ชีวิตใหม่ของเจ้าแก้มก้อน นิยาย บท 1783

เหยาหลิงเยว่ซ่อนซูอีเฉินไว้ข้างหลัง แล้วจ้องมองถูซานฉาน

"ไม่ใช่ปีศาจจิ้งจอก..."

"ไม่ใช่ นี่นังจิ้งจอกเจ้าเล่ห์!"

เหยาหลิงเยว่แทรกเข้าไปตรงกลางระหว่างทั้งสอง สีหน้าระแวง “นี่คือสามีของฉัน!”

ถูซานฉานพยักหน้า เธอพูดด้วยสีหน้าไม่มีอะไรสงสัย "ฉันรู้!"

เหยาหลิงเยว่พูดว่า “แล้วเธอยังจะมาหาสามีฉันอีกเนี่ยนะ!”

ถูซานฉานแปลกใจ "นี่ก็ไม่เห็นจะขัดแย้งกันตรงไหนนี่"

เหยาหลิงเยว่ "..."

หมดคำจะพูด ถลึงตา

"ห้ามแย่งสามีฉันนะ!"

ถูซานฉานส่ายหัว "ฉันไม่ได้คิดจะแย่งสามีคุณ..."

สีหน้าของเธอจริงใจ แม้แต่ซู่เป่าก็ยังไม่คิดว่าเธอเหมือนกำลังโกหก

ในขณะที่กำลังคิดว่าคงเข้าใจเธอผิด ถูซานฉานก็พูดว่า "พวกเราอยู่ร่วมกันได้!"

เหยาหลิงเยว่ซูอีเฉิน "..."

ซู่เป่า ซืออี้หรัน "..."

คนมุงที่เงี่ยหูฟังอยู่รอบต่างก็ตกใจอ้าปากค้าง

อะไรนะ! อยู่ร่วมกันเหรอ?

นี่มันอะไรกันเนี่ยฟังได้เหรอเนี่ย?

ผีทั้งหลายมองไปที่ถูซานฉานด้วยความตะลึง ผีบำเพ็ญที่เก่งกาจแถมยังสวยขนาดนี้ ไม่คิดว่าจะยอมเป็นน้อยทั้งที่รู้ตัว แล้วยังพูดออกมาอย่างโจ่งแจ้ง แถมบอกเมียหลวงเขาว่าจะอยู่ร่วมกันอีก!!

โลกทัศน์ของพวกเขากลับตาลปัตรมาก

ถูซานฉานไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ แต่เธอกลับรู้สึกว่าปฏิกิริยาของทุกคนแปลกมาก

"ทำไม ไม่ได้เหรอ" เธอถาม

ซู่เป่ากระตุกมุมปากแล้วพูดว่า "ไม่ได้อยู่แล้วสิ ความสัมพันธ์แบบนี้มีได้แค่สองคนเท่านั้น"

ถูซานฉานผิดหวังมาก ขมวดคิ้วถามว่า "ทําไมจะไม่ได้ อย่าว่าแต่สามคนคนเลยสามสิบคนก็ยังได้นะ"

ครอบครัวคนยิ่งเยอะยิ่งดีไม่ใช่เหรอ?

ซู่เป่าถามว่า "คุณ... หมายถึงอะไร?"

ถูซานฉานตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า "ครอบครัว อยู่ร่วมกันก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว"

ซืออี้หรัน ซู่เป่า "..."

เหยาหลิงเยว่ "ห๊ะ?"

เธอมองไปที่ก้นใหญ่ๆ ของปีศาจจิ้งจอก

เห็นคนแก่ชอบบอกว่า ก้นใหญ่สิดี แม้จะไม่รู้ว่ายังไง เธอเดาว่าเพราะสวยดี

ดวงตาของเธอเปล่งประกายขึ้นมาทันที

ครอบครัว... แนะนำให้ลูกชายก็เป็นครอบครัวเดียวกันเหมือนกัน!

เธอมีลูกชายสามคนเชียวนะ!

"เราเป็นครอบครัวเดียวกันได้" เหยาหลิงเยว่คล้องแขนถูซานฉานด้วยความดีใจ เธอพูดด้วยความตื่นเต้นว่า "กลับไปฉลองตรุษจีนกับพวกเราสิ!"

ถูซานฉาน "ได้เลย!"

ซู่เป่า ซืออี้หรัน ซูอีเฉิน "???"

ผีบำเพ็ญที่อยู่รอบข้าง "!!!"

แม่เจ้า นี่คุณนายซูใจกว้างขนาดนี้เลยเหรอ?

ซ่งซือเสวี่ยกลั้นขำไม่อยู่ เธอจับมือเขาแล้วพูดว่า "พอแล้ว คุณโปรยทีหนึ่งพูดรอบหนึ่งแบบนี้ งั้นฉันไม่ต้องมีลูกแปดคนหรือไง?"

ซูเจ๋อหมิงยิ้ม เขาถือโอกาสจับมือเธอแล้วพูดว่า "หายโกรธแล้วเหรอ?"

ซ่งซือเสวี่ยหุบยิ้มสะบัดหน้าหนีแล้วทำเสียงเชอะ "โกรธ"

ซูเจ๋อหมิง "เอ่อ..."

เขาไม่รู้ใจผู้หญิง คิดว่าเธอยังคงโกรธและปลอบเธอต่อไป

เสี่ยวเฉินเฉินอายุสามขวบถูกปล่อยเก้ออยู่ข้างๆ "..."

เด็กชายตัวเล็กมีสีหน้าเท่ๆ เย็นชาๆ ไร้อารมณ์ ลุกขึ้นเดินไปด้วยตัวเอง

เขายืนอยู่ในจุดที่สูงๆ และมองไปรอบๆ และทันใดนั้นก็เห็นอะไรบางอย่างเป็นพวงๆ สีขาวๆ ขนปุยๆ มาแต่ไกล

สายตาของเขาจับจ้อง

สายตาของเสี่ยวเฉินเฉินดีมากมาโดยตลอด แล้วยิ่งเด็กๆ มองอะไรละเอียดรอบคอบอยู่แล้วด้วย เขาค่อยๆ เห็นว่ามันเป็นก้อนเล็ก ๆ... ลูกแมวเหรอ?

เสี่ยวเฉินเฉินรู้สึกแปลกใจ บนเทือกเขาทิเบตจะมีลูกแมวได้อย่างไร?

ไม่รู้ว่าลูกแมวตัวนั้นเป็นอะไร มันพยายามดิ้นรนแต่เดินไม่ได้

ลมจากที่ราบสูงพัดขนของมัน เสี่ยวเฉินเฉินเห็นว่ามันกำลังตัวสั่น

เขาจ้องมองมันอยู่พักหนึ่ง ในขณะที่เขากำลังจะถอนสายตาจากมัน ทันใดนั้นก็เห็นหมาป่าที่กำลังมองหาอาหารอยู่ที่ไกลออกไปอีก!

ประสาทของเสี่ยวเฉินเฉินตึงเครียดขึ้นมาทันที

เขากำหมัดแน่นและในที่สุดเขาก็ก้าวขาออกไป มุดออกไปทางช่องรั้วและวิ่งไปหาลูกแมวตัวนั้นอย่างรวดเร็ว

เสี่ยวเฉินเฉินเป็นคนไม่คอยพูดมาตั้งแต่เด็กๆ เขาควบคุมอารมณ์ได้ตั้งแต่วัยที่ยังควบคุมปัสสาวะไม่ได้ด้วยซ้ำ เป็นเด็กที่ไม่ค่อยงอแงใส่พ่อกับแม่เลย

ซ่งซือเสวี่ยกับซูเจ๋อหมิงเผลอแปปเดียว เสี่ยวเฉินเฉินก็วิ่งออกไปแล้ว ...

"เสี่ยวเฉิน?!"