ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 178

ผีหลายใจมองไปทางโหรวจิ่นก่อนที่จะเอ่ยขึ้น “แม่ของเธอได้รับผลกรรมที่ทำแล้ว แต่ว่าเธอยังสามารถไปเกิดใหม่ได้ จะไปไหม”

รอยยิ้มจืดจางไปจากใบหน้าของโหรวจิ่น ก่อนที่เธอจะส่ายหน้าไปมา “ไม่ไปล่ะ ฉันจะไปอยู่กับแม่”

“แม่จะเลวขนาดไหน ก็ยังเป็นแม่ของฉัน…..”

เธอเองก็ทำให้คนมากมายต้องตาย ก็สมควรตายไปเหมือนแม่ ไม่ควรได้รับการให้อภัย

โดยเฉพาะจวินเอ๋อร์….สองวันมานี้เธอใช้ร่างของจวินเอ๋อร์ แสร้งทำเป็นตกน้ำเพื่อหลอกล่อคนอื่น เธอยิ่งรู้สึกผิดบาปมาก

โหรวจิ่นพุ่งเข้าไปทางน้ำเต้าวิญญาณ ก่อนที่จะสลายกลายเป็นอากาศโดนน้ำเต้าวิญญาณดูดเข้าไป

น้ำเต้าวิญญาณวางนิ่งอยู่ตรงพื้น มีแสงสาดส่องไปทางน้ำเต้าวิญญาณ ก่อนที่จะมีแสงสีแดงสว่างขึ้น ดึงดูดสายตาเป็นอย่างมาก

ซู่เป่าหยิบน้ำเต้าวิญญาณขึ้นมาเช็ด แล้วหยิบมาแตะสร้อยข้อมือสีแดง น้ำเต้าวิญญาณก็ถูกแขวนไว้บนนั้นทันที

มู่กุยฝานเดินมากอดเธอ ก่อนที่จะเอ่ยถาม “ซู่เป่าเป็นอะไรไป?”

นี่เป็นครั้งแรกที่ซู่เป่าทำภารกิจจับผีได้สำเร็จด้วยตัวคนเดียว แม้ว่าผีที่จับได้จะเป็นผีตายโหง….ที่จริงควรจะรู้สึกประสบความสำเร็จ

แต่ทุกครั้งที่ทำสำเร็จมักจะรู้สึกไม่ดีตลอด

เธอเก็บความสงสัยนั้นเอาไว้ ก่อนที่จะเล่าเรื่องที่ผีตายโหงเล่ามาเมื่อกี้เล่าให้คนอื่นฟัง

เด็กน้อยเอ่ยออกมาอย่างไม่เข้าใจ “คุณน้าผีตายโหงตกลงไปจมน้ำตายเองแท้ๆ พี่โหรวจิ่นตายเพราะว่าช่วยเขา แล้วทำไมเธอถึงเอาความโกรธและโมโหไปไว้ที่คนอื่นล่ะ?”

“พี่จวินเอ๋อร์เป็นคนบริสุทธิ์ อีกทั้งยังอายุเท่าพี่โหรวจิ่น ทำไมคุณน้าผีตายโหงถึงไม่ปล่อยพี่เขาไป?”

“แล้วก็แม่ของพี่จวินเอ๋อร์ คุณน้าคนนั้น สองวันที่ผ่านมานี้ก็เอาแต่ตามหาพี่จวินเอ๋อร์อย่างร้อนใจ แต่ว่าถ้าพี่จวินเอ๋อร์สำคัญขนาดนั้น ทำไมคุณน้าเขาต้องพูดจาทำร้ายจิตใจพี่จวินเอ๋อร์เขาด้วยล่ะ?”

พี่จวินเอ๋อร์แค่บอกว่ามาอยู่ริมแม่น้ำ แต่คุณน้ากลับพูดแรงๆ ออกมา บอกว่าถ้าพี่จวินเอ๋อร์จะไปตายก็จะไม่ยื้อ ถ้าเก่งนักก็ให้โดดลงน้ำไปเลย….

“พี่จวินเอ๋อร์ตายแล้ว ก็เพราะว่าคุณน้าคนนั้นนั่นแหละที่ไม่ดูแลให้ดี แต่คุณน้ากลับบอกว่าเป็นความผิดของพี่กู้ภัย มันเพราะอะไรกัน?”

ซู่เป่าเอ่ยถามออกมาไม่หยุด

มู่กุยฝานนึกถึงหญิงวัยกลางคนคนนั้น ทั้งที่ว่ายน้ำไม่เป็น แต่ก็ชอบลงไปในน้ำสร้างความวุ่นวาย

หลังจากที่สามารถนำศพของจวินเอ๋อร์ขึ้นมาได้ เธอไม่ยอมรับความจริง ตบตีพนักงานกู้ภัยบอกว่าพวกเขาเป็นคนฆ่าลูกของตัวเอง……

เขาอุ้มซู่เป่าเดินออกไป ให้ลมยามเย็นของแม่น้ำช่วยปัดเป่าสิ่งที่รุมเร้าอยู่ในใจออกไป

ก่อนที่เขาจะเอ่ยออกมา “แม่โหรวจิ่นโกรธเกลียดตัวเองที่ทำให้ลูกสาวต้องตาย ทั้งๆ ที่ผ้าห่มสามารถใช้เครื่องซักผ้าซักได้ แต่กลับไปซักที่ริมแม่น้ำ โดยไม่ได้คิดเลยว่าทั้งสองชีวิตต้องมาตายแบบนี้”

“คุณน้าวัยกลางคนคนนั้น คิดไม่ถึงว่าคำพูดแย่ๆ จากความโมโหของตัวเองนั้น จะทำให้ลูกสาวของตัวเองตายไปจริงๆ”

“พวกเขาทั้งสองต่างเสียใจ เสียใจแต่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ เพื่อให้ตัวเองรู้สึกผิดน้อยลง เลยพยายามที่จะโทษคนอื่นอย่างบ้าคลั่ง”

ไม่ได้มีแต่แม่ของโหรวจิ่นหรือแม่ของจวินเอ๋อร์หรอก ตอนนี้พ่อแม่มากมาย ทุกครั้งที่ความเลินเล่อของตัวเองทำให้ลูกต้องบาดเจ็บหรือเสียชีวิต ต่างก็หันไปโทษคนอื่นทั้งนั้น

มู่กุยฝานยื่นมือไปลูบหัวของซู่เป่า ก่อนที่จะเอ่ยเสียงอ่อนโยน “มีความสุขหน่อยสิ วันนี้หนูเก่งมาก”

“อีกอย่าง ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเรื่องดีเลย โหรวจิ่นเองก็คิดได้แล้วไม่ใช่เหรอ? บนโลกนี้ยังไงก็มีด้านดีอยู่เสมอ”

“การเป็นคนอย่ามองแต่เรื่องไม่ดีที่เกิดขึ้น ต่อให้แสงสว่างมันจะน้อยเพียงใด พวกเราก็ต้องเรียนรู้ที่จะเก็บสะสมมันเอาไว้…..”

มู่กุยฝานเอ่ยอย่างอ่อนโยน สายตาเองก็อ่อนโยนอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาปกป้องซู่เป่าในวิธีของเขาเอง

ซู่เป่าซบลงที่ไหล่ของมู่กุยฝาน ก่อนที่จะนิ่งคิดแล้วพยักหน้ารับ “อืมๆ!”

พ่อพูดถูก ขอแค่คิดถึงด้านดีๆ ก็ดีขึ้นแล้ว!

ตอนที่พวกมู่กุยฝานกลับถึงบ้านนั้น ซู่เป่าที่เหนื่อยมากก็หลับไปแล้ว

ซูอีเฉินเองก็เหนื่อยเช่นกัน โดยปกติแล้วเขาจะเปิดคอมทำงานต่อ แต่ว่าเขาพิมพ์ไปไม่กี่คำก็หาวออกมาเสียแล้ว เขาเริ่มรู้สึกง่วงขึ้นมาทันที

เขาเองก็ตกใจไม่น้อย เพราะว่าพึ่งมารู้สึกตัวว่าเดี๋ยวนี้เขาเริ่มที่จะนอนเร็วขึ้นเรื่อยๆ แล้ว……