ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1768

คุณท่านซูอุทาน “ผมพูดผิดตรงไหน คุณน่ะคิดมากไปเอง”

นายหญิงซูมองค้อนให้เขาทีหนึ่งก่อนจะลุกเดินหนีไป

คุณท่านซูรีบตามไป เพราะเขารู้ว่าวันนี้นายหญิงซูกังวลใจมากจริงๆ

เขารู้ดีว่าเขาพูดไม่เก่ง อยากจะปลอบใจเธอ แต่คำปลอบนั้นดูเหมือนจะสื่อออกมาได้ไม่ดีพอ

“ซือเสวี่ย!” เขาดึงเธอเข้ามาพลางตบหลังเบาๆ อย่างปลอบโยน “พอเถอะๆ อย่าโกรธเลย”

เขาหยุดไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดออกมาอย่างเงอะงะว่า “ถ้าคุณโกรธจนป่วยขึ้นมา ผมคงปวดใจแย่”

นายหญิงซูอดที่จะขำไม่ได้ เพราะไม่ค่อยได้ยินคำพูดอ่อนโยนจากเขาแบบนี้บ่อยนัก

“อาเฉินอาการแย่จริงๆ” เธอเอ่ย

คุณท่านซูพยักหน้า “ผมจะลองไปคุยกับเขาดู”

**

ซูอีเฉินนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นชั้นล่างได้สักพัก และเปิดดูอัลบั้มรูปไปพลาง ก่อนจะลุกขึ้นเตรียมกลับเข้าห้อง

จู่ๆ ทุกอย่างก็มืดลงตรงหน้า ร่างของเขาล้มพิงกลับลงไปนั่งบนโซฟาอีกครั้งด้วยเสียงดังตึง

คุณท่านซูเดินเข้ามาเห็นภาพนั้นพอดี ใจของเขากระตุกวูบขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ

“เป็นอะไรไป?” เขาถามขณะเดินเข้าไปหา

ซูอีเฉินกดขมับและส่ายหน้า “ไม่เป็นไรครับ ลุกเร็วไปหน่อย คงความดันขึ้น”

คุณท่านซูนั่งลงข้างๆ ด้วยสีหน้าจริงจัง “แกก็อายุมากแล้วนะ พอคนแก่แล้วก็มีทั้งความดันสูง โรคหัวใจหลอดเลือดเยอะแยะ ควรหาเวลาตรวจสุขภาพบ้าง”

ซูอีเฉินยิ้ม “ไม่ต้องหรอกครับ ในบ้านเราก็มีหมอระดับผู้เชี่ยวชาญอยู่คนหนึ่ง เขายังไม่พูดอะไรเลย”

คุณท่านซูขมวดคิ้ว “ทำไมถึงพยายามเลี่ยงปัญหานี้ตลอด?”

ซูอีเฉินเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดเบาๆ ว่า “พ่อครับ ผมรู้ร่างกายตัวเองดี”

“ตอนนี้เสี่ยวเหวินก็รับภาระหน้าที่ได้แล้ว ที่บ้านก็ไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องพึ่งพาผมอีก…”

“แต่ผมอยากเจอหลิงเยว่เร็วๆ”

คุณท่านซูถอนหายใจ ไม่รู้ว่าควรจะด่าหรือปลอบดี

“แต่แกเคยคิดไหมว่าแม่แกจะเป็นห่วง ซู่เป่าก็ยังไม่กลับมาเลย ยังไงแกก็ควรรอซู่เป่ากลับมาก่อนนะ!”

ซูอีเฉินยิ้มขำ “ผมยังพอมีชีวิตอยู่ได้อีกปีครึ่งหรือไม่ก็สามถึงห้าปีแหละ ทำไมพูดเหมือนผมใกล้ตายแล้ว”

คุณท่านซูถึงกับพูดไม่ออก ทั้งที่อยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่รู้ทำไมถึงพูดไม่ออก

“ก็ดูแลตัวเองด้วยแล้วกัน” เขาถอนหายใจ

ซูอีเฉินพยักหน้า หลังจากพูดคุยกันพักหนึ่ง เขาก็รู้สึกดีขึ้นมาก แล้วลุกกลับเข้าห้องไป

ห้องของเขากว้างใหญ่ ด้านหลังโซฟามีฉากกั้นซึ่งใช้เป็นห้องทำงาน

ซูอีเฉินนั่งลงที่โต๊ะ หยิบปากกาขึ้นมาเขียนจดหมายต่อ

“หลิงเยว่ วันนี้แม่ทำชิงถวน รสชาติบอกไม่ถูกว่าอร่อยหรือไม่ แต่เคี้ยวไปแล้วก็มีรสชาติแปลกๆ…”

ข้างนอกห้อง ซูอี้เซินยืนอยู่ที่ระเบียงทางเดิน เขาเอนตัวพิงราวระเบียงพร้อมกับจ้องมองผลตรวจสุขภาพในมือถือ

และยาแก้ปวดที่เขาแอบซื้อมาอย่างลับๆ

“หลิงเยว่ เช้านี้อากาศเริ่มเย็นแล้ว ใบแปะก๊วยร่วงหล่นลงมาดูสวยมาก ผมเก็บมาให้คุณด้วย…”

บนชั้นหนังสือหลังโต๊ะทำงานเต็มไปด้วยจดหมายมากมาย

เสี่ยวสวินสวินมักจะกลับมาแล้วหยิบจดหมายลงไปให้ แล้วก็นำจดหมายของเหยาหลิงเยว่มาให้เขา

จึงทำให้จดหมายบนชั้นนั้นเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ

ซูอีเฉินยิ้มพลางเขียนต่อไปโดยไม่หยุด

“วันนี้ปวดท้องมากเลย…อยากกอดคุณจัง”

“ผมรู้สึกว่าผมอาจจะทนต่อไปได้อีกไม่นานแล้ว เสียใจที่ต้องทำให้พ่อแม่ที่ชราภาพต้องผิดหวัง แต่ผมก็อยากเจอคุณเร็วๆ”

“ซู่เป่าเคยบอกไว้ว่า ชีวิตและความตายของคนเรามีลิขิต…ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากรักษาเพื่อให้พวกเขาสบายใจ บางทีเสี่ยวสวินอาจจะมีวิธีทำให้ผมไม่ตายก็ได้”

“แต่ผมคิดว่า เมื่อถึงเวลาของคนแล้วก็ควรจากไป”

“ขอใช้เวลาที่เหลืออยู่ที่บ้านกับพวกเขามากหน่อยดีกว่า”

“เสียดายที่ผมปวดท้องบ่อย เลยทำได้แค่อยู่ในห้องเพื่อไม่ให้พวกเขาเห็นแล้วเป็นห่วง”

ซูอีเฉินเขียนมาถึงตรงนี้ ใบหน้าก็พลันซีดขาว และปลายนิ้วสั่นเทา

เขาเปิดลิ้นชักแล้วหยิบยามาแก้ปวดออกมา เทยาออกมาสองสามเม็ดแล้วกลืนลงไป

ซูอีเฉินยิ้มอย่างขมขื่น เมื่อความเจ็บปวดทุเลาลงบ้างแล้ว เขาจึงเขียนต่อว่า “ยาแก้ปวดเริ่มไม่ค่อยได้ผลแล้ว จริงๆ ตอนนี้ผมคิดถึงซู่เป่ามาก”

“ครั้งนี้เธอออกจากบ้านไป น่าจะเป็นการไปที่ไกลที่สุด…ไม่รู้ว่าผมจะรอเธอกลับมาเจอหน้าครั้งสุดท้ายได้หรือเปล่า”

“แต่ก็ไม่เป็นไร ถึงจะไม่ได้เจอกัน ตอนอยู่ในยมโลกพวกเราก็คนกันเอง จะรอเจอที่นั่นก็ได้เหมือนกัน”