอีเฉินถามขณะเปิดอ่านจดหมาย

ซูเหอสวินพยักหน้า “ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับ”

ซูอีเฉินอ่านจดหมายของเหยาหลิงเยว่ไปเรื่อยๆ พร้อมกับยิ้มอย่างไม่รู้ตัว ความเจ็บปวดในร่างกายก็ทุเลาลงมาก

เหยาหลิงเยว่ไม่ค่อยถนัดเขียนจดหมาย ถ้าคิดอะไรออกเธอก็จะเขียนสั้นๆ หนึ่งฉบับ แต่ถ้าเขียนจดหมายจริงจังก็มักจะพูดหลายเรื่องในนั้น แม้ว่าจะเป็นเพียงไม่กี่ประโยคง่ายๆ ก็ตาม

“เสี่ยวสวิน พ่อขอถามอะไรหน่อย” ซูอีเฉินเก็บจดหมายและจัดเรียงมันอย่างเรียบร้อยเข้าตู้หนังสือ

“พ่อถามมาเลยครับ” ซูเหอสวินตอบ

ซูอีเฉินเม้มริมฝีปาก ใบหน้าที่ดูเย็นชานั้นเผยให้เห็นถึงความลังเลเล็กน้อย “หลังจากที่พ่อเสียชีวิตแล้ว…พ่อจะสามารถไปหาแม่ของลูกที่โลกนั้นได้ไหม?”

คนที่ตายแล้วจะกลายเป็นวิญญาณ และวิญญาณจะถูกส่งไปยังยมโลก หรือโลกหลังความตาย

จิ่วโยวเป็นส่วนลึกที่สุดของยมโลก ที่ๆ ซึ่งวิญญาณธรรมดาไม่สามารถก้าวย่างเข้าไปได้

ซูเหอสวินยิ้ม “พ่อครับ พ่อกังวลอะไร? ซืออี้หรันเป็นเจ้าแห่งจิ่วโยว ซู่เป่าเป็นเจ้าแห่งวิถีสวรรค์…และยังมีอาเขย ผม และเหล่าพญายมในยมโลกอีก”

“แค่ใช้เส้นสายก็สามารถพาพ่อเข้าไปได้แล้ว”

สิ่งที่ซูเหอสวินพูดเป็นความจริง แม้ว่าจะมีกฎระเบียบอยู่ แต่โลกนี้ก็มีทางลัดมากมาย

ทุกอย่างในโลกนี้ไม่เคยเป็นสิ่งที่แน่นอน

“แต่อย่างไรก็ตาม ถ้าพ่อไปจิ่วโยว พ่อจะไม่มีโอกาสกลับมาเกิดใหม่ แล้วพ่อจะกลายเป็นวิญญาณเร่ร่อนตลอดกาล” ซูเหอสวินกล่าว

ซูอีเฉินส่ายหน้า “ไม่เป็นไร”

ซูเหอสวินคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม

ถึงจะเป็นวิญญาณเร่ร่อนก็ช่างเถอะ ยังไงมันก็ยังเป็นวิญญาณเร่ร่อนที่มีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นที่สุดอยู่ดี

ซูอีเฉินรู้สึกโล่งใจลงไปบ้าง แต่ในใจยังมีเรื่องที่ค้างคาอยู่

“ไม่รู้ว่าซู่เป่าจะกลับมาเมื่อไหร่” ซูอีเฉินจัดเสื้อคลุมบนตัวให้เข้าที่

เขามองออกไปนอกหน้าต่าง ตอนนี้สิ่งเดียวที่เขายังห่วงอยู่ก็คือซู่เป่าที่อยู่ข้างนอก

อากาศเย็นลงเรื่อยๆ ใบไม้บนต้นไม้ก็ใกล้จะร่วงหมดแล้ว

ฤดูใบไม้ร่วงที่ลึกซึ้งมักจะมีความเหงาแฝงอยู่เสมอ ซูอีเฉินพยายามลุกขึ้นจากเตียง ใบหน้าที่หล่อเหลาเยือกเย็นนั้นปราศจากสีเลือด

เขาสวมเสื้อคลุมหนาๆ ก่อนที่จะได้ยินเสียงเคาะประตูของนายหญิงซู“อาเฉิน?”

ซูอีเฉินเปิดประตูออกมาและตอบว่า “มาแล้วครับ”

นายหญิงซูมองเขา น้ำตาเอ่อล้นอยู่ในดวงตา

“มีอะไรหรือครับ?” ซูอีเฉินยิ้ม “พ่อทำให้แม่โกรธอีกแล้วใช่ไหม?”

นายหญิงซูตอบ “ไม่เลย เขากล้าทำให้ฉันโกรธเหรอ?”

"ดูสิพวกเธอ ตอนนี้ฉันเจ๋งสุดๆ เป็นคนที่เก่งที่สุดในบ้านแล้ว!"

หานหานกลอกตาใส่เขาแล้วพูดว่า "คุณอาห้า แล้วซู่เป่าล่ะอยู่ตรงไหน?"

ซูอิ๋งเอ่อร์ "โอ้! นอกจากซู่เป่าอ่ะนะ!"

ซูจื่อซีเหลือบมองเขา

ซูอิ๋งเอ่อร์จึงรีบแก้ใหม่ "เอาล่ะ นอกจากซู่เป่าแล้วก็จื่อซีด้วย!"

ซูจิ่นอวี้และซูอวิ๋นเจาก็พากันยิ้มขำ กอดแขนซ้ายขวาของเขาอย่างสนุกสนาน

ซูอิ๋งเอ่อร์ถึงกับพูดไม่ออก ต้องยอมพูดเสริมอย่างจนใจ “นอกจากซู่เป่า จื่อซี น้องสาว แล้วก็พี่เจ็ด ฉันนี่แหละเจ๋งที่สุด!”

ซูเหอเวิ่นพูดขึ้น “แล้วผมล่ะ?”

ซูอิ๋งเอ่อร์ตอบ “เด็กไปเล่นที่อื่นเถอะ!”

ซูเหอเวิ่น “…”

เขารู้สึกโกรธมาก ตอนนี้เขากำลังเริ่มต้นเส้นทางใหม่ ร่างกายก็กำลังโตอยู่นะ!

“ผมสูงหนึ่งเมตรห้าแล้วนะ!” ซูเหอเวิ่นประท้วง

ซูอิ๋งเอ่อร์มองอย่างดูแคลน “สูงแค่หนึ่งเมตรห้าก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี”

ซูเหอเวิ่นไม่อยากพูดกับเขาอีกแล้ว

ซูอีเฉินมองออกว่าความครื้นเครงของทุกคนในตอนนี้เป็นการตั้งใจทำเพื่อหลีกเลี่ยงการพูดถึงสภาพร่างกายของเขา

แต่เขาเองก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ถึงวันจากลา ทุกคนย่อมรู้สึกเศร้าอยู่ดี จะเร่งให้ความเศร้านั้นมาถึงเร็วขึ้นไปทำไมกัน

เขาเองก็ไม่มีอะไรต้องสั่งเสียเพิ่มเติมแล้ว...