ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1769

ซูอีเฉินวางปากกา ไม่มีแรงที่จะเขียนต่อไปอีกแล้ว

ประตูถูกเปิดออก เสี่ยวสวินสวินเดินเข้ามา

ตอนนี้เขาเป็นเด็กหนุ่มแล้ว และตื่นขึ้นมาพบว่าตนเองคือจักรพรรดิตงเยว่ เขายืนอยู่ต่อหน้าซูอีเฉินด้วยท่าทางอ่อนโยน

หนึ่งดวงอาทิตย์ที่กำลังขึ้น กับอีกหนึ่งดวงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้า

แม้ว่าซูอีเฉินจะดูยังหนุ่มแน่น แต่ก็ไม่อาจปิดบังความร่วงโรยของชีวิตที่กำลังจะจบลง

“เสี่ยวสวินกลับมาแล้วเหรอ?” ซูอีเฉินลุกขึ้นทันที

ทุกครั้งที่ซูเหอสวินกลับมา เขามักจะนำจดหมายจากเหยาหลิงเยว่กลับมาด้วย

“พ่อครับ” ซูเหอสวินหยิบกองจดหมายออกมา

ในชีวิตนี้ เสี่ยวสวินก็เหมือนกับซู่เป่าที่เลือกละทิ้งความทรงจำในชาติที่แล้วและกลับมาเกิดใหม่

แม้ว่าเขายังคงเป็นจักรพรรดิตงเยว่ แต่ในชาตินี้เขามีครอบครัว มีพ่อแม่

“แม่ของลูกสบายดีไหม?” ซูอีเฉินถามขณะเปิดอ่านจดหมาย

ซูเหอสวินพยักหน้า “ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับ”

ซูอีเฉินอ่านจดหมายของเหยาหลิงเยว่ไปเรื่อยๆ พร้อมกับยิ้มอย่างไม่รู้ตัว ความเจ็บปวดในร่างกายก็ทุเลาลงมาก

เหยาหลิงเยว่ไม่ค่อยถนัดเขียนจดหมาย ถ้าคิดอะไรออกเธอก็จะเขียนสั้นๆ หนึ่งฉบับ แต่ถ้าเขียนจดหมายจริงจังก็มักจะพูดหลายเรื่องในนั้น แม้ว่าจะเป็นเพียงไม่กี่ประโยคง่ายๆ ก็ตาม

“เสี่ยวสวิน พ่อขอถามอะไรหน่อย” ซูอีเฉินเก็บจดหมายและจัดเรียงมันอย่างเรียบร้อยเข้าตู้หนังสือ

“พ่อถามมาเลยครับ” ซูเหอสวินตอบ

ซูอีเฉินเม้มริมฝีปาก ใบหน้าที่ดูเย็นชานั้นเผยให้เห็นถึงความลังเลเล็กน้อย “หลังจากที่พ่อเสียชีวิตแล้ว…พ่อจะสามารถไปหาแม่ของลูกที่โลกนั้นได้ไหม?”

คนที่ตายแล้วจะกลายเป็นวิญญาณ และวิญญาณจะถูกส่งไปยังยมโลก หรือโลกหลังความตาย

จิ่วโยวเป็นส่วนลึกที่สุดของยมโลก ที่ๆ ซึ่งวิญญาณธรรมดาไม่สามารถก้าวย่างเข้าไปได้

ซูเหอสวินยิ้ม “พ่อครับ พ่อกังวลอะไร? ซืออี้หรันเป็นเจ้าแห่งจิ่วโยว ซู่เป่าเป็นเจ้าแห่งวิถีสวรรค์…และยังมีอาเขย ผม และเหล่าพญายมในยมโลกอีก”

“แค่ใช้เส้นสายก็สามารถพาพ่อเข้าไปได้แล้ว”

สิ่งที่ซูเหอสวินพูดเป็นความจริง แม้ว่าจะมีกฎระเบียบอยู่ แต่โลกนี้ก็มีทางลัดมากมาย

ทุกอย่างในโลกนี้ไม่เคยเป็นสิ่งที่แน่นอน

“แต่อย่างไรก็ตาม ถ้าพ่อไปจิ่วโยว พ่อจะไม่มีโอกาสกลับมาเกิดใหม่ แล้วพ่อจะกลายเป็นวิญญาณเร่ร่อนตลอดกาล” ซูเหอสวินกล่าว

ซูอีเฉินส่ายหน้า “ไม่เป็นไร”

ซูเหอสวินคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม

ถึงจะเป็นวิญญาณเร่ร่อนก็ช่างเถอะ ยังไงมันก็ยังเป็นวิญญาณเร่ร่อนที่มีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นที่สุดอยู่ดี

ซูอีเฉินรู้สึกโล่งใจลงไปบ้าง แต่ในใจยังมีเรื่องที่ค้างคาอยู่

“ไม่รู้ว่าซู่เป่าจะกลับมาเมื่อไหร่” ซูอีเฉินจัดเสื้อคลุมบนตัวให้เข้าที่

เขามองออกไปนอกหน้าต่าง ตอนนี้สิ่งเดียวที่เขายังห่วงอยู่ก็คือซู่เป่าที่อยู่ข้างนอก

อากาศเย็นลงเรื่อยๆ ใบไม้บนต้นไม้ก็ใกล้จะร่วงหมดแล้ว

ฤดูใบไม้ร่วงที่ลึกซึ้งมักจะมีความเหงาแฝงอยู่เสมอ ซูอีเฉินพยายามลุกขึ้นจากเตียง ใบหน้าที่หล่อเหลาเยือกเย็นนั้นปราศจากสีเลือด

เขาสวมเสื้อคลุมหนาๆ ก่อนที่จะได้ยินเสียงเคาะประตูของนายหญิงซู“อาเฉิน?”

ซูอีเฉินเปิดประตูออกมาและตอบว่า “มาแล้วครับ”

นายหญิงซูมองเขา น้ำตาเอ่อล้นอยู่ในดวงตา

“มีอะไรหรือครับ?” ซูอีเฉินยิ้ม “พ่อทำให้แม่โกรธอีกแล้วใช่ไหม?”

นายหญิงซูตอบ “ไม่เลย เขากล้าทำให้ฉันโกรธเหรอ?”