ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1767

นอกเหนือจากสามภพหกวิถีแล้วก็คือความเวิ้งว้างไร้สิ้นสุด

หมู่ดวงดาวที่นี่เหมือนฝุ่นละออง

เงาคนสองคนกำลังพุ่งทะยานผ่านจักรวาลดวงดาราไปอย่างรวดเร็ว ดุจสายแสงสองสายที่ตัดผ่านฟากฟ้า

ซืออี้หรานเอ่ย “ซู่เป่า อย่ารีบร้อน”

ซู่เป่ารู้สึกสับสนวุ่นวายไปหมด เธอส่ายหน้า “ไม่ทันแล้ว…”

**

คฤหาสน์ตระกูลซู

นายหญิงซูหยิบขนมชิงถวนขึ้นมาด้วยท่าทางสดใสร่าเริงแล้วกัดเข้าไปคำหนึ่ง

“รสชาติแปลกๆ นะ แต่ยิ่งกินยิ่งอร่อย”

เธอยื่นชิงถวนให้คุณท่านซูด้วยความกระตือรือร้น “ลองชิมดูสิ!”

คุณท่านซูรับไปพลางพูดไปด้วยว่า “แก่ขนาดนี้แล้ว ไม่กลัวติดฟันหรือไง?”

นายหญิงซูมองค้อนใส่เขา “ไม่กินก็เอามานี่!”

คุณท่านซูกลับยัดมันเข้าปากทั้งชิ้น และเคี้ยวไปพลางพยักหน้าไปด้วย “อร่อย อร่อย!”

นายหญิงซูทั้งขำทั้งหงุดหงิด หยิบถาดชิงถวนเตรียมจะไปเรียกคนอื่นๆ ลงมากินด้วยกัน

ซูอิ๋งเอ่อร์ที่เคยอยู่บ้านเป็นประจำ คราวนี้กลับไม่ค่อยได้อยู่บ้าน ออกไปท่องเที่ยวรอบโลกทุกวัน อ้างว่าไปตามหาไอเทพเพื่อฝึกบำเพ็ญ

ซูจื่อหลินใช้ชีวิตหลังเกษียณคล้ายกับคุณท่านซู ส่วนใหญ่จะนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟา บางครั้งก็เข้าไปที่ห้องทำงานเพื่อร่างแบบจากแรงบันดาลใจที่เกิดขึ้น

ส่วนหลานๆ อย่างหานหานก็โตกันหมดแล้ว บ้างก็เรียนมหาวิทยาลัย บ้างก็ทำงาน เจ้าตัวเล็กสุดอย่างเสี่ยวเว่ยเว่ยก็กำลังเรียนอยู่ปีสองแล้ว

ซูเยว่เฟยและซูอี้เซินที่เคยยุ่งมากที่สุดก็เกษียณกลับมาอยู่บ้าน และใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสงบสุข

ซูลั่วพากู้ชีชีไปเที่ยว แทบจะลืมบ้านไปเลย

ซูจิ่นม่อยังคงทุ่มเทให้กับงานวิจัยที่เขารัก แต่ตอนนี้ข้างกายเขามี ‘คน’ ที่ชื่อเถียนเถียนอยู่เป็นเพื่อนแล้ว…

“แล้วพี่ใหญ่ของพวกแกล่ะ?” นายหญิงซูหันไปถามกลุ่มคุณท่านซูตัวน้อยที่กำลังนั่งเล่นไพ่กันอยู่

ซูเยว่เฟยตอบว่า “น่าจะอยู่ในห้องนะ! พี่ใหญ่ยิ่งอายุมากก็ยิ่งไม่ค่อยออกจากห้อง”

ซูจื่อหลินไม่ได้แต่งงานใหม่ ส่วนซูเยว่เฟยและซูอี้เซินก็ยึดแนวคิดครองตัวเป็นโสด เพราะไม่ว่าจะเป็นเรื่องครอบครัวหรือการสืบทอดตระกูลก็ไม่ใช่หน้าที่ที่พวกเขาต้องแบกรับจึงใช้ชีวิตตามใจชอบได้อย่างเต็มที่

ซูอิ๋งเอ่อร์น่าจะเป็นหนึ่งในกลุ่มผู้ฝึกบำเพ็ญรุ่นแรกของโลกมนุษย์ ถึงแม้คนในสังคมเมืองทั่วไปจะยังไม่รู้ว่ามีผู้ฝึกบำเพ็ญอยู่จริง แต่เขากลับดูหนุ่มขึ้นเรื่อยๆ อย่างเห็นได้ชัด

กลับกัน คนแก่สองคนในบ้านยิ่งอายุมากกลับยิ่งดูสดใสขึ้นทุกวัน

“อาเฉิน?” นายหญิงซูเคาะประตู

ไม่นานนัก ประตูก็ถูกเปิดออก ซูอีเฉินก้าวออกมา

เพราะได้กินยาชะลอวัย เขาที่เป็นพี่ใหญ่ที่สุดในบรรดาพี่น้อง แต่กลับเป็นคนที่ดูหนุ่มที่สุดรองจากซูอิ๋งเอ่อร์

“แม่ มีอะไรเหรอครับ?” เขาถาม

นายหญิงซูยื่นถาดให้ “ทำชิงถวนไว้นิดหน่อย เอามาให้กิน”

ซูอีเฉินรับถาดไปแล้วตอบ “ครับ”

ไม่ใช่เพราะไม่อร่อย แต่เป็นเพราะกินไม่ลง ช่วงนี้เขารู้สึกว่าตัวเองกินอะไรไม่ค่อยได้มากขึ้นทุกที

ซูอีเฉินมองดูรูปเหยาหลิงเยว่ในมือถือ และอดไม่ได้ที่จะใช้นิ้วลูบภาพนั้นเบาๆ

ซูอีเฉินหันไปเห็นนายหญิงซูถือชิงถวนเต็มถาดออกมา แล้วยังถือเม็ดบัวเชื่อมมาวางตรงหน้าเขาอีกด้วย

“ชิงถวนมันหนึบไปหน่อย กินเม็ดบัวเชื่อมแทนดีกว่า!”

ซูอีเฉินไม่ได้ปฏิเสธ เขายิ้มตอบอย่างอ่อนโยนว่า “ครับ”

เขาหยิบถ้วยขึ้นมา ค่อยๆ ตักเม็ดบัวเชื่อมขึ้นมากินอย่างช้าๆ

เม็ดบัวเชื่อมที่หวานหอมนี้เป็นของที่ซู่เป่าเก็บมาจากจิ่วโยว ซืออี้หรันยังนำมาให้มากมาย ทำให้มันกลายเป็นของที่เขากินบ่อยที่สุดในตอนนี้ และเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขายังพอกินได้

ซูอีเฉินผอมลงมาก จนเห็นเส้นเลือดและกระดูกชัดเจนบนหลังมือ

ในสวน คุณท่านซูกำลังรำไทเก๊กใต้ต้นไผ่ดำ ส่วนนายหญิงซูนั่งมองเขาด้วยสีหน้าเหม่อลอย

คุณท่านซูยังไม่ทันจบกระบวนท่าก็หยุดเดินและเข้ามานั่งข้างๆ เธอแล้วถามว่า “เป็นอะไรอีกแล้วล่ะ?”

นายหญิงซูพูดด้วยความกังวล “ร่างกายของอาเฉินแย่ลงเรื่อยๆ บอกให้เขาไปตรวจสุขภาพดูก็ไม่ยอมไป”

คุณท่านซูพูดด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจ “ไม่ต้องห่วงหรอก ซู่เป่าให้อะไรดีๆ ไว้บำรุงตั้งมากมาย ร่างกายเขาจะย่ำแย่ไปได้ยังไง?”

นายหญิงซูมองเขาอย่างหงุดหงิด “คุณนี่มันซื่อบื้อจริงๆ!”

ถึงจะมีของดีคอยบำรุงยังไงก็ตาม

แต่ซูอีเฉินก็ยังคงเป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่ง ประโยคเดิมที่ยังคงเป็นจริงอยู่เสมอ ชะตาชีวิตของคนเราไม่อาจฝืนได้…