ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 177

ซูอิ๋งเอ่อร์กับซูจิ่นอวี้อึ้งไปเลย ตอนนี้หน้าของทั้งสองคนเต็มไปด้วยความงุนงงและตะลึงงัน

พวกเขามองดูซู่เป่าตอนเดินออกไปท้าทายผีทั้งสองตัวว่า เก่งนักก็เข้ามาสิ

แล้วก็เห็นเธอท่องคาถา ใช้ตดโจมตี….แบบนี้ก็ได้เหรอ!

ยังไม่ทันหายตะลึง ก็เห็นเธอโยนน้ำเต้าออกไป แล้วตะโกนว่า ‘ไปเลย คุณน้ากระบะ……’

เรื่องราวหลังจากนั้นเขาก็มองไม่เห็นแล้ว เพราะว่าผีน้ำพวกนั้นวิญญาณออกจากร่างมาแล้ว พวกเขามองไม่เห็น

ผีหลายใจที่โดนเรียกออกมานั้นก็งุนงงเช่นกัน

ตั้งแต่ออกมา จนสู้กับผีตายโหงที่อยู่ใต้เท้าของเธอ จนถึงตอนที่ผีสาวด้านข้างคุกเข่าแล้วอ้อนวอนขอให้ปล่อยแม่เธอไปนั้น เธอยังไม่เข้าใจเลยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ซู่เป่าปรบมือชื่นชม “คุณน้าหลายใจเก่งมากเลย!”

ผีหลายใจตอบกลับมาทันที “แน่นอน…..”

ผีตายโหงสาวคุกเข่า ร้องไห้ไปอ้อนวอนไป “ฉันกับแม่ผิดไปแล้ว พวกเราจะไม่ทำชั่วอีกแล้ว ขอร้องล่ะ ปล่อยพวกเราไปเถอะ….”

ซู่เป่าส่ายหน้าไปมา “พวกเธอทำลายชีวิตไปกี่ชีวิตแล้ว?”

สายตาของผีสาวว้าวุ่น ก่อนที่จะเอ่ยออกมา “กะ ก็แค่เจ็ดแปดคน…..”

ซู่เป่าขมวดคิ้ว เจ็ดแปดคน ทำไมใช้คำว่า ‘แค่’ กัน

ผีตายโหงที่โดนผีหลายใจเหยียบไว้นั้น คอเหมือนมีแต่เศษทราย เธอเอ่ยออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง “โหรวจิ่น อย่าไปขอร้องมัน…..”

“ครั้งนี้ถือว่าพวกเราแพ้แล้ว……”

ผีตายโหงตัวนั้นจ้องซู่เป่านิ่ง ไม่พอใจเป็นอย่างมาก

ขอแค่ได้กลืนกินวิญญาณบริสุทธิ์อีกดวงเดียว….แค่ดวงเดียวจริงๆ!

เธอก็จะได้เปลี่ยนเป็นผีร้ายแล้ว แล้วก็จะได้ไปจากแม่น้ำนี้ตลอดไป

เธอตายและเกิดใหม่บนแม่น้ำสายนี้หลายหมื่นครั้ง เธอทนไม่ไหวแล้ว เธอเลือกที่จะกลืนกินวิญญาณของคนอื่น จะได้ไปจากที่นี่เร็วขึ้น

คิดไม่ถึงเลยว่าอีกแค่นิดเดียว แต่กลับล้มเหลวเสียก่อน!

ซู่เป่าไม่สนใจว่าผีตายโหงตนนั้นจะพูดอะไร เธอแค่หันไปถามผีที่ชื่อโหรวจิ่นนั้นว่า “พวกเธอชื่อว่าอะไร เป็นคนที่ไหน ตายยังไง?”

โหรวจิ่นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตามีแต่ความสิ้นหวังก่อนที่จะเอ่ยขึ้น “เมื่อก่อนพวกเราเป็นชาวบ้านที่อยู่ริมแม่น้ำ เมื่อแปดปีก่อน ตรงนั้นยังเป็นหมู่บ้านอยู่เลย….”

เธอชี้ไปยังชายฝั่งแม่น้ำ แต่ว่าตอนนี้ตรงนั้นกลับเปลี่ยนไปเป็นตึกสูงแล้ว ตึกเก่าก่อนหน้านั้นไม่อยู่แล้ว

“มีวันหนึ่ง ฉันกับแม่มาซักผ้าห่มกันที่ริมแม่น้ำ…..”

“แม่ฉันคิดว่าผ้าห่มมันใหญ่เกินไป ใช้เครื่องซักผ้ามันไม่สะอาด เลยมาซักที่ริมแม่น้ำ”

“พ่อฉันเองก็ตามมาด้วย แต่ว่าพ่อไปว่ายน้ำอยู่ในแม่น้ำ”

แม่ของโหรวจิ่นซักผ้าอยู่ ซักไปซักมาก็ตกลงไปในแม่น้ำ โหรวจิ่นรีบเข้าไปช่วยดึงแม่ขึ้นมา สุดท้ายตัวเธอก็ตกน้ำไปด้วย

“แม่ฉันตะโกนให้พ่อมาช่วย แต่ว่าพ่อว่ายไปไกลมากแล้ว ไม่ได้ยิน”

โหรวจิ่นพูดถึงตรงนี้ก็ร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ “ฉันกับแม่ก็เลยจมน้ำตาย”

“หลังจากตายไป พวกเราก็กลายไปเป็นผีน้ำอยู่ตรงนี้ แม่โกรธมากไม่ยอมไปเกิดใหม่ แล้วก็โกรธพ่อมากที่ไม่ได้เรื่อง เรียกยังไงก็ไม่หันกลับมา”

ผีตายโหงตนนั้นเหมือนจะคิดตามถึงเรื่องการตายของตนเอง ตาแดงเถือกขึ้นมาทันที

ถ้าเธอตายก็แค่ตาย แต่นี่ลูกสาวของเธอก็ตายด้วย สามีเธอว่ายน้ำอยู่แค่ร้อยเมตรถัดไปเท่านั้นเอง ทั้งๆ ที่ลูกสาวมีโอกาสรอดแท้ๆ…..

แต่กลับต้องมาจมน้ำตายไปพร้อมเธอ!

“ฉันไม่ยอม ฉันเกลียด!” ผีตายโหงตนนั้นเอ่ยออกมาเสียงแหบ กัดฟันจนได้ยินเสียง “ฉันจะไปหาเขา ฆ่าเขาให้ตาย! แล้วจะถามเขาว่าหูมีไว้ประดับหัวอย่างเดียวหรือยังไง?”

ซู่เป่า “……”

โหรวจิ่นยังคงเล่าต่อไป “เพราะว่าร่างของเราจมลงไปถึงพื้นตรงที่เป็นตะกอน แล้วโดนพวกหญ้าสาหร่ายพันเอาไว้ พ่อตามหาเราไม่เจอ คิดว่าพวกเรากลับบ้านไปแล้ว ก็เลยกลับบ้านไป”

“ต่อมา พ่อก็พาคนเอาพวกไม้ไผ่มาควานหา แต่ก็ยังไม่เจอพวกเรา…..”

ซู่เป่าขมวดคิ้วมุ่น “พวกเธอฆ่าพี่จวินเอ๋อร์ยังไง?”