ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 177

ซูอิ๋งเอ่อร์กับซูจิ่นอวี้อึ้งไปเลย ตอนนี้หน้าของทั้งสองคนเต็มไปด้วยความงุนงงและตะลึงงัน

พวกเขามองดูซู่เป่าตอนเดินออกไปท้าทายผีทั้งสองตัวว่า เก่งนักก็เข้ามาสิ

แล้วก็เห็นเธอท่องคาถา ใช้ตดโจมตี….แบบนี้ก็ได้เหรอ!

ยังไม่ทันหายตะลึง ก็เห็นเธอโยนน้ำเต้าออกไป แล้วตะโกนว่า ‘ไปเลย คุณน้ากระบะ……’

เรื่องราวหลังจากนั้นเขาก็มองไม่เห็นแล้ว เพราะว่าผีน้ำพวกนั้นวิญญาณออกจากร่างมาแล้ว พวกเขามองไม่เห็น

ผีหลายใจที่โดนเรียกออกมานั้นก็งุนงงเช่นกัน

ตั้งแต่ออกมา จนสู้กับผีตายโหงที่อยู่ใต้เท้าของเธอ จนถึงตอนที่ผีสาวด้านข้างคุกเข่าแล้วอ้อนวอนขอให้ปล่อยแม่เธอไปนั้น เธอยังไม่เข้าใจเลยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ซู่เป่าปรบมือชื่นชม “คุณน้าหลายใจเก่งมากเลย!”

ผีหลายใจตอบกลับมาทันที “แน่นอน…..”

ผีตายโหงสาวคุกเข่า ร้องไห้ไปอ้อนวอนไป “ฉันกับแม่ผิดไปแล้ว พวกเราจะไม่ทำชั่วอีกแล้ว ขอร้องล่ะ ปล่อยพวกเราไปเถอะ….”

ซู่เป่าส่ายหน้าไปมา “พวกเธอทำลายชีวิตไปกี่ชีวิตแล้ว?”

สายตาของผีสาวว้าวุ่น ก่อนที่จะเอ่ยออกมา “กะ ก็แค่เจ็ดแปดคน…..”

ซู่เป่าขมวดคิ้ว เจ็ดแปดคน ทำไมใช้คำว่า ‘แค่’ กัน

ผีตายโหงที่โดนผีหลายใจเหยียบไว้นั้น คอเหมือนมีแต่เศษทราย เธอเอ่ยออกมาด้วยเสียงแหบแห้ง “โหรวจิ่น อย่าไปขอร้องมัน…..”

“ครั้งนี้ถือว่าพวกเราแพ้แล้ว……”

ผีตายโหงตัวนั้นจ้องซู่เป่านิ่ง ไม่พอใจเป็นอย่างมาก

ขอแค่ได้กลืนกินวิญญาณบริสุทธิ์อีกดวงเดียว….แค่ดวงเดียวจริงๆ!

เธอก็จะได้เปลี่ยนเป็นผีร้ายแล้ว แล้วก็จะได้ไปจากแม่น้ำนี้ตลอดไป

เธอตายและเกิดใหม่บนแม่น้ำสายนี้หลายหมื่นครั้ง เธอทนไม่ไหวแล้ว เธอเลือกที่จะกลืนกินวิญญาณของคนอื่น จะได้ไปจากที่นี่เร็วขึ้น

คิดไม่ถึงเลยว่าอีกแค่นิดเดียว แต่กลับล้มเหลวเสียก่อน!

ซู่เป่าไม่สนใจว่าผีตายโหงตนนั้นจะพูดอะไร เธอแค่หันไปถามผีที่ชื่อโหรวจิ่นนั้นว่า “พวกเธอชื่อว่าอะไร เป็นคนที่ไหน ตายยังไง?”

โหรวจิ่นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตามีแต่ความสิ้นหวังก่อนที่จะเอ่ยขึ้น “เมื่อก่อนพวกเราเป็นชาวบ้านที่อยู่ริมแม่น้ำ เมื่อแปดปีก่อน ตรงนั้นยังเป็นหมู่บ้านอยู่เลย….”

เธอชี้ไปยังชายฝั่งแม่น้ำ แต่ว่าตอนนี้ตรงนั้นกลับเปลี่ยนไปเป็นตึกสูงแล้ว ตึกเก่าก่อนหน้านั้นไม่อยู่แล้ว

“มีวันหนึ่ง ฉันกับแม่มาซักผ้าห่มกันที่ริมแม่น้ำ…..”

“แม่ฉันคิดว่าผ้าห่มมันใหญ่เกินไป ใช้เครื่องซักผ้ามันไม่สะอาด เลยมาซักที่ริมแม่น้ำ”

“พ่อฉันเองก็ตามมาด้วย แต่ว่าพ่อไปว่ายน้ำอยู่ในแม่น้ำ”

แม่ของโหรวจิ่นซักผ้าอยู่ ซักไปซักมาก็ตกลงไปในแม่น้ำ โหรวจิ่นรีบเข้าไปช่วยดึงแม่ขึ้นมา สุดท้ายตัวเธอก็ตกน้ำไปด้วย

“แม่ฉันตะโกนให้พ่อมาช่วย แต่ว่าพ่อว่ายไปไกลมากแล้ว ไม่ได้ยิน”

โหรวจิ่นพูดถึงตรงนี้ก็ร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ “ฉันกับแม่ก็เลยจมน้ำตาย”

“หลังจากตายไป พวกเราก็กลายไปเป็นผีน้ำอยู่ตรงนี้ แม่โกรธมากไม่ยอมไปเกิดใหม่ แล้วก็โกรธพ่อมากที่ไม่ได้เรื่อง เรียกยังไงก็ไม่หันกลับมา”

ผีตายโหงตนนั้นเหมือนจะคิดตามถึงเรื่องการตายของตนเอง ตาแดงเถือกขึ้นมาทันที

ถ้าเธอตายก็แค่ตาย แต่นี่ลูกสาวของเธอก็ตายด้วย สามีเธอว่ายน้ำอยู่แค่ร้อยเมตรถัดไปเท่านั้นเอง ทั้งๆ ที่ลูกสาวมีโอกาสรอดแท้ๆ…..

แต่กลับต้องมาจมน้ำตายไปพร้อมเธอ!

“ฉันไม่ยอม ฉันเกลียด!” ผีตายโหงตนนั้นเอ่ยออกมาเสียงแหบ กัดฟันจนได้ยินเสียง “ฉันจะไปหาเขา ฆ่าเขาให้ตาย! แล้วจะถามเขาว่าหูมีไว้ประดับหัวอย่างเดียวหรือยังไง?”

ซู่เป่า “……”

โหรวจิ่นยังคงเล่าต่อไป “เพราะว่าร่างของเราจมลงไปถึงพื้นตรงที่เป็นตะกอน แล้วโดนพวกหญ้าสาหร่ายพันเอาไว้ พ่อตามหาเราไม่เจอ คิดว่าพวกเรากลับบ้านไปแล้ว ก็เลยกลับบ้านไป”

“ต่อมา พ่อก็พาคนเอาพวกไม้ไผ่มาควานหา แต่ก็ยังไม่เจอพวกเรา…..”

ซู่เป่าขมวดคิ้วมุ่น “พวกเธอฆ่าพี่จวินเอ๋อร์ยังไง?”

ผีตายโหงตนนั้นพยายามดิ้นรน แต่เมื่อเห็นว่ายังไงก็ไม่หลุดจึงยอมหยุดนิ่งไป

โหรวจิ่นหันไปมองแม่ ก่อนที่จะเล่าเรื่องที่เกิดมาสองวันนี้ให้ฟัง

ที่แท้จวินเอ๋อร์ไม่ได้จะฆ่าตัวตาย หลังจากที่ทะเลาะกับแม่ เธอก็มาที่แม่น้ำ นั่งเหม่ออยู่บนเก้าอี้หินริมแม่น้ำ

“เพราะว่าเธอมาคนเดียว ฉันกับแม่เลยเข้าไปหา อยากจะล่อเธอออกมา”

“จากนั้นฉันก็ได้ยินเธอโทรหาแม่ แม่ของเธอถามเธออย่างโมโหว่าเธอไปไหน จวินเอ๋อร์บอกว่าอยู่ที่สวนสาธารณะริมแม่น้ำ”

โหรวจิ่นชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่จะเม้มปาก “แม่ของจวินเอ๋อร์ได้ยินก็โกรธมาก ปลายสายบอกว่า ‘ดีเลย เดี๋ยวนี้ขู่จะฆ่าตัวตายใช่ไหม? ไปที่ริมแม่น้ำให้ใครดูกัน? ถ้าเก่งนักก็โดดลงไปเลยแล้วอย่ากลับมาอีก!’……”

ซู่เป่าถามต่อ “หลังจากนั้นล่ะ?”

ด้านข้าง ซูอีเฉิน มู่กุยฝาน ซูจิ่นอวี้ ซูอิ๋งเอ่อร์ทั้งสี่คนก็ทำได้แค่มองซู่เป่าพูดเองเออเองอยู่คนเดียว

เวลาเจอผีก็กลัว แต่เวลามองไม่เห็นผี….ไม่ได้ยินเรื่องที่คุยกัน ก็รู้สึกขัดใจไม่น้อย

แล้วผีน้ำคุยอะไรกับซู่เป่ากันแน่นะ…..

ซูจิ่นอวี้พึมพำ “ผิดแผนละ เมื่อกี้น่าจะจับซูเหอเวิ่นมาด้วย……”

ตอนนี้เองโหรวจิ่นก็ยังคงเล่าเรื่องต่อไป “จวินเอ๋อร์กับฉันอายุพอๆ กัน ฉันเข้าใจความรู้สึกเธอดี เธอยังไม่ทันได้อธิบายอะไร แม่ก็ตัดสายไปเสียแล้ว…..เธอร้องไห้แล้วมานั่งยองๆ อยู่ข้างแม่น้ำ”

ตอนแรกเธอก็ไม่อยากฆ่าจวินเอ๋อร์ แต่แม่เธอบอกว่าอย่าใจอ่อน

“แม่บอกว่า เราสงสารคนอื่น แล้วจะมีใครบ้างมาสงสารเรา?”

เธอลังเลสักพัก แม่โหรวจิ๋นก็ลากจวินเอ๋อร์ลงมาในน้ำ

โหรวจิ๋นลังเลมาจริงๆ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้ห้ามอีกฝ่าย

“หลังจากที่จวินเอ๋อร์ตายไปแล้ววันนึง แม่ของเธอก็มาตามหา ตามหาทั้งวันหาไม่เจอ ช่วงเย็นฉันกับแม่ก็ลากเด็กอีกสองคนลงมาในน้ำ”

“เมื่อได้ยินข่าวว่ามีคนตกน้ำ แม่ของจวินเอ๋อร์ก็ร้อนใจมาก”

“เด็กชายคนที่ผ่านมากล้าหาญมาก เขาว่ายน้ำแข็ง จุดที่เด็กผู้หญิงสองคนนั้นตกน้ำไม่ลึก เขาก็เลยช่วยไปได้”

“แม่ฉันโกรธมาก เลยให้ฉันเข้าไปสิงในร่างของจวินเอ๋อร์ แล้วแกล้งทำเป็นตกน้ำ กะ…ก็เลยทำให้เด็กผู้ชายคนนั้น…..”

โหรวจิ่นเล่าถึงตรงนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะรู้สึกผิดมาก เลยไม่ได้เล่าต่อแล้ว

แม่ของโหรวจิ่นไม่มีท่าทีรู้สึกผิดเลยสักนิด พูดแค่ว่า “เฮอะ! จะถ่ายรูปที่ไหนก็ได้นี่ ใครให้มาถ่ายริมแม่น้ำกันเล่า?”

ซู่เป่าโมโหมาก “แล้วพี่ชายคนนั้นล่ะ? เขาไปช่วยคน เขาเป็นคนดี!”

แม่ของโหรวจิ่นไม่สนใจ “แล้วยังไง ยังไงเสียก็ต้องตาย จะตายเร็วตายช้ามาช่วยทำให้ฉันสมหวังไม่ดีกว่าเหรอ”

ซู่เป่า “……”

เธอโกรธมาก เดินเข้าไปบีบคอผีตายโหงแล้วออกแรงเขย่า “มีสติหน่อย! ชีวิตของเธอคือชีวิต แล้วชีวิตของคนอื่นไม่ใช่ชีวิตหรือยังไง?”

ซูจิ่นอวี้ “?” นี่มันคำพูดของเธอเมื่อวานไม่ใช่เหรอ?

ผีตายโหงตัวนั้นโดนเขย่าจนวิญญาณจะสลายอยู่แล้ว เธอพยายามที่จะทำร้ายซู่เป่า ทุกครั้งที่จะตีซู่เป่าตัวเธอก็จะโดนพลังจากสร้อยข้อมือสีแดงสะท้อนกลับไป

ผีตายโหงตนนั้นรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังตีตัวเองอยู่??

ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างก็โดนซู่เป่ากระทำอย่างเดียว พอตีอีกฝ่ายก็เหมือนตีตัวเอง ทำยังไงก็เข้าตัวเองหมด ผีตัวนั้นโมโหเป็นอย่างมาก “หยุด…..”

ซู่เป่าไม่หยุด

เมื่อโดนพลังโจมตีที่รุนแรงเป็นสองเท่า ผีตายโหงที่โดนซู่เป่าบีบคออยู่นั้น ก็สลายกลายเป็นอากาศ แล้วโดนน้ำเต้าวิญญาณดูดเข้าไป…..

ผีหลายใจตะลึงงัน แม่เจ้า เด็กคนนี้เก่งขนาดนี้เลย?

ซู่เป่าเองก็ตะลึงเหมือนกัน เธอมองมืออันว่างเปล่าของตนเองแล้วเม้มริมฝีปาก

ทำไมจิตใจของผู้ใหญ่ถึงซับซ้อนนัก…..

ทำไมพวกเขาถึงชอบเอาแต่โทษคนอื่น?

เหตุผลที่เด็กยังเข้าใจ ทำไมหลายๆ คนถึงไม่เข้าใจ

ซู่เป่ามองไม่ออกเลยจริงๆ…..